Le Salaire de la peur: verschil tussen versies
k robot Erbij: pt:Le Salaire de la peur |
k robot Erbij: eo:Le Salaire de la peur (filmo); cosmetische veranderingen |
||
| Regel 25: | Regel 25: | ||
== Receptie == |
== Receptie == |
||
De film won in 1953 de Grand Prix du Festival International du Film, voorloper van de [[Lijst van winnaars van het filmfestival van Cannes|Gouden Palm]] in [[Filmfestival van Cannes|Cannes]], en de Gouden Beer op het [[Filmfestival van Berlijn]]. De [[British Academy of Film and Television Arts|BAFTA Award for Best Film from any Source]] volgde in 1955. De Engelse film is met 131 minuten iets korter dan het origineel, naar verluidt vanwege enkele opmerkingen over de oliemaatschappij die minder noodzakelijk waren en [[Anti-Amerikanisme|Anti-Amerikaans]] konden worden uitgelegd. Volgens de [[tagline]] op een Amerikaanse poster noemde [[Time (tijdschrift)|Time magazine]] het "one of the greatest shockers of all time". |
De film won in 1953 de Grand Prix du Festival International du Film, voorloper van de [[Lijst van winnaars van het filmfestival van Cannes|Gouden Palm]] in [[Filmfestival van Cannes|Cannes]], en de Gouden Beer op het [[Filmfestival van Berlijn]]. De [[British Academy of Film and Television Arts|BAFTA Award for Best Film from any Source]] volgde in 1955. De Engelse film is met 131 minuten iets korter dan het origineel, naar verluidt vanwege enkele opmerkingen over de oliemaatschappij die minder noodzakelijk waren en [[Anti-Amerikanisme|Anti-Amerikaans]] konden worden uitgelegd. Volgens de [[tagline]] op een Amerikaanse poster noemde [[Time (tijdschrift)|Time magazine]] het "one of the greatest shockers of all time". |
||
Het verhaal werd in 1977 in het Engels verfilmd als ''[[Sorcerer (film)|Sorcerer]]'' door [[William Friedkin]] met een scenario van [[Walon Green]] als opvolger van Friedkins succesvolle verfilming ''[[The Exorcist (film)|The Exorcist]]''. Zijn eerste keus voor de plaatsvervanger van Yves Montand was [[Steve McQueen]], maar die moest wegens [[Ali MacGraw|echtelijke]] verplichtingen helaas afzeggen, waarna de rol toeviel aan [[Roy Scheider]]. Ondanks muziek van [[Tangerine Dream]] en een Oscarnominatie voor Best Sound werd deze film een van de opvallendste flops van jaren zeventig. De Franse uitgave ervan heette ''Convoi de la peur''. |
Het verhaal werd in 1977 in het Engels verfilmd als ''[[Sorcerer (film)|Sorcerer]]'' door [[William Friedkin]] met een scenario van [[Walon Green]] als opvolger van Friedkins succesvolle verfilming ''[[The Exorcist (film)|The Exorcist]]''. Zijn eerste keus voor de plaatsvervanger van Yves Montand was [[Steve McQueen]], maar die moest wegens [[Ali MacGraw|echtelijke]] verplichtingen helaas afzeggen, waarna de rol toeviel aan [[Roy Scheider]]. Ondanks muziek van [[Tangerine Dream]] en een Oscarnominatie voor Best Sound werd deze film een van de opvallendste flops van jaren zeventig. De Franse uitgave ervan heette ''Convoi de la peur''. |
||
| Regel 42: | Regel 42: | ||
* [[Jo Dest]] - Smerdloff |
* [[Jo Dest]] - Smerdloff |
||
[[Categorie: |
[[Categorie:Film uit 1953|Salaire de la peur, Le]] |
||
[[Categorie:Franse film|Salaire de la peur, Le]] |
[[Categorie:Franse film|Salaire de la peur, Le]] |
||
[[Categorie:Italiaanse film|Salaire de la peur, Le]] |
[[Categorie:Italiaanse film|Salaire de la peur, Le]] |
||
| Regel 49: | Regel 49: | ||
[[de:Lohn der Angst]] |
[[de:Lohn der Angst]] |
||
[[en:The Wages of Fear]] |
[[en:The Wages of Fear]] |
||
[[eo:Le Salaire de la peur (filmo)]] |
|||
[[fr:Le Salaire de la peur (film)]] |
[[fr:Le Salaire de la peur (film)]] |
||
[[it:Vite vendute]] |
[[it:Vite vendute]] |
||
Versie van 9 apr 2009 11:36
| Le Salaire de la peur | ||||
|---|---|---|---|---|
| Regie | Henri-Georges Clouzot | |||
| Producent | Raymond Borderie Henri-Georges Clouzot Louis Wipf | |||
| Scenario | Georges Arnaud Henri-Georges Clouzot Jérôme Géronimi | |||
| Hoofdrollen | Yves Montand Charles Vanel Peter van Eyck Antonio Centa | |||
| Muziek | Georges Auric | |||
| Cinematografie | Armand Thirard | |||
| Distributie | CICC, Filmsonor (Fr.), Fono Roma (It.), Vera Films | |||
| Première | 22 april 1953 (Fr.) 15 februari 1955 (VS) | |||
| Genre | Drama, avontuur, thriller | |||
| Speelduur | 156 minuten | |||
| Taal | Frans | |||
| Land | Frankrijk, Italië | |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| MovieMeter-profiel | ||||
| (mul) TMDb-profiel | ||||
| (en) AllMovie-profiel | ||||
| ||||
Le Salaire de la peur is een Frans-Italiaanse film uit 1953 geschreven en geregisseerd door Henri-Georges Clouzot, gebaseerd op het gelijknamige boek van Georges Arnaud uit 1950. De inspiratie voor deze succesvolle debuutroman deed hij op tijdens een reis door Zuid-Amerika. De film verscheen in 1955 in de Amerikaanse bioscopen als The Wages of Fear, het loon van de angst.
