Frankrijk: verschil tussen versies

République française
	(Details) (Details)
Basisgegevens
Officiële landstaal	Frans
Hoofdstad	Parijs
Regeringsvorm	Semi-presidentiële Republiek
Staatshoofd	President Nicolas Sarkozy
Regeringsleider	Premier François Fillon
Religie	katholiek 62%, islam 6%, protestant 2%, jodendom 1%, geen religie 26%
Oppervlakte	551.500 km² (0,26% water)
Inwoners	62.765.235 (2010); 62.814.233 (2020) (113,9/km² (2020))
Inwoneraanduiding	Fransman / Française
Overige
Motto	Liberté, Egalité, Fraternité; "Vrijheid, Gelijkheid, Broederschap"
Volkslied	La Marseillaise
Munteenheid	euro (EUR)
UTC	+1 (zomer +2)
Nationale feestdag	14 juli
Web \| Code \| Tel.	.fr \| FRA \| 33
Voorgaande staten
Vierde Franse Republiek	1958
Detailkaart
Portaal	Frankrijk
	Portaal Landen & Volken

Interactief door geschiedenis bladeren

← Oudere bewerking Nieuwere bewerking →

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud

VisueelWikitekst

In de regel

Versie van 10 mei 2011 10:50

Zie Frankrijk (doorverwijspagina) voor andere betekenissen van Frankrijk.

Frankrijk, officieel de Franse Republiek (Frans: République française), is een land in West-Europa en qua oppervlakte het op twee na grootste Europese land. Frankrijk ligt tussen het Kanaal, de Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje (in het westen), België en Luxemburg (in het noorden), Duitsland, Zwitserland en Italië (in het oosten) en Spanje, Andorra, de Middellandse Zee en Monaco in het zuiden. Ook het eiland Corsica in de Middellandse Zee, behoort tot Frankrijk alsook vele overzeese gebieden.

Inclusief overzeese gebieden heeft het land een oppervlakte van 674.843 km² en een bevolkingscijfer van 65,4 miljoen (januari 2010).^[5] Frankrijk, vanwege de zeshoekige vorm ook wel l'Hexagone genoemd, is naar oppervlakte het grootste land binnen de Europese Unie. De hoofdstad is Parijs, dat ook verreweg de grootste stad van het land is.

Sinds het Verdrag van Verdun in 843 kent Frankrijk, dat haar naam dankt aan de Franken, in haar geschiedenis enige continuïteit als bestuurlijke en culturele eenheid. Frankrijk is daarmee de oudste nog bestaande geopolitieke factor in de Europese machtsverhoudingen. De Franse culturele identiteit kan als ruim 2000 jaar oud beschouwd worden, omdat de Romeinse invloed zo beslissend is geweest. De landsgrenzen liggen sinds de Vrede van Nijmegen in 1678 redelijk vast en vallen voor een groot deel samen met natuurlijke grenzen.

Tegenwoordig is Frankrijk een eenheidsstaat en een democratische semi-presidentiële republiek. Het land is lid van grote en belangrijke internationale organisaties zoals de EU, de VN, de Veiligheidsraad (permanent, met vetorecht), de NAVO, de G8, de OESO en de WTO. Frankrijk was een van de initiatiefnemers van de Economische en Monetaire Unie, die in 2002 leidde tot de invoering van de euro als wettig betaalmiddel in een groot aantal lidstaten van de EU, waaronder Frankrijk. In 1960 werd Frankrijk na de VS, de Sovjet-Unie en het Verenigd Koninkrijk de vierde mogendheid met kernwapens. Frankrijk behoort tot de 10 meest ontwikkelde landen ter wereld.

Geschiedenis

Zie Geschiedenis van Frankrijk voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Frankrijks culturele identiteit werd rond 50 v.Chr. bepaald door de verovering van het Keltische Gallië door Romeinse legers onder bevel van Julius Caesar. De Latijnse cultuur overleefde de val van het Romeinse Rijk, al ontstond er een door Germanen gedomineerd Frankisch Rijk. Frankrijk kent sinds de deling in 843 van dit rijk en het ontstaan van West-Francië enige bestuurlijke continuïteit met Parijs als machtscentrum en is daarmee de oudste geopolitieke entiteit in Europa. Sinds de Vroege Middeleeuwen is het door de omvang van het grondgebied en van de bevolking altijd een factor van belang geweest in de Europese machtsverhoudingen. De landsgrenzen kregen bij de Vrede van Nijmegen in 1678 ongeveer de vorm die ze sinds 1945 weer hebben en vallen grotendeels samen met natuurlijke grenzen. In de 17e, 18e en begin 19e eeuw was Frankrijk de grootste mogendheid op het Europese continent. Onder het bewind van Napoleon ging dit gepaard met spectaculaire veroveringen, die echter tussen 1812 en 1815 weer geheel verloren gingen. Frankrijk heeft zich sinds ongeveer 1300 uitdrukkelijker dan andere West-Europese landen ontwikkeld tot een centralistische natiestaat, die in de 19e eeuw tot volle wasdom kwam. Vandaag de dag hebben de 92 departementen waarin het moederland is verdeeld, erg weinig autonomie ten opzichte van de regering in Parijs. Vanaf de Vroegmoderne Tijd heeft het land ook grote internationale culturele invloed, al is die in de afgelopen decennia wat verminderd.

In de loop van de 19e eeuw werd Frankrijk overvleugeld door het Britse Rijk als grootste koloniale en maritieme mogendheid en bleef nogal achter in industriële ontwikkeling en bevolkingsgroei bij oude en nieuwe rivalen: de Britten, de Duitsers en de Amerikanen, maar deed vooral vanaf de Conferentie van Berlijn in 1885 wel volop mee in de Europese wedijver in koloniale expansie. Zowel economische, culturele en ook wel raciale motieven speelden hierin een rol. Tegelijkertijd ontwikkelde Frankrijk zich, net als andere landen in West-Europa, tot een parlementaire democratie, met algemeen stemrecht. Hierbij werd in de loop van de 19e eeuw wel herhaaldelijk van staatsvorm gewisseld tussen keizerrijk, koninkrijk en republiek. Sinds 1871 is het een republiek gebleven. In de 20e eeuw werd Frankrijk ten gevolge van twee wereldoorlogen, die voor Frankrijk uitliepen op Pyrrusoverwinningen, genoodzaakt vanaf 1945 tussen de twee supermachten een nieuwe rol te zoeken als middelgrote moderne Europese mogendheid zonder koloniale ambities. Dit ging gepaard met aanzienlijke industriële ontwikkeling, een eigen nucleaire afschrikkingsmacht, een leidende rol in het naoorlogse Europese integratieproject met behoud van een zelfstandige militaire rol, zowel in de eigen postkoloniale invloedssfeer als binnen de NAVO. Van de NAVO was Frankrijk vanaf 1966 alleen nog maar politiek lid, dat wil zeggen zonder dat de Franse strijdkrachten deel uitmaakten van de geïntegreerde commandostructuur. In maart 2009 besloot Frankrijk daarin weer terug te keren. Het verlies van wereldwijde culturele invloed, vooral ten gevolge van het 'Angelsaksische overwicht', is een bron van nationale zorg.

Geografie

Ruimtelijke indeling

De historisch gegroeide 29 provincies van Frankrijk werden na de Franse Revolutie afgeschaft, waarvoor in het Europese deel van Frankrijk 95 departementen in de plaats kwamen. De departementen zijn later gegroepeerd in 22 regio's (zie verderop). Deze provincies weerspiegelen de natuurlijke fysisch-geografische structuur van Frankrijk en behouden ondanks moderne bestuurlijke centralisatie hun traditionele culturele diversiteit.

Het hart van Noord-Frankrijk is de provincie Île-de-France. Het gebied wordt omringd door de provincies Champagne en Lotharingen (Lorraine) in het oosten; Artesië (Artois), Picardië, Frans-Vlaanderen en Normandië in het noordoosten en het noorden; Bretagne, Maine en Anjou in het westen; en Touraine, Orléanais, Nivernais en Bourgondië (Bourgogne) in het zuiden. Het verdere zuiden bestaat uit Berry en Bourbonnais. Tussen de Vogezen en de Rijn ligt de Elzas.

