Huib Drion

Huibert (Huib) Drion ('s-Gravenhage, 25 april 1917 – Leiden, 20 april 2004) was een Nederlands rechtsgeleerde en essayist die in 1991 een maatschappelijke discussie veroorzaakte door te pleiten voor het beschikbaar stellen van een middel waarmee ouderen op een humane wijze een eind zouden moeten kunnen maken aan hun leven. Dit middel voor zelfdoding - volgens hem een recht van de mens - staat bekend als de pil van Drion, hoewel hij zelf nooit van een "pil" heeft gesproken..

Huib Drion werd geboren in een gezin van zes kinderen; zijn vader Frans Drion was Kamerlid voor de Liberale Staatspartij. In de Tweede Wereldoorlog gaf hij met zijn broer Jan het verzetsblad de Geus uit. Dit blad had aan het eind van de oorlog een oplage van maar liefst 5000 exemplaren en werd grotendeels door de twee broers zelf volgeschreven.

Hij studeerde aan de Rijksuniversiteit Leiden. Na ook een jaar in Harvard te hebben gestudeerd, promoveerde hij in 1954. Hij werd vervolgens in 1955 hoogleraar Burgerlijk Recht aan de Nederlandsche Economische Hoogeschool te Rotterdam (thans: Erasmus Universiteit). In 1959 werd hij hoogleraar aan de Rijksuniversiteit Leiden. In 1968 verliet hij deze universiteit. Later (1969) werd hij lid van de Hoge Raad, waarvan hij van 1981 tot 1984 vicepresident was.

Publicaties

• Limitation of liabilities in international air law. Dissertatie Rijksuniversiteit Leiden, 1954.
• Het conservatieve hart en andere essays. Van Oorschot, Amsterdam, 1966.
• Denken zonder diploma. Van Oorschot, Amsterdam, 1986, tweede druk 1992. ISBN 9789028206540
• Het zelfgewilde einde van oude mensen. In NRC Handelsblad, 19 oktober 1991.
• Van, over en met Huib Drion (1917-2004). Boom, Den Haag, 2005. ISBN 9054546247