Theo Smit

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Theo Smit
Theo Smit in 1977
Persoonlijke informatie
Volledige naam Theo Smit
Bijnaam De Katapult
Geboortedatum 5 april 1951
Geboorteplaats Vlag van Nederland Amsterdam, Nederland
Overlijdensdatum 20 juli 2023
Overlijdensplaats Vlag van Nederland Zwanenburg, Nederland
Sportieve informatie
Huidige ploeg gestopt
Discipline(s) Weg
Ploegen
1974
1975
1976
1977
1978
1980
1981
1982
1983 - 1984
1985
1986 - 1987
1988
1989
Frisol-Flair Plastics
Frisol-G.B.C.
Frisol-Gazelle
Frisol-Thirion-Gazelle
Lejeune-BP
Elro Snacks-Rogelli
Femis Bank-Elro Snacks
B&S Wegenbouw-Elro Snacks
Elro Snacks-Auto Brabant
Nikon-Van Schilt
Transvemij-Van Schilt
TVM-Van Schilt
Elro-Kuiper van Noord
Beste prestaties
Ronde van Frankrijk 2 etappezeges
Ronde van Spanje 2 etappezeges
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Theo Smit (Amsterdam, 5 april 1951Zwanenburg, 20 juli 2023) was een Nederlands wielrenner. Zijn specialiteit was sprinten, maar hij was ook (in Nederland) een pionier op de keirin. Hij werd tweemaal Nederlands Kampioen op de baan (50 km en sprint) en won zowel twee etappes in de Ronde van Frankrijk als in de Ronde van Spanje. Naast een serie etappes in meerdaagse koersen, schreef Smit in zijn profcarrière een groot aantal criteriums op zijn naam. Na die carrière werd hij trainer en bondscoach baanwielrennen.[1]

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Voordat de in Halfweg opgegroeide Smit prof werd was hij reeds een bekende renner: hij behoorde tot de smaakmakers van de (amateur)criteriums en klassiekers. In 1974 kreeg hij een contract bij de Nederlandse wielerploeg Frisol-Flair Plastics, waar onder meer dan Cees Priem, Fedor den Hertog, Harm Ottenbros en Donald Allan reden. Zijn eerste profzege behaalde hij ook dat jaar, dat was de Ronde van Noord-Holland. Het jaar erop beleefde hij een serieus goed seizoen, naast de zege in eerste etappe van de Ronde van Nederland en aantal ereplaatsen won hij dat jaar twee etappes in de Ronde van Frankrijk. Een sensatie destijds omdat niemand van hem verwachtte dat hij ook de grote sprinters achter zich zou kunnen houden. In de vijfde etappe, in Merlin Plage,zijn eerste etappezege, versloeg hij renners als Rik Van Linden, Jacques Esclassan en Eddy Merckx.

De ploeg zou de etappezege serieus gevierd hebben, zo zou er flink wat bier en wijn gedronken zijn en de kaviaar zou er lustig ingegaan zijn. In de 9e etappe spurtte Smit renners Gerben Karstens, Eddy Merckx, Barry Hoven, Mauro Santambrogio en opnieuw Van Linden zelfs helemaal uit het wiel en won afgetekend de etappe. Maar in de eerste echte bergetappe werd hij al snel gelost en reed zo'n 150 kilometer alleen de rit uit. Alleen was hij buiten tijd aangekomen in Pau en dus mocht hij naar huis.

Maar ondanks zijn sterk tourdebuut reed hij het opvolgende jaar, 1976, niet de Ronde van Frankrijk. Wel nam hij deel aan een andere grote ronde, namelijk die van Spanje. En ook daar won hij twee etappes. In de Ronde van Zwitserland kwam in de eerste etappe alleen Freddy Maertens eerder over de meet. In 1977 keerde hij terug in de Ronde van Frankrijk maar ditmaal won hij geen etappe. Hij was er eenmaal dicht bij. Slechts één renner was sneller, en dat was Patrick Sercu. Dat jaar strandde hij in Parijs-Nice weer achter Maertens, in het tweede deel van de eerste etappe. Ook deze Ronde van Frankrijk reed hij niet uit, net als dat hem dat ook niet lukte in de Ronde van Spanje, die hij totaal ook tweemaal reed.

Na dat jaar besloot hij zich terug meer te gaan richten op de kleine eendaagse wedstrijden en criteriums. Ook ging hij zich meer en meer tonen op de baan. In 1976 werd hij kampioen van Nederland 50 km voor Gerrie Knetemann en Harm Ottenbros. In 1980 behaalde hij de nationale sprint titel voor Hester Aarts. Nadat hij derde was geworden in de ploegenachtervolging bij het nationaal kampioenschap won hij de sprint. In 1983 behaalde hij nog eenmaal een grote overwinning, samen met Co Moritz, Peter Pieters, Ron Snijders, Marco van der Hulst en Jan De Nijs (niet allemaal profs destijds) won hij op het Nationaal kampioenschap op de weg de ploegentijdrit.

In zijn laatste jaar als profwielrenner - 1988 - behaalde hij nog een aansprekende ereplaats, een derde plaats in de eerste etappe van de Ronde van de Middellandse Zee. Het jaar erop reed hij nog als semi-prof met een individueel sponsorcontract. Hij had nog wel één ploegmaat, de Belg Alain Laeremans, maar daarna was het het echte einde van zijn profcarrière.

Smit bleef nauw betrokken bij de wielersport als trainer, bondscoach baanwielrennen (eind jaren 1980, begin jaren '90) en lid van de KNWU-commissie Baansport (vanaf 2003). Voor zijn verdiensten, langdurige inzet en betrokkenheid, onderscheidde de KNWU hem in januari 2023 met het Gouden Wiel.[2]

Persoonlijk leven[bewerken | brontekst bewerken]

Theo Smit zijn zoon Dennis Smit werd ook wielrenner.

Met zijn echtgenote Carla had Smit een bedrijf in sportprijzen.[1]

Smit overleed op 72-jarige leeftijd.[3][4]

Belangrijkste overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]

1974

1975

1976

1980

1983

  • Nederlandse kampioenstrui Nederlands kampioen Ploegentijdrit (weg)

Resultaten in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Ronde van
Italië
Ronde van
Frankrijk
Ronde van
Spanje
1974
1975 opgave   buiten tijd (2)  buiten tijd  
1976 opgave (2) 
1977 opgave  

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Commons heeft mediabestanden in de categorie Theo Smit.
(en) Profiel van Theo Smit op ProCyclingStats