De Trophée Européenne Pentatlon 1982 was de negende editie van het Europees kampioenschap vijfkamp voor landenteams, beter bekend onder de afkorting TEP. Team Nederland veroverde voor de vijfde en laatste keer de titel. Spanje schreef niet in maar omdat Italië dat onverwacht (voor de eerste en enige keer) wel deed bestond het deelnemersveld toch weer uit zes verschillende naties. De Duitser Günter Siebert vestigde met 1,190 een nieuw Duits record algemeen gemiddelde in het driebanden.
Na drie speelronden stonden Nederland en België ongeslagen op kop met 6 wedstrijdpunten. West-Duitsland had vier punten en stond op dat moment derde en was daarmee nog volop in de race. Op zaterdagavond trad Nederland aan tegen de Duitsers en terwijl de televisiecamera’s de toegestane zendtijd met anderhalf uur overschreden, ontvouwde zich een debacle voor het in eigen land spelende team. Arnouts en van der Smissen deden wat er van hen werd verwacht, maar Vet, Bongers en van Bracht verloren tegen de verwachting in. België had eerder op de avond Oostenrijk met 8-2 verslagen en derhalve leken de kansen van Nederland (onder de bezielende leiding van teamleider Lou Lensen) tot nul gereduceerd. In de laatste ronde wachtte ten slotte nog het sterke België en er zou met 8-2 gewonnen moeten worden. Een op voorhand niet te volbrengen karwei tegen het team met Dielis en Ceulemans in de gelederen, die beiden op hun favoriete onderdeel uitkwamen.
In 1978 was het al ontzettend spannend geweest maar deze editie kreeg uiteindelijk een nog spannender ontknoping waarbij ook de Duitsers met belangstelling toekeken. Ook zij hadden immers nog een kleine kans op de overwinning, maar dat moesten er wel vreemde dingen gebeuren. Vreemde dingen gebeurden er zeker, maar niet in het voordeel van de Duitsers. De eerste tegenslag voor Nederland was de langzame maar gestage opmars van Bracke in het libre. Na anderhalf uur zwoegen maakte hij vanaf acquit de benodigde 500 caramboles. Daardoor kreeg Piet Vet de zware taak toebedeeld om weer rust in de ploeg te brengen. Niemand geloofde in een goede afloop behalve Vet zelf, van wie bekend is dat hij op beslissende momenten ongemeen fel kan uithalen. Zo ook nu. Hij slaagde in zijn missie en maakte onder oorverdovend applaus gelijk nadat hij al vrij snel de ballen in de perfecte positie had geplaatst. Dit gelijke spel had enorme consequenties want het betekende dat beide spelers twee partijpunten kregen toegekend en daarom kon Nederland zich nog steeds een verliespartij permitteren.
Intussen had Christ van der Smissen tegen Dielis een grote voorsprong opgebouwd (188-88 na 8 beurten), zwoegde Arnouts tegen Kusters in het 47/1 en had van Bracht een voorsprong van 10 caramboles zien veranderen in een 52-60 nederlaag na 45 omlopen. Bongers leek in de vierde beurt Wesenbeek over de knie te gaan leggen maar hij faalde na een serie van 219 caramboles op “resté dedans”, waarbij hij de ballen ideaal voor de Belg liet liggen. Het liep uiteindelijk allemaal goed af want van der Smissen, Arnouts en Bongers wisten alsnog alle drie hun partij in winst om te zetten. N.S.F. voorzitter Peter van Dorst reikte met lovende woorden de Prins Bernhard trofee uit aan de Nederlandse equipe. Het was de vierde overwinning op rij van Team Nederland en de vijfde in totaal. Het zou de laatste keer blijken te zijn dat de Nederlanders het hoogste trede zouden bevolken.
-Flag.svg){kind=small}
Amersfoort
Nederland
België
West-Duitsland
Frankrijk
Oostenrijk
Italië
