Betacam

Betacam SP-videocamera

Betacam is een 12,7 mm (½") brede videoband en analoog videoformaat, ontwikkeld en gelanceerd door Sony in 1982. De consumentenversie van Betacam, de Betamax, heeft in de jaren tachtig samen met Video 2000 en VHS gestreden om de standaard voor videorecorders. Deze strijd werd uiteindelijk gewonnen door het VHS-systeem, hoewel het Betamaxsysteem wel beter van kwaliteit is.

Betacam werd de facto beschouwd als de standaard in de professionele uitzendwereld. Een concurrerend systeem is bijvoorbeeld MII van Panasonic. Betacam bestaat zowel in een analoge versie (Betacam en Betacam SP) als in een digitale versie (Digital Betacam, Betacam SX, Betacam IMX).

Betacam werd vooral gebruikt in nieuwsomgevingen; zo kunnen nieuwsonderwerpen met een speler en een recorder zeer makkelijk gemonteerd worden. Tegenwoordig wordt er digitaal gewerkt met Sony XDCAM.

Voordelen van Betacam zijn vooral:

• Robuuste uitvoering van de machines met daardoor lage uitval- en storingspercentages.
• Tijdscode: de beelden (25 fps) kunnen worden voorzien van een unieke tijdcode met het formaat hh:mm:ss:ff (uren, minuten, seconden, video-frames). Het terugzoeken (en vinden) van materiaal gaat daardoor heel gemakkelijk.
• Vier audiosporen bij Digital Betacam (bij analoge Betacam twee longitudinale sporen en twee FM-sporen).
• Betacam IMX heeft zelfs 8 audiosporen.
• In nieuwsomgevingen worden Betacam SP-banden gebruikt in Betacam SX-machines, waardoor een SP-band een dubbele lengte krijgt. Waar een Betacam SP-band normaal 30 minuten zou zijn, wordt deze in een SX-machine opeens 60 minuten.

Inmiddels is Sony overgegaan op XD-cam. Dit is een camera die als opslagmedium een blu-rayschijf heeft van meer dan 23 GB. Hierdoor is in ieder geval de productie van Betacam SP gestopt en wordt er nog maar één type DigiBetacamera gemaakt.

Zie ook

• Geluidsdragers in de tijd