Frank Farian
| Frank Farian | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Frank Farian (2008)
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Volledige naam | Franz Reuther | |||
| Alias | Frank Farian Zambi G. Mart FMP | |||
| Geboren | 18 juli 1941 | |||
| Geboorteplaats | Kirn | |||
| Overleden | 23 januari 2024 | |||
| Overlijdensplaats | Miami | |||
| Land |  West-Duitsland
| |||
| Werk | ||||
| Jaren actief | 1961 - januari 2024 | |||
| Genre(s) | schlager, eurodisco, rock en pop | |||
| Beroep | muziekproducent, zanger, liedjesschrijver | |||
| Act(s) | Boney M., Eruption, Gilla, Far Corporation, Milli Vanilli, La Bouche, No Mercy, Meat Loaf, La Mama en anderen | |||
| Officiële website (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) Last.fm-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Frank Farian, geboren als Franz Reuther[1] (Kirn, 18 juli 1941 – Miami (Florida), 23 januari 2024[2][3]) was een Duitse muziekproducent, zanger en liedjesschrijver.
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Jaren voor grote doorbraak[bewerken | brontekst bewerken]
Hij groeide na de Tweede Wereldoorlog in West-Duitsland op in de buurt van Amerikaanse militaire bases, waardoor hij een publiek vond voor zijn soul-optredens. Farian startte in 1961 zijn muzikale carrière met de groep Frank Farian und Die Schatten en bracht zijn eerste plaat Shouting Ghost uit in 1963. Hij coverde wat soul- en rocknummers, maar voorzag begin jaren zeventig in zijn levensonderhoud als schlagerzanger. Enkele jaren later verscheen hij met wat succes in de Duitse ZDF-Hitparade[4] van Dieter Thomas Heck.
Daarnaast produceerde Farian in zijn begincarrière ook al voor anderen. Zo produceerde hij in 1970 voor de rockgroep The Falcons.[5][6] In 1974 werd gestart met het produceren voor de toen 16-jarige Benny Schnier die zojuist een talentenjacht gewonnen had. Via Farian kreeg hij onder de artiestennaam Benny een aardig succesvolle schlagerzangercarrière.[7][8]
Ontwikkeling eigen geluid en eerste grote succes[bewerken | brontekst bewerken]
In 1974 begon hij ook aan het ontwikkelen van een eigen geluid. Het werd tijd om "mijn muziek" te produceren, zei hij in een Farian-tv-special. Hij begon met het project Exodus. Exodus kwam in 1975 op de nummer 1-positie in Finland, een land met een kleine afzet.[9]
Boney M. – wat startte als een studioproject – was qua geluid schatplichtig aan Exodus. De eerste productie van Boney M., Baby, do you wanna bump, kwam in 1975 op de markt en werd een hitje in Nederland en België, voorafgaand aan de doorbraak in vele landen via hun tweede single, Daddy Cool, in het najaar van 1976.
In de zomer van 1976 kwam Farians eerste grote hit (nummer 1 in Duitsland), Rocky, een vertaling van het nummer uit 1975 van Dickey Lee in het Duits. In het Nederlands werd het nummer dat jaar vertaald en gezongen door Don Mercedes. De opbrengst van Rocky werd geïnvesteerd in verdere opnamen van Boney M. Farian kon nu gerenommeerde studiomuzikanten aantrekken, zoals Keith Forsey, die ook voor Donna Summer werkte.
Drie decennia internationale hits[bewerken | brontekst bewerken]
Farian had als producer in drie decennia grote successen. Vaak was hij ook (mede)componist. Boney M. was zijn grootste succes. Maar in de jaren zeventig werd er ook gescoord met Eruption en Gilla. In de jaren tachtig en negentig volgden onder andere nog Far(ian) Corporation, Milli Vanilli, No Mercy en La Bouche.
Van Boney M. en Milli Vanilli was Farian tevens de oprichter.
In Nederland bereikten tientallen Farian producties de hitlijsten. Veronica Top 40 maakte naar aanleiding van het overlijden een lijst van zijn 40 grootste Top 40 hits.[10]
Boney M.[bewerken | brontekst bewerken]
Met Boney M scoorde Farian hit na hit, vooral in Europa, onder andere Daddy Cool, Ma Baker, Sunny, Rivers of Babylon en Brown Girl in the Ring. In Canada, Mexico en Zuid-Afrika was Boney M. bijvoorbeeld ook razend populair maar in de Verenigde Staten bleef Boney M. in de Billboard 100 steken op nummer 30.
Milli Vanilli[bewerken | brontekst bewerken]
Vanaf 1988 kwamen er grote successen met Milli Vanilli. Met het – naar later bleek – playbackduo bereikte Farian in de VS nu ook de nummer 1-positie en haalde hij zelfs een Grammy Award binnen. In 1990 kwam het tot een schandaal toen bleek dat de hits van Milli Vanilli niet door de artiesten zelf, maar door een aantal studio-artiesten en Farian zelf waren ingezongen. De Grammy Award werd, al dan niet onder dwang, ingeleverd. De drie gewonnen American Music Awards werden echter behouden.
