Geschiedenis van het Midden-Oosten: verschil tussen versies
| Regel 110: | Regel 110: | ||
===Kruistochten=== |
===Kruistochten=== |
||
{{Zie ook|[[Kruistocht]]}} |
{{Zie ook|[[Kruistocht]]}} |
||
De Byzantijnse keizer [[Alexius I van Byzantium|Alexius I]], een uitstekend politicus en diplomaat, vroeg aan [[Paus Urbanus II]] hulp, in de vorm van huurlingen om het ter ziele gegane Seltsjoekenrijk te lijf te gaan, onder het mom van de Christelijke waarden. Paus Urbanus organiseerde in [[1095]] de eerste [[kruistocht]] en dit leger van kruisvaarders veroverde [[Jeruzalem]] in [[1099]]. De kruisvaarders richtten een [[bloedbad]] aan onder joden en moslims. Hierna stichtten zij het [[Latijnse Koninkrijk van Jeruzalem]], evenals drie andere staatjes. |
De Byzantijnse keizer [[Alexius I van Byzantium|Alexius I]], een uitstekend politicus en diplomaat, vroeg aan [[Paus Urbanus II]] hulp, in de vorm van huurlingen om het ter ziele gegane Seltsjoekenrijk te lijf te gaan, onder het mom van de Christelijke waarden. Paus Urbanus organiseerde in [[1095]] de eerste [[kruistocht]] en dit leger van kruisvaarders veroverde [[Jeruzalem]] in [[1099]]. De kruisvaarders richtten een [[bloedbad]] aan onder joden en moslims. Hierna stichtten zij het [[Latijnse Koninkrijk van Jeruzalem]], evenals drie andere staatjes. |
||
===Zengiden=== |
|||
[[Zengi]] en zijn zoon [[Nur ad-Din]] verenigden de verschillende staatjes in de Levant en hielden [[Kruisvaardersstaten]] in een wurggreep. Het [[beleg van Edessa]] in 1144, zal leiden tot de [[Tweede Kruistocht]]. [[Kruisvaardersinvasie van Egypte|Strijd om Egypte]]; de opvolgingskwestie in het kalifaat van de Fatimiden, bracht met zich mee dat de ene partij hulp vroeg aan de kruisvaarders en de andere partij aan Nur ad-Din. In 1169 veroverde generaal [[Shirkuh]] in dienst van Nur ad-Din, Egypte. |
|||
In [[1187]] veroverde de [[Koerden|Koerdische]] leider [[Saladin]] Jeruzalem op de kruisvaarders. In tegenstelling tot de kruisvaarders 88 jaar eerder, spaarde hij de levens van de inwoners. Hierna werden nog verschillende kruistochten georganiseerd, maar geen daarvan waren van grote invloed op het Midden-Oosten. |
In [[1187]] veroverde de [[Koerden|Koerdische]] leider [[Saladin]] Jeruzalem op de kruisvaarders. In tegenstelling tot de kruisvaarders 88 jaar eerder, spaarde hij de levens van de inwoners. Hierna werden nog verschillende kruistochten georganiseerd, maar geen daarvan waren van grote invloed op het Midden-Oosten. |
||
Versie van 18 mei 2016 12:24
Hieronder volgt de geschiedenis van het Midden-Oosten, het Nabije Oosten of de Levant.
Gebiedsafbakening
Dit is de gezamenlijke geschiedenis van Syrië, Libanon, Jordanië, Palestina en Israël.
Prehistorie en oudheid
Sinds mensenheugenis loopt door deze streek de karavaanroutes tussen het Tweestromenland en de Nijl. Rond 3300 v.Chr. waren in het gebied van Mesopotamië (ongeveer overeenkomend met het huidige Irak) al grote beschavingen te vinden. Onder meer de Sumeriërs, Assyriërs, Babyloniërs en in Egypte de Oud-Egyptische beschaving.