Synopsis
In Las Piedras, een klein, geïsoleerd gelegen stadje in de Centraal-Amerikaanse woestijn, ver van de beschaving, zoekt een grote oliemaatschappij vier dappere chauffeurs om een lading nitroglycerine naar een afgelegen oliebron te vervoeren. De route loopt door bergachtig gebied over onverharde wegen en de opslag in jerrycans op twee vrachtwagens is niet optimaal maar er is haast want de bron is ontploft en staat in brand. Het vuur kan alleen worden gedoofd door de omringende rotsen op te blazen. Na deze vlammende introductie bouwt de eerste helft van de film de spanning op met de selectie van de kandidaten voor dit lucratieve maar levensgevaarlijke karwei. Zij moeten beschikken over zenuwen van staal en uiterst koelbloedig de risico's onderweg kunnen inschatten. De eigen werknemers van het bedrijf zijn aangesloten bij de vakbond en die heeft het werk verboden. Na de rauwe portrettering van de uitzichtloosheid van hun bestaan zijn de motivaties van de mannen duidelijk. Bimba en Luigi gaan voorop in de eerste vrachtwagen, de tweede vrachtwagen rijdt uit veiligheidsoverwegingen op een half uur afstand en wordt bestuurd door Mario (Yves Montand), een voormalige playboy die zijn moedeloze leven wil ontsnappen, met als bijrijder Jo. Eigenlijk was Jo niet geselecteerd maar hij neemt de plaats in van een gekozen chauffeur die op de dag van vertrek onder mysterieuze omstandigheden niet komt opdagen.
De tweede helft is te zien als een uitgestrekte actiescène, want niet alleen kan elke hobbel de laatste zijn, ook moeten er lawines worden opgeblazen, bandieten worden afgeschud, en geïmproviseerde hangbruggen worden overgestoken tijdens een loeiende storm. De fysieke en mentale obstakels verdiepen de karakters van de mannen en maken van Mario een held, maar in de traditie van de Franse film noir eindigt de film met een nihilistische clou.
Receptie
De film won in 1953 de Grand Prix du Festival International du Film, voorloper van de Gouden Palm in Cannes, en de Gouden Beer op het Filmfestival van Berlijn. De BAFTA Award for Best Film from any Source volgde in 1955. De Engelse film is met 131 minuten iets korter dan het origineel, naar verluidt vanwege enkele opmerkingen over de oliemaatschappij die minder noodzakelijk waren en Anti-Amerikaans konden worden uitgelegd. Volgens de tagline op een Amerikaanse poster noemde Time magazine het "one of the greatest shockers of all time".
Het verhaal werd in 1977 in het Engels verfilmd als Sorcerer door William Friedkin met een scenario van Walon Green als opvolger van Friedkins succesvolle verfilming The Exorcist. Zijn eerste keus voor de plaatsvervanger van Yves Montand was Steve McQueen, maar die moest wegens echtelijke verplichtingen helaas afzeggen, waarna de rol toeviel aan Roy Scheider. Ondanks muziek van Tangerine Dream en een Oscarnominatie voor Best Sound werd deze film een van de opvallendste flops van jaren zeventig. De Franse uitgave ervan heette Convoi de la peur.
Cast
- Yves Montand - Mario
- Charles Vanel - Jo
- Vera Clouzot - Linda
- Folco Lulli - Luigi
- Peter van Eyck - Bimba
- Dario Moreno - Hernandez
- Luis de Lima - Bernardo
- Antonio Centa - kampchef
- William Tubbs - O'Brien
- Jo Dest - Smerdloff