Open Vlaamse Liberalen en Democraten

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Open Vlaamse Liberalen en Democraten
(Open Vld)
Open Vlaamse Liberalen en Democraten
Algemene gegevens
Partijvoorzitter Tom Ongena
Actief in Vlag Vlaanderen Vlaanderen
Vlag België België
Hoofdkantoor Melsensstraat 34
1000 Brussel
Vlag van België België
Aantal leden 45.000 (2023)[1]
Mandaten
Europees Parlement
2 / 21
(2019)
Kamer
12 / 150
(2019)
Vlaams Parlement
15 / 124
(2019)
Brussels Parlement
3 / 89
(2019)
Burgemeesters in Vlaamse gemeenten
37 / 300
(2018)
Fractieleiders
Supranationaal:
Europees Parlement
Guy Verhofstadt
Nationaal:
Senaat
Rik Daems
Kamer Maggie De Block
Regionaal:
Vlaams Parlement
Willem-Frederik Schiltz
Brussels Parlement Carla Dejonghe
Ideologie en geschiedenis
Richting Centrumrechts[2]
Ideologie Liberalisme
Voormalige namen 1846: Liberale Partij
1961: PLP-PVV
1971: PVV
1992: VLD
2007: Open Vld
Afsplitsing(en) Lijst Dedecker
Voor U (politieke partij)
Verwante organisaties
Jongerenorganisatie Jong VLD
Vrouwenorganisatie Open Vld Vrouwen (OVV)
Internationale organisatie LI
Europese fractie Renew Europe
Europese organisatie ALDE
Media
Website www.openvld.be
Portaal  Portaalicoon   Politiek
België

Open Vlaamse Liberalen en Democraten, afgekort als Open Vld, is een liberale politieke partij in België die actief is in Vlaanderen en Brussel. Ze is de Vlaamse erfgenaam van de Liberale Partij en de Partij voor Vrijheid en Vooruitgang (PVV) en ontstond in haar huidige vorm in 2007 na kartelvorming tussen de VLD, de Nederlandstalige afdeling van Vivant en het Liberaal Appèl. De partij bestuurt anno 2023 mee in de federale, Vlaamse en Brusselse regering en maakt deel uit van meerderheden in vier provincies en tal van gemeenten.

Open Vld is lid van de Alliantie van Liberalen en Democraten voor Europa (ALDE) en van de Liberale Internationale. Jong VLD is de onafhankelijke jongerenafdeling van Open Vld.

De partij is sinds 2014 naar ledental de grootste van Vlaanderen. Ze telde zo'n 66.000 leden in 2012, 58.000 in 2017 en 45.000 in 2023.[3][4][1]

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Voorgeschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Van Liberale Partij naar PVV[bewerken | brontekst bewerken]

Vóór 1960 was de Liberale Partij van België nauwelijks georganiseerd. Op het partijcongres van 1961 besloot toenmalig voorzitter Omer Vanaudenhove de stroming om te vormen tot PVV/PLP (Partij voor Vrijheid en Vooruitgang/Parti de la Liberté et du Progrès). De partij behartigde toen uitgesproken de belangen van de werkgevers.

Van unitaire partij naar splitsing[bewerken | brontekst bewerken]

Eind jaren 60-begin jaren 70 liepen de communautaire spanningen in België hoog op. Ook binnen de liberale familie was er onenigheid over de te varen koers. In 1972 werd de unitaire partij opgesplitst in een Vlaamse en een Franstalige partij. Willy De Clercq werd de eerste voorzitter van de Vlaamse PVV.

Verhofstadt[bewerken | brontekst bewerken]

In 1982 werd de toen 29-jarige Guy Verhofstadt voorzitter van de partij. Tijdens hun deelname aan de regering werd hij tussen 1986 en 1988 vicepremier en minister van Begroting. Annemie Neyts volgde hem op als eerste vrouwelijke partijvoorzitter. In 1989 nam Verhofstadt de voorzittersfakkel weer over. In deze periode schreef hij zijn eerste "burgermanifesten".