Deze economisch interessante slagader zal al vlug het schouwtoneel worden voor vele slagvelden. Een van de meest bekende uit die tijd, is de Slag bij Kadesh in 1274 v. Chr. tussen Egypte en het Hettitische Rijk.
Neergang aan het einde van de Late Bronstijd
In de periode tussen 1500 en 1000 v.Chr. de overgang van het Brons- naar het Ijzertijdperk krijgen we de inval van de Zeevolken (Filistijnen?). Nieuwe koninkrijken werden gevestigd : Israël en Fenicië.
Assyrië en Babylon
Na de dood van koning Salomo (ca 930 v. Chr.) viel Israël uiteen. Tien van de twaalf stammen stichtten in het noorden het Koninkrijk Israël, ook wel het ‘Tienstammenrijk’ genoemd, het zuidelijke deel na de splitsing werd Juda genoemd. In 722 v. Chr. werd het Koninkrijk Israël veroverd door de Assyrische heerser Salmanasser V. De elites (rijken, priesters en leiders) werden afgevoerd in ballingschap en slavernij, en keerden nooit terug.
In 587 v. Chr. vond het Beleg van Jeruzalem plaats, de stad werd ingenomen en de Tempel verwoest door Nebukadnezar II, de koning van Babylon. Daarmee kwam er een eind aan het koninkrijk Juda. In het Bijbelboek "Klaagliederen" worden de verwoestingen op indringende wijze beschreven. Een deel van de bevolking van Juda vluchtte naar Egypte; het grootste deel van de bevolking ging in ballingschap naar Babylon.
Perzische Rijk
Tussen 539 en 525 v. Chr. werd de regio een deel van het Perzische Rijk, dat zich uitstrekte over Perzië, Anatolië, Mesopotamië en Syrië. In 525 v. Chr. veroverde Cambyses II, Egypte.
Hellenisme
Alexander de Grote
Zie Alexander de Grote voor het hoofdartikel over dit onderwerp.In 332 v. Chr. veroverde Alexander de Grote, Tyrus. Het Perzische Rijk werd in de 4e eeuw v.Chr. verslagen door Alexander de Grote die het gebied inlijfde bij het Macedonisch-Griekse Rijk. Hierdoor kwam deze regio in aanraking met de Griekse taal en cultuur waaruit het Hellenisme ontstond.
Diadochen en Syrische oorlogen
Zie Diadochen voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Na de dood van Alexander braken de diadochenoorlogen uit en werd de regio bevochten tussen de Griekssprekende dynastieën, de Seleuciden in Syrië en de Ptolemaeën in Egypte, de Syrische oorlogen.
Nabatea en Makkabeeën
De laatste Syrische oorlog (170-168 v. Chr.) werd beëindigd dankzij tussenkomst van de Romeinen. Nabatea scheurde zich af en in Judea komen de Makkabeeën, een Joods priesterfamilie, in opstand en richtten de dynastie van de Hasmoneeën op.
Romeinse Rijk
Na de slag bij Ecbatana (129 v. Chr.), waarbij koning Antiochus VII Euergetes Sidetes om het leven kwam, werd Mesopotamië een deel van het Partische Rijk en bleef van het Seleucidische Rijk enkel nog Syrië en een deel van de Levant over.
Na de Derde Mithridatische oorlog (73-63) hield het Seleucidische Rijk op te bestaan en werd Syrië, voortaan de Romeinse provincia Syria.
Na het Beleg van Jeruzalem (63 v.Chr.) werd Hyrcanus II, de laatste Hasmoneese vorst, gedegradeerd tot hogepriester en ethnarch en verloor Judea zijn onafhankelijkheid.
Herodianen
Herodes de Grote
In 40 v.Chr. pleegde de Hasmoneeër Antigonus een staatsgreep in een poging het Hasmoneese rijk te herstellen. Herodes I, versloeg Antigonus met Romeinse hulp. Daarop gaven de Romeinen hem het koningschap over het Joodse land. Hij stichtte de Herodiaanse dynastie.
