Kinderwetje van Van Houten: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting Label: Misbruikfilter: Kwebbelen |
k Wijzigingen door 80.126.219.207 (Overleg) hersteld tot de laatste versie door Hartenhof |
||
| Regel 2: | Regel 2: | ||
De '''Wet houdende maatregelen tot het tegengaan van overmatigen arbeid en verwaarloozing van kinderen''', beter bekend als het '''Kinderwetje van Van Houten''' uit [[1874]] is de eerste [[wet]] die in [[Nederland]] een einde moest maken aan [[kinderarbeid]]. De wet kwam tot stand op initiatief van de liberale politicus [[Samuel van Houten]] en verbood kinderen tot 12 jaar in [[fabriek]]en te werken. Het verbod was "niet toepasselijk op huiselijke en persoonlijke diensten en op veldarbeid". |
De '''Wet houdende maatregelen tot het tegengaan van overmatigen arbeid en verwaarloozing van kinderen''', beter bekend als het '''Kinderwetje van Van Houten''' uit [[1874]] is de eerste [[wet]] die in [[Nederland]] een einde moest maken aan [[kinderarbeid]]. De wet kwam tot stand op initiatief van de liberale politicus [[Samuel van Houten]] en verbood kinderen tot 12 jaar in [[fabriek]]en te werken. Het verbod was "niet toepasselijk op huiselijke en persoonlijke diensten en op veldarbeid". |
||
Tot aan de invoering van deze wet was kinderarbeid in Nederland heel gebruikelijk. De armoede maakte dat er veel voorstanders van kinderarbeid waren. Het was onder anderen de schrijver [[Jacob Jan Cremer]], die in 1863 een textielfabriek in [[Leiden]] had bezocht, die fel ageerde tegen kinderarbeid. Hij beschreef de schrijnende werkomstandigheden in zijn [[Novelle (proza)|novelle]] ''Fabriekskinderen. Een bede, doch niet om geld''. Hij sloot die af met een oproep om in te grijpen aan koning [[Willem III der Nederlanden|Willem III]]. Het verhaal, dat Cremer voorlas tijdens voordrachten in gehele land, maakte grote indruk op zijn toehoorders, maar de politiek reageerde veel te traag naar zijn zin. In 1870 schreef hij in [[Het Vaderland]] ''Een woord aan zijne landgenooten'' met de oproep om de regering met [[petitie]]s te bestoken. Toen uit de respons bleek hoeveel steun hij had, publiceerde hij een ''Openbare Brief aan Zijne Excellentie den Minister van Binnenlandsche Zaken'', ook in Het Vaderland. |
|||
Doordat uitvoering van de wet nauwelijks gecontroleerd werd, ging in de praktijk het inzetten van jonge kinderen in de fabrieken overigens gewoon door. In 1900 kwam er door de [[leerplicht]] wel een eind aan kinderarbeid. Deze wet verplicht kinderen van 6 tot 12 jaar [[onderwijs]] te volgen. |
Doordat uitvoering van de wet nauwelijks gecontroleerd werd, ging in de praktijk het inzetten van jonge kinderen in de fabrieken overigens gewoon door. In 1900 kwam er door de [[leerplicht]] wel een eind aan kinderarbeid. Deze wet verplicht kinderen van 6 tot 12 jaar [[onderwijs]] te volgen. |
||
== Externe link == |
== Externe link == |
||
*[http://books.google.nl/books?id=HbFHfF0sU-wC Willemien Schenkeveld - '' |
*[http://books.google.nl/books?id=HbFHfF0sU-wC Willemien Schenkeveld - ''Het kinderwetje van van Houten''; complete tekst op Google Books] |
||
{{wikisource|Kinderwetje van Van Houten}} |
{{wikisource|Kinderwetje van Van Houten}} |
||
[[Categorie:Nederlandse wet]] |
[[Categorie:Nederlandse wet]] |
||
Versie van 7 feb 2014 12:54
De Wet houdende maatregelen tot het tegengaan van overmatigen arbeid en verwaarloozing van kinderen, beter bekend als het Kinderwetje van Van Houten uit 1874 is de eerste wet die in Nederland een einde moest maken aan kinderarbeid. De wet kwam tot stand op initiatief van de liberale politicus Samuel van Houten en verbood kinderen tot 12 jaar in fabrieken te werken. Het verbod was "niet toepasselijk op huiselijke en persoonlijke diensten en op veldarbeid".
Tot aan de invoering van deze wet was kinderarbeid in Nederland heel gebruikelijk. De armoede maakte dat er veel voorstanders van kinderarbeid waren. Het was onder anderen de schrijver Jacob Jan Cremer, die in 1863 een textielfabriek in Leiden had bezocht, die fel ageerde tegen kinderarbeid. Hij beschreef de schrijnende werkomstandigheden in zijn novelle Fabriekskinderen. Een bede, doch niet om geld. Hij sloot die af met een oproep om in te grijpen aan koning Willem III. Het verhaal, dat Cremer voorlas tijdens voordrachten in gehele land, maakte grote indruk op zijn toehoorders, maar de politiek reageerde veel te traag naar zijn zin. In 1870 schreef hij in Het Vaderland Een woord aan zijne landgenooten met de oproep om de regering met petities te bestoken. Toen uit de respons bleek hoeveel steun hij had, publiceerde hij een Openbare Brief aan Zijne Excellentie den Minister van Binnenlandsche Zaken, ook in Het Vaderland.
Doordat uitvoering van de wet nauwelijks gecontroleerd werd, ging in de praktijk het inzetten van jonge kinderen in de fabrieken overigens gewoon door. In 1900 kwam er door de leerplicht wel een eind aan kinderarbeid. Deze wet verplicht kinderen van 6 tot 12 jaar onderwijs te volgen.
Externe link
