Dit portaal is het startpunt voor alle artikelen over het Romeinse Rijk, dat van een kleine Latijnse nederzetting in de ijzertijd uitgroeide tot het grootste imperium van de oudheid.
Via dit portaal kunt u van alles lezen over de Romeinse cultuur, haar geschiedenis en bevolking. Daarnaast wordt verwezen naar de diverse artikelen die de geschiedenis behandelen van de Romeinen in België en Nederland.
Toen in 57 v.Chr.Julius CaesarGallië veroverde vielen zijn troepen ook Belgica binnen. (Het gebied bestreek ongeveer het huidige België en een stuk van Nederland tot aan de Rijn). Belgica werd toen bewoond door verschillende stammen die regelmatig oorlog tegen elkaar voerden. De stam der Eburonen werd geregeerd door Ambiorix en Catuvolcus, die de macht deelden als koning.
In 54 v.Chr. moest Caesar zijn troepen dringend opnieuw van bevoorrading voorzien en verplichtte hij de bevolking van de streken die hij en zijn troepen veroverden een deel van hun oogst aan zijn leger af te staan. Omdat de oogst dat jaar te mager was geweest waren de Eburonen hiertoe niet bereid. Caesar liet daarop zijn soldaten kampen bouwen nabij de dorpen en gaf de kampleiders elk de opdracht het bestuur over de plaatselijke stammen over te nemen en zo de noodzakelijke voedselvoorraden in beslag te nemen. Ambiorix en zijn Eburonen waren echter niet van plan zich hierbij zomaar neer te leggen. Alhoewel Caesar Ambiorix had vrijgesteld van de betalingen sloot Ambiorix zich in de winter van 54 voor Christus aan bij Catuvolcus om een opstand te leiden tegen de plaatselijke Romeinse troepen.
Op een dag vielen Ambiorix en enkele van zijn mannen een groepje Romeinen aan die buiten hun kamp in de buurt van de Keutenberghout waren gaan sprokkelen en moordden het merendeel van hen uit. De overlevende legionairs vluchtten terug naar hun kamp waarna Ambiorix de achtervolging inzette. Omdat de overmacht echter te groot bleek, besloot hij het kamp niet aan te vallen maar met de Romeinen te praten. De Eburonenkoning legde uit dat hij geen problemen had met hen en zelfs blij was met hun komst omdat zijn stam zo geen last had van andere stammen in de streek.
Het oude Rome (Latijn: Roma; Urbs, dat "stad" betekent) was een polis in Midden-Italië die uitgroeide tot een wereldrijk.
Rome bestond oorspronkelijk uit verscheidene kleine nederzettingen, gelegen op de Palatijn, Capitolijn en Quirinaal. Deze nederzettingen zouden zich tot een synoikisme omvormen, waaruit de stad Rome ontstond.
De ligging van Rome had niet gunstiger kunnen zijn, want door haar ligging aan de eerste doorwaadbare plaats in de Tiber vanaf de zee en in het midden van Italië, leek de stad wel voorbestemd om over een wereldrijk te heersen.
De Romeinen hebben een turbulente tijd gekend in België, maar wisten uiteindelijk hun macht te vestigen in een provincia die moest dienen als bufferzone tegen de Germanen.
Gedurende ongeveer vier eeuwen was een groot deel van Nederland bezet door de Romeinen. De Rijn en Moezel vormden destijds de noordelijke grens van het Romeinse Rijk. Al die tijd had het Romeinse leger de macht en bepaalde en beïnvloedde mede het leven en de cultuur van de toenmalige bewoners en de volgende generaties. De Romeinen bouwden forten langs de grens, waarbij in de directe omgeving een aantal nederzettingen ontstonden.
Een Romeinse naam bestond uit twee of drie delen: een praenomen (voornaam), een nomen gentilicium (familienaam) en een cognomen (primum) (bijnaam). Soms kwam hierbij nog een vierde deel, een agnomen (of cognomen secundum) die men op basis van persoonlijk eigenschappen of verdiensten tijdens zijn leven kreeg. Daarnaast kon ook de naam van de tribus van een Romein toegevoegd worden; die naam stond dan in de ablatief.
Een bekende naam is Julius Caesar ofwel Gaius Iulius Gaii filius Gaii nepos Caesar. De naam Julius Caesar is overgenomen door veel keizers. Filius betekent "zoon", nepos "kleinzoon".
De Romeinen beschouwden zichzelf als de meest godsdienstige mensen ter wereld. Religio (Latijn: religare betekent verbinden) bestond voor hen echter vooral uit het nauwgezet nakomen van religieuze verplichtingen, die werden gekenmerkt door extreem formalisme. Met theologische bespiegelingen b.v. over heilsverwachting hebben de Romeinen zich nauwelijks ingelaten; een godsdienstige moraal ontbrak evenzeer als een persoonlijke relatie tot de godheid.
De opvatting dat elke godheid zijn/haar eigen begrensde "arbeidsterrein" had, leidde hen daarbij tot verregaande verdraagzaamheid. De loop van de geschiedenis bracht de Romeinen reeds vroeg in contact met andere volkeren (Grieken), en zo drongen veel uitheemse bestanddelen hun godsdienst binnen. In de oorspronkelijke Romeinse opvatting waren de goden onverklaarbare machten, die hun wil in alles deden gelden, en die men gunstig moest zien te stemmen; de in deze goden werkzame kracht werd numen genoemd. Daar zij elke individualiteit misten, werden zij ook niet in mensengedaante voorgesteld: hun antropomorfe voorstelling kregen zij in Rome pas toen men de Griekse goden en mythologie overnam.
De Romeinse godenwereld ontwikkelde zich daarna tot een gevarieerd pantheon, waarin naast de oer-Romeinse goden, zoals Janus, Faunus, Pomona, de Lares en de Penates, vooral de gehelleniseerde goden zoals Jupiter, Juno, Minerva, Diana en Mercurius een voorname plaats bekleedden.
De categorie
Categorie Categorie:Romeinse godsdienst is niet gevonden
Het Romeinse leger (exercitus Romanus) bestond naast legiones (legioenen), ook uit auxiliae (hulptroepen). Het leger onderging veel hervormingen. Om over het leger te lezen tijdens een bepaalde tijd, zie:
_5.jpg)
