Naar inhoud springen

Theodor Busse

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Theodor Busse
Generaal Theodor Busse
Generaal Theodor Busse
Geboren 15 december 1897
Frankfurt an der Oder, Brandenburg, Duitse Keizerrijk
Overleden 21 oktober 1986
Wallerstein, Beieren, West-Duitsland
Rustplaats Dorpsbegraafplaats Wallerstein; rij: 22, graf: 11-12[1]
Land/zijde Vlag van Duitse Keizerrijk Duitse Keizerrijk
Vlag van Duitsland tijdens de Weimarrepubliek Weimarrepubliek
Vlag van nazi-Duitsland nazi-Duitsland
Onderdeel Pruisische leger
Reichswehr
Heer
Dienstjaren 1915 - 1945
Rang General der Infanterie
Eenheid 2. Brandenburgisches Grenadier-Regiment "Prinz Karl von Preußen" Nr. 12[2][3]
1 december 1915[2] -
25 juli 1916[4]
Führerreserve (OKH)
15 juli 1944 - 29 juli 1944[4]
Bevel 121e infanteriedivisie
10[5]/29 juli 1944 -
1 augustus 1944[5]/
1 september 1944[4]
1e Legerkorps
1 augustus 1944[6][7]/
1 september 1944[4] -
9 november 1944[4]/
9 januari 1945[8]/
20 januari 1945[7]
9e leger
1 augustus 1944/
9 januari 1945[6]/
19 januari 1945[9][4] -
8 mei 1945[6][9][10]
Slagen/oorlogen Eerste Wereldoorlog

Tweede Wereldoorlog

Onderscheidingen zie onderscheidingen
Portaal  Portaalicoon   Tweede Wereldoorlog

Ernst Hermann August Theodor Busse (15 december 1897 - 21 oktober 1986) was een Duits officier tijdens de Eerste Wereldoorlog en Tweede Wereldoorlog. Hij was commandant van het 9e leger tijdens de laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog en verdedigde Berlijn tijdens de Slag om Berlijn.

Voor de Tweede Wereldoorlog

[bewerken | brontekst bewerken]

Busse werd geboren op 15 december 1897 in Frankfurt an der Oder. Hij trad in 1915 als cadet toe tot het Duitse leger. Hij verdiende enkele medailles, zoals het Ridderkruis in de Huisorde van Hohenzollern met Zwaarden. Na de Eerste Wereldoorlog was hij één van de tweeduizend officieren in de nieuw gevormde Reichswehr.

De Tweede Wereldoorlog

[bewerken | brontekst bewerken]

Busse was in april 1939 een stafofficier en bereidde een training voor die was goedgekeurd door het hoofd van de generale staf in augustus van dat jaar. Tussen 1940 en 1942 diende hij als hoofd van operaties voor generaal Erich von Manstein in het 11e leger. Van 1943 tot en met 1944 was Busse hoofd van de staf van Heeresgruppe Süd. Hij kreeg het Ridderkruis van het IJzeren Kruis op 30 januari 1944 voor het dienen van Heeresgruppe Süd. Hij was een korte tijd in de reserve maar werd toen generaal-officier gemaakt van de Duitse 121e infanteriedivisie. In juli 1944 commandeerde hij een ander legerkorps. Busse werd commandant van het 9e leger op 21 januari 1945.

Tijdens de laatste vijf maanden van de oorlog commandeerde Busse het 9e leger, dat deel uitmaakte van Heeresgruppe Weichsel. Terwijl de Sovjets optrokken richting Berlijn, verdedigde Busse de hoofdstad. In april 1945 werd Busse's 9e leger afgesneden van de flanken en bijna omcirkeld. Generaal Gotthard Heinrici probeerde Busse meerdere malen over te halen om terug te trekken maar Busse zei dat hij wachtte op een direct bevel van Adolf Hitler zelf. Op een gegeven moment werd Busse's 9e leger helemaal omcirkeld door het Rode leger. Busse's leger werd vrijwel geheel vernietigd; de overlevende soldaten konden in westelijke richting ontsnappen naar Walther Wencks 12e leger en terugtrekken naar de Elbe. Zij gaven zich over tussen 4 mei en 7 mei.[11]

Theodor Busse zat van 1945 tot 1948 vast als krijgsgevangene. Na zijn vrijlating werkte hij aan meerdere boeken en werd hij de directeur van de burgerverdediging van West-Berlijn.

Militaire carrière

[bewerken | brontekst bewerken]

Onderscheidingen

[bewerken | brontekst bewerken]

Busse ontving in zijn loopbaan de volgende selectie onderscheidingen: