Eurovisiesongfestival: verschil tussen versies

Eurovisiesongfestival
Genre	muziek
Presentatie	verschilt per jaar
Land van oorsprong	leden van de EBU
Taal	Engels en Frans
Uitzendingen
Start	1956
Afleveringen	63
Netwerk of omroep	televisie; radio; internet
	Officiële website
Portaal	Eurovisiesongfestival

Interactief door geschiedenis bladeren

← Oudere bewerking Nieuwere bewerking →

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud

VisueelWikitekst

In de regel

Versie van 24 apr 2019 18:44

Het Eurovisiesongfestival is sinds 24 mei 1956 een jaarlijkse presentatie en competitie van liedjes en wordt uitgezonden op televisie door heel Europa; sinds 1967 wordt het festival ook in landen buiten Europa uitgezonden. Verder is het festival op het internet te volgen. Het festival heeft de naam te danken aan het Eurovision TV Distribution Network, een onderdeel van de Europese Radio-unie (EBU). Aan het songfestival kan ieder actief lid van de EBU meedoen, waardoor ook enkele landen die net buiten Europa liggen mee kunnen doen.^[1] Het betreft landen in Noord-Afrika, Het Midden-Oosten en West-Azië.

Openingsmuziek

Voordat het Eurovisiesongfestival begint wordt het officieel geopend met de prelude van het door Marc-Antoine Charpentier gecomponeerde Te Deum.

Grote Vijf

Een aantal landen komt, onafhankelijk van hun eindplaats in de finale van het voorgaande festival, automatisch in de finale. Deze landen hoeven dus niet aan te treden tijdens een van de halve finales.

Bij de oprichting van de zogenoemde Grote Vier in 2000 bestond die uit Frankrijk, Duitsland, Spanje en het Verenigd Koninkrijk. Zij danken hun gegarandeerde finaleplaats aan hun financiële steun aan het festival. In 2011 werd het terugkerende land Italië aan dit gezelschap toegevoegd, waardoor de Grote Vier, de Grote Vijf werd.

In 2015 mocht Australië, waar het Eurovisiesongfestival wordt uitgezonden en populair is, ter ere van het zestigjarig jubileum van het festival meedoen aan het Eurovisiesongfestival. Het land nam direct plaats in de finale. Australië zou aanvankelijk alleen een volgende keer mogen meedoen als ze in 2015 zouden winnen. Hoewel ze vijfde werden, deden ze vanaf dat jaar toch telkens mee. Nu moest het land echter wél eerst in de halve finale aantreden.

Geschiedenis

Het eerste festival: 1956

Deelnemers: België, Frankrijk, Italië, Luxemburg, Nederland, de Bondsrepubliek Duitsland en Zwitserland

Het eerste songfestival, gebaseerd op het Italiaanse Festival van San Remo, was een geesteskind van de EBU. Het eerste festival vond plaats in 1956, toen zeven landen meededen, ieder met twee liedjes. Twee landen, Denemarken en Oostenrijk, werden gediskwalificeerd omdat hun aanmelding te laat binnenkwam. Het Verenigd Koninkrijk koos ervoor niet mee te doen, omdat daar al het Festival of British Popular Songs werd georganiseerd.

Nederland had de eer het allereerste lied ooit op het Songfestival te mogen brengen. Het was De vogels van Holland gezongen door Jetty Paerl.

1957-1959

In 1957 kwamen de drie "verloren landen" erbij, de komende jaren nog twee.

Denemarken (1957), Oostenrijk (1957), het Verenigd Koninkrijk (1957), Zweden (1958), Monaco (1959)

1960-1969

Al snel groeide het aantal deelnemende landen verder. De volgende landen debuteerden in de jaren zestig:

Noorwegen (1960), Finland (1961), Joegoslavië (1961), Spanje (1961), Portugal, (1964), Ierland (1965)

In 1968 werd het festival voor het eerst in kleur uitgezonden.

In 1969 wonnen vier landen: Frankrijk, Nederland, Spanje en het Verenigd Koninkrijk.

1970-1979

De volgende landen debuteerden in de jaren zeventig:

Malta (1971), Israël (1973), Griekenland (1974), Turkije (1975)

Sommige landen trokken zich weer terug. Denemarken deed tussen 1966 en 1978 niet mee omdat de Deense omroep het festival een toonbeeld van slechte smaak vond. In 1970 trokken de andere Scandinavische landen, Oostenrijk en Portugal zich eenmalig terug na het debacle van 1969, toen er op het festival in Madrid vier winnaars waren. Datzelfde festival werd geboycot door Oostenrijk, vanwege het regime van dictator Franco in Spanje. In 1976 wilde Liechtenstein meedoen, maar omdat het land niet over een eigen nationale omroep beschikt kon dat niet doorgaan.

Eerst waren het vooral de traditionele chansons die het goed deden op het festival. In 1974 won de Zweedse groep ABBA met Waterloo (en werd daarna wereldberoemd) en de intrede van popgroepen, en daarmee een stuk modernisering, was een feit. Waterloo werd in 2005 in het Deense Kopenhagen gekozen tot beste songfestivalhit aller tijden.

Na het festival van 1979 trok Monaco zich terug uit het festival. De eerstvolgende keer dat het land weer meedeed was 25 jaar later, in 2004.

1980-1989

In de jaren tachtig kwamen er ook weer nieuwe landen bij:

Marokko (1980), Cyprus (1981), IJsland (1986)

Marokko debuteerde in 1980 en eindigde op de voorlaatste plaats met 7 punten. Hierna keerde Marokko nooit meer terug naar het festival.

1990-1999

In de jaren negentig kwamen er wederom landen bij:

Bosnië en Herzegovina (1993), Kroatië (1993), Slovenië (1993), Estland (1994), Hongarije (1994), Litouwen (1994), Polen (1994), Roemenië (1994), Rusland (1994), Slowakije (1994), Noord-Macedonië (1998)

In 1992 waren er uiteindelijk 23 deelnemers, toen er zich nieuwe ontwikkelingen voordeden. Joegoslavië, of wat daarvan overbleef, zou voor de laatste keer deelnemen in 1992 met de zangeres Extra Nena. Op dat moment waren Slovenië en Kroatië reeds onafhankelijk en zonden het festival zelfstandig uit.

Een flinke groep Oost-Europese landen die lid waren geworden van de EBU, wilde meedoen. Omdat 30 of meer landen op het songfestival iets te veel van het goede was, werd er na een proef met een voorronde voor "nieuwe" landen in 1993 in Ljubljana besloten tot een nieuw systeem, waarbij de landen die in de onderste posities eindigden - dit wisselde door de jaren heen tussen 5 en 8 landen - een jaar moesten overslaan. Voor België leverde dit meteen in 1994 al een jaar bankzitten op, vanwege de laatste plaats voor Barbara Dex. In 1995 trof Nederland hetzelfde lot, doordat Willeke Alberti het jaar daarvoor flink onderuit was gegaan met de 23e plaats van 25 deelnemers.