.
Na de dood van Herodes I werd zijn rijk verdeeld onder zijn drie zonen. Herodes Archelaüs werd in 6 n.Chr. uit zijn ambt ontheven, Judea werd een provincia van Syria. De keizer hield toezicht op de gouverneur van Syrië, en hij op zijn beurt op de praefecti (in later tijd procuratores), die aan hem verantwoording moesten afleggen.
Jezus Christus
Zie Vroege christendom voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Rond het jaar 30, tijdens de regeerperiode van Prefect Pontius Pilatus, stierf een man, Jezus Christus genaamd, de kruisdood. Voor de geschiedenis van de westerse beschaving zal deze gebeurtenis van groot belang zijn, al is het maar om de tijdrekening. De man staat ook centraal in het Christelijk geloof
Joods-Romeinse oorlogen 66-135
Zie Joods-Romeinse oorlogen voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Met het wanbeheer van procurator over Judea, Gessius Florus, braken de Joods-Romeinse oorlogen uit. Deze werden beslecht door Keizer Hadrianus. Alles wat met het joodse geloof te maken had, werd verboden. Het begin van de Joodse diaspora.
Opheffing van de provincia Judea
Op de puinhopen van Jeruzalem stichtte keizer Hadrianus de stad Colonia Aelia Capitolina, gewijd aan Jupiter Capitolinus. Het werd voor Joden verboden zich in de nieuwe stad te vestigen. Dit gebod bleef tot aan de vierde eeuw van kracht.
De regio Syria en Judea werden samengevoegd onder de noemer Syria-Palaestina (135). In 193 werden ze weer gesplitst, het noorden kreeg de naam Syria-Coele en het zuiden, Syria-Fenicië.
Palmyreense Rijk
Tijdens de Crisis van de derde eeuw, na de Slag bij Edessa (260), waarbij keizer Valerianus I werd gevangengenomen, braken overal opstanden uit. Het Romeinse Rijk stond op de rand van de afgrond. De nieuwe keizer Gallienus, zoon van Valerianus, probeerde de opstanden in het Westen te beteugelen en gaf Septimius Odaenathus, de titel Corrector totius orientus "Gouverneur van het hele Oosten". Gestaag kreeg hij heel de regio onder controle. Bij zijn dood in 267 nam zijn beeldschone en bekwame vrouw Septimia Zenobia, de leiding over. Ze zette haar zoon Vabalathus op de troon, en ze riepen zichzelf uit als koning en koningin. Keizer Gallienus weigerde de titels te aanvaarden en de vriendschap sloeg om in ruzie. Palmyra scheurde zich af.
In 272 heroverde keizer Aurelianus de opstandige regio's. Zenobia en haar zoon werden door de Romeinen gevangengenomen en in gouden kettingen naar Rome verbannen.
Dioecesis Orientis
De aanzet van de bestuurlijke hervormingen in het Romeinse Rijk begon met Diocletianus en zijn Tetrarchie, het opsplitsen van het rijk in vier delen. Constantijn de Grote zette die hervormingen verder in praefectura praetorio, die op hun beurt verdeeld werden in dĭœcēsĭs. Het Palmyreense Rijk werd omgedoopt tot Dioecesis Orientis .
Op het einde van de 4de eeuw, was men door de toenemende druk van buitenaf en van binnenin het Rijk, gedwongen een co-keizerschap te installeren en werd het bestuur van oostelijke en het westelijke deel gesplitst. Herstructurering was een noodzaak, het aantal provincies steeg van 48 naar 120. Het diocees orientis werd ingedeeld in 15 provincies.
Keizer Theodosius I maakte van het christendom, de staatgodsdienst.
Byzantijnse Rijk
In de 5e eeuw werd het Romeinse Rijk opgevolgd door het Byzantijnse Rijk met als hoofdstad Constantinopel (het huidige Istanboel). Het West-Romeinse Rijk werd overspoeld door barbaren en doofde langzaam uit. In het oosten gingen de Romeins-Perzische oorlogen gewoon verder.
