Scandiumoxide

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Scandiumoxide
Structuurformule en molecuulmodel
Kristalstructuur van scandium(III)oxide
 Sc3+
 O2−
Algemeen
Molecuulformule Sc2O3
IUPAC-naam scandiumoxide
Andere namen scandiumtrioxide
Molmassa 137,91002 g/mol
SMILES
O=[Sc]O[Sc]=O
InChI
1S/3O.2Sc
CAS-nummer 12060-08-1
PubChem 4583683
Wikidata Q418024
Beschrijving Witte kristallijne vaste stof
Fysische eigenschappen
Aggregatietoestand vast
Dichtheid 3,86 g/cm³
Smeltpunt 2485 °C
Onoplosbaar in water
Geometrie en kristalstructuur
Kristalstructuur kubisch
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal  Portaalicoon   Scheikunde

Scandiumoxide is het oxide van scandium, met als brutoformule Sc2O3. De stof komt voor als een witte kristallijne vaste stof, die onoplosbaar is in water.

Synthese[bewerken | brontekst bewerken]

Scandiumoxide kan bereid worden door elementair scandium te verbranden:

Kristalstructuur en eigenschappen[bewerken | brontekst bewerken]

Scandiumoxide kristalliseert uit in een kubisch kristalstelsel. Het behoort tot ruimtegroep 1a3-Th. De lengte van een zijde van de eenheidscel bedraagt 985 pm.

Scandiumoxide is een amfoteer oxide: het lost op in zowel zuren als basen. In een overmaat zoutzuur wordt het omgezet tot scandiumchloride:

In oplossingen van alkali-metalen worden scandaat-zouten gevormd. Een voorbeeld is de reactie van scandiumoxide met kaliumhydroxide, waarbij kaliumhexahydroxoscandaat(III) (K3Sc(OH)6) wordt gevormd.

Door reactie met trifluormethaansulfonzuur wordt scandiumtrifluormethaansulfonaat gevormd, een Lewis-zuur.

Toepassingen[bewerken | brontekst bewerken]

Scandiumoxide wordt, wegens het hoge smeltpunt, gebruikt in systemen die tegen hoge temperaturen en grote temperatuurschommelingen moeten bestand zijn. Verder wordt het verwerkt in keramiek en glas.

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

  • (en) MSDS van scandiumoxide[dode link]