Magnetische susceptibiliteit

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

De magnetische susceptibiliteit is de mate waarin een materiaal magnetisch wordt, oftewel de mate van magnetisatie als gevolg van blootstelling aan een magnetisch veld. Gewoonlijk gebruikt men de dimensieloze magnetische susceptibiliteit (χ) die gedefinieerd is als:

waarbij de magnetisatie is van het materiaal, het magnetische dipoolmoment per volume-eenheid, gemeten in ampère per meter, en waarbij de magnetische veldsterkte is, eveneens in ampère per meter.

De magnetische fluxdichtheid is gerelateerd aan via de relatie:

waarbij de magnetische veldconstante is en de relatieve permeabiliteit van het materiaal is. Merk op dat dit de definitie is volgens het SI-stelsel. De magnetische susceptibiliteit wordt in oude tabellen nog in het cgs-systeem gegeven, dat uitgaat van een andere definitie van . De cgs-waarde van de susceptibiliteit moet met vermenigvuldigd worden om de SI-waarde te verkrijgen.

Als positief is dan is de relatieve permeabiliteit groter dan 1 en wordt het materiaal para-, ferri- of ferromagnetisch genoemd. In dat geval wordt het magnetisch veld versterkt bij de aanwezigheid van het materiaal. Andersom, als negatief is, dan is de relatieve permeabiliteit kleiner dan 1 en dan is het materiaal diamagnetisch of antiferromagnetisch. Ten gevolge hiervan wordt het magnetisch veld verzwakt bij aanwezigheid van het materiaal.

De magnetische susceptibiliteit is de relatieve magnetische permeabiliteit min één.

Overige[bewerken | brontekst bewerken]

Er bestaan ook nog twee andere maten voor de susceptibiliteit.

  • De massa magnetische susceptibiliteit of in cm3·g−1 en
  • de molaire magnetische susceptibiliteit in cm3·mol−1 die als volgt gedefinieerd zijn, waarbij de dichtheid is in g·cm−3 en de moleculaire massa is in g·mol−1:
en
.
  • De magnetische permeabiliteit, de absolute permeabiliteit van een medium is de mate waarin het medium een magnetisch veld geleidt.