Wolverhampton Wanderers FC

Wolverhampton Wanderers
Naam	Wolverhampton Wanderers Football Club
Bijnaam	Wolves
Opgericht	1877
Plaats	Wolverhampton
Stadion	Molineux
Capaciteit	32.050
Voorzitter	Jeff Shi
Eigenaar	Fosun International
Technisch directeur	Scott Sellars
Trainer	Gary O'Neil
Competitie	Premier League
Tenue
Alternatief
	Geldig voor 2023/24
Portaal	Voetbal

Wolverhampton Wanderers FC is een Engelse voetbalclub uit de stad Wolverhampton, die is opgericht in 1877 en sinds 2018 weer uitkomt in de Premier League, de hoogste Engelse divisie. De club speelt haar thuiswedstrijden in het Molineux Stadium.

In de jaren vijftig behaalde de club haar grootste successen. Het werd drie keer Engels landskampioen en won twee keer de FA Cup.

Na 1984 verdween de club voor bijna twintig jaar uit de hoogste klasse, maar werd na één seizoen terug naar de tweede klasse verwezen. In 2009 maakt de club zijn rentree op het hoogste niveau. In 2012 eindigde Wolverhampton op de laatste plaats en degradeerde naar de Championship. In 2013 degradeerde de club opnieuw en moest ze gaan spelen in de League One. Na het seizoen 2013/14 promoveerde de club echter opnieuw naar The Championship.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Beginjaren[bewerken | brontekst bewerken]

De club werd opgericht als St. Luke's in 1877 door John Baynton en John Brodie nadat een groep studenten van de St. Luke school in Blakenhall, een buurt in Wolverhampton, een voetbal cadeau gekregen had. Twee jaar later fuseerde het team met de voetbal- en cricketclub The Wanderers en werd zo Wolverhampton Wanderers. Het team wordt ook vaak The Wolves genoemd. In 1881 verhuisde de club naar een stadion aan de Dudley Road. In 1888 was de club een van de oprichters van de Football League. Het voetbal was in deze tijd het verst geëvolueerd in Midden-Engeland en er namen geen teams uit de hoofdstad deel. De Wolves eindigden op een respectabele derde plaats en bereikten ook hun eerste finale van de FA Cup. Daarin verloren ze van Preston North End, dat ook al landskampioen geworden was en zo de eerste dubbel in de wereldgeschiedenis binnen haalde. De volgende jaren bleef de club in de subtop. Op 26 maart 1893 wonnen ze hun eerste FA Cup in de finale tegen Everton met 1-0. In de competitie liep het echter minder vlot en een degradatie kwam steeds dichterbij. In 1897/98 werd de club opnieuw derde in de competitie en twee jaar later vierde. De Wolves degradeerden voor de eerste keer uit de First Division in 1905/06.

Lagere klassen[bewerken | brontekst bewerken]

De volgende seizoenen eindigde de club in de middenmoot, maar verbaasde wel in de FA Cup finale van 1908 door deze te winnen van Newcastle United, dat vierde werd in de hoogste klasse. Het duurde tot 1914/15 vooraleer de club ook maar in de buurt van promotie kwam met een vierde plaats, maar slaagde er niet in te promoveren. Door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog lag de competitie daarna enkele jaren stil.

Na de oorlog bleef de club pover presteren en degradeerde in 1922/23 zelfs voor het eerst naar de derde klasse. Met één punt voorsprong op Rochdale werd de club kampioen en beperkte de afwezigheid in de tweede klasse dus tot één seizoen. Na twee jaar in de subtop viel de club terug op en leek opnieuw op degradatie af te stevenen, maar dan herstelden de Wolves zich en in 1931/32 werd de club kampioen en keerde zo na 26 jaar terug naar de hoogste klasse.