In 1993 deden Kroatië, Slovenië en Bosnië en Herzegovina voor het eerst als onafhankelijke landen mee, en in 1994 volgden Litouwen, Estland, Roemenië, Polen, Rusland, Slowakije en Hongarije, enkele jaren later gevolgd door Macedonië.

In 1993 was het tevens het laatste jaar dat Luxemburg, 5-voudig winnaar van het Eurovisiesongfestival, zou deelnemen aan het festival, daar het niet zeker meer wist of het aan de financiële verplichtingen zou kunnen voldoen wanneer het het festival zou winnen. Dit mag vreemd klinken aangezien Luxemburg een van de rijkste staten ter wereld is, maar de Luxemburgse omroep die de publiekeomroepfunctie heeft, RTL Tele Letzebuerg is - ondanks dat het onderdeel is van de grootste commerciële televisiegroep van Europa, maar van zeer bescheiden omvang. Italië liet het na 1997 (na al enkele jaren te hebben overgeslagen) afweten. De reden hiervoor is nooit officieel aangegeven, maar de nieuwe regel dat alle landen het festival voortaan live moesten uitzenden en de beperkte reclamemogelijkheden zouden hierbij een rol kunnen hebben gespeeld. Daarbij is het songfestival bij het Italiaanse publiek vrij onbekend en verre van populair. Het is daarom voor de Italiaanse omroep RAI commercieel veel minder interessant dan het nationale San Remo-festival.

Overigens werd het afvalsysteem na enkele jaren tijdelijk (1997-2001) vervangen door een systeem waarbij de landen met het laagste puntengemiddelde over de laatste vijf jaar afvielen. In 1996 was er een interne voorronde waaraan alle landen die dat wensten mee mochten doen. Toen echter Duitsland, een van de grootste financiële ondersteuners van het festival, hierbij afviel werd besloten dat de vier landen die het meest bijdragen (naast Duitsland ook Spanje, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk) elk jaar mochten deelnemen, ongeacht hun resultaten. Deze regel werd overigens pas in 1999 van kracht en geldt nog steeds, maar kwam in het geding na het festival van 2005 toen deze landen de vier slechtste resultaten behaalden.

Vanaf 1997 ging het songfestival verder met zijn tijd mee. Beslisten hiervoor de jury's (bestaande uit een mix van vakmensen en mensen die juist niets met de muziekwereld te maken hadden) over de te geven punten, vanaf nu waren het de mensen thuis die door middel van televoting per telefoon, en later ook per sms, de winnaar konden aanduiden. In 1997 kon dit in slechts vijf landen, maar in 1998 deden bijna alle deelnemende landen hieraan mee, en sinds 2004 is televoting verplicht in alle landen.

2000-2009

De volgende landen debuteerden in het eerste decennium van de 21e eeuw:

Letland (2000), Oekraïne (2003), Andorra (2004), Albanië (2004), Wit-Rusland (2004), Servië en Montenegro (2004), Bulgarije (2005), Moldavië (2005), Armenië (2006), Georgië (2007), Montenegro (2007), Servië (2007), Tsjechië (2007), Azerbeidzjan (2008), San Marino (2008).

In 2004 was er opnieuw een golf van nieuwe deelnemers en ook Monaco kwam na een lange afwezigheid weer terug. Om dit mogelijk te maken werd het reglement grondig herzien. Voortaan zou er een voorronde komen, enkele dagen voor het festival, waaruit de 10 beste liedjes zouden doorstoten naar de grote finale. De landen die het voorafgaande jaar bij de beste 10 waren geëindigd kregen gegarandeerde toegang tot de finale.

Het festival van 2004 werd gehouden op 12 en 15 mei in de Turkse stad Istanboel en gepresenteerd door Meltem Cumbul en Korhan Abay. Winnares was de Oekraïense zangeres Ruslana met Wild dances. Opvallend is dat sinds de winnaar bepaald wordt door televoting, het visuele aspect, of de act, meer dan ooit van belang lijkt te zijn. 2004 was wat dat aangaat geen uitzondering: het winnende nummer werd gebracht met een wervelende dansshow. Nederland en België eindigden op dit songfestival in de lagere regionen (respectievelijk 20e en 22e plaats op 24 deelnemers in de finale) en moesten derhalve in 2005 aan de voorronde deelnemen.

Het festival in 2005 vond plaats in Kiev op 19 en 21 mei. Het was meteen ook een jubileum, namelijk het 50ste Eurovisiesongfestival. Het evenement werd gewonnen door de Griekse Helena Paparizou met het nummer My number one. Wederom waren er nieuwe deelnemende landen (zie boven). Hongarije was na een afwezigheid van 7 jaar weer terug. Libanon zou eigenlijk het derde debuterende land zijn, met het hooggeprezen Franse liedje Quand tout s'enfuit met zangeres Aline Lahoud, maar Libanon wilde het liedje van Israël niet uitzenden omdat de Libanese omroep hier wettelijk niet toe gerechtigd is (zie ook: Libanon en het Eurovisiesongfestival). Volgens de reglementen echter moeten de deelnemende landen alle andere bijdragen uitzenden, zowel in de halve finale als in de finale. Ook Tsjechië zou voor het eerst deelnemen, maar liet reeds voor de diskwalificatie van Libanon verstek gaan. Daardoor was het aantal deelnemers uiteindelijk 39, een recordaantal.

Op 22 oktober 2005 was er een 2,5 uur durende jubileumuitzending 50 jaar Eurovisiesongfestival vanuit Kopenhagen, waarbij enkele ex-deelnemers waaronder Johnny Logan en Dana International optraden. De Zweedse groep ABBA won dit festival met hun lied Waterloo. Waterloo was in 1974 het winnende liedje van het Eurovisiesongfestival.

Ook in 2006 in Athene was er een debuterend land: Armenië. Dat land scoorde meteen een 8e plek en daarmee een direct ticket naar de finale van 2007. Winnaar werd de Finse band Lordi. Dit was de eerste keer dat Finland het festival won. Georgië zou dit jaar tevens een nieuwkomer zijn, maar de Georgische omroep gaf aan niet te kunnen voldoen aan de participatiekosten van € 50 000. Oostenrijk trok zich in 2006 terug omdat men het festival niet meer vindt passen bij de huidige Oostenrijkse muziekwereld. Voor meer over dit festival van 2006, zie: Eurovisiesongfestival 2006.

In 2007 deed Georgië wel mee. Ook Tsjechië (zie ook: Tsjechië en het Eurovisiesongfestival) debuteerde in 2007. In 2007 kwamen ook Oostenrijk en Hongarije terug op het podium in Helsinki. Voor 2008 toonde San Marino interesse om te debuteren. Italië wilde in 2008 na 10 jaar afwezigheid terugkeren. In 2007 won Servië het Eurovisiesongfestival. Op deze manier bleef de traditie van de 21e eeuw overeind: telkens won een land voor de eerste keer.

De editie van 2008 vond plaats in Belgrado, Servië. Voor het eerst in de geschiedenis werden er twee halve finales gehouden: de eerste op dinsdag 20 mei, de tweede op donderdag 22 mei. De finale werd gehouden op 24 mei en werd gewonnen door Rusland. Zanger Dima Bilan, die al eerder namens Rusland meedeed, won met het nummer Believe.