De laatste, de Byzantijns-Sassanidische oorlog (602-628) zal voor de regio grote gevolgen hebben. Van de tien jaar durende machtsstrijd aan de top van het Byzantijnse Rijk, profiteerde sjah Khusro II om Byzantium binnen te vallen. Antiochië werd in 613 veroverd.
Daarop richten de Perzen zich naar het zuiden en veroverden in 614 Jeruzalem, samen met het Heilig Kruis, dat aan Shirin, de christelijke echtgenote van Khusro werd teruggegeven.[1] Daarbij had de Perzische generaal Shahrabaraz duidelijk de joden voor de strijd tegen de christenen opgevorderd; het kwam waarschijnlijk tot enkele zware gruweldaden, die later aan christelijke zijde niet zouden worden vergeten[2].
Enkele jaren later zullen de Sassaniden doorstoten naar Egypte (618). Het einde van de oorlog werd een uitputtingsslag, eerst had je het Beleg van Constantinopel (626), daarna de val van Ninive (627), het overlopen van generaal Shahrabaraz, naar het Byzantijnse kamp en de moord op sjah Khusro II (628). De vrede die hier opvolgde, gaf aan Herakleios, de verloren gebieden terug.
Arabische Rijk
Zie Islamitische veroveringen voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Als twee honden vechten voor een been... Vanaf 634 werd de islam door volgelingen van Mohammed verspreid vanaf Mekka. Mohammed en zijn volgelingen stichtten het Arabische Rijk. In 636 werd Palestina veroverd, in 637 Mesopotamië, in 640 Egypte en Syrië en in 642 Perzië. Weliswaar werd de islam als religie niet opgedrongen, maar de voordelen, zoals belasting en privileges, waren voor veel niet-moslims reden om zich te bekeren.
Islam
Zie Geschiedenis van de islam voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Door de opkomst van de islam kreeg het Midden-Oosten in korte tijd een cultuur, religie en een identiteit ten opzichte van Europa en Afrika die het in de 21e eeuw in grote lijnen nog steeds heeft. Na de komst van de islam, in de 7e eeuw na Christus, wordt dit gebied goeddeels door deze wereldreligie getempeld, hoewel er ook nog andere culturen en religies (bijvoorbeeld de Kopten in Egypte), zijn.
Het Arabisch, de taal van de Koran, werd de lingua franca van het Midden-Oosten. Het geloof in één leider of kalief, zowel religieus als wereldlijk, leidde tot de vorming van het kalifaat. In deze tijd verklaarden de Arabische moslims de oemma, één land voor alle moslims, als een (religieus) ideaal te zien.
Het Midden-Oosten kende in deze periode een grote culturele bloei. Waar Europa na de val van het Romeinse Rijk in een diepe crisis kwam, met een dalende bevolking, invasies en opkomende armoede, kwamen steden als Alexandrië, Basra, Damascus en vooral Bagdad tot grote bloei. De bevolking van deze steden groeide en op gebieden als literatuur, architectuur, geneeskunde en wetenschap kwam de regio mijlenver voor te liggen op Europa.
Abbasiden
In 749 verslaan de Abbasiden, de Omajjaden nabij de stad Koefa. Al-Mansoer, de tweede Abassadische kalief stichtte in 762 de nieuwe hoofdstad, Bagdad. Deze periode onder de Abbasiden wordt wel beschouwd als de bloeitijd van de islam. Met name onder kalief Haroen ar-Rashid komen kunst en wetenschappen tot grote bloei. Het enorme rijk blijkt echter lastig te besturen en in diverse plaatsen vinden dan ook opstanden plaats en krijgen lokale heersers meer macht. In 935 verliest de kalief zijn wereldlijke macht en valt het Arabische Rijk uiteen. Lokale emirs en sultans nemen de macht in handen in vele kleine staatjes. Zij blijven echter wel de religieuze autoriteit van de kalief erkennen.
