Aria (compositie)

Een aria (meervoud aria's) is oorspronkelijk een gezongen expressieve melodie,die gewoonlijk, maar niet altijd door een zanger wordt uitgevoerd. In dit artikel worden enkele aan de aria gerelateerde termen uit gelegd.

Verwante termen

• De term aria betekent nu vrijwel uitsluitend een compositie met aanwijsbaar begin en eind voor één stem met gewoonlijk orkestbegeleiding. Meestal is dat dan een onderdeel van een opera; maar er zijn vele voorbeelden van aria's die een onderdeel zijn van een cantate of een oratorium. De tekst van een aria is vaak beschouwend: een (vaak niet nader genoemde) commentator bezingt zijn of haar reflectie op het thema van het muziekstuk.
• Een arioso is ook een expressieve melodie (meestal voor zanger). Maar hier gaat een om een melodieuse passage als onderdeel van een recitatief: er is geen sprake van een door duideljk begin of eind gemarkeerde muzikale vorm.
• Een concert aria is een als los staand stuk gemaakte compositie. Daar is de aria geen deel meer van een grotere compositie. Voorbeelden: "Ah Perfido" van Beethoven, en een aantal concert arias van Mozart.
• Een arietta is een korte aria
• Een voorbeeld van een instrumentale aria vinden we in Bach's Goldberg Variaties.

Ontstaan

Aria dateert als term uit de 14e eeuw in Italië toen het een bepaalde stijl of manier van spelen betekende (denk aan het Nederlandse "een air hebben", een bepaalde houding hebben). (Het komt van het Latijnse aer: lucht, atmosfeer.) Oorspronkelijk kon het ook op een instrumentaal stuk betrekking hebben. Men sprak bv van "per intendere l'aere Veneziano" (dus op de Venetiaans wijze)

De ontwikkeling van de aria als stijl van zingen is nauw verwant aan het ontwikkelen van de monodie en madrigaal in Florence (Camerata fiorentina) met als belangrijk hoogtepunt Monteverdi.

Allengs in de 16e eeuw beperkte het begrip aria zich tot zang. En in de loop van de 17e tot en met de 19e eeuw werd het het voornaamste expressie middel van operazangers.

Termen vroege opera

In de 17e en 18e eeuw ontwikkelden zich vaste vormen, die in de 18e eeuw de - voor de toenmalige Barok kenmerkende - opera serie (bv Haendel) domineerden:

• Da Capo aria Een ABA vorm: na een middenstuk werd het begincouplet herhaald (het gaat vaak om (4-regelige) kwatrijnen of 8-regelige stanzen). Ook de variatie binnen dat schema had standaarden, zoals het invoegen van ritornellen en cadensen op het eind van de coupletten, alsook het van extra versieringen voorzien van de herhaling (het slotcouplet) De vorm kon door invoegen van ritornellen en opsplitsen van A en B zeer complex worden: bv RARA'RBRARA'R.
• Dal segno aria Voor het dramatisch effect liet vanaf het midden van de 18e eeuw het begin van de herhaling weg: bv RARA'RB ARA. Dit gaf een aanzienlijke bekorting van de herhaling. Het betekende ook een inperking voor het "virtuosendom"; de castraten.
• Doorgecomponeerde aria Vanaf 1770 kreeg de herhaling het begincouplet een nieuw gecomponeerde eigen begeleiding en vorm. Daarmee was de muziek doorlopend gecomponeerd: geen korte pauze alvorens te herhalen en de mogelijkheid de herhaling in een nieuwe toonsoort (verkort) te herhalen. Voorbeelden hiervan zijn o.a. bij Haydn en Mozart te geven.

Vanaf ongeveer 1780 was het aantal lange aria's drastisch verminderd; meestal beperkte zich dat tot de 1e akte. Met name bij de komische opera's verdween de Da Capo herhaling van de openingscoupletten volledig. Hiervoor waren duidelijke dramaturgische overwegingen: het naar een herhaling luisteren terwijl de (komische) handeling stagneert, is saai.

Dit vereiste variaties in tempo binnen de aria. De tweedelige vorm bestond uit:

• tempo de mezzo een langzaam (andante) recitatief-achtig deel, afgewisseld met snellere recitatief-gedeelten en tenslotte:
• een snelle finale sectie (waaruit zich in de 19e eeuw de cabaletta zou ontwikkelen.

Overigens waren er aan het eind van de 18e eeuw ook nog steeds Da Capo-aria's in komische opera's (als bij de opera seria). Maar meestal waren dat de niet komische rollen

Termen 19e eeuw

Italië

In deze tijd kwam de vocale virtuositeit weer centraal te staan. De aria glorieerde in zijn tweeledige vorm: een langzaam expressief stuk wat na een half slotakkoord overging in een snel brilliant stuk. Ofwel een cantabile en een cabaletta.

• Cantabile en cabaletta werden aanvankelijk gescheiden door een (instrumentaal) tussenstuk; later plaatste men tussen cantabile en cabaletta handeling en recitatief (vaak met ariosogedeelten). Met name aan het einde van het cantabile werd een cadenza geplaatst. Na een tempo di mezzo volgde dan - de melodie geanticipeerd door het orkest- de cabaletta.
• Deze complete vorm (cantabile-recitatief-cabaletta) heet een scena.

Deze vorm de scena is typisch voor Rossini, Bellini, Donizetti en de (vroege) Verdi. Naast de solist fungeren in de scena vaak ook het koor (met name in de cabaletta') of solo-blazers.

Na 1850 wordt bij Verdi deze tweeledige vorm steeds meer los gelaten. Langzaam verdwijnt de cabaletta: steeds meer bestaat de aria uit één qua sfeeer en tempo gelijkvormig stuk, dan wel aria's met bv een drieledige opbouw met de expressie van bv drie verschillende sentimenten.

Bij Puccini volgt de aria de tekst zo volledig dat men nauwelijks meer van aria's in klassieke zin kan spreken, gezien het ontbreken van een duidelijk begin en einde. De conventionele vorm is daarmee verdwenen.

Andere vormen operalied

Eendelige aria's

• Ballade Verhalend, vaak strofen, verder geen vaste voorm. Hoort bij de romantiek
• Barcarolle Venetiaans gondelierslied. Later ieder ander lied van bv zeeman
• Canzonetta Lied of liedje (Bv Cherubino in de Nozze di Figaro)
• Cavatina Korte aria in één deel in tegenstelling tot de twee of drieledige vorm
• Romance ééndelige aria van vaak verhalend karakter

• Sortita De entree aria van de solist
• Stretta snel tweede deel van de aria, net als de cabaletta, maar wel martialer

Bron

• Groves dictionary of Opera
• Leo Riemens Groot Opera Boek

Externe links

• The Aria Database "http://en.wikipedia.org/wiki/Aria"