PVV naar VLD[bewerken | brontekst bewerken]

In 1992 werd de partij onder impuls van Verhofstadt omgevormd naar de Vlaamse Liberalen en Democraten (VLD). Hiermee hoopte men ten dele komaf te maken met het anti-Vlaamse imago van de partij. PVV werd voorheen soms smalend 'Pest Voor Vlaanderen' genoemd. Naast een nieuwe naam kwamen er ook veel "verruimers" die toetraden tot de nieuwe partij. Vooral enkele bekende figuren uit de toenmalige Volksunie maakten de overstap, bijvoorbeeld Jaak Gabriels, toenmalige voorzitter van de VU, en Hugo Coveliers. Vanaf begin jaren 90 ging de VLD er bij elke verkiezing op vooruit.

De grootste zes Vlaamse partijen en hun behaalde resultaten voor de Kamer van volksvertegenwoordigers. Van 1978 tot en met 2014, uitgedrukt in procenten voor 'Het Rijk'.

Paars[bewerken | brontekst bewerken]

Na de dioxinecrisis in 1999 ging de VLD er opnieuw sterk op vooruit en werd nipt de grootste partij van Vlaanderen. Guy Verhofstadt werd eerste minister van de federale regering en Patrick Dewael minister-president van de Vlaamse regering. Beide stonden ze aan het hoofd van een paarsgroene coalitie. Na de federale verkiezingen van 2003 gingen de paarse partijen verder zonder Groen!. Dewael stapte over naar de federale regering en Bart Somers werd minister-president.

Vlaamse verkiezingen 2004[bewerken | brontekst bewerken]

De aanloop naar de Vlaamse verkiezingen van 2004 werd voor de VLD gekenmerkt door enkele zware aanvaringen tussen figuren aan de top van de partij. Zo werd Hugo Coveliers uit de partij gezet wegens zijn aanhoudende kritiek op het voortzetten van het cordon sanitaire. Ook moest Karel De Gucht tijdelijk aftreden als voorzitter. In 2003 onthield de partij zich bij de stemming over het toekennen van het vreemdelingenstemrecht, hoewel altijd was gezegd dat de partij ertegen was. Dit alles zorgde voor een erg slecht resultaat in de verkiezingen. Dit was ook de periode waarin heel wat liberale scheurlijsten werden gevormd zoals het Liberaal Appèl van Ward Beysen, Veilig Blauw van Leo Govaerts en VLOTT van Hugo Coveliers.

Gemeente-, districts- en provincieraadsverkiezingen in 2006[bewerken | brontekst bewerken]

De partij verloor zwaar in drie vierde van alle gemeenten waar ze deelnam aan de gemeenteraadsverkiezingen. Daags na de verkiezingen verzocht voorzitter Somers de interne tuchtcommissie om senator Jean-Marie Dedecker uit de partij te zetten, omdat hij zorgde voor te veel onrust binnen de partij. De tuchtcommissie besliste op 16 oktober 2006 dat laatstgenoemde uitgesloten werd uit de VLD.

Federale verkiezingen in 2007[bewerken | brontekst bewerken]

In februari 2007 besloten de VLD en haar kartelpartner Vivant om het kartel op te heffen en onder één vlag naar de federale verkiezingen van 2007 te trekken op basis van het Vierde burgermanifest van Guy Verhofstadt, maar ditmaal onder de nieuwe lijstnaam Open Vld in plaats van VLD-Vivant. Ook het Liberaal Appèl nam weer deel aan de eenheidslijst.

Medio maart 2007 bracht de Open Vld een 200 bladzijden tellend boekwerk uit met als titel "Een open boek, 8 jaar Verhofstadt". In dit boek maakt de Open Vld een balans op van de op dat moment voorbije twee legislaturen met Verhofstadt als premier.