Fatimiden
.PNG)
In 969 veroverden de Fatimiden, Egypte met Caïro als hoofdstad. Dit is een "tegen-kalifaat" bestaande uit Isma'ilieten, een sjiitische stroming die dus het gezag van de kalief niet erkende. Tijdens de regering van Al-Aziz Billah werd het Midden-Oosten veroverd (977/978).
Op bevel van de kalief Al-Hakim werd de Heilig Grafkerk in Jeruzalem, een van de Christelijke bedevaartplaatsen, in 1009 met de grond gelijk gemaakt.
In 1058 bezetten de Fatimiden zelfs tijdelijk Bagdad, nog altijd de Abbasidische hoofdstad.
Seltsjoeken
Op vraag van de Abbasidische kalief werd aan de soenitische Seltsjoeken gevraagd om de sjiitische Boejiden uit Bagdad te verdrijven, wat in 1055 gebeurde. In 1058 veroverden de sjiitische Fatimiden, Bagdad. De missie van de Seltsjoeken was de Fatimiden uit Midden-Oosten te verdrijven. Intussen waren ze in conflict geraakt met het Byzantijnse Rijk in verband met de Kaukasus. Om de Byzantijnen af te blokken in het Westen, vallen ze Anatolië binnen. Wat volgde is de Slag bij Manzikert (1071), waarbij Keizer Romanos IV Diogenes werd gevangengenomen. Nu was de weg vrij om de Fatimiden te verdrijven. Tussen 1070 en 1077 veroverde Malik Sjah I de Levant.
Atabeg van Aleppo
Na het bewind van sultan Malik Sjah (1072-1092) kwam er een eind aan de eenheid van het Seltsjoekenrijk en viel het rijk uiteen. De twee belangrijkste provincies zijn het sultanaat Rûm, met als hoofdstad Nicea en Syrië met twee belangrijke polen, Damascus en Aleppo. De titel van sultan van het Seltsjoekenrijk zal nog honderd jaar blijven bestaan.
Kruistochten
De Byzantijnse keizer Alexius I, een uitstekend politicus en diplomaat, vroeg aan Paus Urbanus II hulp, in de vorm van huurlingen om het ter ziele gegane Seltsjoekenrijk te lijf te gaan, onder het mom van de Christelijke waarden. Paus Urbanus organiseerde in 1095 de eerste kruistocht en dit leger van kruisvaarders veroverde Jeruzalem in 1099. De kruisvaarders richtten een bloedbad aan onder joden en moslims. Hierna stichtten zij het Latijnse Koninkrijk van Jeruzalem, evenals drie andere staatjes.
Zengiden
Zengi en zijn zoon Nur ad-Din verenigden de verschillende staatjes in de Levant en hielden Kruisvaardersstaten in een wurggreep. Het beleg van Edessa in 1144, zal leiden tot de Tweede Kruistocht. Strijd om Egypte; de opvolgingskwestie in het kalifaat van de Fatimiden, bracht met zich mee dat de ene partij hulp vroeg aan de kruisvaarders en de andere partij aan Nur ad-Din. In 1169 veroverde generaal Shirkuh in dienst van Nur ad-Din, Egypte.
In 1187 veroverde de Koerdische leider Saladin Jeruzalem op de kruisvaarders. In tegenstelling tot de kruisvaarders 88 jaar eerder, spaarde hij de levens van de inwoners. Hierna werden nog verschillende kruistochten georganiseerd, maar geen daarvan waren van grote invloed op het Midden-Oosten.
Mongolen
In 1219 vielen Mongoolse troepen onder leiding van Dzjengis Khan het Midden-Oosten binnen. In 1243 werden de Seltsjoeken vazallen en met de val van de hoofdstad Bagdad in 1258 werd het Abbassidenkalifaat vernietigd. In 1258-1260 werden de Mammelukken uit Syrië verdreven. De Mongolen bleven tot de dood van Timoer Lenk in 1405 de grootste macht in het Midden-Oosten.
