Naar inhoud springen

Sjoerd de Vries (kunstschilder)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Sjoerd de Vries
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Persoonsgegevens
Geboren Oudehaske, 9 november 1941
Overleden Leeuwarden, 7 januari 2020
Geboorteland Nederland
Land(en) van nationaliteit Koninkrijk der Nederlanden
Beroep(en) schilder
Prijzen en erkenningen Gerrit Benner Prijs voor Beeldende KunstBewerken op Wikidata
Oriënterende gegevens
Jaren actief 1956-2014
Stijl(en) gemengd
RKD-profiel
Portaal  Portaalicoon   Kunst & Cultuur

Sjoerd de Vries (Oudehaske, 9 november 1941Leeuwarden, 7 januari 2020) was een Nederlands schilder, beeldend kunstenaar en graficus.

Hij was zoon van Antje van der Zee en schipper van kolen, grind, zang en ruwvoeder Rienk de Vries. [1] De Vries bracht zijn jeugd door in Oudehaske. In zijn jeugd was de Vries een schaatser en hardloper. Hij was Fries kampioen op de 100 meter sprint hardlopen. Hij tekende al in zijn vroege jeugd figuratieve kunst. Hij kreeg een opleiding machinebankwerker en huisschilder aan de lagere technische school en volgde decoratielessen aan de ambachtsschool. Toch werd hij tot de kunst geroepen en volgde een aantal lessen aan de kunstacademie Minerva in Groningen ging. Het was van korte duur: hij bleek daar slecht inpasbaar. Bovendien wilde hij zich verdiepen in anatomie hetgeen juist daar niet werd onderwezen.

Terug in Oudehaske werkte hij als huisschilder, melkcontroleur, landmeter en landarbeider om aan geld te komen. Al rond 1958 kwam De Vries in contact met de autodidactische schilder Boele Bregman en de naïeve schilder Jentsje van der Sloot. Hij bekwaamde zich in die periode in het turfsnijden van gestileerde vrouwenfiguren. [2] Erkenning kreeg hij na zijn eerste expositie in 1962. In 1963 verhuisde hij naar Leeuwarden. In 1964 trouwde hij met A. Calsbeek; het echtpaar kreeg twee dochters (Madzy, Sjorsje).

In het kader van de BKR schilderde De Vries in 1971 in opdracht van de gemeente Leeuwarden portretten van drie naoorlogse burgemeesters: mr. Adriaan van der Meulen (1946-1966), Willem Harmsma (1966) en Johannes Brandsma (1967-1983). In 1971 ontstond opschudding over het portret dat De Vries van burgemeester Van der Meulen had gemaakt. De burgemeester vond dat het schilderij niet goed leek: zijn oren zouden te groot zijn afgebeeld. Via de rechter dwong hij een expositieverbod af tot tien jaar na zijn dood. Op vrijdag 24 oktober 2003 liep dat ultimatum af en werd het portret, in aanwezigheid van de kunstenaar, tentoongesteld in het Fries Museum.[3]

Schrijver Theun de Vries noemde hem in een essay uit 1972 "een magische laborant". De Deelen, volgens De Vries 'de onderkant van de Himalaya', was een van zijn favoriete onderwerpen. Ook is hij bekend van zijn (zelf)portretten. Zijn werk is, onder andere, te zien in Museum Belvédère in Oranjewoud.[4]

Na de jaren tachtig herstelde De Vries van depressies en stopte hij met drinken.[5] De Vries gaf in de jaren negentig les aan De Vrije Academie in Leeuwarden.

Op later leeftijd kwamen er exposities in het Singer Laren (1996) en het Gemeentemuseum Den Haag (2003).[6]

Zijn 'handelsmerk' is de gemengde techniek die hij voor zijn werk gebruikte: oud karton met beenderlijm tussen de lagen dat hij insneed, bewerkte met een strijkijzer, beschilderde en nogmaals met het mes bewerkte, enzovoorts. Bij zijn schilderingen werkte hij vaak met olieverf.

Na een ziekte behandeld in het ziekenhuis Tjongerschans kwam hij rond 1990 te wonnen in Muntflat Landzicht het hoogste gebouw in Heerenveen. Zijn atelier aldaar noemde hij wel zijn laboratorium. Hij wilde specifiek op de bovenste etage wonen vanwege het uitzicht (hij wilde de horizon zien). De Vries overleed in 2020 op 78-jarige leeftijd.[7] In 2023 werd hij door genoemde flat geëerd met een plaquette nabij de liftschachten. De plaquette gaat vergezeld door twee van zijn werken; de twee dochters waren daarbij aanwezig.[8]