Eind maart 2007 raakte bekend dat Willem-Frederik Schiltz (1979), zoon van wijlen minister van Staat Hugo Schiltz, op de derde plaats van de Antwerpse lijst van de Open Vld stond voor de federale verkiezingen van datzelfde jaar.

Vlaamse verkiezingen in 2009[bewerken | brontekst bewerken]

De Vlaamse verkiezingen op 7 juni 2009 brachten een nederlaag teweeg voor Open Vld. De partij behaalde 14,6% van de stemmen, een daling van 5,2% tegenover 2004. Na de verkiezingsnederlaag te hebben toegegeven, diende voorzitter Bart Somers zijn ontslag in.[5] Guy Verhofstadt werd aangesteld als ad interim-voorzitter tot de herfst van 2009.

De verkiezingen voor het Europese Parlement daarentegen verliepen succesvol voor de partij en haar kopman Verhofstadt. Deze behaalde met 565.359 stemmen de meeste voorkeurstemmen en de partij behaalde 20,56% van de stemmen.

In Brussel haalde de partij met haar kopman Guy Vanhengel een historisch overwinning. Ze behaalde 23,07% van de stemmen van de Nederlandse taalgroep in Brussel.

Federale verkiezingen op 13 juni 2010[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Belgische federale verkiezingen 2010 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Op 26 april 2010 viel de regering-Leterme II omdat Open Vld geen oplossing meer zag in de onderhandelingen over de splitsing van BHV en de staatshervorming, en uit de coalitie stapte. Dit maakte nieuwe federale verkiezingen noodzakelijk, en onder leiding van Alexander De Croo voerde de partij campagne. Evenwel verloor de partij 5 Kamerzetels en hield er nog 13 over, en ging van 5 naar 4 Senaatszetels.

Lokale verkiezingen op 14 oktober 2012[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Belgische lokale verkiezingen 2012 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Op 14 oktober 2012 grepen gemeenteraadsverkiezingen plaats. Her en der liep voor Open Vld de uitslag terug tegenover 2006. Maar in een aantal steden en gemeenten, zoals Hoeilaart, Lokeren, Lochristi, Kapellen en Oudenaarde, kon de partij de burgemeesterszetel behouden, of, zoals in Kortrijk, Staden en Zelzate, de zetel veroveren waar sinds decennia CD&V en socialisten de plak hadden gezwaaid. Zo veroverde Vincent Van Quickenborne in Kortrijk de sjerp. Alexander De Croo nam op 17 oktober diens taken als vicepremier en minister van Pensioenen over, en werd in december opgevolgd door Gwendolyn Rutten als partijvoorzitter.

Verkiezingen 2014[bewerken | brontekst bewerken]

In 2014 vielen de Vlaamse, Europese en federale verkiezingen samen. In de Kamer ging de partij er lichtjes op vooruit, van 8,64% naar 9,78%. Dat leverde één zetel winst op, zodat er 14 zetels werd binnengehaald. In Vlaanderen haalde de partij 14,15%, een verlies van 0,85 procentpunt. Er gingen twee zetels verloren, er bleven er 19 over. Europees bleef Open Vld ter plaatse trappelen: 12,84%, 0,09 procentpunt winst. De drie zetels bleven behouden.

Nadat de partij in de vorige legislatuur Vlaams in de oppositie zat en federaal in de regering en zo niet steeds voluit oppositie- of meerderheidspartij kon zijn, besloten ze het deze keer anders te willen. Nadat duidelijk werd dat de partij nodig zou zijn bij het vormen van de federale regering-Michel, wilde ze ook toetreden tot de Vlaamse regering-Bourgeois, waarvoor ze mathematisch niet nodig was en waarvan het regeerakkoord tussen N-VA en CD&V al gesloten was.