Het zuidelijk deel van Centraal-Frankrijk wordt gekenmerkt door de ruwe bergen en gedoofde vulkanen van het Centraal Massief, één van de belangrijkste natuurgebieden van het land. Het bestaat uit de provincies Marche, Limousin, Auvergne en Lyonnais. De Rhône scheidt het Centraal Massief van de Alpen. De Alpen vormt de bergketen met de hoogste bergen van het land. Ten oosten van de Rhône liggen Savoie, Dauphiné en de Provence. Een deel van de kust van de Provence vormt de zeer toeristische Franse Rivièra.

Het zuidwestelijke deel van Frankrijk is opgedeeld in 3 regio's: Languedoc-Roussillon, Midi-Pyrénées en Aquitanië. In het zuiden van de regio's liggen de Pyreneeën. Aquitanië en Midi-Pyrénées worden gedomineerd door de stroomgebieden van de grote rivieren Garonne, Dordogne (rivier) en Adour.

Klimaat

Het klimaat varieert aanzienlijk. Er zijn drie verschillende klimaatzones.

Vochtig zeeklimaat; met vaak frisse zomers bijvoorbeeld ten westen van de lijn Bayonne-Rijsel
Semi-landklimaat of tussenliggend klimaat met strenge winters en warme zomers. Bijvoorbeeld in de Elzas, Lotharingen, langs het Rhônedal en in de gebergten (Alpen, Pyreneeën, Centraal Massief)
Mediterraan klimaat met zachte winters en hete zomers in het zuiden van Frankrijk.

Natuur

Frankrijk is na Rusland en Oekraïne het op twee na grootste land van Europa en, naar West-Europese begrippen, tamelijk dunbevolkt; de bevolkingsdichtheid is ca. 1/4 van die van Nederland. Er is veel natuurschoon in een enorm afwisselend landschap, met veel verschillende klimaten en subklimaten. Frankrijk is een geliefd vakantieland voor de Fransen zelf en voor veel buitenlandse toeristen. In de Alpen, de Pyreneeën en het Centraal Massief wordt veel geskied.

In bijna alle departementen zijn er diverse natuurgebieden met nationale parken, zoals Armorique (regionaal natuurpark), Camargue, Nationaal park Les Écrins, Grands Causses (regionaal natuurpark), Monts d'Ardèche, Nationaal Park Cevennen, Nationaal park Mercantour, Parc National de la Vanoise en Verdon (regionaal natuurpark).

Rivieren

Er zijn in Frankrijk verschillende grote rivieren, zoals de Seine die dwars door Parijs stroomt. De langste rivier is de Loire, die met zijn 1012 km geheel door Frans grondgebied stroomt. Een stuk van de Rijn vormt een natuurlijke grens met Duitsland. De Maas en de Schelde ontspringen in Noord-Frankrijk en monden via België en Nederland uit in de Noordzee. De Moezel ontspringt in de Vogezen en stroomt via de Franse noordgrens naar Duitsland, waar die uitmondt in de Rijn. De Rhône ontspringt in Zwitserland en mondt aan de Côte d'Azur uit in de Middellandse Zee. Verder zijn er talloze kleinere rivieren die geheel op Frans grondgebied liggen: de Garonne, de Dordogne, de Saône, de Ardèche, de Somme, de Drance, de Arve, de Giffre de Lot en vele anderen.

Belangrijke steden

Zie ook: Lijst van Franse steden

Op de lijst van wereldsteden staan drie Franse steden: Parijs (12 punten), Lyon (3), Marseille (1).

