Welsh voetbalelftal (mannen)

Wales
Bijnaam	The Dragons
Kledingsponsor	Adidas
FIFA-ranglijst	29 (4 april 2024)
Hoogste ranking	8e (okt 2015)
Laagste ranking	117e (aug 2011)
Associatie	FAW
Bondscoach	Rob Page
Stadion	Millennium Stadium, Cardiff/Cardiff City Stadium, Cardiff
Meeste interlands	Gareth Bale (111)
Topscorer	Gareth Bale (40)
Wedstrijden
	Eerste interland:; Schotland 4–0 Wales ; (Glasgow, Schotland; 26 maart 1876); Grootste overwinning:; Wales 11–0 Ierland ; (Wrexham, Wales; 3 maart 1888); Grootste nederlaag:; Schotland 9–0 Wales ; (Glasgow, Schotland; 23 maart 1878)
Wereldkampioenschap
Optredens	2 (eerste keer: 1958)
Beste resultaat	Kwartfinale (1958)
Europees kampioenschap
Optredens	2 (eerste keer: 2016)
Beste resultaat	Halve finale (2016)

Het Welsh voetbalelftal is een team van voetballers dat Wales vertegenwoordigt in internationale wedstrijden en competities.

In 1958 bereikte het land de kwartfinale van het WK, waarin met 1–0 werd verloren van de latere wereldkampioen Brazilië. Dit was de enige keer dat Wales deelnam aan de eindronde van een groot internationaal toernooi tot het zich op 10 oktober 2015 verzekerde van kwalificatie voor het EK 2016. Op het toernooi bereikte Wales de halve finale.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

De beginjaren[bewerken | brontekst bewerken]

In 1876 speelde Wales zijn eerste internationale wedstrijd tegen Schotland en werd daarmee het derde land dat een internationale wedstrijd speelde. In het seizoen 1883/1884 vond de eerste interland-competitie plaats, het British Home Championship met als deelnemers Engeland, Schotland en in eerste instantie Ierland. In het seizoen 1919-1920 won Wales voor het eerst deze titel, de competitie duurde voort tot het seizoen 1983/1984, Wales won de titel 12 keer, waarvan vijf keer een gedeelde plaats. De eerste interland buiten het Verenigde Koninkrijk was in 1933 tegen Frankrijk, er werd met 1-1 gelijk gespeeld. De FA-bond leefde in onmin met de FIFA over het toelaten van profspelers in internationale toernooi en daarom kon Wales zich niet inschrijven voor de eerste drie WK's in de jaren dertig.

1950 - 1958 Kwartfinale tegen Brazilië[bewerken | brontekst bewerken]

Voor het WK in 1950 mocht Wales zich weer inschrijven, zowel in 1950 en 1954 speelde Wales in een groep met alle Britse ploegen. Het speelde gelijk tegen Noord-Ierland en Schotland. Sterspeler in die jaren was John Charles, die speelde bij Leeds United FC en de eerste succesvolle Britse speler was in de Italiaanse competitie. Hij speelde vijf succesvolle jaren bij Juventus voor hij terugkeerde bij Leeds United.

Voor het WK van 1958 speelde het kwalificatiewedstrijden tegen Tsjecho-Slowakije en Oost-Duitsland. Het won alle thuiswedstrijden, maar omdat het alle uitwedstrijden verloor eindigde Tsjecho-Slowakije op de eerste plaats en was Wales in eerste instantie uitgeschakeld. Israël plaatste zich zonder te spelen doordat alle teams zich terugtrokken en de FIFA besloot dat een van de nummers twee van de Europese ploegen een play-offwedstrijd moest spelen tegen Israël. België kwam in eerste instantie uit de koker, maar omdat België zich terugtrok mocht Wales de strijd aanbinden tegen Israël. Wales won beide wedstrijden met 2-0 en plaatste zich als vierde Britse team voor het WK in Zweden, nog steeds een unicum in de WK-geschiedenis. In de eerste ronde speelde Wales drie keer gelijk (tegen Hongarije, Mexico en Zweden). Het eindigde gelijk met Hongarije met drie punten, Hongarije had een beter doelsaldo, maar omdat het doelsaldo nog niet toereikend was moest er een beslissingswedstrijd komen. In Solna won Wales met 2-1 van Hongarije, dat twee keer in de finale van een WK stond. na een 0-1 achterstand won Wales door doelpunten van Allchurch en Medwin. Twee dagen later speelde Wales al tegen Brazilië, John Charles was geblesseerd. Wales was het enige land die het de latere wereldkampioen moeilijk maakte, maar in de 66e minuut scoorde de pas zeventien-jarige Pelé zijn eerste interlandgoal na een sierlijke individuele actie.

