Peking: verschil tussen versies

**Beijing**
Plaats in de Volksrepubliek China
	;
Situering
Autonome stad	Beijing
Coördinaten	39° 55′ NB, 116° 23′ OL
Algemeen
Oppervlakte	16808 km²
Burgemeester	Wang Qishan
Overig
Postcode	100000 t/m 102599
Netnummer	010
Website	ebeijing.gov.cn
Foto's
Portaal	China

Interactief door geschiedenis bladeren

← Oudere bewerking Nieuwere bewerking →

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud

VisueelWikitekst

In de regel

Versie van 5 aug 2007 00:42

Peking of Beijing [bɘɪ’ʤĭŋ’]^? (Chinees: 北京; pinyin: Běijīng; Wade-Giles: Pei-ching) is de hoofdstad van China.

Peking is een van de vier gemeenten in de Volksrepubliek China die de status heeft gelijk aan die van een provincie. De andere drie zijn: Tsjoengking, Sjanghai, Tianjin.

De gemeente Peking grenst aan provincie Hebei in het noorden, westen en zuiden. In het oosten grenst het ook voor een klein stuk aan deze provincie (grensgebied tussen Peking en Tianjin). In het zuidoosten grenst Peking aan de gemeente Tianjin.

Na Sjanghai is Peking qua inwonertal de grootste stad van de Volksrepubliek, er wonen ongeveer 15 miljoen inwoners in Peking (bevolkingsaantal is geschat voor 2005).

De stad is een belangrijk knooppunt voor verschillende vormen van vervoer met vele spoorwegen, autowegen en autosnelwegen die in en uit de stad gaan. Peking wordt vooral gezien als het belangrijkste centrum voor bestuur, onderwijs en cultuur.

De economische hoofdsteden van China zijn echter Sjanghai en Hongkong.

Peking is een van de vier ''ancient capitals'' (oorspronkelijke hoofdsteden) van China.

Namen

In lijn met de tradities die gelden in Oost-Azië, waar de naamgeving 'hoofdstad' expliciet in de naam van de stad voorkomt is Beijing als zodanig benoemd. Beijing (北京) betekent letterlijk "noordelijke hoofdstad" (北 (běi) = noorden; 京 (jīng) = grote stad), in tegenstelling tot Nanjing ((南京); Nanking), hetgeen "zuidelijke hoofdstad" betekent. Tonkin (het huidige Hanoi) en Tokio, betekenen beiden "oostelijke hoofdstad". Kyoto (京都) in Japan en Gyeongseong (京城; thans Seoel) in Zuid-Korea, betekenen beiden simpelweg "hoofdstad".

De term Peking vindt zijn oorsprong bij een groep Franse missionarissen van 400 jaar geleden en is de naam voor de hoofdstad in de taal Yue (kantonees). Het correspondeert met een archaïsche uitspraak die geen rekening houdt met de klankverandering van 'k' naar 'j' in Mandarijn, die optrad gedurende de Qing-dynastie. In de Nederlandse taal is Peking gebruikelijker dan Beijing.

In China heeft de stad vele namen gehad. Tussen 1911 en 1949, stond de stad bekend als Beiping (北平 Wade-Giles Peip'ing) of "Noordelijke Vrede". De naam werd veranderd omdat de regering van de Kuomintang de hoofdstad verplaatste naar Nanking (Nanjing), waardoor Peking niet langer de hoofdstad van China was. Ook werd ermee aangegeven dat de regering gevormd door krijgsheren niet de legitieme regering van China was.

In 1949 werd de naam weer teruggebracht naar Beijing door de Communistische Partij van China om aan te geven dat de stad weer de hoofdstad van China was geworden. De regering van de Republiek China op het eiland Taiwan heeft formeel dit nooit erkend omdat zij zich zien als legitieme vertegenwoordiger van heel China, gedurende de jaren '50 en jaren '60 van de vorige eeuw was het heel gebruikelijk dat er op Taiwan gesproken werd over Beiping (Peiping), thans gebruikt bijna heel Taiwan (inclusief de regering) de naam Beijing.