Lokale verkiezingen op 14 oktober 2018[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de lokale verkiezingen van 2018 slaagde Open Vld erin enkele al dan niet symbolische overwinningen binnen te halen in de centrumsteden. De partij kon in Oostende en Gent de burgemeester leveren, ondanks dat de Open Vld-lijst er niet de grootste werd. In Kortrijk haalde de lijst van burgemeester Vincent Van Quickenborne de overwinning, terwijl het bij de vorige verkiezingen nog tweede was. In Mechelen haalde de lijst van Bart Somers, die samen met Groen opkwam, de absolute meerderheid. In Brugge en Roeselare kon de partij tot het stadsbestuur toetreden. In Antwerpen bleef de partij steken, maar kon zo wel in de meerderheid blijven. Ook in Ieper kon de partij met Emmily Talpe de burgemeester leveren, en dat na 100 jaar christendemocraten.

Provinciaal kon Open Vld binnentreden in het bestuur van West-Vlaanderen, Limburg en Vlaams-Brabant.

Verkiezingen 2019[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de verkiezingen van 2019 werden leden gekozen voor het Vlaams Parlement, het Brussels Hoofdstedelijk Parlement, de Kamer van volksvertegenwoordigers en het Europees Parlement. Open Vld tekende hier een verlies op, net als alle coalitiepartners waarmee de partij de afgelopen vijf jaar had geregeerd. In het Vlaams Parlement zakte de partij weg tot 13,1%, een verlies van 1,1 procentpunt, waardoor de partij drie parlementszetels kwijtspeelde en er 16 overhield. In de Kamer scoorde de partij 8,5%, een verlies van 1,3 procentpunt en als gevolg twee zetels minder (tot 12). Voor de Kamer is dat een vergelijkbare score met het slechtste resultaat ooit voor de PVV, in 1977, toen deze voorganger van Open Vld voor het eerst gescheiden van de Franstalige liberalen opkwam. Vlaams Belang ging fors vooruit bij deze verkiezingen, wat sommige Open Vld'ers, zoals Luk Van Biesen, deed opperen om het cordon sanitaire op te geven. De partijtop wees dat meteen af.

Ook in Brussel ging de partij achteruit, met 10,9 procentpunt, tot 15,8%. Open Vld was daar jarenlang de best scorende Vlaamse partij, maar moest nu Groen en N-VA laten voorgaan. Open Vld was daardoor niet langer de leidende partij bij de regeringsonderhandelingen, wel Groen. Open Vld treedt normaal wel toe tot de nieuwe regering.

In Europa ging het eveneens niet goed voor de partij: ze behaalde 10,1%, wat een verlies van 2,7 procentpunt is. De partij verloor daarmee een van haar drie zetels.

Opspraak en interne strubbelingen[bewerken | brontekst bewerken]

Open Vld kwam enkele malen door schandalen in opspraak. In 2007 trad Vlaams minister Fientje Moerman af na beschuldigingen van onder andere het geven van opdrachten aan bevriende Open Vld'ers zoals Guy Serraes. Er waren beschuldigingen van vriendjespolitiek tegen het kabinet-Dewael (toenmalig minister van Binnenlandse Zaken) en de politietop. Karel De Gucht werd beticht van handel met voorkennis in de Fortis-aandelen van zijn schoonmoeder. Tot op heden bleken deze dossiers ongegrond.[6] Op 7 maart 2021 werd Karel Pinxten uit de partij gezet nadat was aangetoond dat hij misbruik van financiële middelen had gepleegd. Een maand later, op 8 april, verliet Vlaams parlementslid Sihame El Kaouakibi de partij nadat ze verdacht werd van fraude.