Politiek

Bestuur

Frankrijk is een democratische republiek. De president van de Franse Republiek wordt sinds 2002 voor vijf jaar gekozen (voorheen was dat zeven jaar). De president heeft sinds de invoering van de Vijfde Republiek in 1958 veel macht vergeleken met andere westerse democratieën, omdat die regeringen kan benoemen en ontslaan, en de uitvoerende macht sterk staat tegenover de wetgevende macht. De president heeft geen vertrouwensvotum van het parlement nodig, want hij/zij wordt via landelijke verkiezingen direct gekozen en kan zonder zelf af te treden het parlement een maal voortijdig ontbinden en vervroegde parlementsverkiezingen uitschrijven.

De president heeft nog altijd, samen met de Spaans/Catalaanse bisschop van Urgell, het opperbestuur over het bergstaatje Andorra in de Pyreneeën. Uit dien hoofde draagt hij de uit de middeleeuwen daterende titel 'Prins van Andorra'.

De Franse volksvertegenwoordiging bestaat uit de Assemblée Nationale (577 zetels) en de Senaat.

Sinds 16 mei 2007 is Nicolas Sarkozy president van Frankrijk.

Bestuurlijke indeling

Zie Bestuurlijke indeling van Frankrijk voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Sinds 2011 is Frankrijk opgedeeld in 27 regio's (waarvan 22 in het Europese deel), die op hun beurt weer zijn onderverdeeld in departementen, arrondissementen, kantons en op het laagste niveau gemeenten. Frankrijk telt in totaal 36.796 gemeentes.

Er zijn 5 overzeese departementen (Départements d'Outre-Mer, DOM) die ook elk apart het statuut van een regio hebben. De Départements d'Outre-Mer zijn: Frans-Guyana, Guadeloupe, Martinique, Mayotte en Réunion (ze zijn - op Mayotte na - alle afgebeeld op de achterkant van alle eurobankbiljetten, onderaan links naast de Canarische eilanden). Frankrijk bezit ook nog andere overzeese gebieden (Territoires d'Outre-Mer, TOM) die echter geen deel uitmaken van de Europese Unie: Saint-Pierre en Miquelon, Wallis en Futuna, Nieuw-Caledonië, Frans-Polynesië, Clipperton, de Franse Zuidelijke en Antarctische Gebieden en de Verspreide Eilanden in de Indische Oceaan.

Defensie

De Franse strijdkrachten hebben een zeer lange geschiedenis met grote invloed op de wereldgeschiedenis. Zij omvatten een landmacht, een marine, een luchtmacht en een militair politiekorps. De Franse president is de opperbevelhebber van de strijdkrachten. De belangrijkste doelstellingen zijn de verdediging van het Franse territorium, de bescherming van de Franse belangen en de bewaring van mondiale stabiliteit.

Met 779.450 manschappen in 2006 (259.050 permanent, 419.000 reservisten en 101.400 bij de Rijkswacht), heeft Frankrijk de op een na grootste strijdmacht van Europa (na Duitsland) en 20e van de wereld. Ze beschikt ook over het derde grootste budget en heeft de derde grootste nucleaire strijdmacht, na de Verenigde Staten en Rusland. President Sarkozy kondigde in 2008 aan dat het Franse leger kleiner en mobieler moet worden en met beter materieel uitgerust dient te zijn voor de strijd tegen het terrorisme.

Bevolking

Tegen het einde van de jaren '90 waren er 40 Franse steden die meer dan 100.000 inwoners hadden, maar slechts Parijs had er meer dan één miljoen. Ongeveer 75% van de bevolking woont in stedelijke gebieden. Tot het eind van de Tweede Wereldoorlog was de bevolkingsgroei van Frankrijk een van de laagste van Europa, maar in naoorlogse decennia kwam daar verandering in.

Frankrijk heeft net als andere Europese landen door immigratie uit armere landen een grote etnische diversiteit gekregen. Een grote toevloed van hoofdzakelijk Noord-Afrikaanse immigranten heeft een groot effect gehad op diverse Franse steden, in het bijzonder Parijs en Marseille.

Talen

Het Frans is de nationale taal van Frankrijk, die bij uitsluiting van alle andere gebruikt wordt voor bestuur en rechtspraak. Er is daarnaast een aantal regionale talen en dialecten, maar het gebruik daarvan daalt. Sinds 1994 is er echter een versoepeling opgetreden in het beleid ten aanzien van minderheidstalen, die wettelijk is vastgelegd in de wet-Toubon.