Yanjing (Wade Giles: Yenching) is en was een andere populaire naam voor Peking, het is een referentie aan de oude staat Yan die bestond tijdens de Zhou-dynastie. Deze naam komt terug in het lokaal gebrouwen Yanjing bier en in Yenching University, een instituut voor hoger onderwijs dat voorheen in Peking was gevestigd.

Peking werd door Marco Polo aangeduid met Cambaluc (Khanbalik).

Geschiedenis

Er waren al steden in de buurt van Peking in het 1e millennium v.Chr. De hoofdsstad van de Staat Yan (燕), een van de machten tijdens de Warring States Period, werd gesticht te Ji (T: 薊 / S: 蓟), nabij het moderne Peking. Ji wordt vaak aangezien als het begin van Peking, maar voor de 6e eeuw werd de stad verlaten. De exacte lokatie van de stad is tot op heden onbekend, ondanks dat er veel moeite is gestoken in het vinden van de plaats.

Bestand:BeijingCityWalls1.jpg

Overblijfselen van de stadsmuur rond Peking (opname uit augustus 2004)

Gedurende de Sui- en Tang-dynastieën, bestonden er enkele kleine nederzettingen in de buurt van het huidige Peking. Vele oude dichters kwamen hierheen om te rouwen om het verlies van Ji.

In 936, tijdens de Late Jin-dynastie (regeerperiode 936-947) stond de dynastie een deel van Noord-China (inclusief een groot deel van de noordelijke grens en het huidige Peking) af aan de Khitan Liao-dynastie. In 938 zette deze dynastie een tweede hoofdstad op in wat nu Peking is. In 1125 annexeerde de Jurchen-dynastie het gebied. De hoofdstad van de Jurchen-dynastie werd in 1153 verplaatst naar de voormalige hoofdstad van de Liao, waarbij de naam werd gewijzigd in Zhongdu (中都), of "de centrale hoofdstad".

Mongoolse troepen brandden de stad Zhongdu tot de grond toe af in 1215 en herbouwden op deze plek hun "grote hoofdstad", Dadu (大都, Wade-Giles: Ta-tu), in 1267, wat het begin is van het huidige Peking. De Mongoolse heerser, Koeblai Khan, die een Chinees keizer wilde worden, vestigde in Dadu, dat dicht tegen zijn machtsbasis in Mongolië lag, zijn hoofdstad. Dadu was gelegen ten noorden van het moderne Peking. Het centrum lag bij het noordelijke stuk van de tweede ringweg, en strekte zich in noordelijke richting uit naar de derde en vierde ringweg. Resten van de stadsmuur uit de Mongoolse tijd staan nu nog overeind.

Cambaluc of Chan-Balik ("Stad van de Heerser"; 汗八力) is de naam waar het huidige Peking onder bekend stond tijdens de Mongoolse overheersing van China. Veroverd in 1215 door Dzjengis Khan, werd het in 1284 door Koeblai Khan tot hoofdstad van het rijk gemaakt en bleef dat tot 1368, toen de Mongolen verdreven werden door de Ming-dynastie.

De stad stond in het Chinees bekend als Ta-Toe, de "Grote Hoofdstad", en is beschreven door Marco Polo. Het was toen een van de grootste steden ter wereld, met vermoedelijk een paar miljoen inwoners. Cambaluc of Cambalu is de westerse verbastering van de oorspronkelijke Mongoolse naam, welke laatste in Mongolië nog steeds voor Peking gebruikt wordt. In 1307 werd het een bisschopszetel.

In 1403 verplaatste de derde Ming-keizer Yongle (朱棣) de hoofdstad van Nanking naar Peking. Hij gaf de stad ook zijn huidige naam. De huidige vorm van de binnenstad werd eveneens gelegd door de Ming-dynastie. De stadsmuur uit het Ming-tijdperk liep op de plaats wat nu de tweede ringweg is.

