Luchtvaarttechniek

Luchtvaarttechniek is een specialisme in de techniek waarin men zich bezighoudt met vliegtuigen, ruimtevaartuigen en verwante onderwerpen. De afzonderlijke disciplines worden ook soms respectievelijk vliegtuigbouw en ruimtevaarttechniek genoemd, waarbij de eerste term verwijst naar de techniek van vliegtuigen en de tweede term naar ruimtevaartuigen.

In de luchtvaarttechiek komen de volgende wetenschappen aan de orde:

• Aërodynamica: De studie van luchtstromen rond voorwerpen zoals vleugels.
• Aandrijving: Studie van de energie die nodig is om een voertuig door de lucht (of in het vacuüm) te laten bewegen. Deze energie wordt verstrekt door interne verbrandingsmotoren, straalmotoren, raketten en/of ionenmotoren.
• Dynamica: De studie van het manoeuvreren van voertuigen om de gewenste positie en houding te behouden.
• Structuurbouw: Het ontwerp van de configuratie van het vaartuig om de krachten te weerstaan die tijdens vlucht worden ondervonden. Bij het ontwerp van ruimtevaartuigen beoogt men het benodigde gewicht zo laag mogelijk te houden.
• Materialen: Studie van de materialen waaruit de vaartuigen zouden moeten worden opgebouwd. Nieuwe materialen met zeer specifieke eigenschappen worden uitgevonden of bestaande worden gewijzigd om hun prestaties te verbeteren.
• Aero-elasticiteit: Studie van de interactie tussen aerodynamische krachten en structurele flexibiliteit, divergentie, enz.

De basis van het grootste deel van deze elementen ligt in de theoretische wiskunde, zoals vloeistofdynamica voor aerodynamica en de bewegingsvergelijkingen voor dynamica. Nochtans is er ook een grote empirische component aanwezig. Oorspronkelijk werden de empirische waarnemingen gedaan door de vaartuigen het testen door middel van de bouw van schaalmodellen en prototypen, of het testen in windtunnels. Tegenwoordig heeft de vooruitgang in gegevensverwerking ertoe geleid dat de computer steeds meer gebruikt wordt om het gedrag van de vaartuigen te simuleren. Dit bespaard veel tijd en geld.

tyj