Hemelmechanica: verschil tussen versies
k genitief |
k Link naar doorverwijspagina gerepareerd (Satelliet naar satelliet (astronomie)), met behulp van pop-ups |
||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
De '''hemelmechanica''' is een gemeenschappelijke tak van de [[Astronomie|sterrenkunde]] en de [[wiskunde]] die zich bezighoudt met de praktische en theoretische berekening van de bewegingen van de [[hemellichaam|hemellichamen]] en kunstmatige [[satelliet]]en. |
De '''hemelmechanica''' is een gemeenschappelijke tak van de [[Astronomie|sterrenkunde]] en de [[wiskunde]] die zich bezighoudt met de praktische en theoretische berekening van de bewegingen van de [[hemellichaam|hemellichamen]] en kunstmatige [[satelliet (astronomie)|satelliet]]en. |
||
==Geschiedenis== |
==Geschiedenis== |
||
Versie van 23 nov 2010 00:02
De hemelmechanica is een gemeenschappelijke tak van de sterrenkunde en de wiskunde die zich bezighoudt met de praktische en theoretische berekening van de bewegingen van de hemellichamen en kunstmatige satellieten.
Geschiedenis
Nadat het heliocentrische wereldbeeld van Nicolaus Copernicus ingang had gevonden, werd de hemelmechanica feitelijk gesticht door de formulering van de wetten van Kepler en de daarbij horende vergelijking van Kepler.
De algemene wet van de zwaartekracht (door Isaac Newton opgesteld) liet in principe toe, hemelmechanica te beoefenen voor ingewikkelde systemen met meer dan twee lichamen die groter zijn dan een denkbeeldige puntmassa. Vanaf drie lichamen is een zwaartekrachtsysteem echter inherent chaotisch (zie bijvoorbeeld het drielichamenprobleem). De exacte berekening van de banen der planeten in het zonnestelsel is dan ook ingewikkeld, waarbij numerieke methoden voor het oplossen van differentiaalvergelijkingen nodig zijn. De eerste theoretische doorbraken in het meerlichamenprobleem waren de bijdragen van Joseph-Louis Lagrange vanaf 1808.
Algemene relativiteitstheorie
De eerste controle van de algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein was de berekening van de grootte van periheliumprecessie van Mercurius. De zwaartekrachtswet van Newton verklaart deze precessie niet, maar volgt wel uit de algemene relativiteitstheorie.
Almanakken
Voor de berekening van moderne almanakken gebruikt men tabellen met periodieke termen. Die tabellen zijn gebaseerd op fundamentele inzichten.
De hemelmechanica is toegankelijk gemaakt voor een breder publiek door Jean Meeus, onder meer door zijn boek Astronomical Algorithms.
Zie ook
Literatuur
- Asger Aaboe, Episodes from the Early History of Astronomy, 2001, Springer-Verlag, ISBN 0-387-95136-9
- Dirk Brouwer en Gerald M. Clemence, Methods of Celestial Mechanics
- Forest R. Moulton, Introduction to Celestial Mechanics, 1984, Dover, ISBN 0-486-64687-4
- John E.Prussing, Bruce A.Conway, Orbital Mechanics, 1993, Oxford Univ.Press
- William M. Smart, Celestial Mechanics, 1961, John Wiley. (Hard to find, but a classic)
- J. M. A. Danby, Fundamentals of Celestial Mechanics, 1992, Willmann-Bell
- Alessandra Celletti, Ettore Perozzi, Celestial Mechanics: The Waltz of the Planets, 2007, Springer-Praxis, ISBN 0-387-30777-X.
- Michael Efroimsky. 2005. Gauge Freedom in Orbital Mechanics. Annals of the New York Academy of Sciences, Vol. 1065, pp. 346-374
- Alessandra Celletti, Stability and Chaos in Celestial Mechanics. Springer-Praxis 2010, XVI, 264 p., Hardcover ISBN 978-3-540-85145-5
Externe links
- Calvert, James B. (2003-03-28), Celestial Mechanics, University of Denver, bezocht 2006-08-21
- Astronomy of the Earth's Motion in Space, educatieve website door David P. Stern
- Marshall Hamptons N-lichamenprobleem
- Professor Tatums collegedictaat van de University of Victoria
- Italiaanse vereniging voor hemelmechanica en astrodynamica
- Simulaties