Ottomaanse Rijk
Rond 1300 kwam in Anatolië Osman I aan de macht en hij stichtte het Ottomaanse Rijk. Nadat het in de eerste eeuwen van zijn bestaan op de Balkan en in Oost-Europa veel gebied had veroverd, begon het rijk in 1516 met de verovering van Syrië, Palestina en Egypte op de Mammelukken. In 1517 erkende de Sjarif van Mekka de Sultan als Kalief. In 1534 werd Bagdad veroverd en in 1546 Basra. Ook Bahrein en delen van Oman en Jemen vielen onder Ottomaanse controle. Tot aan de Eerste Wereldoorlog hield het Ottomaanse Rijk zijn greep op het Midden-Oosten. In deze periode vond een omvangrijke slavenhandel plaats vanuit Oost-Afrika naar het Midden-Oosten.
Eerste Wereldoorlog
Zie Recente geschiedenis van het Midden-Oosten voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Tijdens de Eerste Wereldoorlog, waarin het Ottomaanse Rijk verslagen werd door de Entente, veranderde de politieke situatie ingrijpend. Van de meeste huidige staten werd tijdens deze oorlog het grondgebied bepaald. De Britten haalden Hoessein ibn Ali, de Sjarif van Mekka, over om de Arabische Opstand tegen de Ottomanen te beginnen. De Britten beloofden de Sjarif onafhankelijkheid voor de Arabieren. Zover kwam het echter niet, want na de oorlog besloot de Volkerenbond dat de nieuwe landen Irak, Transjordanië, en Palestina onder Brits mandaat en Syrië en Libanon onder Frans mandaat kwamen te vallen. De Britten gaven Irak en Transjordanië een zekere autonomiteit, de andere gebieden bleven onder strengere controle.
Tweede Wereldoorlog
De Tweede Wereldoorlog ging grotendeels aan het Midden-Oosten voorbij. Iran dat de zijde van Duitsland had gekozen, werd vervolgens door de geallieerden binnengevallen. Generaal Erwin Rommel bereikte vanuit Libië Egypte, maar de Britten wisten stand te houden.
Einde van de mandaten en de Koude Oorlog
Binnen enkele jaren na de oorlog werden de verschillende mandaten opgeheven en werden deze landen zelfstandig. Op 22 maart 1945 werd de Arabische Liga gevormd.
In 1917 was de Balfour-verklaring uitgegeven, die de Joden de vorming van een Joods Nationaal Tehuis in Palestina beloofde. Nadat het Britse mandaat voor Palestina afliep, werd de staat Israël uitgeroepen. De Arabieren, die al decennia tegen de instroom van Joden waren, verklaarden prompt de oorlog, wat leidde tot de Eerste Arabisch-Israëlische oorlog. De Joodse bevolking uit Arabische landen vluchtten nagenoeg geheel naar Israël nadat vele pogroms zich tegen hen richtten.
In 1956 wilden de Fransen en Britten het Suezkanaal, dat door de Egyptische president Nasser genationaliseerd was, opnieuw onder controle krijgen. Zij maakten een geheime afspraak met Israël, dat zelf de Sinaï wilde controleren om Egyptische aanvallen te kunnen weerstaan, waarna de Suezcrisis van 1956 een feit was. De Verenigde Staten steunden de aanval niet, waarmee de VS aan invloed wonnen. Ook de Sovjet-Unie mengde zich in de politiek van het gebied, op zoek naar invloed. De Sovjets steunden verschillende landen in hun arabisch-nationalistische aspiraties.
Na de Zesdaagse Oorlog van 1967 werden veel Palestijnen naar Jordanië verdreven, vanwaar uit zij terroristische aanslagen begonnen te organiseren. Gedurende de jaren zeventig en tachtig werden, wereldwijd, vele vliegtuigkapingen, gijzelingen en ontvoeringen uitgevoerd.