Voor de editie van 2009 in Moskou werd opnieuw een jury ingevoerd, die voor de helft van het totale aantal punten ging meetellen (de andere helft blijft het resultaat van televoting). Winnaar werd Alexander Rybak. Met Fairytale haalde hij 387 punten, de hoogste score tot er in 2016 een nieuwe puntentelling kwam waarbij landen twee keer 12 punten mogen uitdelen.

Vanaf 2010

Australië debuteerde in het tweede decennium van de 21e eeuw (2015).

Tijdens de editie van 2010 werd het optreden van Spanje verstoord door Jimmy Jump, een Spanjaard die erom bekendstaat grote publieke evenementen te verstoren. Bij het songfestival ging hij tussen de dansers zitten en deed mee met de act. Al snel werd hij van het podium verwijderd. Als gevolg hiervan werd aan het einde van de reeks liedjes een herkansing voor de Spaanse inzending toegestaan. Jump kreeg voor deze verstoring een boete van 15.000 Noorse kronen. De uiteindelijke winnaar van het Eurovisiesongfestival 2010 was Lena voor Duitsland.

In 2011 keerde Italië terug na 13 jaar afwezigheid. Ook Hongarije, Oostenrijk en San Marino keerden terug. Er deden 43 landen mee, een evenaring van het record uit 2008. Voor de eerste keer werd gebruikgemaakt van een vertigoshot, tijdens de opening.

In 2012 deden 42 landen mee. Polen en Armenië waren afwezig, maar Montenegro was er voor het eerst sinds 2009 weer bij. De inzending van Zweden, Loreens Euphoria, won deze editie. Voor het eerst werd het vertigoshot tijdens een optreden gebruikt (dat van Israël).

In 2013 deden 39 landen mee. Deze editie werd gewonnen door Denemarken met het nummer Only teardrops van Emmelie de Forest.

In 2014 deden 37 landen mee en was het Oostenrijk dat met Conchita Wurst en diens Rise like a phoenix de overwinning binnenhaalde.

In 2015 deden 40 landen mee, drie landen meer dan de editie van het jaar daarvoor. Het motto Building Bridges werd in praktijk gebracht door het uitnodigen van Australië dat jaar. Verder keerde Tsjechië voor het eerst sinds 2009 terug naar het liedjesfestijn terwijl Oekraïne voor het eerst sinds 2003 niet deelnam. Cyprus en Servië namen na een jaar van afwezigheid ook weer deel. China zond het festival voor de eerste keer uit. Zweden won uiteindelijk met het lied Heroes, gezongen door Måns Zelmerlöw.

In 2016 deden 42 landen mee. Aanvankelijk zouden dit er 43 zijn, maar Roemenië werd een paar weken voor het festival gediskwalificeerd. Portugal trok zich terug en Bosnië en Herzegovina, Bulgarije, Kroatië en Oekraïne maakten hun rentree. Australië keerde terug als reguliere deelnemer, waardoor het deze keer in een halve finale moest strijden om een finaleplaats te bemachtigen. In de finale werd het tweede. Winnaar werd Oekraïne, met het door Jamala gezongen lied 1944.

In 2017 deden eveneens 42 landen mee. De Russische zangeres Joelia Samojlova kreeg een inreisverbod voor Oekraïne opgelegd, omdat zij na de annexatie van de Krim in 2014 een concert op de Krim had gegeven, terwijl ze daar vanuit Rusland was binnengekomen, wat voor Oekraïne illegaal is. Vanwege dit incident trok Rusland zich terug. Ook Bosnië en Herzegovina trok zich terug. Portugal en Roemenië deden wel mee, waardoor de teller weer op 42 landen kwam. De winnaar van 2017 werd Portugal, met Amar pelos dois van Salvador Sobral.

In 2018 namen er 43 landen deel. Rusland keerde terug op het festival na het verbod op deelname van Joelia Samojlova in 2017. Israël won het festival voor een vierde keer.

Regels

Zie Regels van het Eurovisiesongfestival voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Aantal liedjes

Behalve bij het eerste festival, toen slechts zeven landen deelnamen, dingt per land één liedje mee. Vanwege een groeiend aantal potentiële deelnemers is sinds 1993 gezocht naar verschillende manieren om het aantal deelnemers te beperken, zodat ook de landen uit het voormalige Oostblok, die zich vanaf dat jaar aanmeldden, mee konden doen zonder dat het programma te lang werd. Een liedje mag niet langer duren dan drie minuten.

Uitvoerende(n)

Het huidige reglement geeft aan dat per land maximaal zes uitvoerders op het podium mogen staan. Die moeten uiterlijk op 31 december van het jaar van deelname minimaal 16 jaar oud zijn. Er is geen restrictie voor wat betreft hun nationaliteit, zodat bijvoorbeeld de Canadese Céline Dion Zwitserland kon vertegenwoordigen. Ook enkele kleinere landen, zoals Monaco en Luxemburg, namen vaak hun toevlucht tot buitenlandse artiesten. In de periode van 1973 tot en met 1976 en vanaf 1999 is het toegestaan in elke willekeurige taal te zingen. Veel landen kiezen sindsdien voor het Engels omdat men vindt dat men in deze taal het publiek beter kan bereiken.

Artiesten die meer dan eenmaal deelnamen zijn: Lys Assia (Zwitserland), Fud Leclerc (België), Bob Benny (België), Jacques Raymond (België), Louis Neefs (België), Peter, Sue & Marc (Zwitserland), Sandra Reemer (Nederland), Maggie MacNeal (Nederland), Anne-Marie David (Luxemburg / Frankrijk), Corry Brokken (Nederland), Edsilia Rombley (Nederland), Carola (Zweden), Jahn Teigen (Noorwegen), Domenico Modugno (Italië), Hot Eyes (Denemarken), Dana International (Israël), Elena Paparizou (Griekenland), Ireen Sheer (Duitsland / Luxemburg), Katja Ebstein (Duitsland), Lena Meyer-Landrut (Duitsland), Kirsti Sparboe (Noorwegen), Romuald (Luxemburg / Monaco), Tommy Seebach (Denemarken), Udo Jürgens (Oostenrijk), Şebnem Paker (Turkije), Wind (Duitsland), Chiara Siracusa (Malta), Karolina Gočeva (Macedonië), Ich Troje (Polen), Anna Vissi (Griekenland / Cyprus), Evridiki (Cyprus), Elpida (Griekenland/Cyprus), Koit Toome (Estland), Omar Naber (Slovenië), Cliff Richard (Verenigd Koninkrijk), Selma Björnsdóttir (IJsland), Charlotte Perrelli (Zweden), Dima Bilan (Rusland), Gigliola Cinquetti (Italië), Feminnem (Bosnië-Herzegovina / Kroatië), The Swarbriggs (Ierland), Johnny Logan (Ierland), Linda Martin (Ierland), Kaliopi (Macedonië), Sakis Rouvas (Griekenland), Niamh Kavanagh (Ierland), Jedward (Ierland), Valentina Monetta (San Marino), Laura Põldvere (Estland), SunStroke Project (Moldavië), Vicky Leandros (Luxemburg), Alexander Rybak (Noorwegen), Waylon (Nederland), Serhat (San Marino) en Sergej Lazarev (Rusland).

