Sven Nys
Sven Nys
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.jpg)
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Sven Nys in 2015
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Persoonlijke informatie | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Bijnaam | ▪ De Kannibaal van Baal ▪ De Keizer van het Veldrijden ▪ De Koning van de Koppenberg ▪ Mister Superprestige | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Geboortedatum | 17 juni 1976 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Geboorteplaats | .svg){kind=small} Bonheiden, België
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Lengte | 181 cm | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Gewicht | 72 kg | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Sportieve informatie | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Huidige ploeg | Gestopt | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Discipline(s) | Veldrijden, Mountainbiken, Wegwielrennen | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Specialisatie(s) | ▪ Hellingen ▪ Modder- & sneeuwcrossen | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ploegen | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 1998-2008 2008-2012 2012-2014 2014-2016 |
Rabobank Landbouwkrediet Crelan-Euphony Crelan-AA Drink | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Medailleoverzicht | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Medailles | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Sven Nys (Bonheiden, 17 juni 1976) is een voormalig Belgisch wielrenner, veldrijder en mountainbiker.
Hij kwam sinds 2012 uit voor de Belgische wielerploeg Crelan-AA Drink, waar hij een contract had tot maart 2016. Nys woont in Baal, waar sinds 2000 jaarlijks de GP Sven Nys wordt gehouden op nieuwjaarsdag.
Carrière[bewerken | brontekst bewerken]
Veldrijden[bewerken | brontekst bewerken]
Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]
Nys stond gekend voor zijn technische vaardigheden op de fiets, waardoor hij zeer goed was in het nemen van hellingen, het aansnijden van bochten en het in balans blijven op moeilijke ondergronden zoals sneeuw, modder en zand. De techniek die Nys gebruikte om al fietsend over balkjes te kunnen springen, werd later door een groot deel van zijn tegenstanders nagevolgd.
Nys was niet de beste sprinter en probeerde daarom zoveel mogelijk een eindsprint te vermijden. Vooral in de nadagen van zijn carrière maakte hij vaak gebruik van een uitstekende laatste ronde, waarin hij met enkele explosieve aanvallen zijn tegenstanders steevast uit het wiel probeerde te rijden. Desalniettemin slaagde hij er af en toe ook in om een wedstrijd in de sprint te winnen, zelfs tegen intrinsiek snellere renners als Kevin Pauwels en Zdeněk Štybar.
Zijn drang naar overwinningen leverde hem de bijnaam De Kannibaal van Baal op. Vanwege zijn uitgebreide palmares wordt hij daarnaast ook De Keizer van het Veldrijden genoemd. Tot slot kreeg hij dankzij zijn vele successen in de Koppenbergcross en de Superprestige eveneens de bijnamen De Koning van de Koppenberg en Mister Superprestige.
Nys werd gecoacht door de Belgische trainer Paul Van Den Bosch, die onder anderen ook de Belgische triatleten Marc Herremans en Luc Van Lierde gecoacht heeft in zijn loopbaan.
Het prille begin[bewerken | brontekst bewerken]
Sven Nys begon te BMX'en op 8-jarige leeftijd. Hij won 8 nationale titels in die discipline, vooraleer hij zijn focus begon te leggen op het in Vlaanderen zeer populaire veldrijden. Nys won zijn eerste kampioenentrui in 1995 door Belgisch kampioen veldrijden bij de junioren te worden. In 1997 werd hij voor de eerste maal wereldkampioen veldrijden bij de beloften in het Duitse München. Het daaropvolgende seizoen reed hij opnieuw een zeer goed seizoen en als kers op de taart werd hij voor de tweede maal wereldkampioen veldrijden bij de beloften, ditmaal in het Deense Middelfart. Bij deze twee wereldkampioenschappen werd Bart Wellens telkens tweede. Het was het begin van een jaren lange vriendschap tussen de twee beloftevolle veldrijders. Na zijn tweede wereldtitel in 1998 maakte Nys de overstap van de beloften naar de profs, in dienst van het Nederlandse team Rabobank.
