Leljacana
| Leljacana IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2019) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Jacana jacana (Linnaeus, 1766) | |||||||||||||
| |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Leljacana op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
De leljacana (Jacana jacana) is een vogel.
Kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]
Alle jacana's hebben lange poten met extreem lange tenen, waarmee ze over drijfplanten kunnen lopen zonder weg te zakken. Het verenkleed van de leljacana is zwart en kastanjebruin. Aan de snavel bevinden zich grote rode lellen. Het vrouwtje wordt groter dan het mannetje en weegt ongeveer 150 gram, maar het verenkleed is bij beide geslachten gelijk. De lichaamslengte bedraagt zeventien tot 25 cm[2] en het gewicht 90 tot 150 gram.
Leefwijze[bewerken | brontekst bewerken]
Hun voedsel van deze standvogel bestaat voornamelijk uit insecten en andere kleine waterdieren, maar ook zaden van rijstplanten staan op het menu.
Voortplanting[bewerken | brontekst bewerken]
Het nest wordt door het mannetje gebouwd op drijvende vegetatie. Hij bebroedt de eieren en brengt de jongen groot. Het territorium wordt door het vrouwtje tegen indringers verdedigd.
Verspreiding[bewerken | brontekst bewerken]
Deze soort komt voor in zuidelijk Midden-Amerika en het noordoosten van Zuid-Amerika en telt zes ondersoorten:[3]
- J. j. hypomelaena: van het westelijke deel van Centraal-Panama tot noordelijk Colombia.
- J. j. melanopygia: van westelijk Colombia tot westelijk Venezuela.
- J. j. intermedia: noordelijk en centraal Venezuela.
- J. j. scapularis: westelijk Ecuador en noordwestelijk Peru.
- J. j. peruviana: noordoostelijk Peru en noordwestelijk Brazilië.
- J. j. jacana: van Trinidad, zuidelijk Colombia en zuidelijk Venezuela door de Guyana's tot oostelijk Bolivia, noordelijk Argentinië en Uruguay.
Status[bewerken | brontekst bewerken]
De grootte van de populatie is in 2019 geschat op 5-50 miljoen volwassen vogels. Op de Rode lijst van de IUCN heeft deze soort de status niet bedreigd.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
|