Landen die mogen deelnemen

Reeds deelgenomen

Voormalige landen die hebben deelgenomen

Joegoslavië: van 1961 tot en met 1992 deelgenomen (daarna onafhankelijke deelnames van Slovenië, Kroatië, Bosnië en Herzegovina, Noord-Macedonië, en Servië en Montenegro).
Servië en Montenegro: in 2004 en 2005 deelgenomen (sinds 2007 nemen Servië en Montenegro deel als onafhankelijke staten).

Nog nooit deelgenomen

Onderstaande landen zijn alle volwaardig of geassocieerd lid van de EBU en kunnen dus deelnemen aan het festival, maar deden dit vooralsnog niet.

Jury

Een internationaal proces

De winnaar van het festival wordt bepaald door het geven van punten door ieder deelnemend land aan hun tien favoriete liedjes. Elk land geeft de punten verplicht door middel van 50% televoting en 50% vakjury's. De deelnemers treden hiertoe twee keer op, één keer voor de vakjury's en één keer voor de tv-kijkers. Iedere kijker kan telefonisch op het liedje van zijn of haar voorkeur stemmen. Deelnemende landen mogen niet op zichzelf stemmen. Ook de vakjury's mogen geen punten geven aan hun eigen land. De kritiek hierop is dat de stemmen van kleine landen net zo zwaar wegen als van grote landen terwijl er minder mensen hebben gestemd. Van 1975 tot en met 2015 gaf elk land een set van 1 t/m 8, 10 en 12 punten, vanaf 2016 zijn dit twee sets punten. Voor 1975 waren er verschillende manieren waarop de punten werden verdeeld.

De presentatoren roepen de juryvoorzitter van elk land via een satellietverbinding op. Deze geeft de punten door. Tot en met 2003 herhaalden de presentatoren de punten in het Frans en Engels, via de vaste structuur land, aantal punten. Dat gebeurde eerst in de taal waarin de punten werden gegeven en vervolgens opnieuw in de andere taal. In 2004 en 2005 herhaalden de presentatoren de punten alleen in de andere taal dan waarin de punten zijn gegeven. Om de duur van de puntentelling te beperken wordt sinds 2006 slechts de top drie en sinds 2016 slechts de winnaar van de vakjury door de woordvoerder van de vakjury gegeven. De overige punten verschijnen direct op het score-overzicht. Daarna verschijnen de punten van de televoting op het score-overzicht. Hiertoe worden door de presentator de landen genoemd in de volgorde van het aantal punten dat ze hebben gekregen. Degene die de minste punten heeft gekregen wordt als eerste genoemd en degene met de meeste punten als laatste.

Landnamen

Bij het noemen van de punten hanteert men een internationale Engelse of Franse naam voor het land. Sinds 1997 is het verplicht om Nederland in het Engels als 'The Netherlands' aan te duiden. Dit om verwarring tussen 'Poland' en 'Holland' te voorkomen. Noord-Macedonië moest tot en met 2018 vanwege een meningsverschil met Griekenland aangeduid worden met zijn toenmalige volledige naam, de "Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië" (Former Yugoslav Republic of Macedonia).

Nul punten

Omdat ieder land een aantal punten doorgeeft, gebeurt het slechts zelden dat een land geheel zonder punten blijft. Indien dit wel gebeurt, wordt dit aangeduid met de term nul points. Onder andere de volgende landen behaalden nul points:

In 1978 bleef Jahn Teigen puntloos voor Noorwegen.
Oostenrijk kreeg zowel in 1988 als in 1991 en 2015 geen enkel punt.
In 2003 kreeg het duo Jemini voor het Verenigd Koninkrijk "nil points", wat voor consternatie in eigen land zorgde. Het duo overwoog als 'Nil Points' verder te gaan.
In 1962 kregen De Spelbrekers geen punt voor Nederland; een jaar later bleef Annie Palmen met lege handen zitten.
De Belg Fud Leclerc kreeg geen punten voor zijn inzending in 1962. Ook Lize Marke kreeg in 1965 niets voor haar Belgische inzending.
In 1962 bleven naast voor België en Nederland de punten ook uit voor Oostenrijk en Spanje.
Piero Esteriore & The Musicstars konden in de halve finale van 2004 in Istanboel geen punten bemachtigen voor Zwitserland.
Gipsy.cz kon in de eerste halve finale van 2009 in Moskou geen punten bemachtigen voor Tsjechië.
In 2015 kreeg zowel Ann Sophie als The Makemakes geen enkel punt. In de enige finale tot op heden waarin een zevenentwintigste plek mogelijk was, werd zodoende een gedeeld zesentwintigste plaats behaald. Ook was het voor het eerst dat het organiserende land nul punten kreeg.

Er zijn in totaal 36 liedjes geweest die geen punten hebben gekregen. Noorwegen en Oostenrijk overkwamen dit beide vier keer en zijn daarmee recordhouders. Noorwegen was, tot de manier van punten geven in 2016 veranderd werd, ook recordhouder van het hoogste aantal punten: in 2009 kreeg Alexander Rybak 387 punten. In 2016 haalde Jamala namens Oekraïne 534 punten binnen. Noorwegen behield wel het recordaantal laatste plaatsen (11 keer, voor het laatst in 2012).

Organisatie

Zie Lijst van gaststeden van het Eurovisiesongfestival voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

De eer van het organiseren van het Eurovisiesongfestival gaat naar de winnaar van het voorgaande jaar. Uitzondering hierop waren de festivals van 1957, 1960, 1963, 1972, 1974 en 1980.

De festivalfinale wordt eind mei (maar in vroeger jaren ook wel begin mei of in maart of april) op zaterdagavond om 21 uur Midden-Europese Tijd live uitgezonden. Bij landen met West-Europese Tijd is dit dan om 20.00 uur en in landen met Oost-Europese Tijd om 22.00 uur. Het festival van 2012 in Azerbeidzjan werd door het lokale tijdsverschil van 3 uur met de Midden-Europese tijd daar daadwerkelijk uitgezonden op zondagnacht vanaf 0.00 uur waarbij de puntentelling en de winnaar pas ver na 3 uur plaatselijke tijd bekend werden. De later ingevoerde halve finales starten eveneens om 21 uur, op dinsdag en donderdag.

Soms wordt gesuggereerd dat sommige landen kansloze deelnemers sturen omdat de kosten van het songfestival voor de organiserende omroep te hoog zouden zijn. Vele popgroepen en -zangers begonnen hun carrière met deelname aan het songfestival.

Prijzen

Naast het winnen van het Eurovisiesongfestival zijn er sinds 2002 nog de Marcel Bezençon Awards te winnen, vernoemd naar de bedenker van het festival.