1958 - 1980 Alleen dicht bij eindronde in 1976[bewerken | brontekst bewerken]

Het succes kreeg echter geen vervolg, voor het WK van 1962 werd in twee duels van Spanje verloren; in de eerste ronde voor het EK van 1964 was Hongarije te sterk. Plaatsing voor het WK van 1966 leverde drie nederlagen op in drie uitwedstrijden, groepswinnaar de Sovjet-Unie werd pas verslagen toen de beslissing al gevallen was. Voor kwalificatie voor het EK van 1968 koos de UEFA voor een volledig Britse poule. Wales scoorde alleen goed tegen Noord-Ierland en eindigde boven de ploeg van George Best. Op het WK-kwalificatietoernooi van 1970 verloor Wales alle wedstrijden van Italië en Oost-Duitsland. Ook het EK van 1972 werd niet gehaald, de ploeg boekte wel zijn eerste uitoverwinning in een kwalificatietoernooi (Finland), maar de achterstand op Roemenië en Tsjecho-Slowakije was ruim.

Wales trof het niet met de loting voor het WK van 1974, het land moest spelen tegen oud-wereldkampioen Engeland en olympisch kampioen Polen. Na een 0-1 nederlaag tegen de Engelsen haalde Wales een punt in de return in het Wembley Stadium: 1-1. Na een 2-0 zege op Polen gloorde er weer hoop, alle landen stonden voor de return gelijk met het beste doelsaldo voor Wales. De wedstrijd in Chorzów eindigde in een 3-0 nederlaag, de Polen zouden zich kwalificeren voor het WK en de verrassing van het toernooi worden (derde plaats).

Dat Wales helemaal niet zo'n slechte lichting had, bleek in de voorronde voor het EK van 1976. Na een 1-0 nederlaag tegen Oostenrijk werd er twee keer gewonnen van Hongarije. Wales had nu genoeg aan een gelijkspel in de thuiswedstrijd tegen Oostenrijk, maar door een treffer van Arfon Griffiths werd er gewonnen. Bekendste speler was John Toshack, spits van Liverpool FC. In de kwartfinale verloor Wales in Zagreb met 2-0. Wales deed nog een poging de achterstand te achterhalen, maar mede door een betwiste strafschop voor de Joegoslaven en een gemiste strafschop kwam Wales niet verder dan 1-1.

Tegenstanders voor plaatsing voor het WK in 1978 waren Tsjecho-Slowakije en Schotland. Na een 1-0 nederlaag in Glasgow bezorgde het de Europese kampioen Tsjecho-Slowakije een forse nederlaag: 3-0 met twee treffers van Leighton James. De thuiswedstrijd tegen Schotland werd beslissend en men besloot de wedstrijd te verplaatsen naar Liverpool. Het duel ging met 0-2 met onder andere een treffer van FC Liverpool-speler Kenny Dalglish. Hoop om weer ver te komen op het EK begon te leven na twee overwinningen en twee gelijke spelen van West-Duitsland. In de onderlinge wedstrijden was Wales kansloos (0-2, 5-1) en men eindigde op de derde plaats.

1980 - 1994 Steeds falend op het beslissende moment[bewerken | brontekst bewerken]

Wales kende een sterke start voor het plaatsingstoernooi voor het WK van 1982 met negen punten uit vijf wedstrijden. Thuis werd er gewonnen van Tsjecho-Slowakije en gelijkgespeeld tegen de Sovjet-Unie. Na een 2-0 nederlaag tegen de Tsjechen leken de Welshmen te profiteren van puntverlies van dezelfde Tsjechen tegen IJsland, maar zij verprutsten zelf de thuiswedstrijd tegen IJsland: 2-2. Duur puntverlies, want in de laatste wedstrijd verloor Wales met 3-0 van de Sovjet-Unie. Wales moest hopen dat de al geplaatste Sovjet-Unie de laatste wedstrijd zou winnen van Tsjecho-Slowakije, maar na de gelijkmaker van de Tsjechen werd er niet meer gescoord. Wales eindigde gelijk met de Tsjechen, maar had vier doelpunten minder gescoord.

Ook voor Euro 1984 kende Wales een goede start in het kwalificatietoernooi. Halverwege de competitie stond de ploeg bovenaan met vijf uit drie punten, het enige puntverlies was een gelijkspel in de uitwedstrijd tegen de belangrijkste concurrent Joegoslavië: 4-4. Daarna kwam de klad erin, de uitwedstrijden tegen Noorwegen en Bulgarije leverde maar één punt op. Desondanks was winst op de Joegoslaven genoeg geweest voor kwalificatie, maar door een gelijkmaker van Mehmed Baždarević vlak voor tijd werd de winst weggeven. Uitgangspositie voor de laatste wedstrijd in de groep was bizar, Wales zou zich plaatsen als Joegoslavië-Bulgarije gelijk zou eindigen, bij winst van een van de teams zou dat team zich plaatsen. In een spannend duel was het vlak voor tijd 2-2, maar in de blessuretijd scoorde verdediger Ljubomir Radanović de winnende treffer voor Joegoslavië.

