The Howling (film)
| The Howling | ||||
|---|---|---|---|---|
| Regie | Joe Dante | |||
| Producent | Jack Conrad Michael Finnell | |||
| Scenario | John Sayles Terence H. Winkless Gary Brandner (roman) | |||
| Hoofdrollen | Dee Wallace-Stone Patrick Macnee Dennis Dugan Belinda Balaski Christopher Stone | |||
| Muziek | Pino Donaggio | |||
| Montage | Joe Dante, Mark Goldblatt | |||
| Cinematografie | John Hora | |||
| Distributie | Sony Pictures Entertainment | |||
| Première | 10 april 1981 | |||
| Genre | Horror | |||
| Speelduur | 91 minuten | |||
| Taal | Engels | |||
| Land |  Verenigde Staten
| |||
| Budget | $ 1.000.000 | |||
| Gewonnen prijzen | 2 | |||
| Overige nominaties | 4 | |||
| Vervolg | Howling II: Stirba - Werewolf Bitch | |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| MovieMeter-profiel | ||||
| (mul) TMDb-profiel | ||||
| (en) AllMovie-profiel | ||||
| ||||
The Howling is een Amerikaanse horrorfilm uit 1981, gebaseerd op de gelijknamige roman van Gary Brandner. De film werd geregisseerd door Joe Dante. Hoofdrollen worden vertolkt door Dee Wallace-Stone, Patrick Macnee en Dennis Dugan.
Verhaal[bewerken | brontekst bewerken]
Karen White, een nieuwslezer, wordt gestalkt door een seriemoordenaar genaamd Eddie Quist. Ze spant samen met de politie om Eddie in de val te lokken bij een pornotheater. Karen lokt Eddie naar het theater toe, alwaar hij haar dwingt om een video te bekijken waarop te zien is hoe een jonge vrouw wordt verkracht. De politie arriveert en schiet Eddie dood.
Karen blijkt nadien last te hebben van geheugenverlies. Haar therapeut, Dr. George Waggner, besluit haar en haar echtgenoot naar "De kolonie" te sturen; een afgesloten kuuroord op het platteland.
De Kolonie blijkt te zijn gevuld met opvallende personen, waaronder een nymfomanische vrouw genaamd Marsha Quist. Ze probeert Bill te verleiden. Wanneer hij weigert op haar verleidingen in te gaan, wordt hij aangevallen en gebeten door een wolfachtig wezen. Nadien ontmoet hij Marsha en ditmaal kan hij haar verleidingen niet weerstaan. De twee brengen de nacht door bij het kampvuur en veranderen beiden in weerwolven.
Ondertussen roept Karen haar vriendin Terri Fisher op om naar de kolonie te komen. Zij ontdekt al snel een verband tussen het kuuroord en Eddie Quist. Karen begint tevens te vermoeden dat Bill iets voor haar verborgen houd. Terwijl ze op onderzoek uit is, wordt Terri aangevallen door de weerwolven. Ze wordt door de beesten in het nauw gedreven, maar kan nog net telefonisch haar vriend Chris waarschuwen. Die beseft gelijk dat het om weerwolven gaat, en komt gewapend met zilveren kogels naar de kolonie.
Karen wordt geconfronteerd door de weer tot leven gekomen Eddie Quist. Ook hij is een weerwolf. Karen kan ontsnappen, en Eddie wordt later door Chris neergeschoten met een zilveren kogel. Al snel ontdekken Karen en Chris dat alle mensen in de kolonie weerwolven zijn. Ook blijken deze weerwolven te kunnen veranderen wanneer ze dat maar willen, zonder de hulp van de volle maan. Om te ontkomen branden Karen en Chris de kolonie plat.
Karen wil nadien de wereld gaan waarschuwen voor het bestaan van weerwolven. Ze doet een oproep op televisie en zet haar verhaal kracht bij door spontaan zelf in een weerwolf te veranderen (ze is tijdens haar verblijf in de kolonie gebeten). Ze wordt live op tv neergeschoten door Chris. Terwijl de mensen die dit op tv hebben gezien verbaasd achterblijven met de vraag of het allemaal echt was of slechts trucage, ziet men hoe Marsha Quist de vernietiging van de kolonie heeft overleefd.
Rolverdeling[bewerken | brontekst bewerken]
| Acteur | Personage |
|---|---|
| Dee Wallace-Stone | Karen White |
| Patrick Macnee | Dr. George Waggner |
| Dennis Dugan | Chris |
| Christopher Stone | R. William "Bill" Neill |
| Belinda Balaski | Terry Fisher |
| Kevin McCarthy | Fred Francis |
| John Carradine | Erle Kenton |
| Slim Pickens | Sam Newfield |
| Elisabeth Brooks | Marsha Quist |
| Robert Picardo | Eddie Quist |
| Noble Willingham | Charlie Barton |
| James Murtaugh | Jerry Warren |
| Jim McKrell | Lew Landers |
| Kenneth Tobey | Oudere agent |
| Dick Miller | Walter Paisley |
| Meshach Taylor | Shantz |
Achtergrond[bewerken | brontekst bewerken]
Productie[bewerken | brontekst bewerken]
De film is een bewerking van de roman The Howling uit 1977, geschreven door Gary Brandner. Het eerste scenario voor de film werd geschreven door Jack Conrad en Terence H. Winkless, maar Joe Dante vond dit scenario niet geschikt. Daarom huurde hij John Sayles om het scenario geheel te herschrijven. De twee werkten eerder al samen aan de film Piranha uit 1978. Sayles herschreef het scenario met dezelfde satirische ondertoon als de film Piranha. Zijn uiteindelijke scenario leek in vrijwel niets meer op het boek van Brandner.