Eerste profjaren[bewerken | brontekst bewerken]
In zijn eerste seizoen bij de profs werd al vrij snel duidelijk dat Nys een groot potentieel had: in zijn eerste profseizoen behaalde hij 14 overwinningen. Goed voor eindwinst in de Superprestige en een derde plaats in de wereldbeker. Nys behaalde brons op het Belgisch kampioenschap, maar speelde - mede door een paar valpartijen - geen rol van betekenis op het wereldkampioenschap en strandde op een zesde plaats.
In zijn tweede profseizoen won hij de Superprestige, de wereldbeker en het Belgisch kampioenschap. Hij was dan ook de grote favoriet voor het WK van 2000 in het Nederlandse Sint-Michielsgestel. Maar er werd afgesproken in het Rabobank-team dat wanneer er een renner van Rabobank voorop reed, hij niet mocht teruggebracht worden door een teamgenoot. De Nederlander Richard Groenendaal, die in Sint-Michielsgestel woonde, schoot er vanaf de start als een speer vandoor en Nys was verplicht in de achtervolging met Mario De Clercq de benen stil te houden, wegens de strenge teamorders en zodoende won Richard Groenendaal zijn eerste en enige wereldtitel voor eigen volk.
Na deze twee geslaagde seizoenen had Nys het in het seizoen 2000-2001 een stuk moeilijker om opnieuw wedstrijden te winnen, onder andere door een blessure die hem parten speelde in het begin van het seizoen. Nys sloot dit mindere seizoen af zonder ook maar één eindoverwinning of kampioenentrui. Het seizoen daarop ging het Nys echter een stuk beter af met winst in de Superprestige en de wereldbeker. Op het wereldkampioenschap van 2002 in Zolder behaalde Nys voor de tweede maal een bronzen medaille. In een spannende wedstrijd probeerde Nys in de laatste ronde Mario De Clercq tevergeefs kwijt te spelen. De Clercq won uiteindelijk in de spurt voor Tom Vannoppen en Nys.
Het seizoen daarop oogstte Nys grote successen met winst in de Superprestige, GvA Trofee én het Belgisch kampioenschap. Een eerste wereldtitel bij de profs had Nys nog steeds niet veroverd. Na een offday op het WK werd hij slechts vijfde. Zijn jeugdrivaal Bart Wellens won het wereldkampioenschap voor Mario De Clercq en Erwin Vervecken.
In het seizoen 2003-2004 kende eeuwige rivaal Bart Wellens een wonderjaar, waarin hij zo goed als alles won. Daardoor won Nys voor het eerst sinds het seizoen 2000-2001 geen eindklassement of kampioenschap. Nys verloor in de slotwedstrijd in Pijnacker zijn eerste plaats in de wereldbeker, omdat zijn Belgische medegezellen in de achtervolging op Richard Groenendaal in extremis nog voor hem eindigden in de spurt. Na de wedstrijd was Nys woedend op zijn landgenoten, omdat ze liever de Nederlander Groenendaal dan hem het eindklassement zagen winnen. Toen Nys thuis kwam van de veelbesproken laatste manche van de wereldbeker, ging hij zonder gegeten te hebben in het donker nog gaan fietsen om te reflecteren over wat er gebeurd was die dag. Na dit moment van bezinning besloot Nys enkel nog maar te rijden voor de overwinning en geen rekening te houden met andere veldrijders, overal waar hij zou starten was enkel een overwinning goed genoeg. Dit was een belangrijk keerpunt in zijn carrière en Nys werd de komende jaren de absolute heerser in het veldrijden.
Alleenheerschappij[bewerken | brontekst bewerken]
Na het wonderjaar van Bart Wellens en het debacle in Pijnacker won Nys de komende seizoenen alles wat er te winnen viel en werd hij de De Keizer van het veldrijden genoemd.
In het seizoen 2004-2005 domineerde Nys het volledige veldritseizoen met 25 overwinningen en met winst in alle klassementen en het Belgisch kampioenschap. Het was de eerste keer dat dit gebeurde en het WK moest nog gereden worden. Nys pakte als kers op de taart zijn eerste wereldtitel bij de profs in het besneeuwde Duitse Sankt Wendel, voor Erwin Vervecken en Sven Vanthourenhout. In dit seizoen behaalde Nys als eerste veldrijder ooit de befaamde Grand Slam: hij won het Belgisch en wereldkampioenschap, bezette de eerste plaats op de UCI-ranglijst, won de GvA Trofee, de wereldbeker en de Superprestige. Geen enkele veldrijder deed hem dat ooit voor. Na dit imposante seizoen ging Nys verder op zijn elan en won opnieuw alle klassementen en het Belgische kampioenschappen veldrijden. Hij was de titelverdediger op het WK van 2006, maar moest opgeven na een harde valpartij in de laatste ronde.
