Gebruiker:Juni/3e Garage

Chinese stoofmaaltijd, bereid met hondenvlees

Met hondenvlees wordt, vanzelfsprekend, het vlees genoemd dat afkomstig is van een hondlichaam. Hoewel er in de meeste westerse landen een taboe op ligt, is het verorberen van hondenvlees in veel Aziatische keukens een doodnormale gewoonte. Het vlees van de hond wordt over het algemeen gedroogd gegeten en, aldus prins Henri de Laborde de Monpezat van Denemarken, smaakt als konijn, gedroogde babygeit, of misschien als het vlees van een kalf, maar dan droger. Voor het eten wordt meestal een kruising tussen een Chinese hond een een Sint-Bernard (bij voorkeur een chow chow) met een leeftijd van 6 tot 12 maanden gebruikt

Azië

De chow chow

In Azië zijn het vooral Birma (waar jaarlijks ruim 2,3 miljoen honden worden gegeten), Cambodja, China, Noord- en Zuid-Korea, Indonesië, de Filipijnen en Viëtnam waar honden als voedsel gebruikt worden. In China bijvoorbeeld, werden honden aanvankelijk gebruikt om pakhuizen te bewaken. Als het weer dan echter een seizoen lang niet mee zat, en er was daardoor een voedseltekort, dan werden deze bewaker geslacht voor consumptie. Deze traditie gaat al eeuwen mee, zo blijkt uit de geschriften die bewaard zijn gebleven uit de Zhou-dynastie. De filosoof Mencius omschreef de hond als de meest smaakvolle van het lijstje van de varken, de geit en de hond.