Crocodylus falconensis

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Crocodylus falconensis
Status: Uitgestorven
Fossiel voorkomen: Plioceen
Schedel van Crocodylus falconensis
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Chordata (Chordadieren)
Klasse:Reptilia (Reptielen)
Orde:Crocodilia (Krokodilachtigen)
Onderorde:Eusuchia
Familie:Crocodylidae (Krokodillen)
Onderfamilie:Crocodylinae
Geslacht:Crocodylus
Soort
Crocodylus falconensis
Scheyer et al., 2013
Portaal  Portaalicoon   Biologie
Herpetologie

Crocodylus falconensis[1][2] is een soort van uitgestorven krokodillen die in het Plioceen in het noorden van Zuid-Amerika leefde.

Fossielen[bewerken | brontekst bewerken]

Het holotype van Crocodylus falconensis is een bijna complete schedel van zevenenveertig centimeter lang met onderkaken uit de San Gregorio-formatie in de staat Falcón in Venezuela.[3] Daarnaast zijn delen van de schedel, kaken en tanden gevonden. De vondsten dateren uit het Vroeg-Plioceen met een ouderdom van circa vijf miljoen jaar. De San Gregorio-formatie overligt de Urumaco-formatie uit het Laat-Mioceen, die met tien geslachten zeer rijk is aan fossiele vondsten van krokodilachtigen.

Uiterlijke kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]

Crocodylus falconensis was een middelgrote krokodil van ongeveer vier meter lang en driehonderd kilogram zwaar.

Verwantschap[bewerken | brontekst bewerken]

Crocodylus falconensis is de oudst bekende Crocodylus-soort van het Amerikaanse continent. Een studie uit 2020 liet zien dat Crocodylus checchiai uit het Laat-Mioceen van Afrika de nauwste verwant van de Amerikaanse krokodillen is.[4] In het Laat-Mioceen zal de stamvorm van de Amerikaanse krokodillen via de Atlantische Oceaan van westelijk Afrika naar Zuid-Amerika zijn gemigreerd.