Elzassisch, een Duits dialect, wordt gesproken in de Elzas en voor een deel in Lotharingen. Een klein aantal Fransen in Frans-Vlaanderen spreekt Frans-Vlaams, eigenlijk een variant van het West-Vlaams. In het uiterste westen van Bretagne wordt het Bretons nog gesproken, maar in het openbare leven speelt het een verwaarloosbare rol. In het zuiden van Frankrijk worden verschillende varianten van het Occitaans gesproken. Catalaans wordt gesproken in het oostelijke deel van de Pyreneeën, het Baskisch in het westelijke deel van de Pyreneeën, en Corsicaans wordt gesproken op het eiland Corsica.

Religie

Het katholicisme is veruit de grootste godsdienst in Frankrijk, dat door 64% van de bevolking - volgens de website van de Franse Katholieke Kerk - wordt aangehangen (zie Katholieke Kerk in Frankrijk). Verder geeft deze website aan dat 5% daadwerkelijk regelmatig naar de kerk gaat en 50% van de bevolking niet regelmatig gaat maar toch katholiek is. De op een na grootste groep zijn de niet-gelovigen met 27%.

Na de herroeping van het Edict van Nantes in 1685 door Lodewijk XIV was het katholicisme staatsgodsdienst. Sinds de scheiding van Kerk en staat in 1905 heeft de staat geen enkele bemoeienis meer met de hiërarchie van de Kerk in Frankrijk. De Katholieke Kerk heeft in Frankrijk achttien kerkprovincies en in totaal 93 bisdommen.

Ongeveer 2 % van de bevolking is protestants. Na de Bartholomeusnacht (1572) was de kracht van het protestantisme in Frankrijk gebroken (zie hugenoten). Door een wet van 1802 werden de protestantse kerken erkend.

Als gevolg van immigratie uit Azië, Turkije en Noord-Afrika in de 20e eeuw heeft Frankrijk daarnaast een grote moslimbevolking gekregen: 3 tot 5 miljoen, ongeveer 10%. Verder is er nog een klein aantal joden.

Cultuur

De Franse cultuur doet zich gelden in de literatuur, architectuur, muziek, film, toneel en beeldende kunst. Er zijn veel schouwburgen, musea en bioscopen. Er worden diverse landelijke en plaatselijke evenementen gehouden.

Het propageren van de Franse taal en cultuur in het land zelf en in de wereld is een serieuze staatszaak. Het Institut de France heeft een coördinerende taak voor alle culturele en wetenschappelijke activiteiten. Eén van de onderdelen van dit instituut is de Académie française, die al sinds 1635 officieel waakt over de zuiverheid van de Franse taal. De 40 leden van dit gezelschap worden 'onsterfelijken' genoemd, en hun benoeming door coöptatie heeft goedkeuring nodig van de President van de Republiek. Eens in de twee of drie jaar wordt er ergens in de Franstalige wereld een Sommet de la Francophonie gehouden, waarbij vaak de president zelf acte de présence geeft. Het begrip 'Franstalige wereld' wordt hierbij ruim uitgelegd; zo werd de conferentie in 2002 in Roemenië gehouden en in 1997 in Vietnam.

Daarnaast zijn er Radio France Internationale, het TV-kanaal TV5 Monde, dat in Nederland gedeeltelijk met Nederlandse ondertiteling is te ontvangen, en de satellietnieuwszender France 24. In Amsterdam is daarnaast het Maison Descartes gevestigd, dat op allerlei manieren de Franse cultuur propageert naar het Nederlandse publiek. In Frankrijk zelf wordt de eigen cultuur onder andere belicht in een aantal van de vele musea die het land rijk is.

