Titan IV: verschil tussen versies
Labels: Bewerking via mobiel Bewerking via mobiele website |
Labels: Bewerking via mobiel Bewerking via mobiele website |
||
| Regel 5: | Regel 5: | ||
== Titan IVA == |
== Titan IVA == |
||
Bij het ontwerpen van de Titan IV is de [[Titan III]] als uitgangsmodel genomen, waarbij diverse verbeteringen en uitbreidingen zijn doorgevoerd. De Titan IVA draagraket bestond uit twee [[vastebrandstofmotor]]en |
Bij het ontwerpen van de Titan IV is de [[Titan III]] als uitgangsmodel genomen, waarbij diverse verbeteringen en uitbreidingen zijn doorgevoerd. De Titan IVA draagraket bestond uit twee UA1207 [[vastebrandstofmotor]]en die aan weerszijde van de eerste trap zaten. De eerste trap was uitgevoerd met de LR-87-11A motor die [[Aerozine 50]] met [[Distikstoftetraoxide]] verbrand. De motor van de tweede trap was de LR-91-11. Deze gebruikte dezelfde brandstoffen. Daarboven konden verschillende derde rakettrappen worden bijgeplaatst zoals de ''[[Centaur (raket)|Centaur]]'' capsule of de ''Inertial'' om de mogelijkheden van de raket uit te breiden. De neuskegel met ruimte voor de lading had een diameter van 5 meter. In de standaarduitvoering was de totale lengte 62 m. Op [[14 juni]] [[1989]] werd de eerste Titan IVA gelanceerd en later zijn de Titan IVA's regelmatig ingezet voor het lanceren van, veelal militaire, [[kunstmaan|kunstmanen]]. De laatste Titan IVA werd gelanceerd in augustus 1998. |
||
== Titan IVB == |
== Titan IVB == |
||
Versie van 4 mrt 2018 16:37
De Titan IV was de vierde generatie Titan raketten. Dit type raket dat in gebruik was bij de US Air Force was op dat moment de zwaarste beschikbare onbemande Amerikaanse Draagraket. Voor de lanceringen werd gebruikgemaakt van de militaire lanceerinrichtingen op Cape Canaveral Air Force Station in Florida en Vandenberg in Californië. De Titan IV werd gebouwd door Lockheed Martin en werd na introductie van de onder het Evolved Expendable Launch Vehicle-programma ontwikkelde goedkopere Atlas V en Delta IV raketten overbodig. De laatste vlucht van een Titan IV vond op 19 oktober 2005 plaats.
Vanaf 1993 vielen Titan-operaties niet langer onder verantwoordelijkheid van de Amerikaanse luchtmacht, maar onder Martin Marietta dat de raket ook bouwde en in 1995 opging in Lockheed Martin.
Titan IVA
Bij het ontwerpen van de Titan IV is de Titan III als uitgangsmodel genomen, waarbij diverse verbeteringen en uitbreidingen zijn doorgevoerd. De Titan IVA draagraket bestond uit twee UA1207 vastebrandstofmotoren die aan weerszijde van de eerste trap zaten. De eerste trap was uitgevoerd met de LR-87-11A motor die Aerozine 50 met Distikstoftetraoxide verbrand. De motor van de tweede trap was de LR-91-11. Deze gebruikte dezelfde brandstoffen. Daarboven konden verschillende derde rakettrappen worden bijgeplaatst zoals de Centaur capsule of de Inertial om de mogelijkheden van de raket uit te breiden. De neuskegel met ruimte voor de lading had een diameter van 5 meter. In de standaarduitvoering was de totale lengte 62 m. Op 14 juni 1989 werd de eerste Titan IVA gelanceerd en later zijn de Titan IVA's regelmatig ingezet voor het lanceren van, veelal militaire, kunstmanen. De laatste Titan IVA werd gelanceerd in augustus 1998.
Titan IVB
De Titan IVB is was de laatste en tevens grootste onbemande draagraket in gebruik bij de US Air Force. Voor de aandrijving van de eerste en tweede trap werd gebruikgemaakt van dezelfde vloeibarebrandstofmotore als bij de Titan IVA. Deze LR-87-11A en LR-91-11 werkten op brandstof Aerozine 50 en oxidator stikstoftetraoxide in onafhankelijke tanks. Tijdens de lancering zorgden twee vastebrandstofmotoren voor aanvullend vermogen. De eerste Titan IVB werd op 23 februari 1997 gelanceerd. Hij was gebaseerd op de Titan III en de Titan IVA. Het belangrijkste verschil tussen de Titan IVA en de Titan IVB was dat de stalen UA1207 side-boosters van Chemical Systems Division werden vervangen door exemplaren van composiet materialen. Deze nieuwe krachtiger vastebrandstofmotoren werden door Hercules geproduceerd.
Lanceerplaatsen en aanverwante faciliteiten
Titan IV-lanceringen vonden plaats vanaf Cape Canaveral Air Force Station Lanceercomplex 40 en Lanceercomplex 41 en vanaf Vandenberg Air Force Base Lanceercomplex 4E. Heden ten dage zien deze lanceerplaatsen er totaal anders uit. De Titan torens zijn gesloopt ten behoeve van Falcon 9 en Atlas V lanceringen en landingen.
Op het Cape Canaveral vormde een aantal enorm grote gebouwen tezamen met de lanceerplaatsen het Integrate-Transfer-Launch complex, een zeer grote productie-lijn waarin Titan raketten werden geassembleerd. Het gebouw waar op Harrison Island dat deel uitmaakt van het Cape Canaveral Air Force Station de vaste brandstof motoren aan de eerste trap van de Titan IVA werden gemonteerd is heden ten dage in gebruik bij SpaceX dat er zijn Dragon-ruimteschepen laadt en voorbereidt en de Neuskegels van Falcon-raketten met hun vracht integreert. De SMARF, het gebouw waar de Titan IVB van vastebrandstofmotoren werd voorzien is in gebruik bij United Launch Alliance als Check-out faciliteit en lanceer-controlle-kamer voor de Atlas V.
Missies
Naast het in een baan brengen van een groot aantal militaire satellieten werden de Titan IV's soms ook ingezet voor civiele doeleinden. Op 15 oktober 1997 werd de Cassini-Huygens ruimtesonde gelanceerd met een Titan IVB.
Externe links