Glorieperiode[bewerken | brontekst bewerken]

In het eerste seizoen konden de Wolves een degradatie net vermijden en ook de volgende seizoenen waren ze geen hoogvlieger. Pas in 1936/37 trad de club terug in de schijnwerpers door vijfde te eindigen. Het volgende seizoen was de club dicht bij een eerste landstitel. De titelstrijd woedde tot op de laatste speeldag. De Wolves moesten winnen, maar verloren van Sunderland en hierdoor greep Arsenal de titel in extremis. Ook het jaar erop moest de club tevreden zijn met een tweede plaats, dit keer telde Everton wel vier punten voorsprong. Een tweede tegenslag dat seizoen was een verloren bekerfinale tegen underdog Portsmouth. Door de Tweede Wereldoorlog werd het voetbal weer enkele jaren stilgelegd in Engeland.

Na de oorlog ging de club op zijn elan verder en streed opnieuw tot op de laatste speeldag mee om de landstitel. De strijd werd in directe confrontatie gespeeld tegen Liverpool. Deze laatste won met 2-1 en kroonde zich zo kampioen, Manchester United kwam nog op gelijke hoogte met Wolverhampton. Dit werd de laatste wedstrijd van Stan Cullis, die al sinds 1934 voor de club speelde. Cullis nam nu het roer over als trainer en zou dat tot 1964 blijven. Onder zijn leiding behaalde de club zijn grootste successen. In 1949 haalde de club na 41 jaar opnieuw de FA Cup binnen door een 3-1 zege op Leicester City. Na twee subtopseizoenen eindigde de club in 1949/50 bovenaan de rangschikking, maar moest op basis van doelsaldo de titel aan Portsmouth laten. De volgende twee seizoenen waren behoorlijke tegenvallers en de club kon niet eens in de linkertabelhelft eindigen. Onder kapitein Billy Wright klom de club weer naar boven in 1952/53 met een derde plaats. Billy Wright was de eerste speler die meer dan 100 interlands achter zijn naam had staan.

In 1953 werd er kunstlicht geplaatst zodat er ook 's avonds gespeeld kon worden. In deze periode was dat nog niet zo frequent. In de volgende maanden werden er enkele vriendschappelijke wedstrijden gespeeld in kunstlicht tegen onder andere Racing Club de Avellaneda en Spartak Moskou. Een derde wedstrijd volgde tegen Honvéd Boedapest. Het Hongaarse nationale elftal was recent vicewereldkampioen geworden en de Hongaarse clubs hadden dus veel aanzien en bovendien was Honvéd landskampioen geworden. Bij rust stonden de Wolves 0-2 achter en ze wonnen uiteindelijk nog met 3-2. Door deze overwinning werd de club bestempeld als wereldkampioen. Dit was een van de aanleidingen voor een Europees toernooi met landskampioenen dat ook 's avond onder kunstlicht gespeeld zou worden.

Datzelfde jaar was het eindelijk prijs in de competitie en de Wolves claimden voor het eerst de landstitel met vier punten voorsprong op West Bromwich Albion. Het volgende seizoen moest de club Chelsea voor laten gaan en daarna Manchester United. Na een middenmootseizoen werd de club opnieuw kampioen in 1957/58. Hierdoor mocht de club voor het eerst Europees voetbal spelen, maar werd al in de eerste ronde uitgeschakeld door Schalke 04. De titel werd verlengd en de tweede Europese campagne verliep beter. De Wolves bereikten de kwartfinales, waarin ze twee keer een pak slaag kregen van Barcelona. 1959/60 had een magisch seizoen kunnen worden. De Wolves scoorden voor het derde seizoen op rij meer dan 100 doelpunten en konden ook voor de derde keer op rij kampioen worden en de eerste dubbel van de twintigste eeuw winnen. Burnley gooie echter roet in het eten en eindigde met één punt voorsprong op de eerste plaats. Wel won de club voor de vierde keer de FA Cup, in de finale van Blackburn Rovers. In de Europacup II werden de Wolves in de halve finale uitgeschakeld door de Glasgow Rangers. Na nog een derde plaats liep het helemaal mis in 1961/62 waar de club slechts op een achttiende plaats eindigde. De club herstelde zich met een vijfde plaats in het daaropvolgende seizoen.

