Spontane splijting

Spontane splijting is kernsplijting als onderdeel van een vervalproces dat vooral voor actiniden en transurane elementen steeds belangrijker wordt naarmate de atoommassa toeneemt. Spontane kernsplijting wordt veroorzaakt door een te hoge, positieve elektrische lading ten opzichte van het aantal neutronen in de kern. Daardoor kan de afstoting tussen de positief geladen protonen niet meer gecompenseerd worden door de sterke kernkracht tussen protonen en neutronen. Bij spontane splijting valt de hele kern in twee nieuwe kernen uiteen. Deze nieuwe kernen hebben een atoomnummer en een massagetal dat ruwweg de helft bedraagt van de moederkern, hoewel de ene dochterkern in de regel een stuk zwaarder is dan de andere.

Voorbeelden:

${}_{\ 92}^{238}{\rm {U}}\ {\xrightarrow {sf}}{}_{\ 54}^{140}{\rm {Xe}}+{}_{38}^{96}{\rm {Sr}}+2\ {}_{0}^{1}{\rm {n}}$

of

${}_{\ 92}^{238}{\rm {U}}\ {\xrightarrow {sf}}{}_{\ 51}^{133}{\rm {Sb}}+{}_{\ 41}^{102}{\rm {Nb}}+3\ {}_{0}^{1}{\rm {n}}$

sf = spontaneous fission