Revolutionair Socialistische Partij: verschil tussen versies
Straf dat hier nog geen wikipedia artikel over was |
|||
| Regel 33: | Regel 33: | ||
De internationale leiding van de [[Vierde Internationale]] bleef echter de richtlijn hanteren dat de leden moesten trachten een massapartij op te richten. Dit standpunt wijzigde toen [[Michel Pablo]] in 1950 de leiding kreeg over de 4e internationale. Pablo was vanoordeel dat er op korte termijn geen radicalisering viel te verwachten van traditionele organisaties. Hierop werd gekozen voor [[entrisme]] om andere partijen van binnenuit te proberen te radicaliseren. Internationaal riep dit weerstand op bij partijen van de Vierde Internationale. Ondanks enkele protesten in België haden de leden van de ICP, die amper leden telde, weinig keuze en de leden traden onder leiding van [[Ernest Mandel]] toe tot de [[Belgische Werklieden Partij]]. |
De internationale leiding van de [[Vierde Internationale]] bleef echter de richtlijn hanteren dat de leden moesten trachten een massapartij op te richten. Dit standpunt wijzigde toen [[Michel Pablo]] in 1950 de leiding kreeg over de 4e internationale. Pablo was vanoordeel dat er op korte termijn geen radicalisering viel te verwachten van traditionele organisaties. Hierop werd gekozen voor [[entrisme]] om andere partijen van binnenuit te proberen te radicaliseren. Internationaal riep dit weerstand op bij partijen van de Vierde Internationale. Ondanks enkele protesten in België haden de leden van de ICP, die amper leden telde, weinig keuze en de leden traden onder leiding van [[Ernest Mandel]] toe tot de [[Belgische Werklieden Partij]]. |
||
Hiermee hield de RSP/RCP/ |
Hiermee hield de RSP/RCP/ICP op te bestaan. De Trotskistische entristen werden in 1964 uit de BWP gezet, wat uiteindelijk leidde tot het oprichten van de [[Revolutionaire Arbeidersliga]] in 1971..<ref>[http://www.ethesis.net/radicaal-links/radicaal-links.pdf De verdeeldheid van radicaal-links in Vlaanderen. De praktische- en strategische breuklijnen tussen de KPB, de RAL en AMADA tussen 1969 en 1972], ''Dries Van Herrewegen, Masterproef aangeboden binnen de opleiding master in de geschiedenis, Academiejaar 2013-2014, KU Leuven''</ref><ref>[http://www.ethesis.net/radicaal_links/radicaal_links_deel_II_hfst_2.htm Radicaal-links in België en de val van de Muur. Hoe overleefden de KP, de SAP en de PVDA de val van het 'reëel bestaande socialisme'?], ''Jan Buelinckx, Scriptie voorgelegd aan de Faculteit Letteren en Wijsbegeerte, voor het behalen van de graad van Licentiaat in de Geschiedenis, Nieuwste Tijden. Academiejaar 2001-2002. Universiteit Gent''</ref><ref>[http://www.socialisme21.be/idee/ernest-mandel-en-de-tricolore-tranen-van-links/ Ernest Mandel en de tricolore tranen van links], ''Socialisme 21, 15 maart 2014''</ref><ref>[ftp://digital.amsab.be/finding_aids/finding_aid_BE_AMSAB_045.pdf Inventaris van het archief van de Belgische Trotskistische beweging], ''[[AMSAB]]''</ref><ref>[https://www.marxists.org/nederlands/de_coninck-rik/1997/1997inleidingtrotskisme.htm Beknopte historische inleiding over het Belgische trotskisme], ''Rik De Coninck 1977''</ref> |
||
{{Appendix}} |
{{Appendix}} |
||
Versie van 1 feb 2016 03:37
De Revolutionair Socialistische Partij was een Belgische trotskistische politieke partij, die vanaf 1941 de naam veranderde in Revolutionair Communistische Partij (RCP), en in 1946 in Internationale Communistische Partij (ICP).
Voorgeschiedenis
In 1928 zette de Kommunistische Partij van België (KBP) de trotskisten binnen de KPB uit de partij. Deze strekking richtte vervolgens naar Trotski's voorbeeld de Linkse Oppositie op.
Uit entristische overwegingen traden deze leden, met uitzondering van de Spartacus-groep rond Georges Vereeken, later toe tot de Belgische Werklieden Partij (BWP) onder de naam Action Socialiste Révolutionnaire (ASR).Tot ongenoegen van de BWP-leiding spraak de ASR zich uit voor de vorming van een Vierde Internationale.
Toen ASR-voorman Walter Dauge in 1936 weigerde het partijprogramma van de BWP te ondertekenen, werd hij uit de partij gezet en met hem iedereen die het niet met hem eens was. Verschillende vakbondsleden, soms hele vaksbondstakken werden niet enkel uit de BWP gezet, en meteen ook uit het Algemeen Belgisch Vakverbond. Opgemerkt moet worden dat verschillende trotskisten wel degelijk lid bleven van de BWP.