Ontslag Cullis en Amerikaans kampioen[bewerken | brontekst bewerken]

In september 1964 werd Stan Cullis na 16 jaar bedankt voor bewezen diensten. Het seizoen was slecht begonnen en de club raakte het hele seizoen niet weg uit de degradatiezone. Twee jaar later werd de club vicekampioen achter Coventry City en maakte zo zijn rentree in de First Division.

In 1967 werd de club door de Amerikaanse United Soccer Association uitgenodigd om een zomerseizoen te komen spelen. Deze competitie, die slechts één seizoen bestond, importeerde twaalf Europese clubs naar twaalf Amerikaanse en Canadese steden. Elke club kreeg een plaatselijke naam en Wolverhampton speelde onder de naam Los Angeles Wolves. De Wolves wonnen de westelijke divisie en speelden tegen de winnaar van de oostelijke divisie, de Washington Whips (het Schotse Aberdeen). Deze competitie fuseerde na dit seizoen met de National Professional Soccer League, die ook in 1967 van start was gegaan en werd zo de North American Soccer League.

UEFA Cup-finale en laatste jaren eerste klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Na drie middelmatige seizoenen werd de club met sterren als Derek Dougan, Kenny Hibbitt en Frank Munro in zijn rangen gedeeld derde met Tottenham in 1970/71. Hierdoor plaatste de club zich voor de allereerste editie van de UEFA Cup. In de eerste twee rondes werden Académica en ADO Den Haag van de tafel geveegd met een 7-1 score over twee wedstrijden. Ook FC Carl Zeiss Jena, Juventus en Ferencváros werden op weg naar de finale verslagen. De tegenstander in de finale was landgenoot Tottenham. De club won de heenwedstrijd en in de terugwedstrijd werd het gelijk, waardoor Tottenham de eerste UEFA Cup in zijn kast mocht steken. Twee jaar later werd de club vijfde en een nieuw UEFA-avontuur werd vroegtijdig gestopt in de tweede ronde door het Oost-Duitse Lokomotive Leipzig. In 1974 won de club wel de finale van de League Cup tegen Manchester City.

In 1975/76 degradeerde club opnieuw, maar keerde als kampioen meteen terug. Nottingham Forest werd derde en promoveerde ook dat jaar. Terwijl Nottingham als promovendus de landstitel voor het eerst en tot dusver enige maal binnen haalde, moest Wolverhampton tevreden zijn met een vijftiende plaats. Nottingham schreef geschiedenis door twee keer op rij de Europacup I te winnen en is daarmee het enige team in Europa dat vaker deze beker won dan de eigen landstitel. Na twee middelmatige seizoenen werden The Wolves zesde in 1979/80, net achter Nottingham en dat seizoen won de club voor de tweede keer in de clubgeschiedenis de League Cup, ten koste van het hoger aangeslagen Nottingham. De club ging nog één keer Europa in, maar werd door PSV meteen uitgeschakeld. Twee seizoenen later was de club terug bij af en werd naar de tweede klasse verwezen. Als vicekampioen maakte de club snel zijn rentree, maar die verliep niet van een leien dakje. De Wolves eindigden laatste met twaalf punten achterstand op voorlaatste Notts County.

Terugval en heropstanding[bewerken | brontekst bewerken]