De humoristische ondertoon van de film werd versterkt door de acteurs, die dikwijls al eerder in soortgelijke films hadden gespeeld.
The Howling was ook noemenswaardig vanwege de special effects, die als zeer overtuigen werden ervaren. De transformatiescènes van mens naar weerwolf werden verzorgd door Rob Bottin, die ook had meegewerkt aan Piranha. Rick Baker was oorspronkelijk verantwoordelijk voor de special effects, maar verliet de productie om mee te werken aan An American Werewolf in London.[1]
Vanwege hun werk aan The Howling, kregen Dante en producer Michael Finnell de kans om de film Gremlins te maken.
Referenties naar andere werken[bewerken | brontekst bewerken]
Regisseur Joe Dante heeft in de film veel referenties naar andere werken in de film gestopt, waaronder veel naar wolven (de Grote Boze Wolf van Walt Disney wordt gezien op een tv, Sheriff Newfield eet in een bepaalde sceet in een bepaalde scène Wolf Brand Chili, men ziet in de film een kopie van Allen Ginsberg boek Howl appears, en er wordt gesproken over dj Wolfman Jack).
Veel van de personages in de film zijn vernoemd naar regisseurs van horrorfilms, met name regisseurs van andere weerwolffilms: George Waggner (The Wolf Man (1941)), R. William Neill (Frankenstein Meets the Wolf Man (1943)), Terence Fisher (The Curse of the Werewolf (1960)), Freddie Francis (Legend of the Werewolf (1975)), Erle Kenton (House of Dracula (1945), Sam Newfield (The Mad Monster (1942)), Charles Barton (Abbott and Costello Meet Frankenstein (1948)), Jacinto Molina (La Marca del Hombre Lobo (1968)) en Lew Landers (The Return of the Vampire (1944)).
De film bevat cameo’s van scenarioschrijver John Sayles, Dante's voormalige producer Roger Corman en Forrest J. Ackerman.[2]
Ontvangst[bewerken | brontekst bewerken]
De reacties van critici op The Howling varieerden. Roger Ebert omschreef de film als "Silliest film seen in some time..."[3] Leonard Maltin was meer te spreken over de film, en refereerde er ook naar in zijn boek 2002 Movie & Video Guide.[4]
Verschillen met het boek[bewerken | brontekst bewerken]
- In de roman heet Karen White Karyn Beatty. Haar echtgenoot heet in de roman Roy Beatty in plaats van Bill Neill in the film. In het boek werken ze geen van beide voor de televisie.
- De roman speelt zich af in Drago, een bergdorpje in Californië. De film speelt zich af in de "kolonie", een kuuroord.
- In de roman wordt Karyn verkracht in haar appartement. In de film kan de politie dit voorkomen.
- Karyns aanvaller is in de roman een man genaamd Max Quist, die geen banden heeft met het dorpje Drago of de weerwolven die er wonen. In de film is zijn naam Eddie Quist, en is hij zelf een van de weerwolven.
- Marsha Quist heet in de roman Marcia Lura. In het boek is ze gen familie van Max Quist.
- In de roman brengen Karyn en Roy een hond mee naar het dorp, die later vermoord wordt. In de film zijn honden niet toegestaan in de Kolonie.
- De weerwolven in de film zijn antropomorfe wezens. In de roman zien ze eruit als normale wolven.
- In de roman is Chris Halloran, Roys beste vriend. In de film is hij de vriend van Karens vriendin.
- In de roman ontsnapt Karyn ongedeerd uit Drago. In de film wordt ze gebeten door een weerwolf, en veranderd zo zelf in een.
Vervolgen[bewerken | brontekst bewerken]
The Howling kreeg in totaal zes vervolgen:
- Howling II: Your Sister is a Werewolf alias. Howling II: Stirba - Werewolf Bitch (een direct vervolg).
- Howling III: The Marsupials
- Howling IV: The Original Nightmare (een tweede verfilming van Brandner’s roman)
- Howling V: The Rebirth
- Howling VI: The Freaks
- Howling VII: New Moon Rising alias. Howling VII: Mystery Woman.
Prijzen en nominaties[bewerken | brontekst bewerken]
In 1981 won The Howling de Saturn Award voor beste horrorfilm. De film werd ook genomineerd in de categorieën beste make-up en beste special effects.
Eveneens in 1981 won de film de critics award op het Avoriaz Fantastic Film Festival.
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
- (en)
The Howling in de Internet Movie Database - Film Review at kvltsite.com
- Interview with actress Belinda Balaski
- Interview with Dee Wallace
- The Howling - Movie Trailer
Bronnen, noten en/of referenties
|