Helhond

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Hellehond)
De helhond door Pieter de Monchy in De Lutte
Sherlock Holmes en Dr. Watson zien de hond in The Hound of the Baskervilles
Herne the Hunter met honden, 1840
Cadejo uit Midden-Amerika
Black Shuck uit Norfolk

Een helhond (ook hellehond of kardoes) is een mythisch wezen dat wereldwijd in volksverhalen voorkomt.

Het zien van een hellehond is in het volksgeloof een omen. Het dier wordt in sommige verhalen wel in verband gebracht met de onderwereld.

Mythologie[bewerken | brontekst bewerken]

De helhond komt onder meer voor in de mythologie:

Volksverhalen in Nederland[bewerken | brontekst bewerken]

In diverse volksverhalen leeft de helhond nog voort. De verhalen komen in Nederland voor onder meer in Twente, Noord-Brabant en Groningen. De helhond wordt in deze verhalen dikwijls gezien als de brenger van naderend onheil[1] of de dood.

De hellehond is zwart gekleurd en heeft meestal spitse oren. Mensen die een hellehond tegenkwamen, konden rekenen op een recente dood van een naaste. Als men deze honden hoorde blaffen, was de dood nabij. De hellehond wordt ook wel kettinghond genoemd,[2] men hoorde de kettingen rinkelen en vond de dood.

  • In de Overijsselse plaats De Lutte staat een bronzen beeld van de helhond, gemaakt door Pieter de Monchy in opdracht van zijn jeugdvriend de textielfabrikant Dolf Molkenboer,[3] die het beeld plaatste bij zijn woning aan de Paasbergweg. De Paasberg en het Duivendal waren de gebieden waar, volgens het volksgeloof, de helhond zich meerdere malen liet zien, evenals op het kerkhof van De Lutte. In het laatste geval betekende zijn verschijning de aankondiging van een sterfgeval. De helhond is het symbool geworden van De Lutte en staat dan ook op de dorpsvlag. Jaarlijks worden er de hellehondsdagen gehouden.[4] Het mysterie Geheim van Hades is deels gebaseerd op deze klassieke sage en vertellingen uit de Lutte. Het verhaal van de hellehond in de Lutte wordt dikwijls in verband gebracht met een overoud, Germaans verleden, dat in verband zou staan met de germaanse god Wodan. Deze verklaring wordt echter tegenwoordig naar het rijk der fabelen verwezen. We weten niet of er in de regio De Lutte in Wodan werd geloofd, en zelfs als dit wel zo zou zijn, waaruit dat geloof dan bestond.[5]
  • In Boxmeer wordt verteld over een naaister die een kamer huurde, waarin de vorige bewoner zich had verhangen. Er werd vaak een geluid gehoord alsof er met erwten of knikkers wordt gerold. Op een avond kwam de zwarte hond door de muur naar binnen. De naaister werd dood gevonden in haar bed.
  • Bij Dinther zat soms een grote zwarte hond aan de rand van het bos en liep met je mee. De hond bracht ongeluk.
  • In Grave was een hond met een grote gloeiende sleutel in zijn bek.
  • Bij de oude pastorie in Aalten verscheen een grote zwarte hond, hij rammelde met een ketting en sprong in het water. Dit zou de geest van de pastoor (die tijdens de hervorming protestants geworden was) zijn.
  • De Groningse stommelstaart heeft zwart krullend haar, de kop stijf vooruit, een ruige staart die recht achteruitsteekt, gloeiende vlammende ogen zo groot als theeschoteltjes met vaste paden en verblijfplaatsen. Hij wordt ook wel Börries, Borries of Barries (naar de heilige Liborius)[6] genoemd.

Ook Flodder en Kludde verschijnen soms als grote zwarte hond en de Ossaert wordt soms beschreven als groot zwart monster met grote klauwen.

Verhalen in andere landen[bewerken | brontekst bewerken]

De hellehond is ook in andere landen in de folklore bekend. Daar komen verschillende soorten hellehonden voor, ieder met net een iets andere nuance.

  • In het Engels zijn er bijvoorbeeld de hellhound, die hetzelfde is als onze helhond, maar ook de black dog. Deze komt vooral voor in de buurt van eeuwenoude routes, kruispunten en plekken waar mensen werden geëxecuteerd, en er zijn de Gabriel Hounds en ratchets.
  • In De hond van de Baskervilles van Sir Arthur Conan Doyle heeft deze hellehond een belangrijke rol het verhaal dat zich in Dartmoor afspeelt.
  • Als Dracula in het boek van Bram Stoker in Whitby in Yorkshire aankomt, verandert hij zichzelf in een enorme zwarte hond.
  • In Edinburgh Castle verschijnen spoken, waaronder een spookhond.

Het is vooral een Engelse traditie:

In andere landen:

Er zijn ook meer eigentijdse verzinsels:

In moderne verhalen[bewerken | brontekst bewerken]

Afbeeldingen[bewerken | brontekst bewerken]

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]