De club kreeg te kampen met financiële problemen en het volgende seizoen eindigde al even catastrofaal als het vorige en er volgde een tweede degradatie op rij. Ook in de derde klasse ging het volledig mis en de club werd, nu gedeeld met Swansea City, laatste. Op drie jaar tijd was de club van de top naar de kelder van de Football League gedaald en het faillissement en het einde van de club wenkte. De stad redde de club en in 1986 werd Graham Turner aangesteld als trainer. Onder zijn leiding ging het weer beter met de club. Na een vierde plaats versloeg de club in de eindronde Colchester United, maar ging dan twee keer de boot in tegen Aldershot FC. Het volgende seizoen werd de club met 90 punten kampioen. Dat jaar bereikte de club opnieuw Wembley voor de finale van de Sherpa Van Trophy (Football League Trophy), een beker voor clubs uit lagere klassen. De Wolves speelden de finale tegen Burnley voor de ogen van 80.841 toeschouwers, een record voor deze beker, waarvan 50.000 supporters uit Wolverhampton. De Wolves zijn de enige voormalige landskampioen die ooit de beker wisten te winnen, Burnley en Huddersfield Town waren wel finalist. Ook het volgende seizoen werd de club kampioen en keerde zo terug naar de tweede klasse.

De belangrijkste speler in die tijd was Steve Bull, die was gekocht van West Bromwich Albion. Hij scoorde zoveel goals, dat terwijl hij in de derde divisie speelde, hij toch werd opgeroepen voor het Engelse elftal. Ze haalden net niet de play-offs, waardoor de kans ontglipte dat de club een unieke derde promotie op rij zou behalen. Bull scoorde 306 keer voor de Wolves, waarvan 250 competitiewedstrijden, vooraleer hij op pensioen ging in 1999. Hij is de enige speler van de Wolves die in de laatste kwarteeuw van de twintigste eeuw voor de nationale ploeg speelde.

In 1990 werd de club gekocht door Jack Hayward. Het stadion werd vernieuwd om aan de voorschriften te kunnen voldoen. Na enkele middenmootplaatsen werd in 1994/95 de vierde plaats behaald en hierdoor plaatsten ze zich voor de play-offs waarin de club verloor van Bolton Wanderers. Na een teleurstellende twintigste plaats werd de club het seizoen er op derde en werd in de play-offs verslagen door Crystal Palace.

Recente geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Het duurde tot 2001/02 voordat de club opnieuw de play-offs wist te bereiken, maar ook nu werden ze meteen uitgeschakeld, deze keer door Norwich City. Het daaropvolgende seizoen eindigde de club als vijfde en versloeg het in de promotie play-offs Reading. In de finale, gespeeld op maandag 26 mei 2003 in het Millennium Stadium in Cardiff, won Wolverhampton met 3-0 door treffers van Mark Kennedy, Nathan Blake en Kenny Miller. Daardoor keerde de club na negentien jaar terug in de hoogste afdeling, die sinds 1993 Premier League heette. Daarin wist Wolverhampton geen potten te breken in het seizoen 2003/04: onder leiding van trainer Dave Jones eindigde de club samen met Leeds United en Leicester City op een gedeelde laatste plaats, met slechts 33 punten, waardoor degradatie een feit was.

Het volgende seizoen begon catastrofaal en tegen november leek een tweede degradatie op rij in zicht. Jones werd ontslagen en vervangen voor een maand door Stuart Gray, voordat oud-bondscoach Glenn Hoddle het roer overnam. Onder zijn leiding verloor de club slechts een van de vijfentwintig resterende competitiewedstrijden en de club eindigde uiteindelijk op de negende plaats. Het volgende seizoen deed de club mee in de middenmoot, maar het team straalde weinig passie uit en de tactieken van Hoddle waren soms bizar waardoor de supporters zich tegen hem keerden en dreigden geen nieuw abonnement te nemen als Hoddle niet ontslagen werd. Hoddle liet de eer aan zichzelf en nam ontslag. Het volgende seizoen bereikte de club opnieuw de play-offs en verloor daarin van West Bromwich. In 2007/08 miste de club op een haar na de play-offs.

De club ging verder in op de weg om talentvolle jonge spelers te rekruteren in lagere klassen in plaats van zware investeringen te doen. In 2008/09 had de club de beste competitiestart sinds 1949. Na een gelijkspel tegen Plymouth Argyle won de club zeven keer op rij. De zegereeks werd gestopt door concurrent Reading en enkele speeldagen later won Norwich zelfs met 5-2, waardoor Birmingham City de leidersfakkel overnam. Maar na opnieuw zeven zeges op rij tot aan Kerstmis was de club opnieuw leider. 2009 begon slecht met slechts één overwinning op elf competitiewedstrijden. Er kwam versterking opdagen: Kyel Reid en Nigel Quashie werden voor de rest van het seizoen geleend van West Ham United en Christophe Berra werd voor £2,3 miljoen gekocht van het Schotse Hearts. Birmingham en Reading waren er ondanks de slechte prestaties nog niet in geslaagd om de leiderspositie over te nemen en na een 13 op 15 werd de leiderspositie enkel maar verstevigd. Op 18 april 2009 werd de promotie naar de Premier League veilig gesteld en de club sloot het seizoen af met 90 punten, zeven meer dan eerste achtervolger Birmingham.

Ze behaalden in de Football League First Division een aantal maal de play-offs, maar pas in 2003 zouden ze promoveren naar de Premier League.

Terug in de Premier League behaalden ze slechts acht overwinningen en een totaal van 33 punten, waardoor ze meteen weer degradeerden. Na een slecht begin van het 2004/05 seizoen werd Dave Jones vervangen door Glenn Hoddle. Onder Hoddle verloor de club slechts een van de laatste 25 competitiewedstrijden, maar daar zaten 15 gelijke spelen tussen, waardoor ze slechts negende eindigden.

Op de voorlaatste speeldag van het seizoen 2008-2009 behaalde de club een 1-1 gelijkspel bij Barnsley. Dat volstond voor de titel in de Engelse tweede afdeling. De Wolves spelen vanaf het seizoen 2009-2010 dus opnieuw in de Premier League. In het eerste seizoen kon de club zich handhaven op het hoogste niveau. Wolves eindigden op de 17e plaats (39 punten in totaal) met één punt voorsprong op degradanten Birmingham City en Blackpool. Tijdens het seizoen 2011/12 eindigden de Wolves op de laatste plaats met slechts 25 punten. Dat waren er zes minder dan Blackburn Rovers en elf minder dan Bolton Wanderers. De club keerde na twee jaar terug in de Championship, het op een na hoogste niveau in Engeland. Het moest noodgedwongen sterspelers Matt Jarvis en Steven Fletcher verkopen. Dat geld werd geïnvesteerd in de aankoop van verschillende jonge spelers. Echter eindigde de club op de voorlaatste plaats met 51 punten. Daardoor daalde de club voor het tweede jaar op rij en is het vanaf het seizoen 2013/14 in de Football League One actief. Na het seizoen 2013/14 promoveerden The Wolves echter weer naar de Championship.

Wolverhampton Wanderers werd op 21 juli 2016 overgenomen door de Chinese investeringsmaatschappij Fosun International^[1]. Het bedrijf nam de club over voor een bedrag van 45 miljoen pond sterling van Steve Morgan en diens Bridgemere Group. Met het nieuwe geld ging de club de transfermarkt op.

Een van de verrassende aankopen van de club was de Portugese international Rúben Neves, die in de zomer van 2017 voor een recordbedrag in The Championship van 15,8 miljoen pond sterling werd overgenomen van FC Porto. Ook de nieuwe trainer was een Portugees: de op Sao Tomé geboren Nuno, die aantrad als opvolger van Paul Lambert. Hij zette een succesvolle reeks neer. Op zaterdag 14 april 2018 wist Wolverhampton Wanderers na een absentie van zes jaar terug te keren in de Premier League. The Wolves zagen concurrent Fulham gelijkspelen tegen Brentford (1-1), waardoor de club zich verzekerde van een klassering in de toptwee.^[2] Uiteindelijk eindigde Wolverhampton als eerste, met een voorsprong van negen punten op achtervolger Cardiff City dat daardoor eveneens promotie afdwong naar de hoogste afdeling van het Engelse profvoetbal.

