Wet van superpositie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De wet van de superpositie is een basisbegrip uit de geologie. De lagen in de bodem zijn zo gerangschikt dat de oudste lagen onderop liggen, en de jongste lagen boven, tenzij een later proces deze volgorde heeft verstoord. Deze wetmatigheid is een axioma dat aan de basis staat van niet alleen de geologie, maar ook de archeologie en andere gebieden die zich bezighouden met stratigrafie.
Deze wetmatigheid is voor het eerst voorgesteld in de 17e eeuw door de Deense wetenschapper Nicolaus Steno.
Zie ook[bewerken]
In de natuurkunde bestaat ook een (niet-gerelateerde) term superpositie , zie Superpositie (natuurkunde).
