Stenkil

Sjabloon:Dynastie Stenkil Ragnvaldsson (ca. 1028 - 1066) was van ongeveer 1060 tot zijn dood koning van Zweden. Zijn vrouw was Ingamoder Emundsdotter. Stenkil was de vader van de latere Zweedse koningen Erik VII, Halsten en Inge I en grootvader van de latere Zweedse koningen Filip(pus) Halstensson en Inge II Halstensson.

Volgens een historische saga uit Västergötland kwam Stenkil uit het dorp Levene, dat in dit landsdeel ligt.

De IJslandse Hervarar Saga schrijft over Stenkil dat hij een machtige man was uit een eerbiedwaardig geslacht. Zijn moeder (kan ook zijn stiefmoeder zijn) zou Astrith en zijn vader zou Ragnvald de Oude zijn.

Stenkil was aanvankelijk een Jarl in Svitjod, in het land van de Svear (het volk van Zweden) en trouwde met een dochter van Emund de Oude. Na de dood van Emund kozen de Svear hem tot hun koning omdat Emund zelf geen zonen nagelaten had. Zo verkreeg voor de eerste keer een persoon die niet tot het geslacht van Ynglinge behoorde de koningsmacht. Hiermee kwam het Huis Stenkil op de Zweedse troon en zijn nakomelingen zouden tot 1126 (t/m Ragnvald Knaphövde) de troon bezetten.

In andere geschriften werd Stenkil als ondersteunder van de missionarissen van het aartsbisdom Hamburg-Bremen beschreven. Hij zou de geestelijken die door Adalbert van Bremen aangevoerd werden bij de bouw van een sticht in het oord Sigtuna geholpen hebben, waarna daar de eerste bisschopzetel in oostelijk Zweden ontstond.

Stenkil stierf aan een ziekte van die tijd waaraan ook de koning Harald III van Noorwegen in Engeland bezweek. Dit laat met een grote waarschijnlijkheid zijn jaar van sterven beschrijven omdat we weten dat Harald III van Noorwegen in 1066 stierf.

Na de dood van Stenkil streden twee troonopvolgers, beide met de naam Erik, om de koningtitel. Één van de twee was mogelijk een zoon van Stenkil. In de gevoerde gevechten lieten beide het leven en zo werd een andere zoon van Stenkil, Halsten, Zweeds koning.