Press Award - bepaald door de geaccrediteerde media en pers.
Artistic Award - bepaald door de commentators van de deelnemende landen (tot en met 2009 door de oud-deelnemers van het festival)
Composer Award - bepaald door de componisten en tekstschrijvers van de liedjes van het betreffende jaar

Op internet worden diverse officieuze prijzen uitgereikt. De bekendste zijn de Barbara Dex Award (voor slechtste kleding) en de Alexandra Award (voor slechtste uitspraak).

Winnaars

Zie Lijst van winnaars van het Eurovisiesongfestival voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Het Eurovisiesongfestival is zeven keer gewonnen door Ierland, dat daarmee recordhouder is. Zweden won zes keer. Frankrijk, Luxemburg en het Verenigd Koninkrijk wonnen elk vijf keer.

België won het festival in 1986, met J'aime la vie van Sandra Kim. Nederland won vier keer, met Net als toen door Corry Brokken (1957), Een beetje door Teddy Scholten (1959), De troubadour door Lenny Kuhr (1969, gedeelde winst) en Ding-a-dong door Teach-In (1975). Aan het winnende liedje van Dana in 1970, All kinds of everything, werkte het orkest o.l.v. Dolf van der Linden mee en in 1985 wonnen de Noorse Bobbysocks met La det swinge, een Eddy Ouwens-productie met een choreografie van Donald Jones. In 2001 won de Estse groep Tanel Padar, Dave Benton & 2XL het liedjesfestival met Everybody. Benton is een geboren Arubaan en zorgde hiermee toch voor Nederlands succes. Estland was dat jaar de eerste voormalige sovjetrepubliek die het festival won.

Van de landen die al meer dan 25 jaar meedoen wachten Cyprus, Malta en IJsland nog altijd op hun eerste overwinning.

De succesvolste artiest is Johnny Logan. Hij won driemaal het songfestival voor Ierland, waarvan twee keer als vertolker. De eveneens Ierse Brendan Graham en de Noorse Rolf Løvland componeerden beiden twee winnende liedjes. De Nederlander Willy van Hemert schreef twee keer een winnende tekst.

Aantal overwinningen en georganiseerde festivals

Plaats	Land	Overwinningen	Organisaties
1	Ierland	7 (1970, 1980, 1987, 1992, 1993, 1994, 1996)	7
2	Zweden	6 (1974, 1984, 1991, 1999, 2012, 2015)	6
3	Frankrijk	5 (1958, 1960, 1962, 1969, 1977)	3
	Luxemburg	5 (1961, 1965, 1972, 1973, 1983)	4
	Verenigd Koninkrijk	5 (1967, 1969, 1976, 1981, 1997)	8
6	Israël	4 (1978, 1979, 1998, 2018)	2
6	Nederland	4 (1957, 1959, 1969, 1975)	4
8	Denemarken	3 (1963, 2000, 2013)	3
8	Noorwegen	3 (1985, 1995, 2009)	3
10	Duitsland	2 (1982, 2010)	3
	Italië	2 (1964, 1990)	2
	Oekraïne	2 (2004, 2016)	2
	Oostenrijk	2 (1966, 2014)	2
	Spanje	2 (1968, 1969)	2
	Zwitserland	2 (1956, 1988)	2
16	Azerbeidzjan	1 (2011)	1
	België	1 (1986)	1
	Estland	1 (2001)	1
	Finland	1 (2006)	1
	Griekenland	1 (2005)	1
	Joegoslavië	1 (1989)	1
	Letland	1 (2002)	1
	Monaco	1 (1971)	0
	Portugal	1 (2017)	1
	Rusland	1 (2008)	1
	Servië	1 (2007)	1
	Turkije	1 (2003)	1

Deelnemende landen

	195.				196.										197.										198.										199.										200.										201.
	6	7	8	9	0	1	2	3	4	5	6	7	8	9	0	1	2	3	4	5	6	7	8	9	0	1	2	3	4	5	6	7	8	9	0	1	2	3	4	5	6	7	8	9	0	1	2	3	4	5	6	7	8	9	0	1	2	3	4	5	6	7	8	9
Albanië
Andorra
Armenië
Australië
Azerbeidzjan
België
Bosnië en Herzegovina
Bulgarije
Cyprus
Denemarken
Duitsland
Estland
Finland
Frankrijk
Georgië
Griekenland
Hongarije
Ierland
IJsland
Israël
Italië
Joegoslavië
Kroatië
Letland
Litouwen
Luxemburg
Malta
Marokko
Moldavië
Monaco
Montenegro
Nederland
Noord-Macedonië
Noorwegen
Oekraïne
Oostenrijk
Polen
Portugal
Roemenië
Rusland
San Marino
Servië en Montenegro
Servië
Slovenië
Slowakije
Spanje
Tsjechië
Turkije
Verenigd Koninkrijk
Wit-Rusland
Zweden
Zwitserland