De partij werd ook al geconfronteerd met meerdere interne strubbelingen. De discussie over het vreemdelingenstemrecht in 2003 liet diepe wonden na. Ex-minister Ward Beysen richtte begin 2003 een eigen partij, Liberaal Appèl, op. Hugo Coveliers werd in 2005 uit de partij gezet, onder meer vanwege zijn verzet tegen de deelname van VLD aan het "cordon sanitaire" rond het Vlaams Belang. In 2006 besliste de partijtop ook Jean-Marie Dedecker (Lijst Dedecker) uit de partij te zetten. Boudewijn Bouckaert, de voorzitter van de rechts-liberale denktank Nova Civitas, volgde Dedecker naar zijn nieuwe partij. In 2009 verzwakte de zaak-Dirk Vijnck vlak voor de Vlaamse verkiezingen de partij. In aanloop naar de verkiezingen van 2014 verruilden ook enkele mandatarissen zoals Lorin Parys en Annick De Ridder Open Vld voor N-VA uit ontevredenheid over de regering-Di Rupo.

Politiek gedachtegoed[bewerken | brontekst bewerken]

De PVV voerde in de jaren 70 een uitgesproken centrumkoers maar in de jaren 80 van de 20e eeuw grepen de jongeren onder leiding van Guy Verhofstadt de macht en kozen voor een radicaler rechts en klassiek liberalisme dat streed tegen een allesbepalende grote overheid en tegen hoge belastingen. Inspiratiebronnen waren klassiek liberale denkers zoals Milton Friedman, Friedrich Hayek … Verhofstadt werd in die jaren zelf vergeleken met Margaret Thatcher. Sinds eind jaren 90 varen de Vlaamse liberalen een liberale centrumkoers met progressieve én klassieke accenten die zich inspireert op de werken van Karl Popper, John Stuart Mill, Thomas Paine, Amartya Sen en Martha Nussbaum.

De partij heeft progressieve standpunten op vlak van lgbt-rechten, euthanasie en abortus en is voorstander van de legalisering van cannabis. De partij is een sterke voorstander van de Europese Unie en pleit voor een verdere Europese integratie.

Structuur[bewerken | brontekst bewerken]

(Voormalige) voorzitters[bewerken | brontekst bewerken]

Naam Periode Opmerkingen
Guy Verhofstadt 15 november 1992 - 16 september 1995 Herkozen op 19 juni 1993.
Herman De Croo 16 september 1995 - 7 juni 1997 Verkozen op 16 september 1995.
Guy Verhofstadt 7 juni 1997 - 12 juli 1999 Verkozen op 7 juni 1997. Vanaf 23 juni 1999 werden zijn taken als voorzitter waargenomen door Rik Daems.
Rik Daems 23 juni 1999 - 12 juli 1999 Waarnemend voorzitter.
Karel De Gucht 12 juli 1999 - 19 juli 2004 Waarnemend voorzitter tot 20 november 1999. Verkozen op 20 november 1999, herkozen op 21 april 2001. Zijn taken als voorzitter werden van 15 februari tot 13 juni 2004 waargenomen door Dirk Sterckx.
Dirk Sterckx 15 februari 2004 - 13 juni 2004 Waarnemend voorzitter.
Bart Somers 19 juli 2004 - 7 juni 2009 Waarnemend voorzitter tot 4 december 2004. Verkozen op 4 december 2004, herkozen op 8 maart 2008.
Guy Verhofstadt 8 juni 2009 - 12 december 2009 Waarnemend voorzitter.
Alexander De Croo 12 december 2009 - 18 oktober 2012 Verkozen op 12 december 2009.
Guy Verhofstadt en Vincent Van Quickenborne 18 oktober 2012 - 8 december 2012 Waarnemende voorzitters.
Gwendolyn Rutten 8 december 2012 - 22 mei 2020 Verkozen op 8 december 2012, herkozen op 26 maart 2016.
Egbert Lachaert 22 mei 2020 - 4 juli 2023 Verkozen op 22 mei 2020.
Tom Ongena 4 juli 2023 - heden Waarnemend voorzitter tot 23 september 2023. Officieel verkozen op 23 september 2023.
Voor de voorzitters vóór 1992: zie Voorzitters PVV

Politieke mandaten[bewerken | brontekst bewerken]