Spits Ian Rush was inmiddels uitgegroeid tot een gevreesde doelpuntenmachine van FC Liverpool. In 1984 debuteerde Mark Hughes van Manchester United voor het nationale team. Wales kende voor het WK van 1986 een zwakke start, er werd verloren van IJsland (1-0) en Spanje (3-0). Een inhaalrace moest ingezet worden, na een 0-1 zege op Schotland (doelpunt Rush) werd er met 3-0 gewonnen van Spanje. Zowel Rush en Hughes scoorde, Hughes met een spectaculaire volley die hem een jaar later een transfer naar FC Barcelona opleverde. De uitgangspositie van de laatste wedstrijd was opnieuw bizar: Wales moest opnieuw winnen van Schotland, bij winst zou het eerste worden, bij een gelijkspel derde. Hughes zette Wales op voorsprong, maar in de 80e minuut scoorde Davie Cooper uit een strafschop de gelijkmaker. Wales haalde weer op doelsaldo het WK niet, maar de ergste tragedie was de dood van de Schotse bondscoach Jock Stein. De spanning van de wedstrijd werd hem te veel en hij stierf in de dug-out.

Voor kwalificatie voor euro 1988 was er opnieuw een sterke start, zes punten uit vier wedstrijden. In de vierde wedstrijd werd de voornaamste concurrent Denemarken met 1-0 verslagen door Mark Hughes. In de return verloor Wales met 1-0 door een doelpunt van Preben Elkjær Larsen. Wales moest in de laatste wedstrijd van het al uitgeschakelde Tsjecho-Slowakije winnen om op doelsaldo Denemarken voor te zijn, maar de wedstrijd ging met 2-0 verloren. Vor de vierde achtereenvolgende keer faalde Wales op het beslissende moment.

Zowel Rush als Hughes hadden geen succesvolle periode achter de rug bij hun clubs Juventus en FC Barcelona en keerden bij hun oude clubs (FC Liverpool en Manchester United) terug. Wales had voor het WK van 1990 ook problemen, het eindigde niet alleen achter Europees Kampioen Nederland en de latere wereldkampioen West-Duitsland, maar ook achter Finland. Wales eindigde als laatste in zijn groep.

Voor kwalificatie voor het EK 1992 was er weer een sterke start, België werd met 3-1 verslagen (goals van Hughes, Rush en Dean Saunders) en in Brussel op 1-1 gehouden. Kwalificatie werd hoopvol na een 1-0 zege op wereldkampioen Duitsland dankzij een doelpunt van Ian Rush. In de laatste twee wedstrijden trok Duitsland alles recht: in de return was de wedstrijd al besist voor rust (ruststand 3-0, eindstand 4-1) en na een 0-1 uitzege van Duitsland tegen België kwam Wales één punt tekort om zich te kwalificeren.

Wales streed met drie landen om twee plaatsingsbewijzen voor het WK van 1994, de tegenstanders waren België, het voormalige Tsjecho-Slowakije en Roemenië. De start was niet best, Roemenië stond in zijn thuiswedstrijd tegen Wales na 35 minuten met 5-0 voor, de eindstand werd 5-1. In de resterende wedstrijden werd alleen van België verloren, de return werd met 2-0 gewonnen (met onder andere een doelpunt van een nog jonge Ryan Giggs) en twee keer gelijk gespeeld tegen het voormalige Tsjecho-Slowakije. Voor de laatste speeldag stond Wales samen met de Tsjechen en Slowaken op een gedeelde derde plaats met twee punten achterstand op België en één op Roemenië. In een directe confrontatie met de Roemenen moest er gewonnen worden, bij een 1-1 stand miste Paul Bodin een strafschop, waarna Florin Răducioiu het winnende doelpunt maakte. De afgelopen twaalf jaar miste Wales een groot internationaal toernooi op doelsaldo (WK 1982 en WK 1986), een achterstand van één punt (EK 1984, EK 1992), een achterstand van twee punten (EK 1988) en een gemiste strafschop (WK 1994).

1994 - 2014 Kansloze jaren[bewerken | brontekst bewerken]

Kwalificatie voor het EK van 1996 behoorde tot de mogelijkheden, het aantal startbewijzen werd uitgebreid naar 16 plaatsen, Wales had een beschermde positie bij de loting. De cyclus was echter desastreus: Wales verloor zowel uit als thuis van nieuwkomer Georgië (5-0 en 0-1) en ook van de andere nieuwkomer Moldavië werd verloren (3-2). Wales eindigde op de zesde en laatste plaats, Ian Rush nam afscheid van het nationale team.

Ook de volgende cyclussen waren geen succes. Voor het WK van 1998 eindigde Wales op de vierde plaats, dieptepunt was een 7-1 nederlaag tegen Nederland. Euro 2000 begon hoopvol met een 1-2 zege in de uitwedstrijd tegen Denemarken, de thuiswedstrijden leverde alleen een zege op tegen Wit-Rusland. Op het kwalificatie-toernooi van 2002 behaalde Wales zijn eerste en enige zege op de laatste speeldag, het eindigde op de vijfde en voorlaatste plaats.

Onder bondscoach Mark Hughes kende Wales een vliegende start om het EK van 2004 te halen, na vier wedstrijden had het twaalf punten uit vier wedstrijden. De uitwedstrijd tegen Finland werd met 0-2 gewonnen en voor 70.000 toeschouwers in Cardiff werd Italië met 2-1 verslagen, Craig Bellamy scoorde het winnende doelpunt. De voorsprong van Italië van vijf punten ging verloren, in de laatste vier wedstrijden werd maar één punt behaald. Doordat Servië en Montenegro maar één punt haalde in twee wedstrijden tegen Azerbeidzjan werd toch de tweede plaats bereikt en Wales moest Play-Off wedstrijden spelen tegen Rusland. Na een hoopvol resultaat in Moskou (0-0) werd bij de dopingcontrole een verboden middel bij Yegor Titov gevonden. Titov werd geschorst voor de return, maar verdere maatregelen tegen het Russische team werden niet genomen. Wales verloor in Cardiff met 0-1 door een doelpunt van Evseev en opnieuw werd een groot toernooi op het nippertje gemist.