Kritiek maar ook status[bewerken | brontekst bewerken]
Farian kreeg gedurende zijn carrière behoorlijk wat kritiek maar wordt gezien als een succesvol producer. Zo produceerde hij in 1986 de elpee Blind Before I Stop van Meat Loaf.[11] Meat Loaf was onder de indruk van het geluid van Farians project Far Corporation, een project met onder andere leden van de Amerikaanse rockband Toto. De samenwerking haalde Meat Loaf uit het dal in zijn carrière en was de sprong naar een comeback.
Stevie Wonder nam in 1983 zijn hit I Just Called to Say I Love You op in de studio van Farian. In diezelfde studio maakte Terence Trent d'Arby in 1983 zijn eerste opnames; zij het als lid van de groep The Touch.[12][13] Farian produceerde zelf twee nummers voor die groep, Don't call me up en Long Way.[14]
Andere nummers werden geproduceerd voor Far Music door Helmut Rulofs (echtgenoot van Gilla), een teamlid van Farian, en in 1984 als album uitgebracht, Love on time.[15] Een groot deel van dat album was onderdeel van de soundtrack van de Duitse bioscoopfilm Schulmädchen '84.[16][17] Terence Trent D'Arby verkreeg enige jaren later enorme bekendheid als soloartiest. D'Arby's oude werk met The Touch werd in zijn hoogtijdagen in 1989 in een remix uitgebracht onder The Touch With Terence Trent D'Arby, Early Works.[12]
Een verzoek in de jaren negentig van Michael Jackson om één van de producers van zijn nieuwe elpee te worden wees Farian af wegens gebrek aan tijd. Jackson wilde Farian contracteren omdat Farian met Milli Vanilli producer van het jaar was.
Film Disco Fieber & Musical Daddy Cool[bewerken | brontekst bewerken]
Disco Fieber[bewerken | brontekst bewerken]
Beinvloed door Saturday Night Fever en Grease ontstond voor Farian in 1979 het idee voor een film met daarin zijn toenmalige internationale discohits van Boney M. en Eruption. Het schrijven van het script werd uitbesteed. De film moest het hebben van wat komische scènes en optredens van zijn acts. Disco Fieber was te zien als een Europees antwoord op bovenstaande Amerikaanse films. De niet door Farian geproduceerde Eurodisco-acts La Bionda en The Teens waren ook te horen en te zien.[18] De toenmalige grote Boney M. hit Hooray! Hooray! It's a holi-holiday werd gepromoot als "originele filmmuziek van Disco Fieber" middels een logo op de singlehoes.[19] In tegenstelling tot het succes van de promotende single had de film een mager succes en heeft het zo goed als alleen wat bekendheid in Duitsland mede dankzij ook uitzendingen op tv daar.[20] Echt vergelijkbaar was Disco Fieber niet met Saturday Night Fever en Grease. Disco Fieber was overduidelijk een lowbudgetfilm.
Musical Daddy Cool[bewerken | brontekst bewerken]
Wel succesvol was de in 2006 gestarte musical Daddy Cool. Een musical met als leidraad muziek van de bekendste acts van Farian, zijnde Boney M., Eruption, La Bouche en No Mercy. De hoofdrol was weggelegd voor Sunny, een jongen die leefde voor de muziek. Ook werden de Boney M.-titels Rasputin en Ma Baker toegekend aan spelers. De musical startte in het Shaftesbury Theatre te Londen en was daar een half jaar te zien. De show ging vervolgens in 2007 voor twee maanden naar Berlijn, Duitsland. Een kort toertje van vier dagen in Engeland volgde en in de maand februari 2009 was de musical in Denemarken. In september 2011 tot januari 2012 was de musical in diverse theaters in Nederland, mede in handen van Albert Verlinde. Spanje volgde nog in 2012 en enige jaren later volgde Zwitserland nog en als laatste opnieuw Duitsland (in 2016).
Farian nam voor alle versies de productie mede op zich maar had het schrijven van het script uitbesteed. Hoge bedragen werden uitgegeven voor de totstandkoming van de beginnende reeks shows te Londen, zo hoog dat dit internationale project voor Farian het eerste project was wat hem meer kostte dan opleverde.
Zo was de Nederlandse cast onder leiding van Albert Verlinde op aanvraag van de door Farian opgerichte of ingeschakelde organisatie, Sunny Music Entertainment, naar Mallorca gegaan om daar drie maanden de musical te presenteren maar werden na 2 weken de voorstellingen stilgelegd omdat Sunny Music Entertainment liet weten dat het verkregen budget op was.[21] Zangeres Sheila Ferguson van de The Three Degrees was special guest binnen de cast op Mallorca.[22]
Het overlijden in januari 2024[bewerken | brontekst bewerken]
Frank Farian overleed wegens algemene verzwakking in januari 2024, zijnde 2 jaar na een hartoperatie. Zijn overlijden bereikte in vele landen de media.[23][24] In Nederland haalde het diverse radiojournaals, gaven vele kranten berichtgeving en werd er op diverse radiostations stil gestaan in verband met zijn overlijding.[25] NPO Radio 1 sprak met de Nederlandse muziekproducer Ferdi Bolland over het werk van Farian [26] Over de manier van afscheid is niets bekend zodat gesteld kan worden dat er in besloten kring afscheid genomen is.