Verleden[bewerken | brontekst bewerken]

Overzicht federale regeringsdeelnames[bewerken | brontekst bewerken]

Regering Premier Partijen Van Tot
Verhofstadt I Guy Verhofstadt VLD/PRL-FDF-MCC, SP/PS, Agalev/Ecolo 12 juli 1999 11 juli 2003
Verhofstadt II Guy Verhofstadt VLD/MR, sp.a-Spirit/PS 11 juli 2003 21 december 2007
Verhofstadt III Guy Verhofstadt CD&V/cdH, Open Vld/MR, PS 21 december 2007 20 maart 2008
Leterme I Yves Leterme (CD&V) CD&V/cdH, Open Vld/MR, PS 20 maart 2008 30 december 2008
Van Rompuy I Herman Van Rompuy (CD&V) CD&V/cdH, Open Vld/MR, PS 30 december 2008 25 november 2009
Leterme II Yves Leterme (CD&V) CD&V/cdH, Open Vld/MR, PS 25 november 2009 6 december 2011
Di Rupo Elio Di Rupo (PS) CD&V/cdH, Open Vld/MR, PS/sp.a 6 december 2011 11 oktober 2014
Michel I Charles Michel (MR) N-VA, CD&V, Open Vld/MR 11 oktober 2014 9 december 2018
Michel II Charles Michel (MR) CD&V, Open Vld/MR 9 december 2018 27 oktober 2019
Wilmès I Sophie Wilmès (MR) CD&V, Open Vld/MR 27 oktober 2019 17 maart 2020
Wilmès II Sophie Wilmès (MR) CD&V, Open Vld/MR 17 maart 2020 1 oktober 2020
De Croo Alexander De Croo Open Vld/MR, sp.a/PS, Groen/Ecolo, CD&V 1 oktober 2020 heden
  • Legenda: liberale premiers
De regeringsdeelnames voor 1961, zie Regeringsdeelnames Liberale Partij
De regeringsdeelnames van 1961 tot 1992, zie Regeringsdeelnames PVV

Overzicht Vlaamse Regeringsdeelnames[bewerken | brontekst bewerken]

Regering Viceminister-president Partijen Periode
Regering-Dewael Patrick Dewael VLD, SP, Agalev, VU 1999-2003
Regering-Somers Bart Somers VLD, sp.a, Groen!, Spirit 2003-2004
Regering-Leterme Yves Leterme CD&V-N-VA, sp.a-Spirit, VLD-Vivant 2004-2007
CD&V-N-VA, sp.a-Spirit, Open Vld
Regering-Peeters I Kris Peeters CD&V-N-VA, sp.a-Spirit, Open Vld 2007-2009
CD&V, sp.a-Spirit, Open Vld
CD&V, sp.a, Open Vld
Regering-Bourgeois Geert Bourgeois CD&V, N-VA, Open Vld 2014-2019
Regering-Homans Liesbeth Homans CD&V, N-VA, Open Vld 2019
Regering-Jambon Jan Jambon CD&V, N-VA, Open Vld 2019-heden
  • Legenda: liberale ministers-presidenten

Gewezen ministers[bewerken | brontekst bewerken]

Voor de ministers en staatssecretarissen van voorgangers Liberale Partij en PVV zie de respectievelijke pagina's.

De ministers en staatssecretarissen van de VLD / Open Vld van 1992 tot heden zijn/waren:

Heden[bewerken | brontekst bewerken]

Supranationaal niveau[bewerken | brontekst bewerken]

Wetgevende macht[bewerken | brontekst bewerken]
Zie Europese Parlementsverkiezingen 2019 in België voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Federaal niveau[bewerken | brontekst bewerken]