De volgende kwalificatie-toernooien waren niet succesvol, voor het WK van 2006 werden alleen punten gehaald tegen Noord-Ierland en Azerbeidzjan, Wales eindigde op de vijfde en voorlaatste plaats. Ook voor het EK van 2008 werd een vijfde plaats in de poule behaald. Merkwaardig waren de resultaten tegen Slowakije, thuis verloor het met 1-5, uit won het met 2-5. Ook voor het WK van 2010 werden alleen punten gehaald tegen de mindere teams (Azerbeidzjan en Liechtenstein).de start voor het EK van 2012 was desastreus met vier nederlagen, maar uiteindelijk werden toch drie wedstrijden (Montenegro, Zwitserland en Bulgarije) gewonnen. Men werd voorlaatste in de groep net als voor het WK van 2014. Wales won twee keer van Schotland, maar presteerde vooral slecht tegen de voormalige Joegoslavische ploegen Kroatië, Servië en Macedonië, van de zes wedstrijden werd vijf keer verloren.

2016 - heden[bewerken | brontekst bewerken]

Grote man in het elftal van Wales werd Gareth Bale, hij werd voor meer dan 100 miljoen euro getransfereerd van Tottenham Hotspur naar Real Madrid, een recordbedrag. Na zeven van de tien wedstrijden voor kwalificatie voor het EK van 2016 waren vijf overwinningen en twee gelijke spelen behaald. Vooral tegen België werd goed gepresteerd, in Brussel werd met 0-0 gelijk gespeeld en in Cardiff werd met 1-0 gewonnen door Gareth Bale. Dankzij een doelpuntloos gelijkspel tegen Israël plaatste Wales zich voor de eerste keer sinds 1958 voor een eindtoernooi. Wales begon met een overwinning op Slowakije, de tweede wedstrijd tegen Engeland ging in de blessure-tijd verloren door een doelpunt van Daniel Sturridge. Wales werd zelfs groepswinnaar in de groep door een duidelijke overwinning op Rusland: 3-0. Na een 1-0 overwinning op Noord-Ierland in de achtste finales wachtte een kwartfinale tegen België. Na een moeilijk begin (1-0 achterstand) trok Wales de wedstrijd naar zich toe en maakte voor de rust een gelijkmaker via Ashley Williams. In de tweede helft maakte Wales het af en won met 3-1. Voor de halve finale tegen Portugal was een van de dragende spelers Aaron Ramsey geschorst. In de tweede helft verloor Wales de wedstrijd: 2-0. Het was een unieke prestatie de halve finale te halen en de spelers werd in eigen land als helden binnen gehaald.^[1]

Voor kwalificatie voor het WK van 2018 had Wales door de groede prestaties van de laatste jaren een beschermde positie. In de eerste helft van de kwalificatie werd alleen van Moldavië gewonnen, de andere vier wedstrijden eindigde in een gelijkspel. De laatste kwalificatiewedstrijd op 9 oktober tegen Ierland werd met 0-1 verloren. Hierdoor eindigde Wales als derde in poule D achter Servië en Ierland waardoor het zich niet wist te kwalificeren voor het WK in Rusland. Bondscoach Chris Coleman trok zijn conclusies en stapte op na de laatste wedstrijd van het jaar, een oefenduel tegen Panama (1-1). Hij trad in dienst bij Sunderland AFC, dat in het voorafgaande seizoen was gedegradeerd naar de EFL Championship. Oud-topspeler Ryan Giggs schoof zichzelf naar voren als opvolger. "Ik heb nog met niemand van de bond gesproken, maar natuurlijk ben ik geïnteresseerd. Ik wil graag weer als trainer aan de slag. Bondscoach van Wales worden, is een prachtige functie."^[2]

Op maandag 15 januari 2018 stelde de voetbalbond van Wales Ryan Giggs aan als bondscoach van de nationale ploeg^[3]. Hij ondertekende een contract voor vier jaar. "Ik ben enorm trots dat ik deze eervolle baan bij de nationale ploeg heb gekregen", zei Giggs. "Ik kan niet wachten om te beginnen met de voorbereiding op de cruciale wedstrijden later in het jaar voor de Nations League." De oud-sterspeler mocht zelf kiezen wat de thuishaven zou worden van het nationale voetbalelftal van Wales. Hij had de keuze uit twee stadions in Cardiff: het grote Millennium Stadium of het Cardiff City Stadium. "We steunen onze manager hierin, hij mag kiezen", zei directeur Jonathan Ford van de Welshe voetbalbond bij de BBC.