De Verboden Stad (Zijin Cheng) werd gebouwd tussen 1406 en 1420, gevolgd door de Hemeltempel (1420) en verscheidene andere bouwwerken. Tian'anmen (Poort van de Hemelse Vrede), wat het staatssymbool van de Volksrepubliek is, brandde tot twee keer toe af. De laatste keer werd het herbouwd in 1651.

Nadat de Mantsjoes de Ming-dynastie omver geworpen hadden en hun eigen Qing-dynastie stichtten, bleef Peking de hoofdstad van het Keizerrijk China.

Na de revolutie in 1911, gericht om het feodale keizerrijk om te vormen tot een republiek, zou oorspronkelijk de hoofdstad worden verplaatst naar Nanking. Nadat de hoge Qing-officier Yuan Shikai de laatste Qing-keizer (Pu Yi) tot aftreden had gedwongen, en hiermee het succes van de revolutie had verzekerd, accepteerden de revolutionairen in Nanking dat hij president van de Republiek China werd, en dat de hoofdstad Peking zou blijven.

De staatsman Yuan consolideerde meer en meer macht, wat in 1915 uitmondde in een kortstondig nieuw keizerrijk onder zijn leiding. Deze gebeurtenis was erg onpopulair. Zijn bewind viel echter met zijn dood in 1916. Hierna grepen in China de krijgsheren de macht en vochten onderling verschillende oorlogen uit die ook Peking bedreigden.

Na het succes van de Noordelijke expeditie door de Kuomintang, waarbij de noordelijke krijgsheren werden gepacificeerd. Nanking werd in 1928 officieel de hoofdstad van de Republiek China, waarmee de naam Peking werd veranderd in Peiping.

Tijdens de Tweede Chinees-Japanse oorlog, viel Beiping in Japanse handen op 29 juli 1937. Tijdens de bezetting werd de stad weer aangeduid met Peking, en het werd het bestuurlijk centrum van de Noord-Chinese Uitvoerende Raad (North China China Executive Committee) (T: 華北政務委員會 / S: 华北政务委员会), een vazalstaat bestuurd door Japan dat de bezette gebieden bestuurde in Noord-China. Met de capitulatie van Japan op 15 augustus 1945 werd deze staat beëindigd en werd de naam weer Peiping.

Op 31 januari 1949, tijdens de Chinese burgeroorlog, veroverden de Communistische strijdkrachten Peiping zonder gevechten de stad. Op 1 oktober van dat jaar riep de Communistische Partij van China, onder leiding van Mao Zedong, de Volksrepubliek China uit vanaf de Poort van de Hemelse Vrede (Tian'anmen). Enkele dagen daarvoor was Peiping gekozen tot hoofdstad, waarmee de oude naam Peking in ere werd hersteld.

In 1986 en 2004 vonden in Peking Universele Esperantocongressen plaats.

Indeling van de stad

Buurten

Noot: Men (门) betekent "poort", terwijl de letterlijke betekenis van cun (村) "dorp" is.

Belangrijke buurten in het stedelijk gebied (urban Beijing) zijn onder andere:

Andingmen 安定门
Beiyuan 北苑
Chaoyangmen 朝阳门
Dongzhimen 东直门
Fangzhuang 方庄
Fuchengmen 阜成门
Fuxingmen 复兴门
Guomao 国贸
Hepingli 和平里
Wangjing 望京
Wangfujing 王府井
Wudaokou 五道口
Xidan 西单
Yayuncun 亚运村
Zhongguancun 中关村

NB: Buurten kunnen enkele districten omvatten (voor de districten zie onder)

Steden

Steden binnen de gemeente Peking (Beijing Municipality), maar buiten het stedelijk gebied zijn:

Changping 昌平
Huairou 怀柔
Miyun 密云
Liangxiang 良乡
Liulimiao 琉璃庙
Tongzhou 通州
Yizhuang 亦庄

Bestand:Xidan Xinhuashudian.jpg

Boekwinkel in Xidan

Bestand:Beijing Hutongs Mar2003.jpg

Een hutong（胡同） nabij Dongsishitiao. Ten tijde van de opname (maart 2003), was de linker kant van de hutong nog intact. Nadien is dit afgebroken en vervangen door hoogbouw

Bestuurlijke gebieden

De gemeente Peking bestaat thans uit 16 districten en 2 counties.

