Helen Parkhurst: verschil tussen versies

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting
bron? Versie 22516594 van 213.93.161.197 (overleg) ongedaan gemaakt.
Regel 1: Regel 1:
[[Afbeelding:Helen Parkhurst.jpg|200px|thumb|right|Helen Parkhurst omstreeks [[1930]]]]
[[Afbeelding:Helen Parkhurst.jpg|200px|thumb|right|Helen Parkhurst omstreeks [[1930]]]]
'''Helen Parkhurst''' ([[Durand (Wisconsin)|Durand]], [[Wisconsin]], [[8 maart]] [[1886]] - [[New Milford (Connecticut)|New Milford]], [[Connecticut]], [[1 juni]] [[1973]]) was een [[Verenigde Staten|Amerikaanse]] [[pedagogiek|pedagoge]] die aan de wieg stond van het ''[[Daltononderwijs]]''.
'''Helen Parkhurst''' ([[Durand (Wisconsin)|Durand]], [[Wisconsin]], [[3 januari]] [[1887]] - [[New Milford (Connecticut)|New Milford]], [[Connecticut]], [[1 juni]] [[1973]]) was een [[Verenigde Staten|Amerikaanse]] [[pedagogiek|pedagoge]] die aan de wieg stond van het ''[[Daltononderwijs]]''.




== Biografie ==
== Biografie ==


Helen Parkhurst werd geboren op 8 maart 1886 in [[Durand]], [[Wisconsin]]. In [[1907]] kreeg zij haar lesbevoegdheid van Wisconsin State Teachers College. Later studeerde ze aan de universiteiten van [[Rome (stad)|Rome]] en [[München]] en bij [[Maria Montessori]]. In [[1943]] kreeg ze de M.A. (Master of Arts) titel van [[Yale University]].
Helen Parkhurst werd geboren op 3 januari 1887 in [[Durand]], [[Wisconsin]]. In [[1907]] kreeg zij haar lesbevoegdheid van Wisconsin State Teachers College. Later studeerde ze aan de universiteiten van [[Rome (stad)|Rome]] en [[München]] en bij [[Maria Montessori]]. In [[1943]] kreeg ze de M.A. (Master of Arts) titel van [[Yale University]].


===Onderwijzeres===
===Onderwijzeres===

Versie van 4 sep 2010 19:51

Helen Parkhurst omstreeks 1930

Helen Parkhurst (Durand, Wisconsin, 3 januari 1887 - New Milford, Connecticut, 1 juni 1973) was een Amerikaanse pedagoge die aan de wieg stond van het Daltononderwijs.


Biografie

Helen Parkhurst werd geboren op 3 januari 1887 in Durand, Wisconsin. In 1907 kreeg zij haar lesbevoegdheid van Wisconsin State Teachers College. Later studeerde ze aan de universiteiten van Rome en München en bij Maria Montessori. In 1943 kreeg ze de M.A. (Master of Arts) titel van Yale University.

Onderwijzeres

Van 1905 tot 1913 werkte ze op verschillende lagere scholen. In haar eerste baan moest ze op een plattelandsschool in Waterville, Wisconsin als enige leerkracht veertig leerlingen, verdeeld over acht klasjes van opeenvolgende leeftijden, lesgeven. Ze voerde een individuele benadering in, waarbij de leerling zelf keuzes maakt en samenwerkt met de onderwijzer (later noemde zij dit het Waterville-experiment). In 1910 en 1911 was zij als onderwijzeres verbonden aan een school in Tacoma, Washington. In deze jaren begint zij haar ideeën over een modernisering van het onderwijs uit te werken in wat zij dan een 'laboratory plan' gaat noemen. De klas moet een sociaal laboratorium zijn waar de leerlingen al experimenterend leren, waar veel wordt samengewerkt en waar de oudere leerlingen de jongeren les geven. Daarna keert zij in 1912 terug naar Wisconsin om les te geven aan het Wisconsin Central State Teachers College.

Medewerkster van Maria Montessori

In 1914 krijgt Parkhurst verlof om naar Rome te gaan voor een training van 3 maanden bij Maria Montessori. Als in 1915 Montessori naar Californië komt om daar haar methode in te voeren treedt Parkhurst op als haar assistent. Tot 1918 was ze de belangrijkste vertegenwoordiger van Montessori in de Verenigde Staten. Zelfs zette zij een Montessori Teachers Training School op. Toen maakte Parkhurst zich gedeeltelijk los van Montessori om haar eigen weg te kunnen gaan.

Eigen ideeën: Dalton Laboratory Plan

In september 1919 bracht Parkhurst haar eigen ideeën eerst in praktijk op een school voor lichamelijk gehandicapte jongens (The Berkshire Cripple School) in de staat Massachusetts. Dit pakte zo goed uit dat haar vriendin Mrs. W. Murray Crane, bestuurslid en een belangrijke donateur van deze school, haar vroeg haar methode ook in te voeren in de Highschool voor jongens en meisjes in het stadje Dalton, Massachusetts. Dat gebeurde al in februari 1920. Deze school krijgt dan de naam Dalton Laboratory Plan.