Giggs staat sinds eind 2020 op non-actief omdat hij ervan wordt verdacht zijn ex-vriendin te hebben mishandeld. Zijn taken worden sindsdien waargenomen door zijn assistent Rob Page.^[4]

Prestaties op internationale toernooien[bewerken | brontekst bewerken]

Wereldkampioenschap[bewerken | brontekst bewerken]

Wereldkampioenschap voetbal
Jaar	Ronde	Wed.	W	G	V	DV	DT	Kwal
1930–1938	Geen FIFA-lid
1950	Niet gekwalificeerd
1954	Niet gekwalificeerd
1958	Kwartfinale	5	1	3	1	4	4	(Kwal.)
1962	Niet gekwalificeerd
1966	Niet gekwalificeerd
1970	Niet gekwalificeerd
1974	Niet gekwalificeerd
1978	Niet gekwalificeerd
1982	Niet gekwalificeerd
1986	Niet gekwalificeerd
1990	Niet gekwalificeerd
1994	Niet gekwalificeerd
1998	Niet gekwalificeerd
2002	Niet gekwalificeerd
2006	Niet gekwalificeerd
2010	Niet gekwalificeerd
2014	Niet gekwalificeerd
2018	Niet gekwalificeerd
2022	Groepsfase	3	0	1	2	1	6	(Kwal.)
2026	Kwalificatie nog niet begonnen

Europees kampioenschap[bewerken | brontekst bewerken]

Europees kampioenschap voetbal
Jaar	Ronde	Wed.	W	G	V	DV	DT	Kwal
1960	Geen deelname
1964	Niet gekwalificeerd
1968	Niet gekwalificeerd
1972	Niet gekwalificeerd
1976	Niet gekwalificeerd
1980	Niet gekwalificeerd
1984	Niet gekwalificeerd
1988	Niet gekwalificeerd
1992	Niet gekwalificeerd
1996	Niet gekwalificeerd
2000	Niet gekwalificeerd
2004	Niet gekwalificeerd
2008	Niet gekwalificeerd
2012	Niet gekwalificeerd
2016	Halve finale	6	4	0	2	10	6	(Kwal.)
2020	Achtste finale	4	1	1	2	3	6	(Kwal.)
2024	Niet gekwalificeerd

UEFA Nations League[bewerken | brontekst bewerken]

UEFA Nations League
Jaar	Div.	Eindpositie	Wed.	W	G	V	DV	DT	Res.
2018–19	B	19e	4	2	0	2	6	5
2020–21	B	17e	6	5	1	0	7	1
2022–23	A	16e	6	0	1	5	6	11

Interlands[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Interlands Welsh voetbalelftal 2020-2029 voor de meest actuele gespeelde en komende interlands van Wales.

Huidige selectie[bewerken | brontekst bewerken]

De volgende spelers behoren tot de selectie voor het WK 2022.

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met de wedstrijd tegen Polen op 25 september 2022.

Rugnummer	Naam	Wed.	Dlpnt.	Club
Doel
	Wayne Hennessey	106	0	Nottingham Forest
	Danny Ward	26	0	Leicester City
	Adam Davies	3	0	Sheffield United
Verdediging
	Chris Gunter	109	0	AFC Wimbledon
	Ben Davies	74	1	Tottenham Hotspur
	Connor Roberts	41	3	Burnley
	Ethan Ampadu	37	0	Spezia
	Chris Mepham	33	0	Bournemouth
	Joe Rodon	30	0	Stade Rennais
	Neco Williams	23	2	Nottingham Forest
	Tom Lockyer	14	0	Luton Town
	Ben Cabango	5	0	Swansea City
Middenveld
	Aaron Ramsey	75	20	OGC Nice
	Joe Allen	72	2	Swansea City
	Harry Wilson	39	5	Fulham
	Jonny Williams	33	2	Swindon Town
	Joe Morrell	30	0	Portsmouth
	Matthew Smith	19	0	MK Dons
	Dylan Levitt	13	0	Dundee United
	Rubin Colwill	7	1	Cardiff City
	Sorba Thomas	6	0	Huddersfield Town
Aanval
	Gareth Bale	108	40	Los Angeles
	Daniel James	38	5	Fulham
	Kieffer Moore	28	9	Bournemouth
	Brennan Johnson	15	2	Nottingham Forest
	Mark Harris	5	0	Cardiff City

FIFA-wereldranglijst^[5][bewerken | brontekst bewerken]

1993	1994	1995	1996	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2022	2023
29	41	61	80	102	97	98	109	100	52	66	68	71	73	57	60	77	112	48	82	56	34	17	12	19	19	19	29

Bondscoaches[bewerken | brontekst bewerken]

Bijgewerkt tot en met de EK-kwalificatiewedstrijd tegen Turkije (1-1) op 21 november 2023.

