Peter Ustinov

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Peter Ustinov
Portret van Peter Ustinov door Allan Warren.
Algemene informatie
Volledige naam Peter Alexander Ustinov
Geboren 16 april 1921
Overleden 28 maart 2004
Land Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Werk
Jaren actief 1940–2004
Beroep Acteur
Scenarioschrijver
(en) IMDb-profiel
(en) IBDB-profiel
MovieMeter-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) Allmusic-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Sir Peter Ustinov, ook bekend als Peter Alexander baron von Ustinov (Londen, 16 april 1921 – Genolier, 28 maart 2004), was een Brits acteur, schrijver en dramaticus, causeur en conferencier.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Ustinov werd geboren als kind van een Russisch-Duitse vader, Jona Ustinov, en een Franse moeder, Nadia Benois (1896-1974). Hij ging naar de Westminster School (1934-1937) en studeerde daarna aan de London Theatre Studio (1937-1939).[1]

Hij debuteerde in 1938 op het toneel en maakte al snel naam als acteur. Na zijn militaire dienst tijdens de Tweede Wereldoorlog breidde hij zijn werkzaamheden uit tot schrijven. Zijn eerste succes op dit gebied beleefde hij in 1951 met The Love of Four Colonels. Zijn carrière als dramaticus verliep parallel met zijn acteerwerk. Zijn bekendste werk was Romanoff and Juliet uit 1956.

Tot zijn bekendere filmrollen behoren Kapitein Vere in Billy Budd (1962), Lentulus Batiatus in Spartacus (1960) en ook vertolkte hij in zes films de rol van meesterdetective Hercule Poirot in de gelijknamige filmserie naar de boeken van Agatha Christie. Dit deed hij voor het eerst in Death on the Nile (1978).

In 1977 publiceerde hij zijn autobiografie Dear Me die zeer goed ontvangen werd. In 1990 verscheen The Old Man and Mr. Smith (Nederlandse uitgave: De oude man en meneer Smith. Een fabel, 1992).

Ustinov wa ook een stemacteur. Hij vertolkte in Walt Disneys film Robin Hood de stem voor de rol van Prins John. Hij was ook de stem van Doctor Snuggles.

Tijdens zijn carrière zou hij twee Oscars voor beste mannelijke bijrol krijgen: in 1960 voor zijn rol in Spartacus en vier jaar later voor zijn rol in Topkapi. Hij werd ook tweemaal genomineerd voor de bijrol van Keizer Nero in Quo Vadis en voor het script van de film Hot Millions uit 1968.[2]

Miklós Rózsa, componist en vriend, heeft zijn String Quartet no 1, Op. 22 (1950) opgedragen aan Ustinov.

Ustinov sprak vloeiend Engels, Frans, Duits, Italiaans, Russisch en Spaans. Daarnaast sprak hij enig Turks en modern Grieks. Hij was zelfs enige woorden Nederlands machtig, die hij graag etaleerde als hij op de Nederlandse televisie verscheen.[bron?]

Hij werd in 1990 geridderd door Koningin Elizabeth II.

In 2002 kwam Sir Peter Ustinov op UNICEF-missie naar Berlijn om voor de eerste maal de cirkel te bekijken van de United Buddy Bears, die voor een vreedzamere wereld tussen naties, culturen en religies werven. Ustinov zette zich ervoor in dat in de cirkel van zo'n 140 beren ook Irak was vertegenwoordigd. In 2003 opende hij als beschermheer de tweede tentoonstelling van de United Buddy Bears in Berlijn.

In 1984 was hij ongewild getuige van de moord op India's premier Indira Gandhi. Ze zou door Ustinov geïnterviewd worden voor een documentaire op de Ierse televisie, maar onderweg werd ze door haar twee lijfwachten vermoord.

In 1976 was hij te gast in een aflevering van The Muppet Show.

Privé[bewerken | brontekst bewerken]

Ustinov was driemaal getrouwd:

  • Met de Britse actrice Isolde Denham (1920–1987), van 1940 tot 1950. Ze hadden een dochter, Tamara Ustinov.
  • Met de Canadese filmactrice Suzanne Cloutier (1927-2003), van 1954 tot 1971. Ze hadden drie kinderen: Pavla, Andrea en Igor Ustinov.
  • Met de Franse journaliste Hélène du Lau d'Allemans (1926-2014), van 1972 tot aan zijn overlijden.

Filmografie (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]

Acteur[bewerken | brontekst bewerken]

Regisseur en scenarist[bewerken | brontekst bewerken]

Enkel scenarioschrijver[bewerken | brontekst bewerken]

Boekpublicaties[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1945: The Banbury nose; toneelstuk
  • 1950: Plays about people; toneelstuk
  • 1951: The Love of Four Colonels
  • 1959: Add a dash of pity
    • Vertaald als Fataal bevel, en andere verhalen
  • 1959: God and the State Railways
    • Vertaald als God en de grote treinstaking
  • 1960: The Loser
    • Vertaald als Als Alles in Scherven Valt en De verliezer
  • 1961: We were only human
  • 1962: Photo finish
  • 1968: Halfway up the Tree
  • 1968: The unknown soldier and his wife
  • 1971: Krumnagel
  • 1977: Dear Me
  • 1987: Ustinov in Russia
  • 1989: The Disinformer: Two Novellas
    • Vertaald als De ontregelaar
  • 1990: The Old Man and Mr. Smith
    • Vertaald als De Oude Man en Meneer Smith
  • 1998: Monsieur René

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Voetnoten[bewerken | brontekst bewerken]

  1. ↑ International Dictionary of Films and Filmmakers, Volume 3: Actors and Actresses, 4th ed. St. James Press, 2000.
  2. ↑ "Peter Ustinov." Newsmakers, Issue 3. Thomson Gale, 2005
Voorganger:
Hugh Griffith
voor Ben-Hur 		Academy Award voor Beste Mannelijke Bijrol
1960
voor Spartacus 		Opvolger:
George Chakiris
voor West Side Story
Voorganger:
Melvyn Douglas
voor Hud 		Academy Award voor Beste Mannelijke Bijrol
1964
voor Topkapi 		Opvolger:
Martin Balsam
voor A Thousand Clowns
Zie de categorie Peter Ustinov van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Peter_Ustinov&oldid=67364129"