De wisselwerking tussen cultuur en politiek wordt in Frankrijk vanzelfsprekender gevonden dan in bijvoorbeeld Nederland. Intellectuelen zijn de afgelopen honderd jaar opgekomen als een serieus genomen maatschappelijke groepering; voor hen geldt meer dan in Nederland dat ze in het publieke debat persoonlijk moreel gezag genieten. Toen in 1949 de toneelschrijver en draaideurcrimineel Jean Genet levenslang dreigde te krijgen, werd hem gratie verleend dankzij een petitie aan de president van een groot aantal prominente kunstenaars en schrijvers, op initiatief van Jean Cocteau. Ook wees president De Gaulle eens de suggestie af dat Jean-Paul Sartre gearresteerd moest worden wegens zijn protest tegen de oorlog in Algerije met het argument: 'Voltaire arresteer je niet'. Intellectuelen kunnen soms gesprekspartners van gekozen machthebbers zijn, tot de president toe. Als een prominente schrijver of kunstenaar overlijdt, is het gebruikelijk dat het staatshoofd daar publiekelijk commentaar op levert; politici zouden hun prestige ondermijnen als zij zich onwetend of onverschillig zouden tonen ten aanzien van kunst en cultuur. Het staat ook erg goed om een boek geschreven te hebben, over politiek, over geschiedenis of zelfs met literaire pretenties. Toen Jacques Attali, een gunsteling van president Mitterrand in 1990 benoemd werd tot president van de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling, meende hij zich daar te kunnen profileren als schrijver/filosoof, meer dan als financieel expert.

Officiële feestdagen in Frankrijk

Zie Feestdagen in Frankrijk voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Eten en drinken

De Franse keuken is wereldwijd bekend en geliefd en draagt ook bij aan het zelfbeeld van de Fransen. Er zijn diverse streekgerechten. Franse gerechten zijn o.a. bouillabaisse en cassoulet. De Franse wijn (uit verschillende wijnstreken) en Franse kaas (wel 400 soorten) zijn erg bekend.

Wetenschap en onderwijs

Het Institut de recherche pour le développement (IRD) is een Frans onderzoeksinstituut dat onderzoek verricht en wetenschappelijke programma's aanstuurt met betrekking tot de relatie tussen de mens en zijn omgeving.

Verplicht onderwijs is er voor kinderen van 6 tot 16 jaar. Dit bestaat uit het basisonderwijs (école élémentaire) en voortgezet onderwijs (collège). Tot het 15e jaar daarna nog minstens één jaar naar school in het algemeen vormend technisch of beroepsonderwijs. Daarna volgt hoger onderwijs. Vooral de 'Grandes Ecoles', een soort super-universiteiten, zijn zeer competitief van aard; deze zijn in de napoleontische tijd ingesteld met de uitdrukkelijke bedoeling een bestuurlijke elite te creëren.

Het onderwijsniveau in Frankrijk is hoog. Er zijn universiteiten in onder andere Parijs, Nantes, Lyon, Toulouse, Marseille, Bordeaux, Rijsel, Montpellier, Straatsburg, Rennes, Grenoble en Nancy. Onderwijs in Frankrijk begint bij het kleuteronderwijs (écoles maternelles).

Sport

Frankrijk is op het gebied van wielrennen, voetbal, rugby en pétanque (in Nederland bekend als 'jeu de boules') een gerenommeerd land. Bekende Franse sportwedstrijden zijn het tennistoernooi Roland Garros, de wielerronde Tour de France en wielerklassieker Parijs-Roubaix.

Frankrijk is tevens het thuishonk van parkour en horseball, twee nieuwe sporten met een toenemende populariteit.