Naam	Eerste duel	Laatste duel	Interlands	W	G	V
Barnes, Walley Walley Barnes	9 mei 1954	23 november 1955	8	2	0	6
Murphy, Jimmy Jimmy Murphy	11 april 1956	15 april 1964	43	11	13	19
Bowen, David David Bowen	3 oktober 1964	17 maart 1965	5	2	0	3
Burgess, Ronald Ronald Burgess	31 maart 1965	31 maart 1965	1	1	0	0
Bowen, David David Bowen	1 mei 1965	4 september 1974	50	9	13	28
Smith, Mike Mike Smith	30 oktober 1974	21 november 1979	39	15	10	14
England, Mike Mike England	17 mei 1980	11 november 1987	55	22	16	17
Williams, David David Williams	23 maart 1988	23 maart 1988	1	0	0	1
Yorath, Terry Terry Yorath	27 april 1988	17 november 1993	41	16	8	17
Toshack, John John Toshack	9 maart 1994	9 maart 1994	1	0	0	1
Smith, Mike Mike Smith	20 april 1994	7 juni 1995	9	2	1	6
Gould, Bobby Bobby Gould	6 september 1995	9 oktober 1999	27	8	4	15
Hughes, Mark Mark Hughes	2 augustus 1999	13 oktober 2004	38	11	15	12
Toshack, John John Toshack	9 februari 2005	3 september 2010	53	21	8	24
Flynn, Brian Brian Flynn	8 oktober 2010	12 oktober 2010	2	0	0	2
Speed, Gary Gary Speed	8 februari 2011	12 november 2011	10	5	0	5
Coleman, Chris Chris Coleman	19 januari 2012	17 november 2017	50	19	13	18
Giggs, Ryan Ryan Giggs*	15 januari 2018	20 juni 2022	24	12	4	8
Page, Robert Robert Page	3 november 2020	Heden	41	14	14	13

Robert Page werd op 3 november 2020 aangesteld als bondscoach, na de arrestatie en de beschuldiging van Ryan Giggs wegens mishandeling. Giggs bleef de officiële manager tot 20 juni 2022.

Statistieken[bewerken | brontekst bewerken]

Bijgewerkt tot en met de EK-kwalificatiewedstrijd tegen Turkije (1-1) op 21 november 2023.

Van jaar tot jaar[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar	Wedstrijden				Doelpunten			Punten
Jaar	Duels	Winst	Gelijk	Verlies	Voor	Tegen	Saldo	Punten
1876	1	0	0	1	0	4	-4	0.000
1877	1	0	0	1	0	2	-2	0.000
1878	1	0	0	1	0	9	-9	0.000
1879	2	0	0	2	1	5	-4	0.000
1880	2	0	0	2	3	8	-5	0.000
1881	2	1	0	1	2	5	-3	1.000
1882	3	2	0	1	12	9	+3	1.333
1883	3	0	1	2	1	9	-8	0.333
1884	3	1	0	2	7	8	-1	0.667
1885	3	1	1	1	10	11	-1	1.000
1886	3	1	0	2	7	7	0	0.667
1887	3	0	0	3	1	10	-9	0.000
1888	3	1	0	2	13	10	-3	0.667
1889	3	1	1	1	4	5	-1	1.000
1890	3	1	0	2	6	10	-4	0.667
1891	3	0	0	3	6	15	-9	0.000
1892	3	0	1	2	2	9	-7	0.333
1893	3	0	0	3	3	18	-15	0.000
1894	3	1	0	2	7	11	-4	0.667
1895	3	0	3	0	5	5	0	1.000
1896	3	1	0	2	7	14	-7	0.667
1897	3	0	1	2	5	10	-5	0.333
1898	3	0	0	3	2	9	-7	0.000
1899	3	0	0	3	0	11	-11	0.000
1900	3	1	1	1	5	6	-1	1.000
1901	3	1	1	1	2	7	-5	1.000
1902	3	0	1	2	1	8	-7	0.333
1903	3	0	0	3	1	5	-4	0.000
1904	3	0	2	1	3	4	-1	0.667
1905	3	1	1	1	6	6	0	1.000
1906	3	1	1	1	6	5	+1	1.000
1907	3	2	1	0	5	3	+2	1.667
1908	3	0	0	3	2	10	-8	0.000
1909	3	2	0	1	6	6	0	1.333
1910	3	1	0	2	4	3	+1	0.667
1911	3	1	1	1	4	6	-2	1.000
1912	3	0	0	3	2	6	-4	0.000
1913	3	1	1	1	4	4	0	1.000
1914	3	0	1	2	1	4	-3	0.333

1920	3	1	2	0	5	4	+1	1.333
1921	3	1	1	1	3	3	0	1.000
1922	3	1	1	1	3	3	0	1.000
1923	3	0	1	2	2	7	-5	0.333
1924	3	3	0	0	5	1	+4	2.000
1925	4	0	1	3	2	8	-6	0.250
1926	3	1	0	2	3	7	-4	0.667
1927	4	1	3	0	9	8	+1	1.250
1928	3	1	0	2	6	8	-2	0.667
1929	3	0	1	2	4	12	-8	0.333
1930	3	0	1	2	1	12	-11	0.333
1931	4	1	0	3	6	12	-6	0.500
1932	3	2	1	0	9	3	+6	1.667
1933	4	2	2	0	7	5	+2	1.500
1934	2	0	0	2	2	7	-5	0.000
1935	2	1	1	0	4	2	+2	1.500
1936	4	3	0	1	8	6	+2	1.500
1937	3	2	0	1	7	4	+3	1.333
1938	3	1	0	2	6	6	0	0.667
1939	2	1	0	1	4	3	+1	1.000