Uitvoerende macht[bewerken | brontekst bewerken]
Federale regering De Croo
Functie Naam Bevoegdheid
Premier Alexander De Croo
Vicepremier Paul Van Tigchelt Justitie en Noordzee
Staatssecretaris Alexia Bertrand Begroting en Consumentenbescherming
Wetgevende macht[bewerken | brontekst bewerken]
Kamer van volksvertegenwoordigers[bewerken | brontekst bewerken]

Fractievoorzitter: Vlag Vlaams-Brabant Maggie De Block

Senaat[bewerken | brontekst bewerken]

Fractievoorzitter: Vlag Vlaams-Brabant Rik Daems

Zie Belgische federale verkiezingen 2019 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Regionaal niveau[bewerken | brontekst bewerken]

Uitvoerende macht[bewerken | brontekst bewerken]
Vlaamse regering Jambon
Functie Naam Bevoegdheid
Viceminister-president Gwendolyn Rutten Binnenlands Bestuur, Bestuurszaken, Inburgering en Gelijke Kansen
Minister Lydia Peeters Mobiliteit, Openbare Werken
Brusselse Hoofdstedelijke Regering Vervoort III
Functie Naam Bevoegdheid
Minister Sven Gatz Financiën, Begroting, Openbaar Ambt, de Promotie van Meertaligheid en van het Imago van Brussel
Wetgevende macht[bewerken | brontekst bewerken]
Vlaams parlement[bewerken | brontekst bewerken]

Fractievoorzitter: Vlag Antwerpen (provincie) Willem-Frederik Schiltz

Brussels parlement[bewerken | brontekst bewerken]

Fractievoorzitter: Vlag België Carla Dejonghe

Lokaal niveau[bewerken | brontekst bewerken]

2006 - 2012[bewerken | brontekst bewerken]
Vlaamse Provincieraden°
Provincie Perc. Stemmen Zetelverdeling
Antwerpen (provincie) Antwerpen 16,18% 178.112
13 / 84
Limburg (Belgische provincie) Limburg 18,26% 98.380
14 / 75
Oost-Vlaanderen Oost-Vlaanderen 23,85% 231.256
22 / 84
Vlaams-Brabant Vlaams-Brabant 19,20% 132.225
17 / 84
West-Vlaanderen West-Vlaanderen 16,76% 133.836
14 / 84

° In 2006 trok VLD in alle provincies in kartel met Vivant naar de kiezer.

Zie Belgische lokale verkiezingen 2006 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
2012 - 2018[bewerken | brontekst bewerken]
Vlaamse Provincieraden
Provincie Perc. Stemmen Zetelverdeling
Antwerpen (provincie) Antwerpen 10,11% 111.743
7 / 72
Limburg (Belgische provincie) Limburg 14,13% 76.435
9 / 63
Oost-Vlaanderen Oost-Vlaanderen 19,33% 186.914
15 / 72
Vlaams-Brabant Vlaams-Brabant 16,77% 115.291
13 / 72
West-Vlaanderen West-Vlaanderen 13,37% 105.798
10 / 72
Zie Belgische lokale verkiezingen 2012 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
2018 - 2024[bewerken | brontekst bewerken]
Vlaamse Provincieraden
Provincie Perc. Stemmen Zetelverdeling
Antwerpen (provincie) Antwerpen 9,1% 103.837
2 / 36
Limburg (Belgische provincie) Limburg 12,7% 70.365
4 / 31
Oost-Vlaanderen Oost-Vlaanderen 18,3% 181.668
7 / 36
Vlaams-Brabant Vlaams-Brabant 15,4% 109.025
5 / 36
West-Vlaanderen West-Vlaanderen 13,4% 107.149
5 / 36
Zie Belgische lokale verkiezingen 2018 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Bekende (ex-)leden[bewerken | brontekst bewerken]

Voor een volledig overzicht van biografieën zie categorie Open Vld-politicus.
Voor de bekende (ex-)leden van voorgangers Liberale Partij en PVV zie onderaan de respectievelijke pagina's.

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Open_Vlaamse_Liberalen_en_Democraten&oldid=67369055"