Naar inhoud springen

Wim Quist

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Wim Gerhard Quist
Wim Quist in 1973
Wim Quist in 1973
Persoonsinformatie
Nationaliteit Nederlandse
Geboortedatum 27 oktober 1930
Geboorteplaats Amsterdam
Overlijdensdatum 6 juli 2022
Overlijdensplaats Amsterdam
Beroep architect
Werken
Belangrijke gebouwen Willemswerf
Belangrijke projecten Maeslantkering, Waterleidingbedrijf Beerenplaat
Prijzen BNA-kubus 1986
Archieflocatie Nieuwe Instituut
RKD-profiel
Portaal  Portaalicoon   Civiele techniek en bouwkunde

Wim Gerhard Quist (Amsterdam, 27 oktober 1930 – aldaar, 6 juli 2022) was een Nederlands architect. Rechthoeken, driehoeken en cirkelvormen beïnvloedden zijn ontwerpen. Hij had aandacht voor de relatie tussen gebouw en omgeving, stelde de functie van het gebouw centraal, en zette zich af tegen onnodige versieringen.

Quist rondde in 1960 zijn studie aan de Academie van Bouwkunst in Amsterdam af.[1] Al in 1959 werd hem de Prix de Rome toegekend en ontwierp hij voor de Gemeentewerken Rotterdam het Drinkwaterproductiebedrijf Berenplaat. In 1960 startte hij zijn eigen architectenbureau in Rotterdam. Hij ontwierp onder meer de witte waterbollen aan de Anton Coolenlaan in Eindhoven, gebouwd in 1970, een nieuwe vleugel voor het Kröller-Müller Museum in Otterlo in 1977, het Museon in Den Haag in 1985, de nieuwe Rotterdamse Schouwburg (bijgenaamd De kist van Quist) in 1988 en het Museum Beelden aan Zee in Scheveningen, dat in 1994 werd geopend. Een beeldbepalend werk is het kantoorgebouw Willemswerf, een rechthoekig gebouw dat wordt doorsneden door een lange diagonaal. Ook de drinkwateropslagplaats bij de Brienenoordbrug in de vorm van waterdruppels was van zijn hand.[2] Tevens ontwierp hij de Benno Premselabrug in 2004 en de Uyllanderbrug in 2012 in Amsterdam.

Quist ontwierp ook meubels.[3]

Hij was hoogleraar aan de Technische Universiteit Eindhoven van 1968 tot 1975. Daarna was hij Rijksbouwmeester in de periode 1975-79. Van 1988 tot 1994 was hij bijzonder hoogleraar in het bijzonder architectonisch ontwerpen aan de Universiteit van Amsterdam.[4] In 1995 werd het bureau van Quist samengevoegd met Architektenburo Wintermans tot Quist Wintermans Architekten.

Over Wim Quist verscheen een aantal monografieën door architectuurhistoricus Auke van der Woud, alle met fotografie van Kim Zwarts, vormgegeven door Reynoud Homan, uitgegeven door nai010 uitgevers, gericht op architectuur, kunst, design en fotografie. In 1984 wijdde het Noord-Brabants Museum de tentoonstelling Quist, architect, 20 jaar activiteit aan zijn werk.

In 2021 spande hij een rechtszaak aan tegen drinkwaterbedrijf Evides dat een kantoor liet ontwerpen tegen het dienstgebouw op het complex van Kralingen, een oorspronkelijk ontwerp van Wim Quist. De rechter stelde een inbreuk op zijn auteursrecht vast en beval Evides met hem te overleggen.[5]

Quist werd 91 jaar oud.[6]

Galerij met werken van Wim Quist in chronologische volgorde.[7]

Onderscheidingen

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Wim Quist, architect / Auke van der Woud; fotogr. Kim Zwarts. 1989. Monografieën van Nederlandse architecten, 1.
  • Wim Quist: projecten = projects 87–92 / Auke van der Woud; fotogr. Kim Zwarts; [tek. Rob Dubbeldam; vert. John Kirkpatrick]. 1992.
  • Wim Quist: projecten = projects 1992–2000 / Auke van der Woud; fotogr. Kim Zwarts; [projectbeschrijvingen Wim Quist; tek. Quist Wintermans Architekten; vert. John Kirkpatrick]. 1999.
[bewerken | brontekst bewerken]