1946	2	1	0	1	3	4	-1	1.000
1947	3	1	0	2	3	6	-3	0.667
1948	3	1	0	2	3	4	-1	0.667
1949	7	2	0	5	11	17	-6	0.571
1950	3	0	1	2	3	7	-4	0.333
1951	6	5	1	0	12	7	+5	1.833
1952	3	1	0	2	6	7	-1	0.667
1953	5	1	1	3	10	20	-10	0.600
1954	5	0	0	5	4	11	-7	0.000
1955	4	2	0	2	6	7	-1	1.000
1956	3	0	2	1	4	6	-2	0.667
1957	7	2	2	3	7	10	-3	0.857
1958	10	3	5	2	11	10	+1	1.100
1959	3	0	2	1	3	6	-3	0.667
1960	4	3	0	1	9	9	0	1.500
1961	6	1	2	3	10	10	0	0.667
1962	7	1	0	6	10	18	-8	0.286
1963	4	1	1	2	6	8	-2	0.750
1964	5	1	0	4	6	10	-4	0.400
1965	8	4	1	3	18	14	+4	1.125
1966	6	0	1	5	4	16	-12	0.167
1967	3	0	1	2	2	6	-4	0.333
1968	3	1	1	1	3	2	+1	1.000
1969	8	0	2	6	8	18	-10	0.250
1970	4	1	3	0	2	1	+1	1.250
1971	8	2	2	4	5	7	-2	0.750
1972	4	0	1	3	0	5	-5	0.250
1973	6	1	1	4	3	10	-7	0.500
1974	6	3	0	3	9	6	+3	1.000
1975	6	3	2	1	10	7	+3	1.333
1976	8	1	1	6	4	12	-8	0.375
1977	9	2	5	2	6	5	+1	1.000
1978	6	4	1	1	12	4	+8	1.500
1979	8	3	2	3	9	10	-1	1.000
1980	6	4	0	2	13	3	+10	1.333
1981	8	3	3	2	8	8	0	1.125
1982	7	3	2	2	10	7	+3	1.143
1983	9	3	3	3	10	7	+3	1.000
1984	8	2	2	4	5	9	-4	0.750
1985	6	2	2	2	8	9	-1	1.000
1986	6	3	2	1	7	4	+3	1.333
1987	6	2	2	2	6	4	+2	1.000
1988	6	2	1	3	8	11	+3	0.833
1989	6	0	2	4	5	10	-5	0.333
1990	6	3	0	3	7	7	0	1.000
1991	8	4	2	2	6	8	-2	1.250
1992	9	4	1	4	11	13	-2	1.000
1993	7	3	2	2	12	7	+5	1.143
1994	7	2	0	5	7	17	-10	0.571
1995	6	1	2	3	5	8	-3	0.667
1996	7	2	1	4	13	15	-2	0.714
1997	6	1	1	4	8	14	-6	0.500
1998	6	3	1	2	8	9	-1	1.167
1999	5	1	0	4	2	11	-9	0.400
2000	7	1	2	4	4	11	-7	0.571
2001	7	1	4	2	8	9	-1	0.857
2002	7	4	3	0	9	3	+6	1.571
2003	9	1	3	5	9	14	-5	0.556
2004	9	4	3	2	14	9	+5	1.222
2005	9	3	1	5	7	8	-1	0.778
2006	8	3	2	3	11	11	0	1.000
2007	12	4	5	3	16	13	+3	1.083
2008	10	6	0	4	12	7	+5	1.200
2009	10	4	0	6	10	12	-2	0.800
2010	6	1	0	5	6	10	-4	0.333
2011	10	5	0	5	13	13	0	1.000
2012	7	1	0	6	3	16	-13	0.286
2013	9	3	3	3	9	11	-2	1.000
2014	6	3	2	1	7	5	+2	1.333
2015	7	4	1	2	9	5	+4	1.286
2016	13	5	4	4	19	15	+4	1.077
2017	8	3	3	2	6	5	+1	1.125
2018	9	3	1	5	13	11	+2	0.778
2019	10	6	2	2	12	6	+6	1.400
2020	8	5	2	1	7	4	+3	1.500
2021	16	6	6	4	18	18	0	1.125
2022	12	2	3	7	11	19	-8	0.417
2023	10	4	4	2	14	10	+4	1.200

Tegenstanders[bewerken | brontekst bewerken]