Edities

Jaar	Winnend land	Artiest	Lied	Taal	Landen	Finale	Plaats
1956	Zwitserland	Lys Assia	Refrain	Frans	7	24 mei 1956	Lugano
1957	Nederland	Corry Brokken	Net als toen	Nederlands	10	03 maart 1957	Frankfurt am Main
1958	Frankrijk	André Claveau	Dors, mon amour	Frans	10	12 maart 1958	Hilversum
1959	Nederland	Teddy Scholten	'n Beetje	Nederlands	11	11 maart 1959	Cannes
1960	Frankrijk	Jacqueline Boyer	Tom Pillibi	Frans	13	29 maart 1960	Londen
1961	Luxemburg	Jean-Claude Pascal	Nous les amoureux	Frans	16	18 maart 1961	Cannes
1962	Frankrijk	Isabelle Aubret	Un premier amour	Frans	16	18 maart 1962	Luxemburg
1963	Denemarken	Grethe & Jørgen Ingmann	Dansevise	Deens	16	23 maart 1963	Londen
1964	Italië	Gigliola Cinquetti	Non ho l'età	Italiaans	16	21 maart 1964	Kopenhagen
1965	Luxemburg	France Gall	Poupée de cire, poupée de son	Frans	18	20 maart 1965	Napels
1966	Oostenrijk	Udo Jürgens	Merci chérie	Duits	18	05 maart 1966	Luxemburg
1967	Verenigd Koninkrijk	Sandie Shaw	Puppet on a string	Engels	17	08 april 1967	Wenen
1968	Spanje	Massiel	La la la	Spaans	17	06 april 1968	Londen
1969	Frankrijk Nederland Spanje Verenigd Koninkrijk	Frida Boccara Lenny Kuhr Salomé Lulu	Un jour, un enfant De troubadour Vivo cantando Boom bang-a-bang	Frans Nederlands Spaans Engels	16	29 maart 1969	Madrid
1970	Ierland	Dana	All kinds of everything	Engels	12	21 maart 1970	Amsterdam
1971	Monaco	Séverine	Un banc, un arbre, une rue	Frans	18	03 april 1971	Dublin
1972	Luxemburg	Vicky Leandros	Après toi	Frans	18	25 maart 1972	Edinburgh
1973	Luxemburg	Anne-Marie David	Tu te reconnaîtras	Frans	17	07 april 1973	Luxemburg
1974	Zweden	ABBA	Waterloo	Engels	17	06 april 1974	Brighton
1975	Nederland	Teach-In	Ding-a-dong	Engels	19	22 maart 1975	Stockholm
1976	Verenigd Koninkrijk	Brotherhood of Man	Save your kisses for me	Engels	18	03 april 1976	Den Haag
1977	Frankrijk	Marie Myriam	L'oiseau et l'enfant	Frans	18	07 mei 1977	Londen
1978	Israël	Izhar Cohen & The Alphabeta	A-ba-ni-bi	Hebreeuws	20	22 april 1978	Parijs
1979	Israël	Gali Atari & Milk & Honey	Hallelujah	Hebreeuws	19	31 maart 1979	Jeruzalem
1980	Ierland	Johnny Logan	What's another year	Engels	19	19 april 1980	Den Haag
1981	Verenigd Koninkrijk	Bucks Fizz	Making your mind up	Engels	20	04 april 1981	Dublin
1982	Duitsland	Nicole	Ein bißchen Frieden	Duits	18	24 april 1982	Harrogate
1983	Luxemburg	Corinne Hermès	Si la vie est cadeau	Frans	20	23 april 1983	München
1984	Zweden	Herreys	Diggi-loo diggi-ley	Zweeds	19	05 mei 1984	Luxemburg
1985	Noorwegen	Bobbysocks	La det swinge	Noors	19	04 mei 1985	Göteborg
1986	België	Sandra Kim	J'aime la vie	Frans	20	03 mei 1986	Bergen
1987	Ierland	Johnny Logan	Hold me now	Engels	22	09 mei 1987	Brussel
1988	Zwitserland	Céline Dion	Ne partez pas sans moi	Frans	21	30 april 1988	Dublin
1989	Joegoslavië	Riva	Rock me	Servo-Kroatisch	22	06 mei 1989	Lausanne
1990	Italië	Toto Cutugno	Insieme:1992	Italiaans	22	05 mei 1990	Zagreb
1991	Zweden	Carola	Fångad av en stormvind	Zweeds	22	04 mei 1991	Rome
1992	Ierland	Linda Martin	Why me?	Engels	23	09 mei 1992	Malmö
1993	Ierland	Niamh Kavanagh	In your eyes	Engels	25	15 mei 1993	Millstreet
1994	Ierland	Paul Harrington & Charlie McGettigan	Rock 'n' roll kids	Engels	25	30 april 1994	Dublin
1995	Noorwegen	Secret Garden	Nocturne	Noors	23	13 mei 1995	Dublin
1996	Ierland	Eimear Quinn	The voice	Engels	23	18 mei 1996	Oslo
1997	Verenigd Koninkrijk	Katrina & the Waves	Love shine a light	Engels	25	03 mei 1997	Dublin
1998	Israël	Dana International	Diva	Hebreeuws	25	09 mei 1998	Birmingham
1999	Zweden	Charlotte Nilsson	Take me to your heaven	Engels	23	29 mei 1999	Jeruzalem
2000	Denemarken	Olsen Brothers	Fly on the wings of love	Engels	24	13 mei 2000	Stockholm
2001	Estland	Tanel Padar & Dave Benton & 2XL	Everybody	Engels	23	12 mei 2001	Kopenhagen
2002	Letland	Marie N	I wanna	Engels	24	25 mei 2002	Tallinn
2003	Turkije	Sertab Erener	Everyway that I can	Engels	26	24 mei 2003	Riga
2004	Oekraïne	Ruslana	Wild dances	Engels Oekraïens	36	15 mei 2004	Istanboel
2005	Griekenland	Elena Paparizou	My number one	Engels	39	21 mei 2005	Kiev
2006	Finland	Lordi	Hard rock hallelujah	Engels	37	20 mei 2006	Athene
2007	Servië	Marija Šerifović	Molitva	Servisch	42	12 mei 2007	Helsinki
2008	Rusland	Dima Bilan	Believe	Engels	43	24 mei 2008	Belgrado
2009	Noorwegen	Alexander Rybak	Fairytale	Engels	42	16 mei 2009	Moskou
2010	Duitsland	Lena	Satellite	Engels	39	29 mei 2010	Oslo
2011	Azerbeidzjan	Ell & Nikki	Running scared	Engels	43	14 mei 2011	Düsseldorf
2012	Zweden	Loreen	Euphoria	Engels	42	26 mei 2012	Bakoe
2013	Denemarken	Emmelie de Forest	Only teardrops	Engels	39	18 mei 2013	Malmö
2014	Oostenrijk	Conchita Wurst	Rise like a phoenix	Engels	37	10 mei 2014	Kopenhagen
2015	Zweden	Måns Zelmerlöw	Heroes	Engels	40	23 mei 2015	Wenen
2016	Oekraïne	Jamala	1944	Engels Krim-Tataars	42	14 mei 2016	Stockholm
2017	Portugal	Salvador Sobral	Amar pelos dois	Portugees	42	13 mei 2017	Kiev
2018	Israël	Netta Barzilai	Toy	Engels	43	12 mei 2018	Lissabon
2019					41	18 mei 2019	Tel Aviv

Statistieken

Hieronder volgt een lijst van toptiennoteringen van alle deelnemende landen. Landen in het grijs vermeld doen niet meer mee.