Tijdens de Belgische verkiezingen 1936 kwam de ASR op als onafhankelijke partij, gesteund door Vereekens Spartacus-groep. Waar ze geen lijsten kreeg samengesteld, riep de ASR op te stemmen voor de BWP (en dus niet voor de Kommunistische Partij van België). De ASR haalde tijdens de verkiezingen weinig successen. Walter Dauge werd tijdens de Belgische verkiezingen 1939 op 2 april 1939 verkozen tot burgemeester van Flénu, maar Koning Leopold III van België weigerde hem te benoemen. In september werden Dauge en Georges Vereeken tijdelijk gearresteerd door de Belgische regering, en begin 1940 werden de publicaties van de RSP verboden door de regering.
Revolutionair Socialistische Partij
Door de verkiezingsuitslag herenigden de ASR en de Spartacus-groep, en op 11 oktober 1936 werd de Revolutionair Socialistische Partij gesticht, die zowel in Vlaanderen als Wallonië actief was, met een duidelijk overwicht voor de Waalse zijde. Op haar hoogtepunt had de partij ongeveer 800 leden.
De partij hield een strak-dogmatische koers aan en sprak zich onder meer uit tegen de (nochtans eveneens trotskistische) Spaanse Partido Obrero de Unificación Marxista (POUM) in de Spaanse burgeroorlog, omdat ze de POUM te reformistisch vond. Onder meer omwille van dit standpunt
De Revolutionaire Socialistische Partij hield in 1939 verloor steeds meer leden en er bleven interne meningsverschillen over de Vierde Internationale . Hierop stapte Georges Vereeken uit de partij om de splintergroep Contre le Courant op te richten.
Revolutionair Communistische Partij
Net voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd de partij versterkt door gevluchte trotskisten uit Duitsland en Oostenrijk. Tijdens de oorlog traden bovendien ook nog Joodse jongeren toe. De interne verdeelheid binnen de partij bleef echter bestaan, waardoor Dauge en Lesoil gedemotiveerd raakten en de partij nog meer leden verloor in haar laatste bastion, de Borinage.
De partij kwam in handen van een jonge lichting onder leiding van onder meer Abraham Leon (echte naam Abraham Waijnstock). In 1941 veranderde de partij haar naam in Revolutionaire Communistische Partij. De partij, nu eerder een verzetsgroep weigerde samen te werken met de grootste Belgische verzetsorganisatie, het Onafhankelijkheidsfront, omdat ze deze te nationalistisch en burgelijk vond.
De groep trachte ook terug een arbeidersbeweging te worden, maar zonder veel succes, al werden in charleroi wel enkele stakingen en manifestaties georganiseerd.
Tijdens de inval in Rusland verhoogde de Duitse bezetter de vervolging van communisten en verschillende kopmannen van de RSP werden gearresteerd en gedeporteerd. Léon Lesoil overleefde de deportatie naar een werkkamp niet en overleed in 1942 aan ontbering. Abraham Leon stierf door ziekte in het concentratiekamp van Auschwitz. Ook veel andere leden lieten het leven tijdens de oorlog. De partij, die voor de oorlog al een minipartij was geworden, werd hierdoor herleid tot een vijftigtal leden.
Internationale Communistische Partij
Na de oorlog bleef trotskistische pers verboden. Er werden in de na-oorlogse dagen nog wat nieuwe leden verworven en er kwam een verzoening met Vereeken's fractie (een twintigtal leden). De partij werd in januari 1946 heropgericht, ditmaal onder de naam Internationale Communistische Partij (ICP). Deze partij telde nooit meer dan 100 leden.
Nieuwe interne verdeeldheid leidde tot het opdoeken van de afdelingen in Moeskroen, Luik, Antwerpen, Gent en de Borinage. In 1949 bleven nog een twintigtal leden over verspreid over 3 afdelingen: Brussel, Charleroi en Le Centre.
De internationale leiding van de Vierde Internationale bleef echter de richtlijn hanteren dat de leden moesten trachten een massapartij op te richten. Dit standpunt wijzigde toen Michel Pablo in 1950 de leiding kreeg over de 4e internationale. Pablo was vanoordeel dat er op korte termijn geen radicalisering viel te verwachten van traditionele organisaties. Hierop werd gekozen voor entrisme om andere partijen van binnenuit te proberen te radicaliseren. Internationaal riep dit weerstand op bij partijen van de Vierde Internationale. Ondanks enkele protesten in België haden de leden van de ICP, die amper leden telde, weinig keuze en de leden traden onder leiding van Ernest Mandel toe tot de Belgische Werklieden Partij.
Hiermee hield de RSP/RCP/ICP op te bestaan. De Trotskistische entristen werden in 1964 uit de BWP gezet, wat uiteindelijk leidde tot het oprichten van de Revolutionaire Arbeidersliga in 1971..[1][2][3][4][5]
Bronnen, noten en/of referenties
|