De districten zijn verdeeld in 8 stedelijke en 8 suburbane districten.

De stedelijke districten zijn:

Dongcheng-district (东城区: Dōngchéng Qū)
Xicheng-district (西城区: Xīchéng Qū)
Chongwen-district (崇文区: Chóngwén Qū)
Xuanwu-district (宣武区: Xuānwǔ Qū)
Chaoyang-district (朝阳区: Cháoyáng Qū)
Haidian-district (海淀区: Hǎidiàn Qū)
Fengtai-district (丰台区: Fēngtái Qū)
Shijingshan-district (石景山区: Shíjǐngshān Qū)

De overige 8 zijn verder buiten het stadscentrum gelegen en omvatten voorsteden, satellietsteden en enkele plattelandsgebieden:

Mentougou-district (门头沟区: Méntóugōu Qū)
Fangshan-district (房山区: Fángshān Qū) — Fangshan County tot 1986
Tongzhou-district (通州区: Tōngzhōu Qū) — Tong County tot 1997
Shunyi-district (顺义区: Shùnyì Qū) — Shunyi County tot 1998
Changping-district (昌平区: Chāngpíng Qū) — Changping County tot 1999
Daxing-district (大兴区: Dàxīng Qū) — Daxing County tot 2001
Pinggu-district (平谷区: Pínggǔ Qū) — Pinggu County tot 2001
Huairou-district (怀柔区: Huáiróu Qū) — Huairou County tot 2001

De 2 counties van Peking besturen de gebieden aan de uiterste grenzen van de gemeente, deze zijn:

Miyun County (密云县: Mìyún Xiàn)
Yanqing County (延庆县: Yánqìng Xiàn)

Deze 18 bestuurlijke gebieden worden nog verder onderverdeeld in 273 zogenaamde townships: (119 towns of China, 24 townships of China, 5 etnische townships en 125 subdistricten.

Hutongs in Peking

Hutongs (胡同), wat letterlijk steegjes betekent, zijn opgebouwd uit siheyuans (四合院). Een siheyuan is een gebouwencomplex van vier gebouwen (woningen met meerdere gezinnen, werkplaatsen en winkeltjes) rond een centraal pleintje, omgeven door een muur. De wegen in een hutong zijn vaak oost-west aangelegd, zodat de deuren in een noord-zuidrichting geplaatst kunnen worden. Deze bouwwijze komt voort uit de filosofie Feng Shui en is ook toegepast bij de bouw van de Verboden Stad.

Vroeger waren ze talrijk, maar de siheyuans en hutongs verdwijnen in een hoog tempo. De vrijgekomen grond wordt volgebouwd met hoogbouw. De inwoners van de steegjes wordt vervangende woonruimte geboden in appartementencomplexen, minimaal het aantal vierkante meters dat de oude woning groot geweest is. Velen klagen echter dat de traditionele gemeenschapszin van de hutong in deze grote complexen verdwijnt. Met het oog op de Olympische Zomerspelen van 2008 worden deze oude en gezichtsbepalende buurten afgebroken (de regering vindt dit een schande voor Peking). Er blijven er wel enkele (2 tot 3) hutongs over om te dienen als openluchtmuseum. Zo wordt bijvoorbeeld de hutong in Nanchizi gespaard. Toeristen worden met een riksja langs de overgebleven hutongs gevoerd.

Demografie

Bevolking

De bevolking van de gemeente Peking bedraagt bijna 15 miljoen legale en een onbekend aantal illegale bewoners, schattingen van locals lopen uiteen van 16 tot 18 miljoen inwoners. De definitie van inwoner van Peking wordt gerelateerd aan mensen die zes of meer maanden per jaar legaal in Peking wonen. In de stedelijke gebieden wonen 12 miljoen mensen, de rest woont op het platteland. Er zijn 11,6 miljoen permanente vestigingsvergunningen (hukou) door de overheid verstrekt. De rest van de legale inwoners heeft tijdelijke vestigingspapieren.