In het seizoen 2006-2007 brak Nys opnieuw een record door alle 8 wedstrijden te winnen in de Superprestige. Nys won ook het klassement van de wereldbeker en de GvA Trofee. Op het Belgisch kampioenschap behaalde hij dat jaar de titel niet, omdat het parcours er loodzwaar bijlag en er voortdurend gelopen moest worden. Zijn jeugdrivaal en betere loper Bart Wellens won toen de wedstrijd.
Nys was op het WK van 2007 in Hooglede-Gits betrokken bij een valpartij veroorzaakt door een televisiemotor die een wegmarkeringsbak omver reed en zo Bart Wellens, die toen op kop reed, deed vallen. Nys kon de gevallen Wellens niet meer ontwijken en viel over Wellens tegen het asfalt. Enkele ronden later viel Nys over Erwin Vervecken, die tegen de vlakte ging na een stuurfout en een ronde daarna viel Nys opnieuw, ditmaal door een eigen stuurfout, waardoor alle kans op een mooie ereplaats verkeken was. Na dit turbulente WK vol valpartijen eindigde Nys op een elfde plaats. Nys sloot het seizoen af zonder wereldtitel maar wél met 30 overwinningen en winst in alle klassementen.
In het daaropvolgende seizoen kwamen steeds meer jonge renners hun neus aan het venster steken. Toch wist Nys dat seizoen opnieuw alle klassementen naar zich toe te trekken. Hij won de wereldbeker, de Superprestige en de GvA Trofee. Ook op het Belgisch kampioenschap schitterde hij dat jaar: hij behaalde zijn vijfde Belgische titel bij de profs. Het wereldkampioenschap won hij niet. De overwinning was dat jaar voor de jonge Nederlander Lars Boom, Nys behaalde voor de derde keer in zijn carrière de bronzen medaille op een WK bij de profs.
In juni 2008, na tien jaar gereden te hebben voor het Nederlandse Rabobank, ging Nys rijden in dienst van het Belgische team Landbouwkrediet, waar hij zijn carrière wou afsluiten. Net zoals de voorgaande seizoenen won Nys in het seizoen 2008-2009 opnieuw de wereldbeker, de Superprestige, de GvA Trofee en het Belgisch kampioenschap. Dit was geen sinecure, want de jonge talenten Niels Albert en Zdeněk Štybar maakten het Nys vaak moeilijk. Op het wereldkampioenschap behaalde hij voor de vierde keer brons bij de profs. De wereldtitel ging naar Niels Albert, die door een blessure in het begin van het seizoen een stuk frisser en sterker voor de dag kwam.
Gedeelde heerschappij[bewerken | brontekst bewerken]
Na jaren alleen aan de top van het veldrijden begonnen twee jonge talentvolle renners meer en meer hun plaats aan de top van het veldrijden op te eisen: de Belg Niels Albert en de Tsjech Zdeněk Štybar. Samen werden ze de Grote Drie genoemd.
In het seizoen 2009-2010 won Nys de GvA Trofee en het Belgisch kampioenschap. Dat seizoen had hij pech in de Superprestige. Hij leek op weg naar een tiende eindzege in dit regelmatigheidscriterium, maar reed in Diegem zijn versnellingsapparaat in zijn wiel, waardoor hij zijn ambities om het klassement te winnen moest opbergen. Nys behaalde nog maar eens brons op het wereldkampioenschap, de Tsjech Zdeněk Štybar werd dat seizoen wereldkampioen in eigen land.
Het daaropvolgend seizoen haalde Nys voor de tiende keer de Superprestige binnen, alsook de GvA Trofee. Hij won voor het eerst in zijn carrière geen wereldbekermanche in een seizoen. Door een opgave als gevolg van griep liep het Belgisch kampioenschap met een sisser af. Op het WK in Sankt Wendel was Nys terug op niveau, maar botste hij op een zeer sterke Zdeněk Štybar, die zijn tweede wereldtitel veroverde. Zodoende behaalde Nys voor het eerst zilver op een WK.
In het seizoen 2011-2012 won Nys de Superprestige en op verbluffende wijze voor de achtste keer het Belgisch kampioenschap. Dat seizoen had Nys pech in de GvA Trofee, doordat hij in Essen moest opgeven met materiaalpech. Kevin Pauwels zette dat seizoen een grote stap voorwaarts en werd eindwinnaar in de GvA Trofee en de wereldbeker.
Op het wereldkampioenschap van 2012 in Koksijde, waar ongeveer 60.000 supporters aanwezig waren, kreeg Nys af te rekenen met Niels Albert, die een superdag had en van start tot finish aan de leiding reed. Na de koers zei Nys in een interview dat dit misschien wel zijn laatste wereldkampioenschap was geweest, maar enkel maanden later kwam hij terug op die beslissing. Exact 1 jaar na deze uitspraak werd hij op 2 februari in het Amerikaanse Louisville voor de tweede keer wereldkampioen, door na een spannende strijd Klaas Vantornout te kloppen.
Naast wereldkampioen werd Nys dat jaar ook voor de twaalfde keer winnaar van de Superprestige. Het hele seizoen waren er spannende duels geweest met Niels Albert, maar door een ziekte verloor hij eind december aansluiting in de andere klassementen. Albert werd zo winnaar van de wereldbeker en de Bpost bank trofee. Op het Belgisch kampioenschap in Mol was Klaas Vantornout dan weer iets beter in de laatste ronde en behaalde Nys voor de eerste keer zilver op een BK.
In het seizoen 2013-2014 domineerde Nys opnieuw de Bpost bank trofee door 5 van de 8 manches te winnen en het eindklassement binnen te halen met ruime voorsprong op Niels Albert. In de Superprestige nam Nys al snel een ruime voorsprong in het klassement, maar na pech in de wedstrijd van Gieten moest hij die leidersplaats afstaan aan Albert. Door in alle andere wedstrijden op het podium te eindigen en ook 4 overwinningen te halen, wist hij uiteindelijk de eindzege op de valreep - en met gelijk puntentotaal - nog van Albert af te snoepen. In de wereldbeker speelde Nys geen rol van betekenis. In Waregem haalde Nys met overschot een negende Belgische titel binnen, één minder dan het jarenlange record van Roland Liboton. Op het wereldkampioenschap in het Nederlandse Hoogerheide vocht Nys een verbeten duel uit met Zdeněk Štybar, die uiteindelijk het goud veroverde na een fout van Nys in de slotronde. Nys behaalde zo het zilver, zijn negende WK-medaille bij de profs.
Mountainbiken[bewerken | brontekst bewerken]
In 2005 zette Nys zijn eerste stappen in het mountainbiken, met het oog op de Olympische Zomerspelen 2008 in Peking. In zijn tweede officiële wedstrijd werd hij al Belgisch kampioen te Tervuren. Ook internationaal gooide hij meteen hoge ogen met een twaalfde plaats op het Europees kampioenschap. Een seizoen later moest hij tijdens het BK op het zware parcours in Bastenaken enkel ex-wereldkampioen Filip Meirhaeghe laten voorgaan. Een jaar later won hij een tweede Belgische titel in Ottignies. In 2007 slaagde hij er ook in twee klassiekers in de lage landen te winnen: de Stappenbelt MTB Trophy en de Hondsrug Classic. Door zijn uitstekende prestatie op de wereldkampioenschappen mountainbike 2007, waar hij zestiende eindigde, kon hij zich kwalificeren voor de Olympische Spelen van Peking. Hij werd na Daniele Pontoni, Luca Bramati en Peter Van Den Abeele pas de vierde veldrijder die hier in slaagde.
2008 stond volledig in het teken van de Spelen. Zijn voorbereiding verliep optimaal, met onder meer een zestiende plaats op het EK en een zesde plaats in de wereldbeker in het Britse Fort William, zijn beste resultaat in een wereldbeker. Op 21 augustus 2008 finishte Nys in Peking als beste Belg op de negende plaats op 5 minuten van winnaar Julien Absalon. Tijdens de wedstrijd streed hij een tijdlang mee voor brons.