Nadat in 1979 de Iraanse Revolutie werd gehouden, waarbij de prowesterse sjah werd afgezet ten gunste van de fundamentalistische ayatollah Khomeini, viel buurland Irak onder Saddam Hoessein Iran binnen. De bloedige Irak-Iranoorlog duurde zeven jaar en kostte waarschijnlijk aan meer dan één miljoen mensen het leven. Het christendom in het Midden-Oosten dat aan het begin van de 20e eeuw circa 10% van de bevolking uitmaakte kende een grote terugval. In Turkije, Irak en de Palestijnse gebieden is het christendom bijna verdwenen, terwijl het aantal christenen in Libanon en Jordanië is gehalveerd.
Einde van de 20e eeuw
In 1990 viel Irak buurland Koeweit binnen. Vrijwel de gehele Arabische wereld veroordeelde de inval en onder leiding van de Verenigde Staten werd in de Golfoorlog van 1990-1991 Koeweit bevrijd.
De Palestijnse leider Yasser Arafat had in het conflict tussen Irak en de coalitie officieel een bemiddelende rol, maar veel Arabische landen vonden dat Arafat te veel op de hand van Saddam Hoessein was. Als gevolg hiervan werd de geldkraan naar de PLO vanuit de Arabische wereld grotendeels dichtgedraaid. De PLO kwam hierdoor in grote problemen en moest haar koers herzien.
In Oslo werden 'geheime' vredesbesprekingen gehouden tussen de Palestijnen en Israël, waarna in 1993 de Oslo-akkoorden gesloten worden. De Palestijnen krijgen beperkte autonomie met uitzicht op een eigen staat in ruil voor de erkenning van Israël. Yasser Arafat, de Israëlische minister-president Yitzchak Rabin en de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres ontvingen hiervoor de Nobelprijs voor de Vrede.
21e eeuw
Ondanks de Oslo-akkoorden kwam er geen rust in de regio. Na een bezoek van de Israëlische oppositieleider Ariel Sharon aan de Tempelberg en de Klaagmuur eind september 2000 brak de Tweede Intifada uit. Anno 2005 is er nog steeds sprake van dagelijks geweld, waarbij aan beide kanten veel slachtoffers vallen. De Tweede Intifada wordt gekenmerkt door bloedige zelfmoordaanslagen door Palestijnse terroristen en liquidaties van Palestijnse leiders door het Israëlische leger. Aan beide kanten, maar vooral aan Palestijnse kant vallen hierdoor veel slachtoffers, vooral onder de burgerbevolking.
Op 11 september 2001 werd de wereld opgeschrikt toen drie, door fundamentalistische moslims van al Qaida, gekaapte vliegtuigen zich in het World Trade Center en het Pentagon boorden. Een vierde vliegtuig stortte neer in onbewoond gebied. De Verenigde Staten openden de strijd tegen terrorisme. Allereerst werd Afghanistan aangevallen, waar al-Qaida diverse bases had. Het Talibanregime in Afghanistan werd verdreven. Begin 2003 werd Irak in de Irakoorlog binnengevallen en Saddam Hoessein afgezet.
Het moslimterrorisme leidde ook in Egypte, Saoedi-Arabië en Jordanië tot aanslagen. Na 2011 wordt het opnieuw onrustiger in de regio, na het uitbreken van verschillende revoluties in de Arabische wereld. Veel landen in het Midden-Oosten scoren nog altijd niet hoog op het gebied van mensenrechten en democratie. Op de jaarlijkste ranglijst van Freedom House (een Amerikaans onderzoeksinstituut, waarbij landen worden geclassificeerd als 'free, partly free of not free') in 2013 wordt slechts één land in het Midden-Oosten als free. De meeste landen vallen in de categorie not free. omschreven.[3]
Zie ook
Bronnen, noten en/of referenties
|