Economie

Zie Economie van Frankrijk voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Grondvesten

Frankrijk is één van de belangrijkste economische mogendheden van de wereld en is de initiatiefnemer van de oprichters van de G8, een nog steeds uitbreidend intergouvernementeel forum van rijke industrielanden. De landbouw speelt een grotere rol dan in de economieën van de meeste andere industrielanden, wat gedeeltelijk te verklaren is uit de betrekkelijk lage bevolkingsdichtheid en uit het belang dat aan het platteland wordt toegekend voor de nationale identiteit. Een groot deel van de waarde van totale landbouwexport komt uit vee voort (vooral rundvee, varkens, gevogelte en schapen). De bergstreken en Noordwest-Frankrijk zijn de belangrijkste veegebieden. De belangrijke gewassen van het land zijn tarwe, suikerbieten, graan, gerst en aardappels. In het noordwesten is het ideaal om vroeg in het jaar groenten te kweken, vanwege het zachte klimaat. De grond in het Centraal Massief is minder vruchtbaar. Fruitteelt is belangrijk in het zuiden. Frankrijk is een van de belangrijkste producenten van wijn in de wereld. De bekendste wijngaarden zijn in Bourgondië, Champagne, de valleien van de Rhône en van de Loire en het gebied van Bordeaux. De centra van de wijnhandel zijn Bordeaux, Reims, Dijon en Cognac.

Belangrijke industrieën van Frankrijk zijn machines, chemische producten, auto's, metalen, vliegtuigen, elektronische apparatuur en voedsel (vooral Franse kaas). De geavanceerde technologische industrieën groeien eveneens. Parijs is beroemd vanwege zijn luxegoederen. Naast Parijs zijn de belangrijkste industriële steden Metz en Straatsburg in het noordoosten; in het noorden Roubaix (Robaais) en Rijsel; in het zuidoosten Lyon en Grenoble; in het zuiden Marseille, Toulouse, Nice en Nîmes; in het westen Bordeaux en Nantes.

Het toerisme is een belangrijke economische sector. Bekende toeristenregio's zijn Normandië en Bretagne in het noorden en de Provence en de Côte d'Azur in het zuiden. Ook de Franse Alpen en Dordogne en kastelen van de Loire zijn geliefd bij toeristen.

Meer dan de helft van de handel vindt plaats met andere leden van de Europese Unie. Japan, de Verenigde Staten en China zijn ook belangrijke handelspartners. De belangrijkste uitvoerproducten zijn machines en vervoersapparatuur, chemische producten, levensmiddelen, landbouwproducten, ijzer- en staalproducten, textiel en kleding. Belangrijke importproducten zijn ruwe olie, machines en apparatuur, landbouwproducten, chemische producten en ijzer- en staalproducten. Kernenergie levert 75% van alle elektriciteit op uit Frankrijk. Anders dan in veel andere westerse landen is dit nauwelijks omstreden; vermindering van de afhankelijkheid van import van olie, waarvan Frankrijk zelf niets heeft, wordt heel belangrijk gevonden. De belangrijkste havens zijn Rouen, Le Havre, Cherbourg, Brest, Saint-Nazaire, Nantes, Bordeaux, Toulon, Duinkerke en Marseille.

De overheid had voorheen meerderheidsaandelen in veel handelsbanken, enkele industrieën en het telefoonsysteem. Er is recente beweging naar privatisering geweest, hoewel de energieproductie, openbaar vervoer en de defensie-industrieën nog door de overheid gecontroleerd worden.

Vervoer

In het Franse wegennet wordt op belangrijke wegen tol (péage) geheven. Frankrijk heeft een uitgebreid spoorwegnet, waaronder een netwerk van hogesnelheidslijnen voor de TGV dat zich sinds 1981 vanuit Parijs in alle windrichtingen en ook naar het buitenland vertakt. Via de Kanaaltunnel is er ook een spoorverbinding met Groot-Brittannië. De Société Nationale des Chemins de fer Français (afkorting: SNCF) is de Franse nationale spoorwegmaatschappij. Luchthavens zijn er onder andere in of bij Parijs, Lyon, Nice en Marseille.

Toerisme

Er kwamen 81,9 miljoen toeristen in Frankrijk in 2007. Dat betekent dat Frankrijk de meeste toeristen heeft van de wereld gevolgd door Spanje met 58,5 miljoen (2006) en de Verenigde Staten met 51,1 miljoen (2006). De populairste bestemmingen waren in 2003 de Eiffeltoren (6,2 miljoen bezoekers), het Louvre (5,7 miljoen bezoekers), het Kasteel van Versailles (2,8 miljoen bezoekers), het Musée d'Orsay (2,1 miljoen bezoekers), het Arc de Triomphe (1,2 miljoen bezoekers), Centre Pompidou (1,2 miljoen bezoekers) en Mont Saint-Michel (1 miljoen bezoekers).