In 2009 werd hij verrassend derde op het Europees kampioenschap in Zoetermeer op 3 minuten van winnaar Ralph Näf. Vanaf 2011 probeerde hij zich opnieuw te plaatsen voor de Spelen in Londen.[1] Nys kon zich pas tijdens de allerlaatste wedstrijd, met een tiende plaats op het EK 2012 in Moskou, kwalificeren. Hij trok in goede conditie naar de Spelen en startte zijn race goed. Door materiaalpech zakte hij echter weg en gaf hij ontmoedigd op.
Na de Spelen van 2012 had Nys geen groot doel meer in het mountainbiken. Dit weerhield hem er echter niet van om jaarlijks nog zijn wereldbekers en EK's mee te pikken. In 2013, 2014 en 2015 werd hij respectievelijk voor de derde, vierde en vijfde keer Belgisch kampioen cross-country.
Wegwielrennen[bewerken | brontekst bewerken]
Hoewel Sven Nys zich al vanaf het begin van zijn carrière vooral focuste op het veldrijden, betwistte hij ook vaak wegwedstrijden, zij het veeleer ter voorbereiding op het veldritseizoen. Zo reed hij in 2001 als afsluiter van zijn veldritseizoen de klassieker Parijs-Roubaix, waarin hij zich liet opmerken door zich na 200 kilometer nog steeds vooraan in het peloton te handhaven. Daarnaast verscheen Nys ook vaak aan de start in de Ronde van België en de GP Jef Scherens te Leuven. In 2007 won hij de Internationale Wielertrofee Jong Maar Moedig in Oetingen. In 2015 veroverde hij de eindwinst in de Ronde van Vlaams-Brabant.
Afscheid[bewerken | brontekst bewerken]
Nys nam in maart 2016 afscheid van het veldrijden in het Sportpaleis in Antwerpen. Na zijn afscheid bleef hij in de wielerwereld actief als ploegmanager van veldritploeg Telenet-Fidea Lions. Hij heeft ook meegeholpen aan de opbouw van het Sven Nys Cycling Center. Daarnaast is Nys onder meer ambassadeur van een fietsenconstructeur en een materiaalleverancier. Hij is ook commentator en analist bij diverse media, waaronder Sporza. Momenteel is Sven Nys ook actief als spreker. Hij deelt de vele ervaringen die hij opdeed tijdens zijn sportcarrière in zijn lezingen.[2]
Palmares[bewerken | brontekst bewerken]
| Legenda | |
|---|---|
| NVT | Niet van toepassing |
| DNF | Opgave |
| — | Niet deelgenomen |
Veldrijden[bewerken | brontekst bewerken]
Overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]
Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]
| Seizoen | Aantal |  WK |
 BK |
WB | SP | GVA/BPB |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1996-1997 | 2 overwinningen | NVT | NVT | NVT | NVT | NVT |
| 1997-1998 | 3 overwinningen | NVT | NVT | NVT | 5e | NVT |
| 1998-1999 | 14 overwinningen | 6e |  |
|
 |
(...) |
| 1999-2000 | 21 overwinningen | |
|
|
|
(...) |
| 2000-2001 | 7 overwinningen | 4e | 6e | 6e | 6e | (...) |
| 2001-2002 | 10 overwinningen | |
7e | |
|
9e |
| 2002-2003 | 17 overwinningen | 5e | |
 |
|
|
| 2003-2004 | 10 overwinningen | DNF | |
|
|
|
| 2004-2005 | 25 overwinningen | |
|
|
|
|
| 2005-2006 | 27 overwinningen | DNF | |
|
|
|
| 2006-2007 | 30 overwinningen | 11e | |
|
|
|
| 2007-2008 | 21 overwinningen | |
|
|
|
|
| 2008-2009 | 18 overwinningen | |
|
|
|
|
| 2009-2010 | 15 overwinningen | |
|
|
|
|
| 2010-2011 | 14 overwinningen | |
DNF | |
|
|
| 2011-2012 | 14 overwinningen | 7e | |
|
|
|
| 2012-2013 | 19 overwinningen | |
|
|
|
6e |
| 2013-2014 | 18 overwinningen | |
|
12e | |
|
| 2014-2015 | 4 overwinningen | 17e | 4e | 28e | 6e |
|
| 2015-2016 | 3 overwinningen | 4e | |
4e | |
|
| Totaal | 292 overwinningen | 2 | 9 | 7 | 13 | 9 |
Jeugd[bewerken | brontekst bewerken]
Brabants kampioenschap junioren: 1994
Belgisch kampioenschap junioren: 1995- Brabants kampioenschap beloften: 1996, 1997 en 1998