Kort daarna kwam daar Miss Belle Rennie uit Londen op bezoek die van Parkhursts hervormingen gehoord had. Deze schreef daarover een artikel voor de Times Educational Supplement dat al meteen, in maart 1920, werd gepubliceerd. Later vonden anderen (speciaal in Engeland, waar haar ideeën grotere weerklank vonden dan in de Verenigde Staten) dat het woord 'laboratory' misverstanden opriep. Men stelde Parkhurst voor de naam van haar systeem te wijzigen in 'Parkhurst Plan'. Maar dat wilde zij niet en koos toen voor de afkorting Dalton Plan.

De reden dat zij aan het woord laboratorium hechtte bracht zij als volgt onder woorden:

Let us think of school rather as a sociological laboratory where the pupils themselves are the experimenters, not the victims of an intricate and crystallized system in the evolution of which they have neither part nor lot. Let us think of it as a place where community conditions prevail as they prevail in life itself.[1]
(Vrije vertaling: Laten we de school zien als een sociologisch laboratorium, waar de leerlingen zelf de proeven nemen. Ze moeten daar niet de slachtoffers zijn van een ingewikkeld en uitgekristalliseerd stelsel, dat buiten hen om ontwikkeld wordt. Laten we de school zien als een plaats die net als het leven zelf als gemeenschap functioneert.)

Intussen had Parkurst met financiële steun van de welgestelde familie Crane in New York City "The Children's University School" gesticht, die in 1920 de naam "The Dalton School" kreeg, genoemd naar de woonplaats van de familie Crane. Ook dáár brak zij met het klassikaal onderricht en richtte het klaslokaal zodanig in dat kinderen met een verschillende mate van ontwikkeling er aan verschillende taken konden werken.

Later gaf Parkhurst op pedagogische academies leiding aan leerplanontwerp. Maar ze bleef met kinderen werken en maakte verscheidene radioprogramma's, waarvan grammofoonplaten verschenen. Ook interviewde ze kinderen.Eleanor Roosevelt bewonderde haar werk en ondersteunde in 1939 de uitbreiding van haar school in New York.[2]. Maar in de oorlogsjaren raakten ideeën over onderwijsvernieuwing in het slop en Parkhurst gaf in 1942 de leiding over deze school uit handen. Daarna is het in de Verenigde Staten niet veel meer geworden met het Daltonplan.

Verbreiding

Buiten de Verenigde Staten sloegen haar ideeën vooral aan in het Verenigd Koninkrijk, Nederland en Japan. Dat land bezocht zij zes keer en kreeg er ook een keizerlijke onderscheiding.[3] In 1952 bezocht zij Nederland en in 1957 werd ze benoemd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau.

Belangrijkste publicaties

Parkhurst schreef diverse boeken, onder meer Education on the Dalton plan (1922), vertaald in 50 talen), Work Rhythms in Education (1935) en Exploring the Child's World (1951).

In Education on the Dalton plan werkte ze haar drie uitgangspunten uit: vrijheid in gebondenheid (freedom, geen liberty), zelfstandigheid en samenwerking. Parkhurst stond een evenwicht voor tussen leren door instructie en door zelf problemen op te lossen.

Parkhurst schreef ook in verschillende bladen over haar werk, onder meer The Laboratory Plan (27 mei 1926, Times Educational Supplement). Een omvangrijke bibliografie is te vinden in een oude Nederlandse Pedagogische Encyclopedie [4].

Verspreiding in Nederland

In opdracht van de onderwijscommissie van de Maatschappij tot Nut van 't Algemeen bezocht een Nederlandse commissie bestaande uit L.C.T. Bigot, P.A. Diels en Philip Kohnstamm reeds in januari 1924 enkele van de Daltonscholen in Engeland en verspreidde haar ideeën in Nederland.[5] In 1928 werd in Nederland de eerste Dalton school, een meisjesschool, geopend.

De Nederlandse Dalton Vereniging werd in 1931 opgericht. In Nederland zijn er in 2007 285 Daltonscholen voor het basisonderwijs, 18 voor het voortgezet onderwijs en 21 op HBO-niveau. Op diverse plaatsen, zoals in Almere en Tilburg, staan scholen die naar haar vernoemd zijn.

Externe links


  1. Education on the Dalton Plan, p. 13-14
  2. Dalton School
  3. reform pedagogics: HELEN PARKHURST, WHO WAS SHE?
  4. Paedagogische encyclopaedie, onder redactie van R.Casimir en J.E. Verheyen, deel I (1937), blz 327-328
  5. Bigot, Diels en Kohnstamm: Dalton-nummer. Scholen met losser klasseverband. Mij. tot Nut van 't Algemeen, Amsterdam 1924