The Neville Brothers

The Neville Brothers
	Cyril Neville speelt op 1 juni 2007 in Savannah (Georgia) tijdens een concert van The Neville Brothers.
Achtergrondinformatie
Jaren actief	1977 - heden
Oorsprong	New Orleans
Genre(s)	Gospel, R&B, soul, funk en pop
Label(s)	Warner Bros. Entertainment, Inc., Mango Island, Capitol, Goldmine Records, Rhino Records, EMI, MCA Records, A&M, Chrysalis Records, Polygram, Colombia en Back Porch Records
Bezetting
Huidige leden	Art(hur), Charles, Aaron, Cyril en Ivan
Leden
Keyboard en zang	Art Neville
Percussie en zang	Aaron Neville
Saxofoon	Charles Neville
Slagwerk en zang	Cyril Neville
Keyboard en zang	Ivan Neville
	Officiële website
	(en) Allmusic-profiel
	(en) Discogs-profiel;
	(en) MusicBrainz-profiel;
Portaal	Muziek

The Neville Brothers is een R&B-groep die gospel, soul, funk en pop speelt. De groep werd opgericht in 1977 in New Orleans (Louisiana).

De leden[bewerken | brontekst bewerken]

Alle vijf zijn geboren in New Orleans:

Art(hur) Neville (ook wel Poppa Funk) (1937-2019)
Charles Neville (1938-2018)
Aaron Neville (24 januari 1941)
Cyril Neville (10 oktober 1948)
Ivan Neville (19 augustus 1959)

Art, Charles, Aaron en Cyril zijn broers. Ivan is de zoon van Aaron.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Voordat The Neville Brothers werd opgericht hadden de broers al een carrière achter de rug. Art richtte de band The Hawketts tijdens zijn highschoolperiode op. The Hawketts hadden een grote hit met "Mardi Gras Mambo" in 1954. Daarna richtte Art de band The Meters op, samen met George Porter Jr., Joseph (Zigaboo) Modeliste en Leo Nocentelli. In 1975 werd Cyril Neville gevraagd om mee te gaan spelen. In 1966 had Aaron een solo-hit met "Tell It Like It Is", dat in de jaren 80 weer werd uitgebracht, met groot succes, en toerde Aaron samen met de band van Art door de Verenigde Staten.

Charles begon op zijn twaalfde saxofoon te spelen in een schoolband genaamd 'Turquoise while teenagers'. Ook speelde hij mee met The Hawketts. Toen hij vijftien was verliet hij school en ging Charles toeren met Gene Franklin & the Houserockers. Dit was een soort reizende variétéshow. Toen de toer klaar was kwam Charles terug naar New Orleans en speelde daar in een lokaal bekend café: de Dew Drop Inn. Van 1956 tot 1958 was Charles bij de marine en speelde hij in een lokaal bandje in Memphis. Daar kwam hij B.B. King tegen en ze werden goede vrienden. Charles verliet de marine en ging weer terug naar New Orleans waar hij naar de universiteit ging. Maar hij miste de muziekindustrie en ging weer toeren. Tijdens deze periode raakte hij verslaafd aan heroïne en kwam een paar keer in de gevangenis terecht. Daarna ging hij naar New York en speelde samen met onder anderen Johnny Taylor, Clarence Carter en O.V. Wright.

De oom van de broers - George Landry - vroeg de broers in 1976 om mee te werken aan zijn album "The Wild Tchoupitoulas" en dat deden ze.

The Neville Brothers[bewerken | brontekst bewerken]

De broers wisten dat hun ouders graag wilden dat ze samen gingen werken. Doordat ze het album samen met hun oom hadden opgenomen, richtten ze in 1977 een eigen groep op onder de naam The Neville Brothers. Voor iedereen werd de droom eindelijk waarheid, met Art op piano, Charles op de saxofoon, Cyril op de conga's en Aaron als zanger. Ze kregen een contract bij Capitol, maar die vroegen zich af of de muziek die de broers maakten wel aan zou slaan bij het grote publiek. De muziek was namelijk typisch Nevilles en niet in een hokje te plaatsen, zoals men zei. Capitol wist niet hoe ze de muziek moesten verkopen. De eerste plaat, "The Neville Brothers", werd geen hit en het contract werd ontbonden. De broers hadden drie jaar lang geen contract. Producer Joel Dorn nam contact op met vele platenmaatschappijen, maar niemand wilde de broers contracteren. De broers bleven ondanks de problemen wel toeren. Tijdens een van de concerten kwam Bette Midler en zij vond de broers geweldig. Ze kregen een contract bij A&M en maakten "Fiyo On the Bayou" in 1981. Dit album bevatte veel invloeden van The Meters. In het achtergrondkoor zaten Cissy Houston en haar jongste dochter. Het album werd slecht verkocht.

Wederom werd er geen energie in de groep meer gestoken door een platenmaatschappij. Pas in 1989 durfde A&M het weer aan om een album met de broers te maken: "Yellow Moon", geproduceerd door Daniel Lanois. Het album werd een wereldhit, mede doordat de broers de liedjes zelf mochten schrijven (zeven van de twaalf liedjes zijn door de Neville-broers geschreven).

Daarna maakten ze vooral livealbums en toerden ze als The Neville Brothers. Ze maakten ook studio-albums, maar die overtroffen "Yellow Moon" niet. Toen Art ziek werd, eind jaren negentig, gingen de andere broers hun eigen projecten doen, tot hun comeback in 2004. Ze kregen een contract bij Back Porch Records en maakten het album "Walkin' In The Shadow Of Life". Heden ten dage toeren ze over de hele wereld met groot succes. Ivan Neville speelt sinds de laatste jaren mee met de groep.

Onderscheiding[bewerken | brontekst bewerken]

In 1990 kregen The Neville Brothers een Grammy Award in de categorie Best Pop Instrumental Performance voor het liedje Healing Chant.

Op de in 2019 door het tijdschrift Rolling Stone gepubliceerde ranglijst van 100 beste drummers in de geschiedenis van de popmuziek kreeg Joseph “Zigaboo” Modeliste, die bij de aanvang onder de naam "The Meters" ook enige tijd eveneens deel uitmaakte van de band, de 18e plaats toegekend. ^[1]