Tegenstander	Wed.	W	G	V	DV	DT	DS
Albanië	6	1	3	2	3	3	0
Andorra	2	2	0	0	4	1	+3
Argentinië	2	0	1	1	1	2	–1
Armenië	4	0	3	1	5	7	-2
Australië	1	0	0	1	1	2	–1
Azerbeidzjan	10	9	1	0	19	3	+16
België	17	5	5	7	24	24	0
Bosnië en Herzegovina	4	0	2	2	2	6	–4
Brazilië	10	1	1	8	5	20	–15
Bulgarije	12	7	1	4	8	8	0
Canada	3	2	0	1	4	2	+2
Chili	1	0	0	1	0	2	–2
China	1	1	0	0	6	0	+6
Costa Rica	2	1	0	1	1	1	0
Cyprus	7	5	0	2	10	6	+4
Denemarken	14	4	0	10	10	24	-14
Duitse Democratische Republiek	4	1	0	3	7	8	–1
Duitsland	17	2	6	9	10	26	–16
Engeland	104	14	21	69	91	253	–162
Estland	6	4	2	0	5	1	+4
Faeröer	2	2	0	0	9	0	+9
Finland	18	8	6	4	25	14	+11
Frankrijk	6	1	1	4	4	14	–10
Georgië	5	1	1	3	3	9	–6
Gibraltar	1	1	0	0	4	0	+4
Griekenland	2	1	0	1	4	3	+1
Hongarije	14	7	2	5	19	16	+3
Ierland	23	11	6	6	25	19	+6
IJsland	7	5	1	1	13	5	+8
Iran	2	1	0	1	1	2	-1
Israël	6	3	3	0	10	3	+7
Italië	11	2	0	9	5	25	–20
Jamaica	1	0	1	0	0	0	0
Japan	1	1	0	0	1	0	+1
Joegoslavië	7	0	3	4	9	19	–10
Koeweit	2	0	2	0	0	0	0
Kroatië	8	1	3	4	7	12	–5
Letland	3	3	0	0	5	0	+5
Liechtenstein	3	3	0	0	8	0	+8
Luxemburg	6	6	0	0	17	2	+15
Macedonië	2	1	0	1	2	2	0
Malta	4	4	0	0	15	2	+13
Mexico	6	2	2	2	4	5	–1
Moldavië	4	3	0	1	9	3	+6
Montenegro	3	1	0	2	3	4	–1
Nederland	10	0	0	10	7	29	–22
Nieuw-Zeeland	1	0	1	0	2	2	0
Noord-Ierland	96	45	24	27	191	132	+57
Noorwegen	11	3	4	4	15	14	+1
Oekraïne	4	1	2	1	3	3	0
Oostenrijk	11	4	2	5	11	14	–3
Panama	1	0	1	0	1	1	0
Paraguay	1	0	1	0	0	0	0
Polen	10	1	2	7	6	13	–7
Portugal	4	1	0	3	4	9	–5
Qatar	1	1	0	0	1	0	+1
Roemenië	5	1	1	3	7	9	–2
Rusland	5	1	1	3	5	6	-1
San Marino	4	4	0	0	16	1	+15
Saoedi-Arabië	1	1	0	0	2	1	+1
Schotland	107	23	23	61	124	243	–119
Servië	4	0	2	2	3	11	–8
Servië en Montenegro	2	0	0	2	2	4	–2
Slovenië	1	0	1	0	0	0	0
Slowakije	5	4	2	1	12	10	+2
Sovjet-Unie	5	1	2	2	3	6	–3
Spanje	7	1	2	4	8	15	–7
Trinidad en Tobago	2	2	0	0	3	1	+2
Tsjechië	8	2	5	1	8	7	+1
Tsjecho-Slowakije	12	3	3	6	10	15	–5
Tunesië	1	0	0	1	0	4	–4
Turkije	10	5	2	3	15	10	+5
Uruguay	2	0	1	1	0	1	-1
Verenigde Staten	4	0	3	1	1	3	–2
Wit-Rusland	10	9	0	1	25	11	+14
Zuid-Korea	1	0	1	0	0	0	0
Zweden	7	0	1	6	3	16	–13
Zwitserland	9	2	2	5	8	18	–10

Bekende (oud-)spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Lijst van spelers van het Welshe voetbalelftal voor een lijst met spelers met minimaal dertig interlands achter hun naam

Craig Bellamy
Ryan Giggs

Mark Hughes
Vinnie Jones

Ian Rush
Neville Southall

Gary Speed
Gareth Bale

John Charles

Selecties[bewerken | brontekst bewerken]

Europees kampioenschap[bewerken | brontekst bewerken]

Selectie van Wales tijdens het Europees kampioenschap 2016
№	Naam	Wed.	Dlpnt.	Club
Doel
1	Wayne Hennessey	62	0	Crystal Palace
12	Owain Fôn Williams	1	0	Inverness Caledonian Thistle
21	Danny Ward	4	0	Liverpool
Verdediging
2	Chris Gunter	73	0	Reading
3	Neil Taylor	34	1	Swansea City
4	Ben Davies	25	0	Tottenham Hotspur
5	James Chester	17	0	West Bromwich Albion
6	Ashley Williams	65	2	Swansea City
15	Jazz Richards	10	0	Fulham
19	James Collins	49	3	West Ham United
Middenveld
7	Joe Allen	31	0	Liverpool
8	Andy King	36	2	Leicester City
10	Aaron Ramsey	44	11	Arsenal
14	David Edwards	35	3	Wolverhampton Wanderers
16	Joe Ledley	67	4	Crystal Palace
17	David Cotterill	23	2	Birmingham City
20	Jonathan Williams	16	0	Milton Keynes Dons
22	David Vaughan	42	1	Nottingham Forest
Aanval
9	Hal Robson-Kanu	35	4	Reading
11	Gareth Bale	61	22	Real Madrid
13	George Williams	7	0	Gillingham
18	Sam Vokes	44	7	Burnley
23	Simon Church	38	3	Roda JC