Meer dan 95% van de bevolking van Peking wordt gevormd door Han-chinezen. Kleinere groepen van Mantsjoes, Hui en Mongolen wonen in Peking. Recentelijk zijn grote groepen buitenlandse arbeiders (de expatriates) uit Zuid-Korea in Peking gaan wonen, voornamelijk voor handel en studie. Het merendeel woont in de buurten Wangjing en Wudaokou. Er bestaat in Peking een Tibetaanse school voor mensen met Tibetaanse afstamming.

Etnische groepen in Peking, census 2000
Nationaliteit	Inwoneraantal	Percentage¹
Han-chinezen	12,983,696	95.69%
Mantsjoes	250,286	1.84%
Hui	235,837	1.74%
Mongolen	37,464	0.283%
Koreanen	20,369	0.15%
Tujia	8372	0.062%
Zhuang	7322	0.054%
Hmong	5291	0.039%
Oeigoeren	3129	0.023%
Tibetanen	2920	0.022%

Bron: 2000年人口普查中国民族人口资料，民族出版社，2003/9 (ISBN 7105054255)
¹ : Alleen staatsburgers van de Volksrepubliek China. Bevat niet het aantal leden van het Volksbevrijdingsleger in actieve dienst.

Taal

Toerisme/bezienswaardigheden

Tian'anmen plein met het mausoleum van Mao

Ondanks het roerige bestaan van Peking in de 19e en 20e eeuw — inclusief schade veroorzaakt door de Tweede Opiumoorlog, de Tweede Chinees-Japanse Oorlog, de Culturele Revolutie en de recente urbanisatie en afbraak van de hutongs, heeft Peking nog vele toeristische attracties die rijk aan historie zijn.

Gebouwen, monumenten en bekende plaatsen

Secties van de Grote Muur van China (monument op de Werelderfgoedlijst) zijn te bezoeken te:
- Badaling
- Juyongguan
- Mutianyu
- Simatai
- Jinshanling
- Jiankou

Verboden Stad (monument op de Werelderfgoedlijst)
Plein van de Hemelse Vrede, bekend van de protesten uit 1919, 1976 en 1989
- Tiananmen (Gate of Heavenly Peace)
- Grote Hal van het Volk (Parlement)
- Nationaal Museum van China en het Revolutiemuseum
- Monument van de Volkshelden
- Mausoleum van Mao Zedong

Zomerpaleis (monument op de Werelderfgoedlijst)
Het Oude Zomerpaleis
Site van de Pekingmens te Zhoukoudian (monument op de Werelderfgoedlijst)
De Minggraven (monument op de Werelderfgoedlijst)
Bell Tower en Drum Tower
Historische hutongs en siheyuans in de oudere buurten
Marco Polobrug
Prince Gong Mansion (Gong Wang Fu)
Zheng Yici Peking Opera Theatre
Liulichang Culture Street
Oud observatorium
Park van de Etnische Minderheden van China

Tempels, kathedralen en moskeeën

Tempel van de Hemel (monument op de Werelderfgoedlijst), zuiden van Peking
Tempel van de Aarde, in het noorden van Peking
Tempel van de Sun, in het oosten Peking
Tempel van de Maan, in het westen van Peking
Tanzhe-tempel
Jietai-tempel
Yunju-tempel
Yonghegong (Lama Tempel)
Guangji-tempel
Confucius-tempel
Great Bell Temple
Tempel van de Vijf Pagodes
Tempel van de Azuren Wolken
Wolkentempel
Temple of Recumbent Buddha
Dagoba in Beihai Park
Badachu
Kathedraal van Onbevlekte Ontvangenis
Holy Saviour Church
Niujie Moskee

Parken en tuinen

Winkelen en handel

Cultuur

Musea

Evenementen

Peking zal de Olympische Spelen van 2008 gaan organiseren in het Nationale Stadion, wat geleid heeft tot een golf van nationale trots in heel China. Zie ook:

Olympische Zomerspelen 2008

Eten en drinken

Thee (drank) speelt net als in heel China in Peking een belangrijke rol. Thee heeft veel positieve eigenschappen voor de gezondheid. In Peking bevinden zich veel theehuizen, waar verschillende soorten thee kunnen worden gedronken, op de traditionele manier bereid.

