Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1967

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Frankrijk Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1967
Officiële naam Grand Prix moto de France 1967
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Datum 21 mei 1967
Organisator FIM
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
125 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Japan Yoshimi Katayama
50 cc
Snelste ronde Vlag van Japan Yoshimi Katayama
Eerste Vlag van Japan Yoshimi Katayama
Tweede Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Helmut Fath / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Eerste Vlag van Duitsland Klaus Enders / Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Tweede Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu / Vlag van Duitsland Horst Schneider
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield / Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton

De Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1967 was de derde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1967. De races werden verreden op 21 mei op het Circuit de Charade nabij Clermont-Ferrand. Alleen de 50cc-klasse, de 125cc-klasse, de 250cc-klasse en de zijspanklasse kwamen aan de start.

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Mike Hailwood leek in Frankrijk een spelletje te spelen met zijn Yamaha-tegenstanders. Drie ronden lang beperkte hij zich tot het volgen van Bill Ivy en Phil Read, maar daarna gaf hij echt gas en begon hij snel weg te lopen. Toen ontspon zich een wedstrijd die gewonnen werd door de man die van de drie de minste pech had. Eerst viel Read terug door een onbruikbare koppeling en daarna Ivy door problemen met zijn versnellingsbak én een slecht lopende motor. De overwinning van Hailwood leek nu zeker, tot hij problemen kreeg met schakelen: eerst miste hij zijn eerste twee versnellingen, en toen de motor niet meer uit de derde versnelling wilde moest hij wel stoppen. Een monteur boog het schakelpedaal recht en Hailwood kon de baan weer op vlak vóór de aanstormende Phil Read, terwijl Bill Ivy daar vlak achter reed. De drie topcoureurs waren dankzij veel problemen weer bij elkaar gekomen en wisselden in de volgende ronden regelmatig van positie. Hailwood kreeg weer schakelproblemen en bleef derde omdat zijn teamgenoot Ralph Bryans bewust achter hem bleef rijden. Ivy won de race en Read werd tweede.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 1:09"14'4 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha +8'3 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda +33'3 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda +33'9 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ +2"43'3 2
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +3"22'00 1
7 Vlag van Frankrijk Jacques Roca Bultaco +1 ronde

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki Motorophanging

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Yamaha [1]
Vlag van Canada Yvon Duhamel Yamaha [1]
Vlag van Verenigde Staten Frank Camillieri Yamaha [1]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Malcolm Stanton Aermacchi
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco
Vlag van Duitsland Rolf Schmid Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Jyun Hamano Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 20
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 17
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 8
4 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 5
5 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda
7 Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco 3
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
9 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De uitslag van de derde race in Frankrijk was bijna gelijk aan die in Spanje: 1. Bill Ivy, 2. Phil Read, 3. Yoshimi Katayama en 4. Stuart Graham. Pas daarachter zaten de verschillen. Katayama had de beste start en leidde korte tijd, terwijl Ivy in de eerste ronde nog last had van een overslaande motor. In de tweede ronde ging Read aan de leiding, maar Ivy was toen al aan een geweldige inhaalrace begonnen. In de derde ronde passeerde hij Graham en Katayama en in de vierde ronde ook Read. Ivy reed een recordronde van 125,7 km/h, 12 seconden sneller dan het oude record van Luigi Taveri met de vijfcilinder Honda. Read kreeg problemen met zijn versnellingsbak, waardoor Katayama nog dichtbij wist te komen.

125cc-viercilinder Yamaha RA 31

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 58"19'1 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha +9'5 6
3 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki +11'3 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Suzuki +1"27'9 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki +4"18'6 2
6 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Vergnais Bultaco +2 ronden 1
7 Vlag van Frankrijk Philippe Ruyssen Bultaco +2 ronden

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada Jean-Guy Duval Yamaha [1]
Vlag van Canada Ralph Swegan Yamaha [1]
Vlag van Canada Robert Lusk Yamaha [1]
Vlag van Canada Robert Messina Yamaha [1]
Vlag van Canada Tim Coopey Yamaha [1]
Vlag van Italië Francesco Villa Montesa Blessure[3]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Barry Smith Bultaco
Vlag van Australië Kel Carruthers Honda
Vlag van Australië Kevin Cass Bultaco
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki
Vlag van Duitsland Herbert Mann MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Montesa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Giovanni Burlando Honda
Vlag van Italië Walter Villa Montesa
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Hideo Kanaya Suzuki
Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki
Vlag van Japan Yasuho Shigeno Suzuki
Vlag van Nederland Cees van Dongen Honda
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 16
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 12
4 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Suzuki
6 Vlag van Hongarije László Szabó MZ 4
7 Vlag van Italië Walter Villa Montesa 3
8 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Montesa 2
Vlag van Italië Francesco Villa Montesa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki

50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Frankrijk kwamen slechts vijf 50cc coureurs aan de finish. Yoshimi Katayama won vóór zijn teamgenoten Hans Georg Anscheidt en Stuart Graham. Vierde werd Barry Smith met een Derbi en vijfde werd Ángel Nieto, ook met een Derbi. Nieto had in de eerste ronde de leiding gehad, maar de Suzuki's waren simpelweg te snel voor de Derbi. Graham had een slecht sluitende tankdop en verloor tijd doordat hij elke keer dat hij remde een scheut mengsmering in zijn gezicht kreeg. Na deze race ging het gerucht dat Suzuki graag een eerste Japanse wereldkampioen wilde: Yoshimi Katayama.

Yoshimi Katayama

Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 34"15'2 8
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki +1'5 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Suzuki +31'00 4
4 Vlag van Australië Barry Smith Derbi +3"51'4 3
5 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi +4"40'1 2
6 Vlag van Frankrijk Daniel Crivello Derbi +1 ronde 1
50cc-tweecilinder Suzuki RK 67

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Dieter Gedlich Kreidler
Vlag van Duitsland Rudolf Schmälzle Kreidler
Vlag van Duitsland Winfried Reinhard Reimo-Kreidler
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Benjamín Grau Derbi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Derbi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bordons Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Walpole Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Griffiths Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Lawley Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Suzuki
Vlag van Japan Hiroyuki Kawasaki Suzuki
Vlag van Japan Mitsuo Akamatsu Suzuki
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Nederland Aalt Toersen Kreidler
Vlag van Nederland Paul Lodewijkx Jamathi

Top tien tussenstand 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 22
2 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 14
3 Vlag van Duitsland Rudolf Schmälzle Kreidler 6
Vlag van Australië Barry Smith Derbi
5 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Derbi 4
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Benjamín Grau Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Suzuki
8 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bordons Derbi 3
Vlag van Frankrijk Daniel Crivello Derbi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Frankrijk ging de URS van Helmut Fath weer stuk kort voor het einde van de race, terwijl hij op kop lag. Klaus Enders/Ralf Engelhardt vochten aanvankelijk om de leiding met Georg Auerbacher/Eduard Dein, maar toen begon het voorwiel van Auerbacher kuren te vertonen. Het slingerde steeds harder waardoor hij terugviel. Intussen was Fath na een slechte start aan het oprukken en in de 7e ronde nam hij de leiding over. Toen een zuiger van zijn URS het begaf viel hij echter uit. Enders/Engelhardt wonnen daardoor alsnog, vóór Siegfried Schauzu/Horst Schneider en Tony Wakefield/Graham Milton.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 59"08'8 8
2 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW 4
4 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Eduard Dein BMW 3
5 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 2
6 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Armgard Neumann BMW 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS Zuiger

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zweden Bertil Persson Vlag van Zweden Berndt Äström BMW [4]
Vlag van Zweden Ruben Bjarnemark Vlag van Zweden Lennart Rägmo BMW [4]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Hans Hänni Vlag van Zwitserland Kurt Barfuss BMW
Vlag van Duitsland Harald Wohlfahrt Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW
Vlag van Duitsland Johann Attenberger Vlag van Duitsland Josef Schillinger BMW
Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW
Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk François Fernandez BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Dungsworth Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Wilson BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Lindsay BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Vinicombe Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BSA

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 22
2 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Eduard Dein BMW 17
3 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 13
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW 8
5 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW 3
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Dungsworth Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Wilson BMW 2
Vlag van Duitsland Harald Wohlfahrt Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW
9 Vlag van Duitsland Johann Attenberger Vlag van Duitsland Josef Schillinger BMW 1
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Armgard Neumann BMW
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1967
FIM wereldkampioenschap wegrace
19e seizoen (1967)
Volgende race:
Isle of Man TT 1967

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1966
Grand Prix-wegrace van Frankrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1969