De terugkeer van Wolverhampton Wanderers naar de Premier League resulteerde in een zevende plaats in hun eerste seizoen. Deze positie leverde hen een plaats op in de UEFA Europa League, voor het eerst sinds seizoen 1980/81, in de tijd dat het toernooi nog UEFA Cup heette. Wolverhampton Wanderers won over twee wedstrijden met 5-3 van Torino tijdens de play-offs in augustus 2019 en bereikte de groepsfase van het toernooi, waar zij tussen september en december 2019 tegen Slovan Bratislava, Braga en Beşiktaş speelden. Na als tweede te zijn geëindigd in de groepsfase en Espanyol te hebben verslagen in de volgende ronde, kwam de ploeg bij de laatste zestien terecht. Hier moesten ze spelen tegen het Griekse Olympiakos Piraeus.

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Football League First Division: 1954, 1958, 1959
Football League Second Division/EFL Championship: 1932, 1977, 2009, 2018
Football League Third Division: 1924 (North), 1989, 2014
Football League Fourth Division: 1988
FA Cup: 1893, 1908, 1949, 1960
Football League Cup: 1974, 1980
FA Charity Shield: 1949*, 1954*, 1959, 1960* (*: gedeeld)
Football League Trophy: 1988
Football League War Cup: 1942
Texaco Cup: 1971

Eerste elftal[bewerken | brontekst bewerken]

Selectie[bewerken | brontekst bewerken]

Nr.	Naam	Nationaliteit	Geb. datum	Sinds	Contract	Vorige club
Doelmannen
1	José Sá	Portugal	17-01-1993	2021	2026	Olympiakos
25	Daniel Bentley	Engeland	13-07-1993	2023	2025	Bristol City
40	Tom King	Wales	09-03-1995	2023		Northampton Town
Verdedigers
2	Matt Doherty	Ierland	16-01-1992	2023	2026	Atlético Madrid
3	Rayan Aït-Nouri	ALG	06-06-2001	2021	2026	Angers
4	Santiago Bueno	Uruguay	09-11-1998	2023	2028	Giron
15	Craig Dawson	Engeland	06-05-1990	2023	2025	West Ham United
17	Hugo Bueno	Spanje	18-09-2002	2022	2026
19	Jonny	Spanje	03-03-1994	2019	2025	Atlético Madrid
22	Nélson Semedo	Portugal	16-11-1993	2020	2025	Barcelona
23	Max Kilman	Engeland	23-05-1997	2018	2028	Maidenhead United
24	Toti	Portugal	16-01-1999	2020	2027	Estoril
Middenvelders
5	Mario Lemina	Gabon	01-09-1993	2023	2025	Nice
6	Boubacar Traoré	Mali	20-08-2001	2022	2023	Metz
8	João Gomes	Brazilië	12-02-2001	2023	2028	Flamengo
20	Tommy Doyle	Engeland	17-10-2001	2023	2024	Manchester City
28	Bruno Jordão	Portugal	12-10-1998	2019	2024	Lazio
32	Joe Hodge	Ierland	14-09-2002	2022	2027
–	Jean-Ricner Bellegarde	Frankrijk	27-06-1998	2023	2028	Strasbourg
Aanvallers
7	Pedro Neto	Portugal	09-03-2000	2019	2027	Braga
9	Fábio Silva	Portugal	19-07-2002	2020	2026	Porto
10	Daniel Podence	Portugal	21-10-1995	2020	2024	Olympiakos
11	Hee-chan Hwang	Zuid-Korea	26-01-1996	2022	2026	Leipzig
12	Matheus Cunha	Brazilië	27-05-1999	2023	2027	Atlético Madrid
18	Saša Kalajdžić	Oostenrijk	07-07-1997	2022	2027	Stuttgart
21	Pablo Sarabia	Spanje	11-05-1992	2023	2025	Paris Saint-Germain
30	Enso González	Paraguay	20-01-2005	2023	2029	Libertad

Laatste update: 2 september 2023

Overzichtslijsten[bewerken | brontekst bewerken]