In Peking worden de gerechten bereid volgens de Mandarijnse keuken. Pekingeend is een lokaal beroemd gerecht, dat inmiddels over de gehele wereld in Chinese restaurants kan worden gegeten. Een ander bekend gerecht is het Manhan Quanxi ("Mantsjoe-Han-chinees banket"), wat een traditioneel banket is van de Mantsjoekeizers van de Qing-dynastie; ook tegenwoordig blijft het copieus (en zeer prijzig). Toeristen bezoeken vaak hiervoor het oudste restaurant van de stad: Qianmen Quanjude Roast Duck.

Zie ook:

Politiek

Politieke Partijen

Politieke indeling

Economie

Grote bedrijven vestigen ook hun buitenlandse werknemers in Peking. Zij leven vooral in het stedelijk gebied in het noorden, noordoosten en oosten. Het zuiden en zuidwesten van Peking zijn veel minder bewoond.

Ten tijde van de vorming van de Volksrepubliek bestond Peking alleen uit het stadscentrum en enkele voorsteden in onmiddellijke nabijheid van de stad. Het stadscentrum was verdeeld in vele kleine districten. Dit gebied ligt geheel binnen de Tweede ringweg van Beijing en de Derde ringweg van Beijing. Sindsdien zijn vele counties buiten de stad geannexeerd door de gemeente Peking om de stad zijn huidige oppervlak te geven.

Volgend op de economische hervormingen die zijn doorgevoerd onder leiding van Deng Xiaoping, is het stadscentrum van Peking erg uitgebreid. Het oorspronkelijke stedelijk gebied van Peking strekt zich nu uit tot de onlangs voltooide Vijfde ringweg van Beijing.

Een nieuw zakencentrum is ontwikkeld in het gebied:

Ze zijn ontwikkeld tot een bloeiend winkelgebied, terwijl Zhongguancun een belangrijk fabricagecentrum is van elektronica.

Recentelijk heeft de expansie van Peking ook problemen naar voren gebracht zoals urbanisatie, veel verkeer, slechte luchtkwaliteit, verlies aan historische buurten en immigratie uit armere delen van China.

Begin 2005 werd er echter een plan aangenomen om de ongebreidelde uitbreiding van Peking in alle richtingen te stoppen. Thans wordt gedacht aan inbreilocaties net buiten het stadscentrum.

Verkeer en vervoer

{{zie ook}Zie ook Transport in Peking}}

Met de groei van de stad door de economische hervormingen van Deng Xiaoping, is Peking uitgegroeid tot hét verkeersknooppunt van China. In en rond de stad zijn 5 ringwegen (vreemd genoeg genummerd van 2 t/m 6), 9 autosnelwegen en stadssnelwegen, 11 autowegen, 7 spoorroutes en een internationaal vliegveld aangelegd.

Spoorwegen

Peking kent twee belangrijke stations: Beijing Railway Station (het centraal station) en Beijing West Railway Station. Nog eens vijf stations in het metropoolgebied van Peking verwerken passagiers.

Er zijn vanuit Peking directe verbindingen met onder andere Guangzhou, Xi'an, Sjanghai, Harbin, Baotou, Taiyuan, Chengde en Qinhuangdao. Internationale treinen rijden naar diverse steden in Rusland en Pyongyang (Noord-Korea). Chinezen noemen diverse verkeersverbindingen met Hongkong ook "internationaal", zodat de treinverbinding met Kowloon in Hongkong ook als zodanig bekend staat.

In aanbouw is een hogesnelheidslijn tussen Peking en Tianjin, welke volgens de planning in 2007 opgeleverd dient te worden.

Wegen en snelwegen

Het Plein van de Hemelse Vrede wordt in China gezien als "kilometer 0" voor alle wegen. Rond de stad zijn 9 autosnelwegen (expressways) en 11 autowegen (highways) aangelegd. Op dit moment wordt er gestudeerd of gebouwd aan nog eens 6 autosnelwegen. Binnen de agglomeratie Peking liggen 5 ringwegen (ze zijn echter eerder vierkant dan rond aangelegd).

Een van de grootste problemen van Peking zijn de permanente files die de stad teisteren. In het stadscentrum staat in de spits het verkeer vaak muurvast. Zelfs buiten de spits blijven veel wegen erg druk met verkeer. De ringwegen en Chang'an Avenue zijn hierom berucht.

Recentelijk zijn reconstructiewerkzaamheden begonnen om vanaf de 3e ringweg de kruisingen ongelijkvloers te maken om zodoende kruispunten met stoplichten overbodig te maken. Deze verbindingen worden aangeduid met "express routes". Hopelijk vergemakkelijkt dit de verkeersstromen naar de diverse ringwegen.

Berucht zijn ook de slechte handhaving van de verkeersregels en het horkerige verkeersgedrag door automobilisten. Volgens de autoriteiten behoort fileleed na de Olympische Zomerspelen tot het verleden. In het centrum zijn (eindelijk) busbanen aangelegd om de bussen sneller door het verkeer te laten stromen.

Luchtverkeer

Het internationale vliegveld van Peking is het Beijing Capital International Airport (afkorting: PEK), dat ten noordoosten van het stadscentrum ligt. Het vliegveld wordt met de stad verbonden door o.a. de Airport Expressway (tolweg). Een rit met de taxi of auto duurt vanaf het stadscentrum 40-60 minuten, afhankelijk van de drukte in het centrum. In voorbereiding op de Olympische Zomerspelen van 2008 wordt een extra autosnelweg en een lightrailsysteem aangelegd.

Andere vliegvelden in Peking zijn onder andere Liangxiang Airport, Nanyuan Airport, Xijiao Airport, Shahe Airport en Badaling Airport. Deze zijn bedoeld voor militair gebruik ter verdediging van de hoofdstad.

Openbaar vervoer

Een ander probleem wat de verkeersopstoppingen veroorzaakt is dat het openbaar vervoer onderontwikkeld is. Er zijn in deze metropool, die ongeveer evenveel inwoners telt als geheel Nederland, slechts 4 metrolijnen en een groot aantal (ca. 600) (trolley)buslijnen. Zodoende zijn de metro en de bussen overvol in de spits. Zie ook: [1] en [2].

Het openbaar vervoer wordt echter met het oog op de Zomerspelen sterk uitgebreid. De Metro van Peking bestaat nu dus uit vier lijnen (2 ondergronds en 2 bovengronds) nl. lijn 1, lijn 2, lijn 13 en de Badalinglijn. Er worden voor de Olympische Spelen metrolijnen gebouwd naar het Olympisch Park (waar het Olympisch Stadion staat). Taxi's zijn goed vertegenwoordigd aangezien het voor buitenlanders onverstandig is om hier in een auto rond te rijden. Maar buitenlanders kunnen wel fietsen. Er zijn hiervoor zelfs speciale fietsroutes ontwikkeld. De huurprijzen kunnen sterk variëren. In een hutong kan al een fiets worden gehuurd voor ¥20 (of 20 Renminbi). Dit is ongeveer 2 euro voor een hele dag.

Tarieven in de (trolley)bus is ¥1 voor de stad, en iets meer voor daarbuiten. Metrokaartjes kosten voor lijn 1 en 2 ¥3 (overstap mogelijk zonder nieuw kaartje te kopen), voor lijn 13 kost deze ¥2 en voor de Badalinglijn ¥5. Lijn 13 accepteert alleen de Yikatong card, een vorm die wij gaan kennen als de OV-chipkaart.

Taxiprijzen beginnen met een starttarief van 10 yuan en na een bepaalde afstand wordt de prijs verhoogd met 1,20, 1,60, 2,00 of 2,50 yuan per kilometer, de toeslag per extra kilometer staat aangegeven op een sticker die zichtbaar geplakt is. Sommige taxi's accepteren eveneens de Yikatong card.