Mohorovičić-discontinuïteit

Ordovicium ofioliet in Gros Morne National Park, Newfoundland. Een deel van oude aardmantelrots aan de oppervlakte.

De Mohorovičić-discontinuïteit, vaak Moho genoemd, is de grens tussen de aardkorst en de aardmantel.

Geschiedenis

De Mohorovičić-discontinuïteit werd ontdekt in 1909 door Andrija Mohorovičić, een Kroatische seismoloog, toen hij een abrupte toename in de snelheid van aardbeving golven observeerde (specifiek P-golven) op deze grens. Ofiolieten zijn delen van oceanische korst en mogelijk aardmantel rots dat door obductie in de continentale korst is gekomen door botsend platen ten gevolge van platentektoniek.

De positie van de Mohorovičić-discontinuïteit varieert tussen ongeveer 5 kilometer onder mid-oceanische rugen tot ongeveer 75 kilometer onder de continentale korst.

Gedurende de jaren 50 en de jaren 60 werd er door het Amerikaanse National Science Foundation een project gefinancieerd om een gat te boren in de zeebodem om deze grens te bereiken. Dit was Project Mohole, dat echter door het Amerikaans Congres eind 1966 gestopt werd voordat fase II kon beginnen, vanwege oplopende kosten en slecht management. Daarna volgden andere programma's, zoals het Deep Sea Drilling Program (1968 - 1983), het Ocean Drilling Program (1985 - 2003) en het huidige Integrated Ocean Drilling Program (2003 - ).

Vanaf land werd er ook geboord. Door de Sovjet-Unie het Kola superdiep boorgat tot een wereld-record diepte van 12.262 meter. Op dit moment is er International Continental Scientific Drilling Program dat over de hele wereld op land boort.

Zie ook

• Gutenbergdiscontinuïteit

Referencties

• Harris, P., 1972, 'The composition of the earth', in Gass, I.G., Smith, P.J., and Wilson, R.C.L. (eds), Understanding the Earth: A Reader in the Earth Sciences. The Open University Press.
• Schlumberger Oilfield Glossary

Externe links

• Hole Drilled to Bottom of Earth's Crust (2005)
• Project Mohole, 1958-1966