Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1981

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Oostenrijk Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1981
Land Vlag van Oostenrijk Oostenrijk
Datum 26 april 1981
Organisator FIM, Arbö Salzburg
500 cc
Poleposition Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Eerste Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby
Derde Vlag van Japan Hiroyuki Kawasaki
350 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
Eerste Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
Tweede Vlag van Duitsland Toni Mang
Derde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Loris Reggiani
Derde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Zijspan
Poleposition Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson
Tweede Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Derde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt

De Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1981 was de tweede race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1981. De races werden verreden op 26 april 1981 op de Salzburgring nabij Salzburg

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Dat de Grand Prix van Oostenrijk in april verreden werd was voor veel mensen onbegrijpelijk. In 1979 kon ze ternauwernood doorgaan omdat er op zaterdag voor de race sneeuw viel, in 1980 werd ze helemaal afgelast en konden de teams niet eens vertrekken omdat ze in het rennerskwartier ingesneeuwd waren. In 1981 was het weer echter uitstekend. Voor de 500cc-klasse en de zijspannen was de Oostenrijkse Grand Prix de openingsrace van het seizoen. Veel aandacht ging uit naar de nieuwe Yamaha OW 54 van Kenny Roberts, die tijdens de trainingsdagen zorgvuldig verborgen werd gehouden. Ook was men benieuwd of het Honda NR 500-project eindelijk vruchten zou gaan afwerpen. Roberts vernielde zijn OW 54 bij een val in de trainingen en Takazumi Katayama wist met zijn NR 500 niet verder te komen dan de 19e trainingstijd en een 16e plaats in de race. De nieuwe LCR-zijspancombinaties kwamen nog niet goed uit de verf. Rolf Biland/Kurt Waltisperg wisten weliswaar tweede te worden, maar de overige LCR's moesten een Windle, twee Seymaz-combinaties en zelfs de zelfbouwcombinatie van Trevor Ireson voor zich dulden.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De poleposition in de 500cc-klasse ging verrassend naar Graeme Crosby die zeven duizendste seconde sneller was dan Marco Lucchinelli. Randy Mamola en Kenny Roberts hadden nogal wat tegenslag gehad in de trainingen. Mamola viel hard en blesseerde zijn hand en Roberts blesseerde een elleboog, maar reed bovendien zijn Yamaha OW 54 doormidden. Het blok werd met enige moeite in een OW 53-frame gemonteerd en zo kon hij toch de achtste trainingstijd rijden. Het harde werken aan de Honda NR 500 had geen vruchten afgeworpen: Takazumi Katayama reed de negentiende trainingstijd. Crosby reed twee ronden aan de leiding, maar werd toen gepasseerd door Lucchinelli, terwijl ook Mamola, Barry Sheene, Roberts, Boet van Dulmen, Kork Ballington, Jack Middelburg, Wil Hartog, Christian Sarron en Hiroyuki Kawasaki een tijdje in de kopgroep zaten. Mamola en Lucchinelli maakten zich los, maar Lucchinelli verremde zich en viel, waardoor Mamola eenvoudig kon winnen. Roberts stopte in de twaalfde ronde omdat zijn monoshock, die al twee seizoenen problemen op had geleverd, vast zat. Om de derde plaats werd gevochten door Sheene, Van Dulmen, Sarron en Kawasaki, maar Sarron viel uit, Van Dulmen kreeg problemen met zijn voorband en Kawasaki wist Sheene te verslaan.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 48'06"66 7 15
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 48'16"55 1 12
3 Vlag van Japan Hiroyuki Kawasaki Suzuki 48'25"14 5 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Yamaha 48'27"53 3 8
5 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha 48'28"47 6 6
6 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 48'44"76 11 5
7 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 48'55"22 12 4
8 Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki 48'57"07 14 3
9 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki 49'23"97 10 2
10 Vlag van Italië Giovanni Pelletier Suzuki +1 ronde 1
11 Vlag van Frankrijk Philippe Coulon Suzuki +1 ronde
12 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Japan Takazumi Katayama Honda +1 ronde
14 Vlag van Italië Walter Migliorati Suzuki +1 ronde
15 Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki +1 ronde
DNF Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 8
DNF Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha rem 4
DNF Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha 9
DNF Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki val 2
DNQ Vlag van Italië Graziano Rossi Morbidelli
DNS Vlag van Italië Carlo Perugini Sanvenero motor niet klaar
DNS Vlag van Italië Virgino Ferrari Cagiva motor niet klaar
DNS Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki blessure