Nr.	Land	1e	2e	3e	4e	5e	6e	7e	8e	9e	10e	Totaal
1	Ierland	7	4	1	3	3	3	2	2	2	4	31
2	Zweden	6	1	6	2	9	1	4	4	2	5	40
3	Verenigd Koninkrijk	5	15	3	5	1	2	5	1	1	3	41
4	Frankrijk	5	4	7	7	2	1	2	5	-	3	36
5	Luxemburg	5	-	2	5	1	1	1	1	2	2	20
6	Israël	4	2	1	2	2	2	3	2	2	-	20
7	Nederland	4	1	1	2	2	2	3	1	6	2	24
8	Denemarken	3	1	3	2	5	2	1	3	3	2	25
9	Noorwegen	3	1	1	3	3	1	2	4	3	2	23
10	Duitsland	2	4	5	4	2	3	2	8	3	2	35
11	Spanje	2	4	1	2	1	4	2	1	4	7	28
12	Zwitserland	2	3	3	5	2	3	-	5	1	2	26
13	Italië	2	2	5	2	5	5	4	2	3	1	31
14	Oekraïne	2	2	1	1	-	1	1	-	-	1	9
15	Oostenrijk	2	-	1	1	4	2	2	2	3	5	22
16	Rusland	1	4	3	-	1	-	1	-	1	1	12
17	België	1	2	-	4	2	4	4	3	1	3	24
18	Monaco	1	1	3	3	2	1	1	2	1	1	16
19	Turkije	1	1	1	3	-	-	2	-	1	1	10
20	Azerbeidzjan	1	1	1	1	1	-	-	1	-	-	6
21	Griekenland	1	-	3	-	2	1	3	4	3	1	18
22	Estland	1	-	1	1	1	3	1	2	-	-	10
23	Letland	1	-	1	-	1	1	-	-	-	-	4
24	Servië	1	-	1	-	-	1	-	-	-	1	4
25	Joegoslavië	1	-	-	3	-	1	3	2	1	-	11
26	Finland	1	-	-	-	-	1	4	1	1	4	12
27	Portugal	1	-	-	-	-	1	2	2	2	2	10
28	Malta	-	2	2	-	1	1	-	3	2	2	13
29	IJsland	-	2	-	1	-	-	1	1	-	-	5
30	Bulgarije	-	1	-	1	1	-	-	-	-	-	3
31	Cyprus	-	1	-	-	3	2	1	-	3	-	10
32	Australië	-	1	-	-	1	-	-	-	1	-	3
33	Polen	-	1	-	-	-	-	1	1	-	-	3
34	Servië en Montenegro	-	1	-	-	-	-	1	-	-	-	2
35	Roemenië	-	-	2	1	-	-	1	-	1	1	6
36	Bosnië en Herzegovina	-	-	1	-	-	1	1	-	2	1	7
37	Moldavië	-	-	1	-	-	1	-	-	-	2	4
38	Kroatië	-	-	-	2	1	1	-	-	1	1	6
39	Armenië	-	-	-	2	-	-	2	2	-	1	6
40	Hongarije	-	-	-	1	1	-	-	1	1	1	5
41	Albanië	-	-	-	-	1	-	1	-	-	-	2
42	Litouwen	-	-	-	-	-	1	-	-	1	-	2
43	Tsjechië	-	-	-	-	-	1	-	-	-	-	1
43	Wit-Rusland	-	-	-	-	-	1	-	-	-	-	1
45	Slovenië	-	-	-	-	-	-	2	-	-	1	3
46	Georgië	-	-	-	-	-	-	-	-	2	-	2
47	Andorra	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
47	Noord-Macedonië	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
47	Marokko	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
47	Montenegro	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
47	San Marino	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
47	Slowakije	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0

In 1956 wordt alleen de eerste plaats erbijgeteld

Officiële discografie

Sinds 2000 brengt de organisatie van het Eurovisiesongfestival een cd uit met alle inzendingen van het betreffende jaar. Met ingang van 2004 verschijnt er tevens een dvd met opnames van de televisie-uitzendingen van het Eurovisiesongfestival.

Cd's

2000: Eurovision Song Contest Stockholm 2000 Ariola/BMG - 7765872 (24 tracks)
2001: Eurovision Song Contest Copenhagen 2001 Ariola/BMG (23 tracks)
2002: Eurovision Song Contest Tallinn 2002 Ariola/BMG (24 tracks)
2003: Eurovision Song Contest Riga 2003 EMI - 5843942 (26 tracks)
2004: Eurovision Song Contest Istanbul 2004 EMI - 5770012 (36 tracks, 2 cd's)
2005: Eurovision Song Contest Kiev 2005 EMI - 3120022 (39 tracks, 2 cd's)
2006: Eurovision Song Contest Athens 2006 EMI - 3653692 (37 tracks, 2 cd's)
2007: Eurovision Song Contest Helsinki 2007 EMI - 94639454 (42 tracks, 2 cd's)
2008: Eurovision Song Contest Belgrade 2008 EMI - 921699726 (43 tracks, 2 cd's)
2009: Eurovision Song Contest Moscow 2009 EMI - 969968020 (42 tracks, 2 cd's)
2010: Eurovision Song Contest Oslo 2010 EMI - 964171722 (39 tracks, 2 cd's)
2011: Eurovision Song Contest Düsseldorf 2011 EMI - 0970562 (43 tracks, 2 cd's)
2012: Eurovision Song Contest Baku 2012 (42 tracks; 2 cd's)
2013: Eurovision Song Contest Malmö 2013 (39 tracks; 2 cd's)
2014: Eurovision Song Contest Copenhagen 2014 (38 tracks; 2 cd's)
2015: Eurovision Song Contest Vienna 2015 (40 tracks; 2 cd's)
2016: Eurovision Song Contest Stockholm 2016 (43 tracks; 2 cd's)
2017: Eurovision Song Contest Kyiv 2017 (43 tracks; 2 cd's)
2018: Eurovision Song Contest Lisbon 2018 (43 tracks; 2 cd's)

Dvd's

2004: Eurovision Song Contest Istanbul 2004 (36 clips, 2 dvd's)
2005: Eurovision Song Contest Kiev 2005 (39 clips, 2 dvd's)
2006: Eurovision Song Contest Athens 2006 (37 clips, 2 dvd's)
2007: Eurovision Song Contest Helsinki 2007 (42 clips, 2 dvd's)
2008: Eurovision Song Contest Belgrade 2008 (43 clips, 3 dvd's)
2009: Eurovision Song Contest Moscow 2009 (42 clips, 3 dvd's)
2010: Eurovision Song Contest Oslo 2010 (39 clips, 3 dvd's)
2011: Eurovision Song Contest Düsseldorf 2011 (43 clips, 3 dvd's, daarnaast ook op 2 blu-rays)
2012: Eurovision Song Contest Baku 2012 (42 clips, 3 dvd's)
2013: Eurovision Song Contest Malmö 2013 (42 clips, 3 dvd's)
2014: Eurovision Song Contest Copenhagen 2014 (41 clips, 3 dvd's)
2015: Eurovision Song Contest Vienna 2015 (43 clips, 3 dvd's)

Belgische inzendingen

Zie België op het Eurovisiesongfestival voor een overzicht.

België doet net als Nederland vanaf het eerste jaar mee, en moest alleen in 1994, 1997 en 2001 verstek laten gaan, vanwege slechte resultaten in de voorafgaande jaren. De Belgische inzending wordt elk jaar afwisselend aangeduid of gekozen door de Vlaamse omroep (VRT) en de Franstalige omroep (RTBF). In 2007 was het de beurt aan de laatste. Waar de RTBF al eens zorgde voor een Belgische winst dankzij Sandra Kim, is het beste resultaat behaald door de Nederlandstalige omroep een gedeelde zesde plaats, namelijk door Bob Benny (1959) met het liedje Hou toch van mij. In 2003 kende België een groot succes door met Sanomi van Urban Trad op de tweede plaats te eindigen na Sertab. Daardoor mocht België in 2004 rechtstreeks in de finale, maar daar scoorde Xandee heel zwak. De daarop volgende vijf jaar wist België zich niet te plaatsen voor de finale, met als absolute dieptepunt van het decennium de voorlaatste plaats in de halve finale met één punt in 2009. In 2010 wist Tom Dice de ban te breken. België wist zich voor het eerst via de halve finale te plaatsen voor de grote finale. Tom Dice werd zesde in Oslo en dit was terwijl een Vlaamse overwinning - zoals eerder al aangehaald was de andere beste Vlaamse plaats in 1959 ook de zesde plaats, al namen er toen veel minder landen deel aan het Eurovisiesongfestival. In 2013 kon voor het eerst een Waalse kandidaat, Roberto Bellarosa, doorstoten naar de finale. Twee jaar later behaalde Loïc Nottet het hoogste puntenaantal ooit voor België; het waren er 217. Hij behaalde daarmee de vierde plaats, de derde keer in de geschiedenis voor België. In 2016 kwalificeerde België zich voor het tweede opeenvolgende jaar. Dit was de eerste keer in de Belgische geschiedenis. Laura Tesoro haalde in Stockholm een tiende plaats binnen voor België. In 2017 haalde België opnieuw de finale. Blanche vertegenwoordigde het land en eindigde op een vierde plaats.

Nederlandse inzendingen

Zie Nederland op het Eurovisiesongfestival voor een overzicht.

Nederland doet sinds 1956 mee aan het songfestival. In 1985 en 1991 besloot de NOS niet mee te doen aan het festival, omdat dit plaatsvond op 4 mei, de dag van de Dodenherdenking. Vanwege slechte resultaten in het voorafgaande jaar was Nederland er in 1995 en 2002 ook niet bij. De Nederlandse inzending wordt vaak, maar niet altijd, gekozen via het Nationaal Songfestival. Sinds 2013 wordt na een periode van slechte resultaten de deelnemer intern gekozen. In 1986 werd het Eurovisiesongfestival uitgezonden door Veronica, toen nog een publieke omroep.^[2] Het Nationaal Songfestival werd dat jaar wel door de NOS verzorgd.

Nationaal Songfestival

De Nederlandse voorronde voor het Eurovisiesongfestival is getiteld het Nationaal Songfestival. In 1956 werd deze voorronde voor het eerst gehouden. In de loop der jaren werd er voor vele verschillende formats gekozen om de Nederlandse inzending te bepalen. Sinds 2013 wordt er geen voorronde meer gehouden, maar wordt zowel de artiest als het lied intern gekozen. Ook in het verleden is dit incidenteel gebeurd.

Afgeleide festivals

Van het Eurovisiesongfestival zijn diverse andere festivals afgeleid. Voorbeelden hiervan zijn het ABU TV Song Festival, het Türkvizyonsongfestival, All For One Caribbean en het Bundesvision Song Contest.

Junior Eurovisiesongfestival

Zie Junior Eurovisiesongfestival voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Sinds 2003 wordt er ook een Eurovisiesongfestival voor kinderen gehouden; het Junior Eurovisiesongfestival. Denemarken organiseerde in 2000 en 2001 De unges melodi grand prix, dat uitgroeide tot het Melodi Grand Prix Nordic; een Scandinavisch songfestival voor kinderen. De EBU zag opnamen van de show en besloot er een officieel festival van te maken.

Nederlandse festivals

Toen Nederland in 1995 niet met het Eurovisiesongfestival mee mocht doen, organiseerde homobelangenorganisatie COC als alternatief het Nationaal COC Songfestival. Dit evenement is sindsdien uitgegroeid tot een serieuze liedjeswedstrijd waarbij artiesten namens de lokale COC-afdelingen optreden en de winnende afdeling het jaar daarop de organisatie voor zijn rekening neemt.^[3]

Daarnaast wordt sinds 2003 in Amsterdam een ludieke variant van het Eurovisiesongfestival gehouden onder de naam EuroSongTravestival, waarbij travestie-artiesten optreden namens fantasielanden als Travestibet, Norgay en Jurkije.^[4]

Ook Friesland heeft een eigen afgeleid songfestival gecreëerd: Liet International, een internationale competitie en presentatie van liedjes, gezongen in minderheidstalen. Het evenement is in 2002 gestart om bands in minderheidstalen een podium te geven.

Eurovisiesongfestival Azië

In augustus 2017 kondigde de EBU officieel aan dat in 2018 de eerste editie van het Eurovisiesongfestival Azië zou plaatsvinden. Verwacht wordt een format van één show waarin zo'n twintig Aziatische en Pacifische landen meedoen.

Eurovision in Concert

Sinds 2008 vind een maand voor het Eurovisiesongfestival Eurovision in Concert plaats. Tijdens dit evenement, dat jaarlijks plaatsvindt in AFAS Live in Amsterdam, krijgen mensen alvast een voorproefje op het komende Eurovisiesongfestival. Diverse artiesten laten dan alvast hun liedje horen dat ze op het Eurovisiesongfestival zullen zingen. Op deze manier fungeert het evenement ook als een soort generale repetitie voor het Eurovisiesongfestival.

Zie ook

Regels van het Eurovisiesongfestival
Lijst van winnaars van het Eurovisiesongfestival
Lijst van deelnemers aan het Eurovisiesongfestival (chronologisch)
Lijst van deelnemers aan het Eurovisiesongfestival (alfabetisch)
Eurovisiesongfestival halve finale
Eurosong voor de Belgische voorronde
Melodifestivalen voor de Zweedse voorronde

Externe links

Bronnen, noten en/of referenties

↑ (en) Admission guidelines of the EBU
↑ ESC 1986 : Eurovisie Logo Veronica (Nederland)
↑ Zie de homepage van het COC Songfestival
↑ Kobus Bergman, EuroSongTravestival: een kijkje achter de schermen, in: Gay News, nr. 308, april 2017, p. 34-35.

[1] (en) Admission guidelines of the EBU

[2] ESC 1986 : Eurovisie Logo Veronica (Nederland)

[3] Zie de homepage van het COC Songfestival

[4] Kobus Bergman, EuroSongTravestival: een kijkje achter de schermen, in: Gay News, nr. 308, april 2017, p. 34-35.

[1]

[2]

[3]

[4]

Actief:	Albanië · Armenië · Australië · Azerbeidzjan · België · Cyprus · Denemarken · Duitsland · Estland · Finland · Frankrijk · Georgië · Griekenland · Ierland · IJsland · Israël · Italië · Kroatië · Letland · Litouwen · Luxemburg · Malta · Moldavië · Nederland · Noorwegen · Oekraïne · Oostenrijk · Polen · Portugal · San Marino · Servië · Slovenië · Spanje · Tsjechië · Verenigd Koninkrijk · Zweden · Zwitserland
Inactief:	Andorra · Bosnië en Herzegovina · Bulgarije · Hongarije · Marokko · Monaco · Montenegro · Noord-Macedonië · Roemenië · Rusland · Slowakije · Turkije · Wit-Rusland
Mislukt:	Kosovo · Libanon · Liechtenstein · Qatar · Tunesië
Voormalig:	Joegoslavië · Servië en Montenegro

Huidige:	Albanië · Denemarken · Duitsland · Estland · Finland · Georgië · Ierland · IJsland · Israël · Italië · Kroatië · Letland · Litouwen · Malta · Moldavië · Noorwegen · Oekraïne · Polen · Portugal · Roemenië · San Marino · Slovenië · Spanje · Servië · Tsjechië · Zweden
Opgeheven:	Australië · België · Duitsland · Duitsland · Duitsland · Finland · Frankrijk · Hongarije · Ierland · Israël · Israël · Joegoslavië · Letland · Litouwen · Malta · Nederland · Noord-Macedonië · Polen · Servië · Slovenië · Servië en Montenegro · Turkije · Wit-Rusland · Zwitserland