Wereldkampioenschap beloften: 1997 en 1998
Mountainbiken[bewerken | brontekst bewerken]
Overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]
| Seizoen | Wereldbeker |  OS |
 ES |
WK |
 EK |
BK |
Overige | Totaal aantal zeges |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2005 | NVT | NVT | — | 12e |
|
1 | ||
| 2006 | NVT | NVT | — | — |
|
Langdorp | 1 | |
| 2007 | NVT | NVT | 16e | — |
|
Apeldoorn, Oss, Gieten | 4 | |
| 2008 | 9e | NVT | — | 16e |
|
0 | ||
| 2009 | NVT | NVT | 14e | ↑
|
|
Averbode | 1 | |
| 2010 | NVT | NVT | DNF | — | DNF | Gooik, Averbode, Sankt Vith, Geraardsbergen | 4 | |
| 2011 | NVT | NVT | — | 33e |
|
Boom, Geraardsbergen | 2 | |
| 2012 | DNF | NVT | — | 10e | — | Antwerpen, Sankt Vith, Geraardsbergen | 3 | |
| 2013 | NVT | NVT | — | 6e |
|
Apeldoorn, Sankt Vith | 3 | |
| 2014 | NVT | NVT | — | 5e |
|
Sankt Vith | 2 | |
| 2015 | NVT | 23e | — | — |
|
1 | ||
| Totaal | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 5 | 17 | 22 |
Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]
| Seizoen | Aantal | OS
|
ES
|
WK
|
EK
|
BK
|
WB |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2005 | 1 overwinning | NVT | NVT | — | 12e |
|
— |
| 2006 | 1 overwinning | NVT | NVT | — | — |
|
80e |
| 2007 | 4 overwinningen | NVT | NVT | 16e | — |
|
53e |
| 2008 | 0 overwinningen | 9e | NVT | — | 16e |
|
62e |
| 2009 | 1 overwinning | NVT | NVT | 14e |
|
|
53e |
| 2010 | 4 overwinningen | NVT | NVT | DNF | — | DNF | 80e |
| 2011 | 2 overwinningen | NVT | NVT | — | 33e |
|
109e |
| 2012 | 3 overwinningen | DNF | NVT | — | 10e | — | 62e |
| 2013 | 3 overwinningen | NVT | NVT | — | 6e |
|
88e |
| 2014 | 2 overwinningen | NVT | NVT | — | 5e |
|
48e |
| 2015 | 1 overwinning | NVT | 23e | — | — |
|
288e |
| Totaal | 22 overwinningen | 0 | 0 | 0 | 0 | 5 | 0 |
Wegwielrennen[bewerken | brontekst bewerken]
Overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]
1998 - 1 zege
2001 - 1 zege
- Dernycriterium Schriek
2004 - 1 zege
2005 - 1 zege
2007 - 1 zege
2008 - 1 zege
2014 - 1 zege
2015 - 1 zege
- Eindklassement Ronde van Vlaams-Brabant
Totaal: 8 zeges
Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]
| Seizoen | Aantal | BK
|
Parijs-Roubaix | Gent-Wevelgem | Ronde van België |
|---|---|---|---|---|---|
| 1998 | 1 overwinning | — | — | — | — |
| 1999 | 0 overwinningen | — | — | — | — |
| 2000 | 0 overwinningen | — | — | — | — |
| 2001 | 1 overwinning | — | 41e | 36e | — |
| 2002 | 0 overwinningen | — | 36e | 62e | — |
| 2003 | 0 overwinningen | — | DNF | — | — |
| 2004 | 1 overwinning | — | — | — | — |
| 2005 | 1 overwinning | — | — | — | — |
| 2006 | 0 overwinningen | — | — | — | 8e |
| 2007 | 1 overwinning | — | — | — | — |
| 2008 | 1 overwinning | 18e | — | — | 32e |
| 2009 | 0 overwinningen | — | — | — | 30e |
| 2010 | 0 overwinningen | — | — | — | 22e |
| 2011 | 0 overwinningen | 96e | — | — | — |
| 2012 | 0 overwinningen | — | — | — | 29e |
| 2013 | 0 overwinningen | — | — | — | DNF |
| 2014 | 1 overwinning | 54e | — | — | — |
| 2015 | 1 overwinning | DNF | — | — | — |
| Totaal | 8 overwinningen | 0 | 0 | 0 | 0 |
Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]
Op 17 december 2006 won Nys de titel Sportpersoonlijkheid van het jaar, een trofee die een sporter slechts één maal in zijn of haar carrière kan ontvangen. Op 5 december 2007 won hij voor het eerst als prof de Kristallen Fiets, nadat hij in 1997 en 1998 de Kristallen Fiets voor beste jongere al gewonnen had. Nys was pas de tweede veldrijder die deze eer te beurt viel, enkel Paul Herygers deed hem dit voor.
