Verdrag inzake conventionele strijdkrachten in Europa

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

Het Verdrag inzake conventionele strijdkrachten in Europa is een internationale overeenkomst die dateert van de laatste jaren van de Koude Oorlog. Het verdrag stelt een limiet aan de hoeveelheid militair materieel in Europa en verplicht tot de vernietiging van overtollige wapens. Het verdrag stelt gelijke limieten voor zowel de NAVO als de landen van het Warschaupact.

Deelnemende landen[bewerken | brontekst bewerken]

Ondertekening[bewerken | brontekst bewerken]

Het verdrag werd ondertekend in Parijs op 19 november 1990 door 22 landen. Deze werden verdeeld in twee groepen:

  • De 16 NAVO-landen: België, Canada, Denemarken, Frankrijk, Duitsland, Griekenland, IJsland, Italië, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Portugal, Spanje, Turkije, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten.
  • De zes landen van het Warschaupact: Bulgarije, Tsjecho-Slowakije, Hongarije, Polen, Roemenië en de Sovjet-Unie.

Bekrachtiging[bewerken | brontekst bewerken]

Het verdrag werd echter bekrachtigd door 30 landen in plaats van 22. Dat komt doordat in 1991 de Sovjet-Unie en het Warschaupact uiteenvielen en Tsjecho-Slowakije werd opgesplitst in Tsjechië en Slowakije.

Inhoud[bewerken | brontekst bewerken]

Troepenplafonnering[bewerken | brontekst bewerken]

Het verdrag stelt duidelijke plafonds voor beide partijen (de NAVO-landen en de landen van het Warschaupact). Beide kanten mochten niet meer bezitten dan:[1]

  • 20.000 tanks
  • 20.000 stuks artillerie
  • 30.000 gepantserde gevechtsvoertuigen
  • 6800 gevechtsvliegtuigen
  • 2000 gevechtshelikopters

Overtollige wapens moesten worden vernietigd. Vijfentwintig procent van de vernietiging moest plaatsvinden voor het einde van het eerste jaar, zestig procent binnen twee jaar. Na drie jaar moest het verdrag volledig zijn uitgevoerd.

Rusland en het verdrag[bewerken | brontekst bewerken]

In 2007 stapte Rusland uit het verdrag. President Poetin vond dat het verdrag verouderd was. Het zou het Russische leger te veel beperkingen opleggen. Het feit dat de NAVO van plan was onderdelen van een raketschild te plaatsen in Tsjechië en Polen zal waarschijnlijk hebben meegespeeld bij de reactie van Rusland.[2]

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Referenties[bewerken | brontekst bewerken]