Gastro-oesofageale reflux: verschil tussen versies
Cf pinkhof en MDL richtlijnen |
k Maxwvb heeft de pagina Oesofageale reflux naar Gastro-oesofageale reflux hernoemd: Juiste naam |
(geen verschil)
| |
Versie van 28 jan 2015 23:02
|
Neem het voorbehoud bij medische informatie in acht. Raadpleeg bij gezondheidsklachten een arts. |
| Gatro-oesofageale reflux | ||||
|---|---|---|---|---|
| Coderingen | ||||
| ICD-10 | K21 | |||
| ICD-9 | 530.81 | |||
| OMIM | 109350 | |||
| DiseasesDB | 23596 | |||
| eMedicine | med/857ped/1177 radio/300 | |||
| MeSH | D005764 | |||
| ||||
Gastro-oesofageale reflux is het verschijnsel van (periodiek) terugvloeien van maagzuur in de slokdarm (oesofagus). Een andere benaming voor de symptomen die op kunnen treden is brandend maagzuur.
Beschrijving
Hoewel gastro-oesofageale reflux bij gezonde personen ook kan voorkomen, kan het problematisch worden als er klachten door ontstaan of als er schade optreedt aan het slijmvlies van de slokdarm. De oorzaak ligt meestal in het feit dat de afsluiting aan de onderkant van de slokdarm net boven de maag (LES, lower esophageal sphincter) niet goed (meer) werkt. (Hoewel hier geen echte kringspier aanwezig is hoort er wel een functionele afsluiting te bestaan). Ook een middenrifsbreuk (hernia diaphragmatica) kan aan reflux ten grondslag liggen. Bij mensen met een verstandelijke beperking komt gastro-oesofageale reflux vaak voor; bij een IQ beneden de 50 heeft wel 52% er last van; als er ernstige bijkomende beperkingen zijn wordt dit 70% of nog hoger.
Het gevolg van veelvuldige reflux kan leiden tot een slokdarmontsteking (oesofagitis) wat onbehandeld soms kan leiden tot littekens en vernauwing (stenose) en soms ook tot intestinale metaplasie van het slijmvlies van het onderste deel van de slokdarm. Als dit optreedt noemen we dit een Barrettoesofagus. Deze laatste toestand kan soms leiden tot een adenocarcinoom van de slokdarm. Bij dergelijke patiënten wordt dan ook regelmatig een scopie aanbevolen om een dergelijke ontaarding vroegtijdig te ontdekken. Indien reflux wordt vermoed, kan een slokdarmspiegeling (gastroscopie) worden verricht om te kijken of er door het maagzuur veroorzaakte schade is aan de slokdarm. Bij verdachte afwijkingen aan het slokdarmslijmvlies worden vaak kleine stukjes slokdarmweefsel weggenomen (biopten) om de eventuele graad van de slokdarm verandering metaplasie vast te stellen en maligniteit op te sporen. Soms verricht men een slokdarmdrukmeting (manometrie), vaak gecombineerd met een 24-uurszuurmeting van de slokdarm waarbij de hoeveelheid zuur die in de slokdarm komt wordt gemeten en er gekeken kan worden of deze momenten samenhangen met momenten tijdens de meting dat er klachten optreden.[1] Belangrijk is dat dit zonder zuurremmende medicijnen gebeurt anders kan een vertekend beeld ontstaan. Bij een deel van de patiënten met klachten worden er geen afwijkingen gezien of gemeten tijdens de onderzoeken.
Behandeling
Veruit het grootste deel van de patiënten kan behandeld worden met medicijnen die de maagzuurproductie stilleggen, zoals protonpompremmers en H2-antagonisten, of het zuur binden. Zuurbinders (antacida) zijn aangeraden bij lichte klachten en dan vooral producten met algeldraat en magnesiumhydroxide als werkzame stoffen. Refluxklachten komen zeer veel voor: maagzuurremmers vormen van alle geneesmiddelen een van de grootste kostenposten in Nederland.
In ernstige gevallen van de ziekte kan een chirurgische ingreep worden toegepast, een zogeheten fundoplicatie (vouwen van de fundus gastricus, de koepel van de maag). De klassieke methode is de fundoplicatie volgens Nissen, waarbij middels een gewone, open operatie de koepel 360 graden om de slokdarm gevouwen wordt.[2] Er bestaan verschillende variaties op deze methode, zoals de fundoplicatie volgens Toupet,[3] waarbij de koepel niet helemaal om de slokdarm wordt gevouwen, maar alleen langs de achterkant.[4] Tegenwoordig wordt deze ingreep meestal laparoscopisch uitgevoerd.[4] Recent zijn ook klinische studies uitgevoerd met een methode waarbij de gehele operatie via de mond en de slokdarm wordt uitgevoerd.[5] Dit gebeurt met een gespecialiseerd apparaat dat van binnenuit de maagkoepel omvouwt en tegelijk aan de slokdarm hecht.
Fundoplicatie is een goede behandelingskeuze voor patiënten die niet goed geholpen zijn met zuurremmende medicijnen. Het is echter belangrijk dat deze operatie wordt verricht door een chirurg met veel ervaring hierin. Veruit het grootste deel van de patiënten reageert echter wel goed op zuurremmende medicatie, en heeft daarom geen operatie nodig.
Baby's
Bij baby's kan in het eerste jaar ook reflux optreden, als de slokdarmspier niet op het juiste moment opent. Zeker bij zuigelingen die liggend drinken kan dit betekenen dat de maaginhoud vrij in- en uit de slokdarm kan stromen. Dat geeft zeker bij het drinken een pijnlijke irritatie.
Verschijnselen
De bekendste verschijnselen zijn brandend maagzuur, pijn achter het borstbeen en slikproblemen. In sommige gevallen ontstaan er zweren op het ontstoken deel van de slokdarm, en deze leiden dan weer tot bloedverlies. Het bloed komt via de maag in de darmen en komt uiteindelijk in de ontlasting terecht. Soms zijn de bloedingen zo erg, dat er vers bloed wordt opgebraakt. Andere verschijnselen zijn een brandende keel en hoesten.
Externe link
Bronnen, noten en/of referenties
|