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 15
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 12
3 Vlag van Japan Hiroyuki Kawasaki Suzuki 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Yamaha 8
5 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha 6
6 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 5
7 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 4
8 Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki 2
9 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki 2
10 Vlag van Italië Giovanni Pelletier Suzuki 1

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 350cc-race in Oostenrijk gingen aanvankelijk Toni Mang en Jon Ekerold aan de leiding, maar Patrick Fernandez wist naar hen toe te rijden en bleef bijna de hele race achter hen hangen. In de laatste ronde ging Fernandez ineens op kop en won de race. Ekerold en Mang raakten elkaar in de voorlaatste bocht, wat de sfeer tussen hen beiden niet verbeterde[1]. Mang werd tweede en Ekerold derde. Graeme Geddes leverde opnieuw een opmerkelijke prestatie door met zijn twee jaar oude Bimota-Yamaha door vierde te worden.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 50'08"90 3 15
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 50'09"24 1 12
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Solo 50'09"56 2 10
4 Vlag van Australië Graeme Geddes Bimota-Yamaha 50'37"86 9 8
5 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 50'08"92 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Yamaha 51'12"77 11 5
7 Vlag van Frankrijk Jacques Cornu Yamaha 51'14"32 7 4
8 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 51'28"81 12 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha 51'29"23 2
10 Vlag van Oostenrijk Edi Stöllinger Kawasaki 51'29"90 1
11 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha 51'38"91
12 Vlag van Italië Paolo Ferretti Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha val 6
DNF Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha val 8
DNF Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Bartol-Yamaha val 10
DNF Vlag van Italië Walter Villa Yamaha val
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Yamaha val
DNF Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Bakker-Yamaha waterpomp 25
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki ontsteking 4

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Solo 25
2 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 23
3 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 16
Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki
5 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 12
6 Vlag van Australië Graeme Geddes Bimota-Yamaha 11
7 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 8
8 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha 6
Vlag van Frankrijk Jacques Cornu Yamaha
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Yamaha 5

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Omdat Ángel Nieto de laatste ronde van de GP van Argentinië op één cilinder had moeten rijden, maakten de Minarelli-constructeurs Jan Thiel en Martin Mijwaart zich wat zorgen in Oostenrijk. Dat bleek niet nodig. Hoewel Pier Paolo Bianchi met zijn MBA de snelste start had, stelde Nieto al snel orde op zaken en hij reed meteen weg van de rest. De strijd om de tweede plaats ging tussen Bianchi en Nieto's teamgenoot Loris Reggiani. Pas in de laatste ronde wist Reggiani het pleit in zijn voordeel te beslechten. Guy Bertin blies voor de tweede keer zijn Sanvenero-motor op en zijn opvolger bij Motobécane, Jacques Bolle, lag op de vijfde plaats toen hij zichzelf door een val uitschakelde. Eugenio Lazzarini werd met zijn zelfgebouwde Iprem vierde.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 47'12"96 2 15
2 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 47'18"30 3 12
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 47'18"95 1 10
4 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Iprem 48'21"62 6 8
5 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA 48'33"87 ? 6
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 48'34"22 7 5
7 Vlag van Zweden Per-Evard Carlsson MBA +1 ronde 12 4
8 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA +1 ronde 3
9 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel MBA +1 ronde 2
10 Vlag van Nederland Henk van Kessel EGA +1 ronde 14 1
11 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA
12 Vlag van Frankrijk Yves Dupont MBA
13 Vlag van Nederland Anton Straver Morbidelli 20
14 Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse MBA
15 Vlag van Finland Johnny Wickström Morbidelli
16 Vlag van Nederland Theo Timmer MBA 21
17 Vlag van Nederland Ton Spek MBA 23
DNF Vlag van Frankrijk Guy Bertin Sanvenero motor 5
DNF Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Motobécane val 11
DNF Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA 9
DNF Vlag van Argentinië Hugo Vignetti MBA 8
DNF Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 10

