Bondsdagverkiezingen 1987: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud

In de regel

Versie van 23 jan 2010 15:56

De Bondsdagverkiezingen van 1987 vonden op 25 januari 1987 plaats. Het waren de elfde federale verkiezingen in de Bondsrepubliek Duitsland. Helmut Kohl, de CDU-voorzitter, kon zijn coalitie met de liberalen voortzetten.

Tegenover de regeringspartijen CDU, CSU en liberale FDP stonden de oppositiepartijen SPD en De Groenen. De SPD had als kanselierskandidaat Johannes Rau gekozen, vicepartijvoorzitter en ministerpresident in Noord-Rijnland-Westfalen. De campagne van de gematigde en populaire Rau leed onder het probleem dat de Groenen waarschijnlijk nog niet zo ver waren om een coalitie te vormen. Binnen de Groenen waren de spanningen tussen de Realos en de Fundis groot. Vanwege recente milieucatastrophes, zoals Tsjernobyl en de giframp bij Bazel kort voor de verkiezingen, en vanwege de eloquente Realo-voorman Otto Schily bereikten de Groenen een goed resultaat, terwijl de SPD iets verloor. Na de verkiezingen werd Schily echter niet in het fractiebestuur gekozen; in 1989 verliet hij de Groenen en ging naar de SPD.

De zittende kanselier Kohl kon, ondanks verliezen, de coalitie voortzetten. In de verkiezingscampagne leek het als of de publieke strijd eerder tussen de coalitiepartijen plaats vond en niet tussen de coalitie en de oppositie. Vooral de rechtse CSU-voorzitter Franz Josef Strauß en de minister van buitenlandse zaken Hans-Dietrich Genscher (FDP) ruzieden over de buitenlandse politiek, bijvoorbeeld de houding tegenover de Sovjet-Unie en Zuid-Afrika. De FDP kon haar aandeel van de stemmen verbeteren en kreeg één minister meer dan in het vorige kabinet.

Uitslag

Indirect gekozen door de Berlijnse gemeenteraad werden 11 CDU'ers, 7 SPD'ers en 2 FDP'ers^[1]

Partij	%	zetels	verschil
Christelijk Democratische Unie van Duitsland (Christlich Demokratische Union Deutschlands)	34,4%	174 (11)	-17
Christelijk-Sociale Unie (Christlich-Soziale Union)	9,8%	49	-4
Vrije Democratische Partij (Freie Demokratische Partei)	9,1%	46 (2)	+12
Sociaaldemocratische Partij van Duitsland (Sozialdemokratische Partei Deutschlands)	37,0%	186 (7)	-7
De Groenen (Die Grünen)	8,3%	42	+15
Overigen	1,3%	0	-
Totaal	100%	497	-1

223

44,3%

186

37,0%

46

9,1%

42

8,3%

0,6%

0,3%

0,2%

0,1%

0,0%

CDU/CSU

SPD

FDP

NPD

BP

EAP

CBV

ASD

FAP

Het kabinet-Kohl III trad na de verkiezingen aan. Als gevolg van de hereniging van Duitsland op 3 oktober 1990 vonden er op 2 december 1990 bondsdagverkiezingen plaats in het herenigde Duitsland.

Verwijzingen

↑ Voor de eerste keer in haar geschiedenis koos de Berlijnse gemeenteraad 2 FDP'ers. Voorheen koos ze altijd één FDP'er.

Zie ook

[1] Voor de eerste keer in haar geschiedenis koos de Berlijnse gemeenteraad 2 FDP'ers. Voorheen koos ze altijd één FDP'er.

[1]

@@ Regel 3: / Regel 3: @@
 De '''Bondsdagverkiezingen van 1987''' vonden op [[25 januari]] [[1987]] plaats. Het waren de elfde [[Bondsstaat|federale]] verkiezingen in de [[Bondsrepubliek Duitsland]]. [[Helmut Kohl]], de [[Christelijk Democratische Unie van Duitsland|CDU]]-voorzitter, kon zijn coalitie met de liberalen voortzetten.
-Tegenover de regeringspartijen CDU, CSU en liberale [[Freie Demokratische Partei|FDP]] stonden de oppositiepartijen [[Sozialdemokratische Partei Deutschlands|SPD]] en [[Die Grünen|De Groenen]]. De SPD had als kanselierskandidaat [[Johannes Rau]] gekozen, vicepartijvoorzitter en ministerpresident in [[Noordrijn-Westfalen]]. De campagne van de gematigde en populaire Rau leed onder het probleem dat de Groenen waarschijnlijk nog niet zo ver waren om een coalitie te vormen. Binnen de Groenen waren de spanningen tussen de ''Realos'' en de ''Fundis'' groot. Vanwege recente milieucatastrophes, zoals [[Kernramp van Tsjernobyl|Tsjernobyl]] en de giframp bij Bazel kort voor de verkiezingen, en vanwege de eloquente ''Realo''-voorman [[Otto Schily]] bereikten de Groenen een goed resultaat, terwijl de SPD iets verloor. Na de verkiezingen werd Schily echter niet in het fractiebestuur gekozen; in 1989 verliet hij de Groenen en ging naar de SPD.
+Tegenover de regeringspartijen CDU, CSU en liberale [[Freie Demokratische Partei|FDP]] stonden de oppositiepartijen [[Sozialdemokratische Partei Deutschlands|SPD]] en [[Die Grünen|De Groenen]]. De SPD had als kanselierskandidaat [[Johannes Rau]] gekozen, vicepartijvoorzitter en ministerpresident in [[Noord-Rijnland-Westfalen]]. De campagne van de gematigde en populaire Rau leed onder het probleem dat de Groenen waarschijnlijk nog niet zo ver waren om een coalitie te vormen. Binnen de Groenen waren de spanningen tussen de ''Realos'' en de ''Fundis'' groot. Vanwege recente milieucatastrophes, zoals [[Kernramp van Tsjernobyl|Tsjernobyl]] en de giframp bij Bazel kort voor de verkiezingen, en vanwege de eloquente ''Realo''-voorman [[Otto Schily]] bereikten de Groenen een goed resultaat, terwijl de SPD iets verloor. Na de verkiezingen werd Schily echter niet in het fractiebestuur gekozen; in 1989 verliet hij de Groenen en ging naar de SPD.
 De zittende kanselier Kohl kon, ondanks verliezen, de coalitie voortzetten. In de verkiezingscampagne leek het als of de publieke strijd eerder tussen de coalitiepartijen plaats vond en niet tussen de coalitie en de oppositie. Vooral de rechtse CSU-voorzitter [[Franz Josef Strauß]] en de minister van buitenlandse zaken [[Hans-Dietrich Genscher]] (FDP) ruzieden over de buitenlandse politiek, bijvoorbeeld de houding tegenover de Sovjet-Unie en Zuid-Afrika. De FDP kon haar aandeel van de stemmen verbeteren en kreeg één minister meer dan in het vorige kabinet.