Eindklasseringen[bewerken | brontekst bewerken]

1947 3e
First Division
1948 5e
First Division
1949 6e
First Division
1950 2e
First Division
1951 14e
First Division
1952 16e
First Division
1953 3e
First Division
1954 1e
First Division
1955 2e
First Division
1956 3e
First Division
1957 6e
First Division
1958 1e
First Division
1959 1e
First Division
1960 2e
First Division
1961 3e
First Division
1962 18e
First Division
1963 5e
First Division
1964 16e
First Division
1965 21e
First Division
1966 6e
Second Division
1967 2e
Second Division
1968 17e
First Division
1969 16e
First Division
1970 13e
Second Division
1971 4e
Second Division
1972 9e
First Division
1973 5e
First Division
1974 12e
First Division
1975 12e
First Division
1976 20e
First Division
1977 1e
Second Division
1978 15e
First Division
1979 18e
Second Division
1980 6e
Second Division
1981 18e
First Division
1982 22e
First Division
1983 2e
Second Division
1984 22e
First Division
1985 22e
Second Division
1986 23e
Third Division
1987 4e
Fourth Division
1988 1e
Fourth Division
1989 1e
Third Division
1990 10e
Second Division
1991 12e
Second Division
1992 11e
Second Division
1993 11e
First Division
1994 8e
First Division
1995 4e
First Division
1996 20e
First Division
1997 3e
First Division
1998 9e
First Division
1999 7e
First Division
2000 7e
First Division
2001 12e
First Division
2002 3e
First Division
2003 5e
First Division
2004 20e
Premier League
2005 9e
Championship
2006 7e
Championship
2007 5e
Championship
2008 7e
Championship
2009 1e
Championship
2010 15e
Premier League
2011 17e
Premier League
2012 20e
Premier League
2013 23e
Championship
2014 1e
League One
2015 7e
Championship
2016 14e
Championship
2017 15e
Championship
2018 1e
Championship
2019 7e
Premier League
2020 7e
Premier League
2021 13e
Premier League
2022 10e
Premier League
2023 13e
Premier League

ⓘ In 1992 invoering van de Premier League en opheffing van de Fourth Division; in 2004 opheffing van de First, Second en Third Division.

Seizoensresultaten[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoensresultaten 1980-heden
Seizoen	№	Clubs	Divisie	Duels	Winst	Gelijk	Verlies	Doelsaldo	Punten
1980–1981	18	22	First Division	42	13	9	20	43–55	35
1981–1982	21	22	First Division	42	10	10	22	32–63	40
1982–1983	2	22	Second Division	42	20	15	7	68–44	75
1983–1984	22	22	First Division	42	6	11	25	27–80	29
1984–1985	22	22	Second Division	42	8	9	25	37–79	33
1985–1986	23	24	Third Division	46	11	10	25	57–98	43
1986–1987	4	24	Fourth Division	46	24	7	15	69–50	79
1987–1988	1	24	Fourth Division	46	27	9	10	82–43	90
1988–1989	1	24	Third Division	46	26	14	6	96–49	92
1989–1990	10	24	Second Division	46	18	13	15	67–60	67
1990–1991	12	24	Second Division	46	13	19	14	63–63	58
1991–1992	11	24	Second Division	46	18	10	18	61–54	64
1992–1993	11	24	First Division	46	16	13	17	57–56	61
1993–1994	8	24	First Division	46	17	17	12	60–47	68
1994–1995	4	24	First Division	46	21	13	12	77–61	76
1995–1996	20	24	First Division	46	13	16	17	56–62	55
1996–1997	3	24	First Division	46	22	10	14	68–51	76
1997–1998	9	24	First Division	46	18	11	17	57–53	65
1998–1999	7	24	First Division	46	19	16	11	64–43	73
1999–2000	7	24	First Division	46	21	11	14	64–48	74
2000–2001	12	24	First Division	46	14	13	19	45–48	55
2001–2002	3	24	First Division	46	25	11	10	76–43	86
2002–2003	5	24	First Division	46	20	16	10	81–44	76
2003–2004	20	20	Premier League	38	7	12	19	38–77	33
2004–2005	9	24	Championship	46	15	21	10	72–59	66
2005–2006	7	24	Championship	46	16	19	11	50–42	67
2006–2007	5	24	Championship	46	22	10	14	59–56	76
2007–2008	7	24	Championship	46	18	16	12	53–48	70
2008–2009	1	24	Championship	46	27	9	10	80–52	90
2009–2010	15	20	Premier League	38	9	11	18	32–56	38
2010–2011	17	20	Premier League	38	11	7	20	46–66	40
2011–2012	20	20	Premier League	38	5	10	23	40–82	25
2012–2013	23	24	Championship	46	14	9	23	55–69	51
2013–2014	1	24	League One	46	31	10	5	89–31	103
2014–2015	7	24	Championship	46	22	12	12	70–56	78
2015–2016	14	24	Championship	46	14	16	16	53–58	58
2016–2017	15	24	Championship	46	16	10	20	54–58	58
2017–2018	1	24	Championship	46	30	9	7	82–39	99
2018–2019	7	20	Premier League	38	16	9	13	47–46	57
2019–2020	7	20	Premier League	38	15	14	9	51–40	59
2020–2021	13	20	Premier League	38	12	9	17	51–40	45
2021–2022	10	20	Premier League	38	15	6	17	38–43	51
2022–2023	13	20	Premier League	38	11	8	19	31-58	41