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 30
2 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 24
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 16
4 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Motobécane 10
5 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 8
Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Iprem
8 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA 6
9 Vlag van Venezuela Iván Troisi MBA 6
Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA

Zijspannen[bewerken | brontekst bewerken]

De LCR-Yamaha's waren in 1981 helemaal veranderd, nu met de motor achter de bestuurder en vlak voor het achterwiel. In de openingsrace bleek vooral de machine van Rolf Biland niet erg stabiel. Jock Taylor won met zijn Windle-Yamaha alleen in de chicane al een halve seconde. Alain Michel kon zich niet met de strijd aan de leiding bemoeien door een slechte start. Taylor/Johansson wonnen met een ruime voorsprong, Biland/Waltisperg werden tweede en Michel/Burkhardt derde.

Uitslag zijspannen[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 44'26"63 3 15
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 44'31"87 2 12
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha 45'06"88 1 10
4 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha +1 ronde 5 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington Ireson-Yamaha +1 ronde 7 6
6 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha +1 ronde 5
7 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Karl Altrichter SIWA-Yamaha +1 ronde 4
8 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wilfried Dietz Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Georg Willmann RSR-Yamaha +1 ronde 9 2
10 Vlag van Nederland Jo van der Ven Vlag van Nederland Tonny Troeyen Yamaha 16 1
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha +1 ronde 6
DNS Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha ziekte[2]

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 15
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 12
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha 10
4 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington Yamaha 6
6 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha 5
7 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Karl Altrichter SIWA-Yamaha 4
8 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wilfried Dietz Yamaha 3
9 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Georg Willmann RSR-Yamaha 2
10 Vlag van Nederland Jo van der Ven Vlag van Nederland Tonny Troeyen Yamaha 1

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Een aantal coureurs kwam tegen de verwachtingen in niet aan de start in Oostenrijk. De Cagiva van Virginio Ferrari was nog niet klaar, evenals de 500cc-Sanvenero van Carlo Perugini. De Morbidelli's van Graziano Rossi arriveerden een dag na de eerste trainingen en bleken nog niet snel genoeg te zijn. Al op donderdag werd de Suzuki RG 500 van Borge Nielson gestolen. Op vrijdagnacht werd een Duitser opgepakt die met een Suzuki het rennerkwartier uit probeerde te wandelen. De politie pakte hem op en wekte Nielson, in de hoop dat de gestolen motor terecht was. Dat bleek niet zo te zijn: het was de machine van Wil Hartog. De monteurs van Hartog hadden voor de zekerheid blikjes op het tentdoek in het rennerskwartier gelegd om gewekt te worden als er iemand inbrak, maar dat had niet gewerkt.

Siegfried Schauzu[bewerken | brontekst bewerken]

Siegfried Schauzu, zelf ook al 41 jaar oud, trainde met de zeer ervaren maar 52 jaar oude Wolfgang Kalauch in het zijspan, maar ook met de veel jongere Georg Willmann, die uiteindelijk de voorkeur kreeg.

Startbewijzen[bewerken | brontekst bewerken]

Christian Estrosi kreeg in eerste instantie geen startplaats toegewezen door de organiserende Auto-, Motor- und Radfahrerbund Österreichs vanwege zijn lage positie op de gradinglist. Estrosi had in 1980 slechts twee WK-punten gescoord. De Amerikaanse vrouwelijke coureur Gina Bovaird kreeg zonder meer een startplaats, maar zij stond helemaal niet op de gradinglist.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Argentinië 1981
FIM wereldkampioenschap wegrace
33e seizoen (1981)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1981

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1979
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1982