Op 14 december 2008 werd hij uitgeroepen tot Belgisch sportman van het jaar, een verkiezing waarin hij al verscheidene malen in de top drie eindigde. Het was tevens de eerste maal dat een veldrijder deze trofee mocht ontvangen.[3]
Een kort overzicht:
- Kristallen Fiets beste jongere: 1997 en 1998
- Sportpersoonlijkheid van het jaar: 2006
- Kristallen Fiets: 2007 en 2013
- Belgisch sportman van het jaar: 2008
- Koning Winter: 2011, 2013 en 2014
- Flandrien van het Veld: 2014
Bij een poll van de Vlaamse sportzender Sporza Radio werd hij eind 2015 door de lezers, met overmacht, uitgeroepen tot beste veldrijder aller tijden, voor Erik De Vlaeminck en Roland Liboton.[4]
Kom op tegen Kanker[bewerken | brontekst bewerken]
In 2010 was Sven Nys samen met Paul Herygers, Michel Wuyts en Sabine Appelmans een van de peters van 1000 kilometer van Kom op tegen Kanker, om zo zijn steentje bij te dragen aan het Kom op tegen Kanker-fonds. Zelf zei hij het volgende hierover:
"Ik heb geen moment getwijfeld toen me gevraagd werd of ik peter wou zijn. Ik vind de 1000 kilometer een fantastische actie die het goede doel combineert met een straffe sportieve prestatie. 250 kilometer fietsen op een dag is niet makkelijk, maar dat is de strijd tegen kanker natuurlijk ook niet. Wie de uitdaging aangaat, zal tijd hebben om te beseffen wat mensen met kanker doorstaan."
Afbeeldingen[bewerken | brontekst bewerken]
Sven Nys voor de start van het WK veldrijden 2005
Sven Nys zegeviert in Heerlen in 2006, voor Groenendaal en De Knegt
Sven Nys in Roubaix in 2009
Sven Nys tijdens de 4-Daagse van Duinkerke 2011
Sven Nys tijdens de Kasteelcross 2012
Sven Nys voor de start van de Scheldecross 2013
Sven Nys in 2018
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|
Amorison · Bellemakers · Boucher · A. Capelle · Clancy · De Waele · Delfosse · Gourgue · Kleynen · Kuyckx · Manning · Meirhaeghe · Neirynck · Nys · Peeters · Scheirlinckx · Sijmens · Stannard · Steels · Van Mechelen · Cappelle (stagiair) · Coomans (stagiair) · Hanseeuw (stagiair)
Amorison · Barbé · Bellemakers · Bertrand · Boucher · De Waele · Delfosse · Drouilly · Flahaut · Gourgue · Meirhaeghe · Neirynck · Nys · R. Peeters · K. Peeters · Ricci Poggi · Scheirlinckx · Verheyen · De Scheemaeker (stagiair) · Planckaert (stagiair) · Van den Haute (stagiair)
Amorison · Barbé · Bellemakers · Bertrand · Boucher · Caethoven · Commeyne · De Waele · Dekkers · Delfosse · Dockx · Drouilly · Gourgue · Neirynck · Nys · K. Peeters · Planckaert · Ricci Poggi · Scheirlinckx · Van den Haute · Verheyen · Barteau (stagiair) · De Scheemaeker (stagiair)
Amorison · Baestaens · Barbé · Bellemakers · Breyne · Cammaerts · Commeyne · De Waele · Dekkers · Delfosse · Dockx · Gourgue · Helminen · Honig · Juodvalkis · Kruopis · Nys · K. Peeters · Planckaert · Scheirlinckx · Stallaert · Traksel · Vanthourenhout · Verheyen