Wolves in Europa[bewerken | brontekst bewerken]

Zie Lijst van Europese wedstrijden van Wolverhampton Wanderers FC voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Wolverhampton Wanderers FC speelt sinds 1958 in diverse Europese competities. Hieronder staan de competities en in welke seizoenen de club deelnam:

Europacup I (2×)

1958/59, 1959/60

UEFA Europa League (1×)

2019/20

European Cup Winners Cup (1×)

1960/61

UEFA Cup (4×)

1971/72, 1973/74, 1974/75, 1980/81

Bekende (oud-)Wolves[bewerken | brontekst bewerken]

Spelers[bewerken | brontekst bewerken]

Trainers[bewerken | brontekst bewerken]

Van	Tot	Naam	D	W	G	V
09.08.2023		Gary O'Neil
14.11.2022	08.08.2023	Julen Lopetegui
03.10.2022	14.11.2022	Steve Davis
09.06.2021	02.10.2022	Bruno Lage
31.05.2017	01.06.2021	Nuno Espírito Santo
06.11.2016	30.05.2017	Paul Lambert
25.10.2016	05.11.2016	Rob Edwards
30.07.2016	25.10.2016	Walter Zenga
01.06.2013	30.06.2015	Kenny Jackett
06.01.2013	07.05.2013	Dean Saunders
01.07.2012	05.01.2013	Ståle Solbakken
24.02.2012	30.06.2012	Terry Connor
21.07.2006	13.02.2012	Mick McCarthy
07.12.2004	30.06.2006	Glenn Hoddle
03.01.2001	31.10.2004	Dave Jones
05.11.1998	17.12.2000	Colin Lee
13.12.1995	04.11.1998	Mark McGhee
15.03.1994	30.11.1995	Graham Taylor
07.10.1986	16.03.1994	Graham Turner
01.07.1986	30.09.1986	Brian Little
01.07.1984	30.06.1985	Tommy Docherty
01.07.1982	30.06.1984	Graham Hawkins
15.01.1982	30.06.1982	Ian Greaves
01.07.1978	31.01.1982	John Barnwell
01.07.1977	12.11.1978	Cyril Chung
01.07.1968	30.06.1976	Bill McGarry	358	135	101	122
01.03.1965	30.06.1968	Ronnie Allen
01.07.1964	30.06.1965	Andy Beattie
01.07.1948	30.09.1964	Stan Cullis
01.07.1927	30.06.1944	Frank Buckley