Toerisme vormde in 2007 6,2% van het Bruto Nationaal Product en was daarmee goed voor 117,6 miljard. Hiervan waren 55,4% binnenlandse toeristen, 34,9% buitenlandse toeristen en 9,7% bestedingen door Fransen voorafgaand aan een bezoek aan het buitenland. ^[6]

Media

Franse kranten:

Persagentschap:

Agence France Presse

fuck u Franse televisie:

Lijst van televisiekanalen in Frankrijk

Franse tijdschriften zijn o.a.:

Zie ook

Externe links


Klik op de afspeelknop om dit artikel te beluisteren. De ingesproken tekst kan verouderd zijn. Download deze opname. Info over deze opname.Zie hier dit artikel zoals het was toen het werd ingesproken. Meer over Gesproken Wikipedia.

^{<span title="Voor deze uitspraak is een bronvermelding gewenst. Motivering:}

↑ Frankrijk registreert geen religie. Een exact cijfer is daarom niet te geven. Er zijn wel meerdere schattingen en polls, die vooral verschillen in de verhouding katholieken t.o.v. niet religieuzen.
(fr) Les français et leurs croyances - Sondage exclusif CSA / La Vie / Le Monde - Mars 2003 (pagina 87)
↑ (en) Verenigde Naties 2013 (exclusief overzeese departementen)
↑ ^a ^b (en) Laatste census 1 januari 2010 (exclusief overzeese departementen) (via V.N.)
↑ (en) Niet-officiële schatting CIA Factbook juli 2020 (berekend door US Bureau of the Census) (exclusief overzeese departementen)
↑ Bilan démographique 2009
↑ Onderzoek Huur-een-Vakantiehuis

">[bron?]

[1] Frankrijk registreert geen religie. Een exact cijfer is daarom niet te geven. Er zijn wel meerdere schattingen en polls, die vooral verschillen in de verhouding katholieken t.o.v. niet religieuzen.
(fr) Les français et leurs croyances - Sondage exclusif CSA / La Vie / Le Monde - Mars 2003 (pagina 87)

[oppervlakte-2] (en) Verenigde Naties 2013 (exclusief overzeese departementen)

[census-3] (en) Laatste census 1 januari 2010 (exclusief overzeese departementen) (via V.N.)

[schatting-4] (en) Niet-officiële schatting CIA Factbook juli 2020 (berekend door US Bureau of the Census) (exclusief overzeese departementen)

[Bevolking-5] Bilan démographique 2009

[6] Onderzoek Huur-een-Vakantiehuis

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

@@ Regel 196: / Regel 196: @@
 Persagentschap:
 * [[Agence France-Presse|Agence France Presse]]
+fuck u
 Franse televisie:
 * [[Lijst van televisiekanalen in Frankrijk]]

Frans overzees departement:	Mayotte · Réunion
Overzees gebied van het Verenigd Koninkrijk:	Sint-Helena, Ascension en Tristan da Cunha
Overige gebieden:	Westelijke Sahara

Lidstaten:	België · Bulgarije · Cyprus · Denemarken · Duitsland · Estland · Finland · Frankrijk · Griekenland · Hongarije · Ierland · Italië · Kroatië · Letland · Litouwen · Luxemburg · Malta · Nederland · Oostenrijk · Polen · Portugal · Roemenië · Slovenië · Slowakije · Spanje · Tsjechië · Zweden
Ultraperifere gebieden:	Frankrijk: Frans-Guyana · Guadeloupe · Martinique · Mayotte · Réunion · Sint-Maarten Portugal: Azoren · Madeira Spanje: Canarische Eilanden
Kandidaat-lidstaten:	Albanië · Bosnië en Herzegovina · Georgië · Noord-Macedonië · Moldavië · Montenegro · Servië · Turkije · Oekraïne