Symfonie nr. 4 (Hanson)
| Symfonie nr. 4 Requiem | ||||
|---|---|---|---|---|
| Componist | Howard Hanson | |||
| Opusnummer | 34 | |||
| Compositiedatum | 1943 | |||
| Première | 3 december 1943 | |||
| Opgedragen aan | zijn vader | |||
| Duur | 26 minuten | |||
| Vorige werk | Symfonie nr. 3 (Hanson) | |||
| Volgende werk | Serenade voor fluit, harp en strijkers | |||
| Oeuvre | Oeuvre van Howard Hanson | |||
| ||||
Howard Hanson componeerde zijn Symfonie nr. 4 opus 34 "Requiem" in 1943 naar aanleiding van het overlijden van zijn vader.
Hanson was een diep gelovig man en koos voor deze symfonie vier traditionele delen van een requiem:
- Kyrie (Andante inquieto);
- Requiescat (Largo) ;
- Dies Irae (Presto)
- Lux Aeterna (Largo pastorale).
Hanson stond op het hoogtepunt van zijn muzikale carrière en dat is goed terug te horen in deze symfonie. De instrumentatie is volledig op elkaar afgestemd; melodieën zijn volledig uitgewerkt. Gecomponeerd in 1943 kan het ondanks het tijdsgewricht geclassificeerd worden als een romantische symfonietamelijk uitzonderlijk in de Amerikaanse klassieke muziek van die periode; collega-componisten waren al lang bezig met de nieuwe stromingen die vanuit Europa overwaaiden; Hanson bleef bij zijn eigen stijl, laat-romantische muziek. Het is te horen dat de muziek is afgestemd op het Boston Symphony Orchestra, dat de première uitvoerde, onder leiding van de componist op 3 december 1943.
Het requiem is juist gestructureerd als een symfonie; deel (1) de opening met de thema’s; deel (2) het langzame deel; deel (3) het scherzo; deel (4) een pastorale waarin alles terugkeert.
De symfonie bleek zijn Magnum opus; in 1944 kreeg Hanson voor dit werk de Pulitzer-prijs; het was het eerste werk dat deze onderscheiding kreeg in de rubriek muziek.
Bron en discografie[bewerken | brontekst bewerken]
- Uitgave Delos International 3105; Seattle Symphony o.l.v. Gerard Schwarz.