Amorison · Baestaens · Barbé · Bellemakers · Breyne · Bueken · Claeys · Cohnen · Commeyne · Delfosse · Devillers · De Waele · Helminen · Honig · Hovelijnck · Juodvalkis · Nys · K. Peeters · Planckaert · Stallaert · Traksel · Vanthourenhout · Backaert (stagiair) · Van Driessche (stagiair)
Amorison · Baestaens · Barbé · Breyne · Bueken · Claeys · Delfosse · Devillers · Honig · Hovelijnck · Juodvalkis · Nys · K. Peeters · Planckaert · Prémont · Stallaert · Steels · Sys · Vanherck · Vanthourenhout · Vantomme · Claes (stagiair) · David (stagiair) · Verwaest (stagiair)
| Voorganger: Niels Albert |
Wereldkampioen veldrijden 2013 
|
Opvolger: Zdeněk Štybar |
| Voorganger: Bart Wellens |
Wereldkampioen veldrijden 2005
|
Opvolger: Erwin Vervecken |
| Voorganger: Klaas Vantornout |
Belgisch kampioen veldrijden 2014 |
Opvolger: Klaas Vantornout |
| Voorganger: Niels Albert |
Belgisch kampioen veldrijden 2012 |
Opvolger: Klaas Vantornout |
| Voorganger: Bart Wellens |
Belgisch kampioen veldrijden 2008, 2009, 2010 |
Opvolger: Niels Albert |
| Voorganger: Bart Wellens |
Belgisch kampioen veldrijden 2005, 2006 |
Opvolger: Bart Wellens |
| Voorganger: Mario De Clercq |
Belgisch kampioen veldrijden 2003 |
Opvolger: Bart Wellens |
| Voorganger: Marc Janssens |
Belgisch kampioen veldrijden 2000 |
Opvolger: Mario De Clercq |
| Voorganger: Kevin Pauwels |
Belgisch kampioen mountainbike 2013, 2014, 2015 |
Opvolger: Ruben Scheire |
| Voorganger: Filip Meirhaeghe |
Belgisch kampioen mountainbike 2007 |
Opvolger: Roel Paulissen |
| Voorganger: Roel Paulissen |
Belgisch kampioen mountainbike 2005 |
Opvolger: Filip Meirhaeghe |
| Voorganger: Tom Boonen |
Kristallen Fiets 2013 |
Opvolger: Greg Van Avermaet |
| Voorganger: Tom Boonen |
Kristallen Fiets 2007 |
Opvolger: Philippe Gilbert |
1982 Annie Lambrechts · 1983 Eddy Annys · 1984 Ingrid Berghmans · 1985 niet uitgereikt · 1986 William Van Dijck · 1987 Wim Van Belleghem · 1988 Robert Van de Walle · 1989 niet uitgereikt · 1990 Ulla Werbrouck · 1991 Sabine Appelmans · 1992 Annelies Bredael · 1993 Gella Vandecaveye · 1994 Brigitte Becue · 1995 Fred Deburghgraeve · 1996 Luc Van Lierde · 1997 Stefan Everts · 1998 Sven Nys · 1999 Marleen Renders · 2000 Filip Meirhaeghe · 2001 Kim Clijsters · 2002 Kim Gevaert · 2003 Benny Vansteelant · 2004 Gino De Keersmaeker · 2005 Kathleen Smet · 2006 Tia Hellebaut · 2007 estafetteploeg 4x100m dames · 2008 Kenny De Ketele · 2009 Tom Goegebuer · 2010 Cédric Van Branteghem · 2011 Evi Van Acker · 2012 Hans Van Alphen and Marieke Vervoort · 2013 Frederik Van Lierde · 2014 Bart Swings · 2015 Jaouad Achab · 2016 Peter Genyn · 2017 Seppe Smits · 2018 Nina Derwael · 2019 Emma Meesseman · 2020 niet uitgereikt
|
Zie de categorie Sven Nys van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |