Gebruiker:Joostik/Kladblok

-

[1]

-

Gebruiker:Joostik/Scythisch-Siberische wereld - en

-

Gebruiker:Joostik/Terski-kust

Tabasaran

Gebruiker:Joostik/Vorstendom Tabasaran

Tabasaran

Tabasaran was een staatsformatie die bestond op het grondgebied van Dagestan. De heerser droeg de titel "majsoem". Het grootste deel van de bevolking waren Tabasarans, Azeri's en Lezgiërsns.

historische staat
Tabasaran Tabasaran
tabasaran
←   ← → X eeuw  - 1813
Hoofdstad	Choetsjni Chere (Jarag)
talen)	Tabasaran, Azeri, Lezgiërs
Religie	Zoroastrisme, jodendom, christendom, islam
Vierkant	ongeveer 1500 km²
Bevolking	10 000 mensen (volgens de reiziger Evliya Chelebi)
Regeringsvorm	Absolute monarchie
Dynastie	Mazyadidov (Arabische) Kadiev (Tabasaran)

Vermeldingen van het majsoemaat komen ongeveer uit de tweede helft van de 15e eeuw: in het "Testament van Andunik" wordt gezegd dat van de 260.000 Dagestaanse troepen, 70 duizend de troepen zijn van het majsumaat Tabasaran. De majsoem woonde in een versterkt kasteel in Choetsjni.

Het grondgebied van Tabasaran grenst aan Kajtag in het noorden, Goemik in het noordwesten, Lakenz in het zuiden, Baba-ul-Abwab in het oosten en Sjirvan in het zuidoosten. Tabasaran speelde ook een belangrijke rol bij politieke gebeurtenissen die verband hielden met de geschiedenis van de Kaukasus.

In het midden van de 17e eeuw begon er een burgeroorlog tussen vertegenwoordigers van de familie Majsoem. De Majsoems moesten verhuizen naar Jarag. Gebruikmakend van de verzwakkende kracht van de Majsoem, onderwierp de Tabasaran Qadi het noordelijke deel van de Majsoem en vormde daar een semi-onafhankelijk bezit. Naast Tabasaran en het Qadiïsme was er op het grondgebied van Tabasaran ook een bergachtig (of vrij) Tabasaran, in de dorpen waarvan de macht van Majsoem en Qadi alleen in naam werd erkend.

In 1806 aanvaardden Majsoem, Qadi en andere feodale heren uit Tabasaran het Russische staatsburgerschap. In 1813 werd Tabasaran uiteindelijk ingelijfd bij het Russische Rijk.

Tabasaran in de Middeleeuwen

Mysomstvo onderwijs

Als resultaat van de Arabische invasie van Dagestan werd het grondgebied van Tabasaran een deel van het Arabische Kalifaat, en na zijn ineenstorting, een deel van Sjirvan. In 917 begon Moechammad majsoem van de Arabische Mazyadid- dynastie Tabasaran te regeren. Daarna werden de heersers van Tabasaran "majsoems" genoemd. De belangrijkste vijand van majsoemstvo was het emiraat Derbent. In 944-956 kon Mohammeds broer Ahmad zich daar vestigen. In 948 werd Mohammed Shirvanshah en droeg hij de controle over Tabasaran over aan zijn zoon Haytham. Daarna wordt hij opgevolgd door zijn broer, Ahmad, en wordt hij opgevolgd door zijn zoon Haytham II(981-1025).

In 1025 stierf Haytham II in het "landgoed van Mohammed" (Humaydiya?). In 1065 werd Hurmuz, de kleinzoon van Yazid (via Manuchihr), begraven op het landgoed van Irsi (Ersi), met wie hij een erfelijke verwantschap moet hebben gehad (waarschijnlijk via zijn moeder). Wat Derbent betreft, de betrekkingen met Tabasaran (ertegen beschermd door een berg) waren blijkbaar minder gunstig: in 915 vocht Abu-l-Najm ibn Moechammad tevergeefs met de mensen van Tabasaran. Het feit dat emir Maimun, verdreven uit Derbent, zich in 990 terugtrok in Tabasaran, duidt op de isolatie van deze plaatsen van Derbent (dit is niet in tegenspraak met de gebeurtenissen van 1054, toen de mensen (vrijwilligers?) van Tabasaran emir Mansur hielpen).

Aan het begin van de 12e eeuw was het landgoed Tabasaran majsoem verdeeld in 24 bestemmingen, elk geleid door een lokale "sarkhang" (commandant).

Fragmentatie in Tabasaran

1239-1240. De Mongoolse Tataren vielen het grondgebied van Dagestan binnen, met vuur en zwaard trokken ze door Tabasaran. Tabasaran verloor zijn onafhankelijkheid en werd ondergeschikt aan het Kajtag utsmiisme. In 1395 valt het leger van Tamerlane het grondgebied van Tabasaran binnen en verslaat daar de Majsoem. Maar Tabasaran raakt, in tegenstelling tot andere staten van Dagestan, niet in verval.

Onder de Tataren verloor Tabasaran zijn onafhankelijkheid, maar had een sterke heerser in de persoon van Majsoem, die probeerde de voormalige fragmentatie op te heffen en zijn bezit uit te breiden. Aanvankelijk was Majsoem een ​​bondgenoot en vazal van de Kajtag Utsmi, maar na de vreselijke nederlaag van Kajtag door Timoer Lenk aan het einde van de 14e eeuw werd Tabasaran volledig onafhankelijk.

In de 15e eeuw, na drie eeuwen van politiek verval, werd Tabasaran plotseling sterker. Volgens de oudste legendes, die in de "Tarikh-Dagestan"-code vielen, werd daar al in de 14e eeuw hun eigen dynastie van Majsoem-heersers gevormd. De eliminatie van feodale versnippering kwam op een eigenaardige manier tot uiting in de Tabasaran-traditie. Er staat dat op de plaats van een klein fort in de buurt van Choetsjni, gebouwd aan het begin van de 18e eeuw, vroeger een ander fort stond- het kasteel van de zeven broers. Uitstekend bewapend en beschermd, hielden ze het hele district in hun handen, totdat uiteindelijk de inwoners van de omliggende dorpen erin slaagden hen het hoofd te bieden. Het is duidelijk dat we het hebben over de erfelijke heersers van een van de kleine lotsbestemmingen, waarin Tabasaran in de twaalfde eeuw uiteenviel. In de 15e eeuw verenigden de Tabasaran-landen zich tot één vorstendom en de majsoem kon een leger van enkele tienduizenden soldaten opstellen.

Het testament van Andunik zegt dat van de 240 duizend Dagestaanse troepen, 70 duizend de troepen zijn van de Tabasaran majsoemstvo. Volgens de kroniek "Jahan-naam", in de vijftiende eeuw. In Tabasaran woonden 40 duizend gezinnen.

1487-1488. Sheikh Gaidar valt het grondgebied van Tabasaran binnen. In 1509 werd de invasie al uitgevoerd door zijn zoon Ismail. Een tweede invasie vond plaats in 1511. Tabasaran verzwakte en werd afhankelijk van de Safavid-staat.

Maysomstvo in de nieuwe tijd

Vorming van het bezit van Cadia Tabasaransky

In de zestiende eeuw was Tabasaran een relatief groot feodaal bezit. Het onderwierp een aantal Azerbeidzjaanse en Lezgiërs-dorpen aan de grens aan zijn macht.

In de jaren 1570 breekt Er een interne strijd uit tussen vertegenwoordigers van de majsoemstvo-dynastie: een aanzienlijk deel van hen stierf, en de overlevenden, die Choetsjni verlieten, verhuisden hun woonplaats naar Jarag, waar ze kwetsbaarder werden voor aanvallen vanuit het vliegtuig en vanuit Derbent. In Choetsjni kwamen de Qadi's van Tabasarana aan de macht. Aan het einde van de 16e eeuw beleefde Tabasaran een tijd van vijandelijkheden tussen Turkije en Iran. Aan het begin van de 17e eeuw, op het grondgebied van de Kadievs van Tabasaran, erkenden lokale gemeentelijke vakbonden hun gezag niet. Als Tabasaran in de 15e eeuw 60.000 soldaten kon inzetten, zoals aangegeven in het "Testament van Andunik", dan al in de 17e eeuw, volgens de reiziger Evliya Chelebi, de bevolking van Tabasaran was ongeveer 10 duizend mensen.

Opstand in majsoemstvo

In de archieven van de goed opgeleide Tabasaran Ramazan uit het dorp Koesjtil (de moderne district Chivski) is informatie over wijdverbreide opstanden tegen de feodale elite bewaard gebleven. “Van de kant van zijn broers (Hussein kan) en zonen werd groot geweld getoond, zodat het geduld van de inwoners van de vilayat van Tabasaran opraakte vanwege deze wreedheden. Toen kwamen ze met intimidatie naar Hasik en begonnen ze geweld toe te brengen aan de Hasiks. Daarom vochten de Khasikins met de amirs en stierven twee mannen van de amirs. Toen wendden de Hasikins zich tot hun hogere leger voor hulp, en het kwam hun dierbaren te hulp... ”- Deze gebeurtenissen vonden plaats in 1631. De rebellen werden geleid door Shavan Akai uit het dorp Fardakh. Majsoem Hussein kan werd gedood als gevolg van de opstand. Gereykhan, een familielid van de majsoems, werd aangesteld als de nieuwe Majsoem. Zoals vaak gebeurde tijdens boerenopstanden, hoopten de rebellen dat hun leven beter zou zijn met een "goede heerser".

Tabasaran in de 18e-19e eeuw

Volgens de wetenschappelijke en historische werken van EM Magomedova (gewijd aan een van de meest invloedrijke bezittingen in Dagestan en de oostelijke Kaukasus- Tabasaran Tabasaran), ervaart Tabasaran in de 18e-19e eeuw relaties met naburige Dagestan-bezittingen en kanaten van Oost-Transkaukasië; strijd tegen buitenlandse indringers; Russisch-Tabasaraanse banden en de toetreding van Tabasaran tot Rusland. Elk van de vermelde vragen wordt door de auteur onderzocht voor zover de beschikbare bronnen en literatuur dit toelaten. Maar over het algemeen laten ze zien dat Tabasaran-majsoemisme, dat een strategisch gunstige geografische positie innam en omringd was door andere politieke structuren, gedurende de bestudeerde tijd een actief buitenlands beleid voerde, dat voornamelijk bestond uit het onderhouden van vriendschappelijke, goede nabuurschapsbetrekkingen met hen. In het werk wordt een speciale plaats gegeven aan de relatie van Tabasaran in het algemeen en Tabasaran in het bijzonder met Rusland, die belangrijk was voor de Tabasarans in politiek, economisch en cultureel opzicht. De auteur schetst de stadia van de betrekkingen met Rusland, die uiteindelijk eindigden met de toetreding ertoe, de aanvaarding van het Russische staatsburgerschap door de Tabasarans.

Droge Mechetka (paleolithische nederzetting)

De site van een oude man
Droge Mochetka
Moderne kijk op het grondgebied van de prehistorische nederzetting
48°49'43″ N.B sch. 44°37'48″ E e. H G I O
Een land	Rusland
Plaats	Volgograd
Belangrijkste data
130-100 duizend jaar geleden- gemaakt 1951- opening 1952, 1954, 1986- onderzoek
Toestand	OKN Nr. 3410042000 Nr. 3410042000
Mediabestanden op Wikimedia Commons

Deze term heeft andere betekenissen, zie Droge Mechetka.

Voorwerp van cultureel erfgoed van Rusland van federale betekenis reg. nr. 341540307180006 (EGROKN) Artikel nr. 3410042000 (Wikigid DB)

Soechaja Metsjotka is een middenpaleolithische vindplaats op de rechteroever van de Soechaja Metsjotka-kloof bij de monding in de Wolga, aan de noordelijke rand van Wolgograd. Ze dateert uit het Moustérien (100-75.000 BP).

De archeologische vindplaats werd in 1951 ontdekt door Michail Grisjtsjenko. In 1952-1954 werden door Sergej Zamatnin 650 m² onderzocht. De geschatte oppervlakte van de nederzetting was maximaal een zesde van een hectare. De ongeveer 40 cm dikke cultuurlaag wordt bedekt door een laag van vele meters mariene sedimenten afkomstig van de transgressie van de Kaspische Zee tijdens het Mologo-Sjeksinsko-interglaciaal, ongeveer 50.000 jaar geleden.

De onderzoekers verzamelden botten van dieren uit die periode (steppewisent, wild paard, saiga, mammoet), en ongeveer 8.000 stenen artefacten, waaronder 365 stenen werktuigen van vuursteen, kwartsiet en zandsteen: afslagen, mesvormige scherven en punten. Daarnaast zijn vijf grote en enkele kleine haardplaatsen aangetroffen, waaromheen de dierlijke botten en stenen werktuigen zich concentreren. Dit veronderstelt de aanwezigheid van woningen in de buurt van de haarden, waarschijnlijk in de vorm van kegelvormige hutten vergelijkbaar met tsjoems.

Het opgravingsmateriaal werd opgeslagen in de collectie van het Regionaal Museum van Wolgograd. Bij besluit van de ministerraad van de Russische Federatie van 4 december 1974 werd de site onder staatsbescherming genomen.

Paleobotanische gegevens wijzen op een koud klimaat en steppevegetatie. De bemonstering werd echter niet uitgevoerd vanaf de bodem met de culturele laag, maar vanaf de bovenliggende laag. Nikolaj Praslov nam nieuwe monsters van de cultuurlaag. E. S. Maljasova analyseerde 60 monsters uit de laag, die zowel de grond zelf als de afzettingen eronder en erboven bedekten.

Van beneden naar boven neemt de rol van boompollen geleidelijk toe tot 75%, het aantal sporen neemt af tot 5-10%, het gehalte aan gras- en struikpollen verandert bijna niet, van 25-30%. Onder het boomsoorten domineert de grove den, en het aandeel van sparren neemt toe tot 15-20%. De hoeveelheid berkenpollen neemt toe tot 10%, en els. Iep en linde zijn enkelvoudig, en een haagbeukpollen werd opgenomen in de lagere bodem met een cultuurlaag. Onder de kruidachtige planten domineert eerst alsem, daarna gaat de dominantie over op het stuifmeel van forbs en grassen. We ontmoetten stuifmeel van heide en sporen van chistovy  - planten die vochtige omstandigheden nodig hebben.

Volgens de momenteel beschikbare gegevens vond de accumulatie van de bodem plaats tegen de achtergrond van de bebossing van het gebied onder omstandigheden van een zekere afkoeling van het klimaat en een toename van de luchtvochtigheid. Naar boven verandert het beeld in de richting van een afname van bosareaal en vochtigheid, terwijl de klimaatkoeling ongewijzigd blijft. Rekening houdend met de dynamiek van het geleidelijke klimaatoptimum van het Mikulin-interglaciaal, vergezeld van de eerste en laatste gematigde stadia met dennen- en sparrenzones, kan worden aangenomen dat de bodemlaag met de Mousterien-vondsten tot het thermohygrotische klimaatstadium van het Mikulin-gebied behoort. interglaciaal, dat wil zeggen tot zijn laatste stadium ongeveer 75.000 jaar geleden.jaren geleden.

In de afgelopen jaren zijn er, in verband met het doelgerichte werk van de Samara-universiteit in de Wolga-regio, aanzienlijke vorderingen gemaakt in de studie van het Midden-Paleolithicum. Items uit de monumenten van het Dubovsky-district van de regio Volgograd- Chelyuskinets II en Zaikino Pepelishche worden toegevoegd aan de materialen van de Dry Mechetka.

Paleolithische site "Dry Mechetka" op dit moment^{[ wanneer? ]} werd "in de mottenballen" gezet door een garagecoöperatie die er direct boven op een modern oppervlak was gebouwd (in de figuur rechts), ondanks het feit dat het een door de staat beschermd monument was.

Culture de Xinglongwa

La culture de Xinglongwa (興隆洼文化), de 6 200 à 5 200 avant notre ère, est la plus ancienne culture néolithique connue du Nord de la Chine. On la trouve principalement sur les limites actuelles des provinces de Mongolie-Intérieure et du Liaoning, dans les bassins des fleuves Xiliao et Daling.

Historique

Jarre en terre cuite à décor cordé. Culture de Xinglongwa, Liaoning. Musée national de Chine, Pékin

Le site éponyme de cette culture est situé à Xinglongwa, sur les pentes sud-ouest d'une colline de la bannière d'Aohan, près de Chifeng. Il a été fouillé en 1983 sur 20 000 m².

Identité ethnique

Le peuple Xinglongwa est souvent considéré comme étant l'ancêtre des peuples transeurasiens actuels (incluant les japonais, les coréens, les toungouses, les mongols et les turcs).

Les restes humains mâles et femelles révèlent des individus au phénotype fortement mongoloïde, qui est typique d'Asie de l'Est.

Habitat

La culture de Xinglongwa présente plusieurs signes d'organisation communale. Sur trois sites du Xinglongwa, les maisons sont disposées en lignes parallèles, en grille. Certains de ces villages sont entourés d'un fossé. Plusieurs d'entre eux disposent également d'un grand bâtiment central, dont certains étaient eux-mêmes entourés de fossés.

Le site de Xinglongwa lui-même possédait en son centre deux grands bâtiments, d'environ 140 m². Il semblerait que certaines constructions aient été utilisées à des fins rituelles : on y a découvert de nombreux squelettes animaux, pour l'essentiel des porcs et des cerfs, certains perforés et disposés en groupes sur le sol.

Près de 120 maisons semi-enterrées ont été découvertes à Xinglongwa. Leurs dimensions moyennes étaient comprises entre 50 et 80 m², mais certaines pouvaient atteindre 100 m². Chaque habitation avait un foyer en son centre. Des fosses de stockage ont été placées aussi bien à l'extérieur qu'à l'intérieur des habitations. Une des particularités de cette culture est que des tombes ont parfois été creusées dans le sous-sol de ces habitations. De nombreuses traces de la vie quotidienne sont visibles sur le sol à l'intérieur des habitations : des outils, de la vaisselle, des fragments de céramique, et jusqu'à des os humains.

Vestiges archéologiques

Céramique

La céramique était cuite à basse température. Elle est généralement de forme simple, le seau étant la forme la plus commune. Elle est faite d'une argile sableuse, de couleur brunâtre et montée au colombin.

Outils

Les outils sont pour la plupart des houes, des pelles et des couteaux de pierre taillée. On trouve aussi des meules : plateau mopan et molette mobang, mortiers et pilons, mais aussi des haches et des herminettes en pierre. On a trouvé enfin de nombreux microlithes, montés sur os pour en faire des couteaux et des harpons.

Sépultures

Dans la tombe la plus somptueuse, un homme était enterré avec deux cochons et de nombreux objets de céramique, de pierre, d'os, de coquillage et en jade. Cette pratique très rare dans la culture de Xinglongwa semble indiquer que de tels personnages disposaient d'un statut hors du commun. Cependant aucun signe ne permet de distinguer une quelconque stratification sociale par la demeure ou par la nature de la tombe.

Mode de subsistance

Les sites de Baiyinchanghan et Xinglonggou sont actuellement les seuls sites, dans cette région, montrant des signes que l'agriculture y était pratiquée. Les nombreuses meules à plateau ont été rapprochées des déformations constatées sur les membres des jeunes femmes, laissant supposer que cette activité importante et prolongée, à genoux, en était responsable. Une analyse des traces végétales subsistant sur ces meules a démontré que cette nourriture était principalement constituée d'igname (Dioscorea sp.), de glands (Quercus sp.) et de diverses graminées Paniceae, tribu des Triticeae, dont le millet cultivé.

Hummal

Koordinaten: 35° 9′ 0″ N, 38° 43′ 0″ O | |

Als Hummal, auch Bir Onusi, wird eine Gruppe von fünf ins Mittelpaläolithikum datierten archäologischen Schichten bezeichnet, die sich im Gebiet der Ausgrabungsstätte el-Kowm im Nordosten Syriens nachweisen ließen. El-Kowm umfasst insgesamt 20 m starke Schichten, die Spuren des Zeitraums zwischen Altpaläolithikum und Jungpaläolithikum bieten. Die Schichten in Hummal, die der archäologischen Kultur des Hummalien den Namen gaben, also die Schichten 6a bis 6c, dann 7a und 7c, bzw. die darin vorgefundenen steinernen Artefakte, wurden auf ein Alter von 200.000 Jahren datiert. Dabei wurde in Hummal bisher nur das Gebiet um den dortigen artesischen Brunnen ausgegraben. Die größte Ähnlichkeit weist Hummal mit den Schichten F und E der Höhle von Hayonim im Norden Israels auf, sowie mit den noch undatierten Schichten B und C der Fundstätte Abu Sif, einer Höhle in Jordanien. Das Hummalien wurde versuchsweise dem frühen Mittelpaläolithikum zugewiesen, dem mittleren und späteren Mittelpaläolithikum die Kulturen des Yabrudien und Tayacien.

Geographie, Geologie

Die El-Kowm-Oase liegt 450 m über dem Meeresspiegel in der Steppe zwischen Rasafa, Palmyra und Deir ez-Zor. Es handelt sich um eine Senke von 20 km Durchmesser in der Gebirgskette, die sich vom Anti-Libanon bis zum Euphrat erstreckt. Dabei trennt sie die verhältnismäßig wasserreichen Gebiete im Norden von der extrem trockenen Arabischen Wüste im Süden.

Das Gebiet ist durch eine Reihe artesischer Brunnen gekennzeichnet, die in Verbindung mit tieferen Schichten stehen. Seit Beginn menschlicher Anwesenheit zog es die Hersteller von steinernen Werkzeugen in das Gebiet, insbesondere an den archäologisch bedeutenden Brunnen, der etwa 780.000 Jahre aktiv war. Wesentlich für die frühen menschlichen Besucher dürften die qualitativ hochwertigen Aufschlüsse von Flint gewesen sein. 2012 waren insgesamt 206 Lagerplätze und 142 Stätten mit paläolithischen Steinartefakten im Gebiet von El Kowm bekannt, die bis zu eine Million Jahre zurückreichen.

Die Hummal-Fundstätte steht in Zusammenhang mit dem besagten artesischen Brunnen von schwankender Bedeutung. Daher wird die Sedimentformation einerseits vom wichtigsten Erosionsfaktor der Region, dem Wind beeinflusst, andererseits von der Aktivität dieses Brunnens. Dessen Wasser wiederum zog durchgängig Tiere an, die menschlichen Jägern seit dem Altpaläolithikum als Teil ihrer Versorgung dienten. Dies schlägt sich in 20 Fundschichten nieder, die eine Stärke von 20 m erreichen, von denen fünf Schichten als Hummal bezeichnet werden, da sie einer Fundgruppe großer Ähnlichkeit zugewiesen werden können.

Grabungen

Systematische Grabungen begannen in Hummal im Jahr 1999 unter der Leitung von Jean-Marie Le Tensorer und Sultan Muhesen. In situ finden sich von den 20 Schichten El-Kowms die Schichten 6a bis 6c, dann 7a und 7c. Die Stätte gab dem Hummalien, einer archäologischen Kultur, den Namen. Dort fanden Ausgrabungen zwischen 2001 und 2005 sowie von 2009 bis 2010 statt.

Daneben fand sich eine Klingenindustrie in einem gewaltigen Sandlager, das als αh bezeichnet wird. Auch dieses war mehrere Meter hoch und war zwischen Schicht 7 und 10 in die Mitte der Doline abgesackt. Dabei entstanden keinerlei Vermischungen mit anderen Schichten.

Von 2001 bis 2005 wurden systematische Grabungen an der oberen Lage des Humalien, also an den Schichten 7c, 7a, dann 6c-2, 6c-1, 6b und 6a vorgenommen. Diese leitete die polnische Prähistorikerin Dorota Wojtzak. Die Grabungsfläche umfasste 26 m². Dabei wurden über 7.000 lithische Artefakte ausgegraben, hinzu kamen über 100 Überreste von Tieren. 2005 entdeckte eine Schweizer Gruppe ein fossiles Fragment eines Riesenkamels, das auf 150.000 Jahre datiert wurde. Es handelt sich um eine bis dahin unbekannte Art der Kamele, ein Camelus moreli. Es wurde zusammen mit menschlichen Artefakten entdeckt.

2006/7 wurden ein Stück eines menschlichen Oberschenkelknochens sowie Zähne ausgegraben, die sich allerdings nicht sicher Neandertalern zuweisen ließen. Sollte dies gelingen, so wäre Hummal die erste Fundstätte, an der Neandertaler in einer Steppe gelebt hätten.

Die Grabungsfläche wurde in eine westliche und eine östliche aufgeteilt. 2009 entstand im Südteil die Sondage S1 auf einer Fläche von 2 m², die ausgegraben wurde. Nicht alle Schichten sind an allen drei Schwerpunkten nachweisbar. So findet man Schicht 6c nur in der östlichen, Schicht 6a nur in der südlichen Zone. Die Klingenindustrie des Hummalien, die sich in allen drei Zonen nachweisen ließ, ist in stratifizierte archäologische Schichten unterteilt und ist eindeutig zwischen Yabrudien und Moustérien gelagert. Nicht ungestört sind die Schichten 6a und 6b, was einige der archäologischen und archäozoologischen Untersuchungen problematisch macht. Zumal die tierischen Überreste sehr schlecht erhalten waren und die geringe Größe der Samples kaum Schlüsse zulässt.

Trotz der Störung von Schicht 6a und 6b wurden lithische Analysen vorgenommen. Unklar ist, ob die Schwankungen der Fundmengen zwischen den Schichten auf variable Besiedlungsdichten oder die Ausgrabungsumfänge selbst zurückgeht. Schicht 6b und 6a deuten mit ihrer hohen Artefaktkonzentration auf sich wiederholende Aufenthalte von Menschen, wobei zwischen den beiden Schichten keine klare Grenze nachweisbar ist.

In den Schichten 7a, 7c und 6c-2 weisen die niedrigere Artefaktdichte und die Lage und Erhaltung der Überreste, zusammen mit mikromorphologischen Beobachtungen, auf Kurzzeitaufenthalte hin.

Lithische Analyse

Die übliche Form der Abschlaggewinnung ist die direkte Perkussion mit einem harten Hammer, wie sich etwa am leicht auszumachenden Impaktpunkt erweist, dem Punkt, an dem der Hammer jeweils aufschlug. Einige Abschläge wurden auch mittels eines weichen Hammers gewonnen, wie diffuse Blasenbildung belegt, zumindest an den Rändern. Die unidirektionale Bearbeitung dominiert in allen Schichten, doch auch bidirektional wurde bearbeitet, insbesondere in Sand αh und in den Schichten 6c-2 and 7c.

Ziel der Bearbeitung waren längliche Grundstücke (blanks), wobei diese zwischen 2 und 16 cm lang waren. Im Schnitt lag das Verhältnis zwischen Länge und Breite bei nur 2,7 zu 3. Dabei sind die Formen sehr variabel zwischen dreieckig, trapezoid, flach, schmal, breit, dick oder dünn.

Die Mehrheit ist von gewölbter Form, ein Teil ist aber auch eher rechteckig. Die meisten Rücken sind leicht facettiert oder glatt, einige sind sorgsamst facettiert. Diese „Blanks“ waren, obwohl sie unterschiedlich geformt waren, also prismatisch oder Levallois-artig. Sie scheinen das Ergebnis einer einheitlichen Reduktionsstrategie zu sein. Dabei gibt es zwei Typen, nämlich semi-rotierend und frontal. Die Facettierung wurde zur Verjüngung der Kernplattform genutzt. Darüber hinaus wurde die Oberfläche regelmäßig bearbeitet, indem man zumeist Abschläge an einem natürlichen oder kortikalen Grat schlug. Die erste Methode, die Bearbeitung der Dicke des Kerns, führte zu Klingen von recht hohem Querprofil und einem glatten Rücken. Beim Vorgang fortgesetzten Abschlagens erreichte man nach und nach den breiteren und flacheren Teil des Kerns, zugleich reduzierte sich naturgemäß dessen Volumen. In diesem Stadium der Bearbeitung änderten die Bearbeiter ihr Vorgehen und bereiteten die Randbereiche des Kerns intensiv vor. Die Kerne wurden etwa von einer oder zwei parallelen Plattformen her uni- oder bidirektional bearbeitet. Vielfach wurde die gleiche Technik immer wieder am selben (schrumpfenden) Kern zur Anwendung gebracht, so dass die Abschläge in dem Maß kleiner wurden, wie der Kern, aus dem sie gewonnen wurden, an Volumen verlor. Anscheinend gingen aber viele der Bearbeiter von dieser laminaren zur levalloisähnlichen Technik über, sobald der Kern eine bestimmte Größe unterschritt. Das Resultat war in beiden Fällen eine große Zahl von Klingen sehr unterschiedlicher Länge, wobei die Reduktionstechnik bei Weitem dominierte. Schließlich lässt sich als dritte Technik eine Bearbeitung von Stichel-Kernen (burin-cores) und eine Herstellung von trunkierten, facettierten Stücken belegen. Die stetige Abrasion orientierte sich offenbar am Ergebnis, wozu der Abschlagwinkel jeweils entsprechend der nunmehr veränderten Form angepasst wurde.

Bei diesen Vorgehensweisen erzielte man standardisierte Abschläge und Klingen. Dabei herrschten unter den retuschierten Stücken die länglichen, mit einer Spitze ausgestatteten Stücke vor, die unter harten Schlägen entstanden waren. Typologisch sind dies Spitzen (points) und konvergente Bogenschaber (side-scrapers), während die parallelen Klingen, die auf einer oder auf beiden Seiten retuschiert sind, als ein- oder beidseitige Bogenschaber oder Klingen typologisiert werden. Die retuschierten Klingen sind normalerweise länger und breiter als die nichtmodifizierten. Möglicherweise dienten sie anderen Zwecken als die dickeren Abschläge.

Weiterverwertung von Klingen war ein bedeutendes Ziel im Hummalien. Dabei wurden vorhandene Geräte naturgemäß kleiner, vielfach beidseitig bearbeitet, aber auch zerbrochene Stücke wurden umgearbeitet, ebenso wie große Splitter. Auch wurden Kratzer des Yabrudien zu Kernen umgenutzt, aus denen wiederum die oben genannten Geräte hergestellt wurden. Wohl die Mehrheit der vorgefundenen Geräte ging auf solcherlei Art der Wiederverwertung zurück. Dabei war dies einerseits Ausdruck einer gewissen Sparsamkeit, aber vor allem bieten sich veränderte Nutzungsmöglichkeiten der Endprodukte als Erklärung an.

Laili

Laili ist eine Kalksteinhöhle beim Ort Laleia (Verwaltungsamt Laleia, Gemeinde Manatuto), nahe der Nordküste Osttimors. In der Höhle ließen sich Besiedlungsspuren nachweisen, die zwischen 11.200 und bis zu 44.600 Jahre alt sind (Erstbesiedlung vor zwischen 43.283 und 44.631 Jahren calBP) und somit Stand 2017 die ältesten bekanntesten Nachweise von Menschen in Wallacea sind und auf diese Weise einen Hinweis auf den Weg der ersten Siedler Sahuls (Australien und Neuguinea) geben. Für die Untersuchungen nutze man Zooarchäologie, Steinartefakte, bathymetrische und experimentelle Isotopenanalysen. Die zuvor ältesten Funde stammten aus der Höhle von Jerimalai an der Ostspitze Timors und sind etwa 42.000 Jahre alt.

Lage der Höhle

Savanne und Kasuarinen am Fluss Laleia bei der gleichnamigen Stadt

Die Umgebung besteht aus Savannen mit Wäldchen und Grasland der Flussebene im Tal des Flusses Laleia. Die teilweise eingestürzte Höhle befindet sich etwa 4,3 Kilometer von der Nordküste Timors entfernt in einem alleinstehenden Kalkfelsen auf einer Meereshöhe von 86 m.

Vor 44.600 Jahren, zur Zeit der ältesten Besiedlungsspuren lag der Meeresspiegel 63 m tiefer und die Küste war 450 Meter weiter entfernt. Zum Höhepunkt des letzten Höhepunkts der Eiszeit vor 18.000 Jahren lag der Meeresspiegel sogar 130 m tiefer und das Ufer war fünf Kilometer entfernt.

Die Funde

Die Funde der Grabung von 2011 wurden in der Australian National University untersucht. Sie in Laili spiegeln die Anpassungen der Menschen an die Veränderungen der Umgebung im Laufe der Zeit wieder. Sie nutzten den vor Ort reichlich vorhandenen Feuerstein zur Werkzeugherstellung, um die Tierwelt, in der vielfältigen, aber stabilen Umgebung des Pleistozäns zu nutzen. Während die steinzeitlichen Bewohner anderer Fundorte auf den Inseln der Region anscheinend hauptsächlich vom Meer lebten, finden sich in Laili Hinweise, dass die dortigen Siedler auch Nahrungsquellen in Ufernähe und aus Gewässern mit Süßwasser nutzten.

Die entdeckten Steinartefakte unterscheiden sich teilweise in ihrer Form von bisher bekannten Fundstücken von Timor und dem nahe gelegenen Flores. Andere ähneln Exemplaren von Jerimalai oder von Mata Menge auf Flores. Neben einigen kleinen Fragmenten von Menschenknochen fand man auch die zwei Hundezähne (die aus moderner Zeit stammten), vier ausgestorbener Rattenarten, vier ausgestorbenen Arten von Riesenratten, mindestens einer Flughundart und sechs insektenfressender Fledermausarten. Weitere Knochen stammen von sechs Vogelarten, einer Krötenart und wenige von Eidechsen, Schlangen, Meeres- und Frischwasserschildkröten. In kleinen Mengen gab es Funde, die von Süßwasseraalen (Anguillidae) und Papageifischen (Scaridae) stammen. In den Schichten die der Zeit des Höhepunkts der letzten Eiszeit vor 18.000 Jahren zugeordnet werden nahm die Menge an Fischüberresten deutlich ab. Zu den tierischen Überresten gehörten auch Schalen von Muscheln und Krustentieren, die aus dem Meer, Mangrovensümpfen und Frischwasser stammten.

Bewertung

Die Forscher ordneten ihre Funde drei Phasen zu: Die frühe Besiedlung im Pleistozän, zwischen 44.600 und 27.000 Jahre calBP, die Phase des Höhepunkts der letzten Eiszeit, zwischen 26.000 und 16.000 Jahre BP und der Übergang vom Pleistozän in das Holozän vor 15.000 bis 3.000 Jahren.

In der Zeit der frühen Besiedlung lag die Höhle durch den gesunkenen Meeresspiegel und dem steilen Küstenverlauf deutlich weiter vom Meer entfernt. Das Klima war kälter und trockener und man lag näher an der Bergwaldzone. Die Überreste der Fauna aus dieser Zeit stammt sowohl aus dem Meer, Mangrovensümpfen und Flüssen, als auch aus Grasland und Wäldern. Die Vögel stammten dabei häufiger aus Gras- und Buschland, als aus Feuchtgebieten und Wäldern, während die Fledertiere aus dem Wald kamen. Da die Knochen der Ratten und Riesenratten im Verlauf der Zeit in der Menge gleich blieben, scheint die menschliche Besiedlung damals noch keine Auswirkungen auf die Population der mäuseartigen Nagetiere gehabt zu haben. Bis auf die Timorratte sind alle hier entdeckten Nager heute auf Timor ausgestorben, möglicherweise aufgrund des Rückgangs des Waldes im späten Holozän. Allgemein war die Tierwelt aber wohl, wie man schon in anderen Studien vermutete, schon zur Zeit der ersten Ankunft des Menschen auf Timor relativ verarmt, wenn man sie mit jener von Java, den Aru-Inseln oder Neuguinea vergleicht. Während auf Flores, und Sulawesi das Aussterben von größeren Säugetierarten auf die ersten menschlichen Siedler im Pleistozän zurückgeführt wird, scheinen die auf Timor früher existierenden Großtierarten, wie das Mini-Stegodon, eine Riesenschildkröte und eine große, dem Komodowaran ähnelnde Echse schon vor ihrem Eintreffen verschwunden zu sein.

Diese stabilen Lebensumstände könnten die Erklärung dafür sein, warum sich die Steinwerkzeuge in Laili im Laufe der Zeit technisch kaum veränderten. Auch Nachbesserungen an bestehenden Werkzeugen wurden kaum durchgeführt. Ähnliches kennt man auch von anderen neolithischen Funden in Wallacea. Auffällig ist die verhältnismäßig große Menge an Steinartefakten, vergleicht man Laili mit anderen Fundorten auf den Sundainseln, Wallacea oder Sahul. Grund könnte dafür sein, dass hochwertiger Feuerstein vor Ort in großen Mengen verfügbar war. Die Zunahme von solchen Steinwerkzeugabfällen in Richtung Eiszeithöhepunkt deutet auf eine stärkere Besiedlung der Höhle in der Zeit hin.

Die gefundenen Fischgräten sind verhältnismäßig wenig. Papageienfische kommen in Küstenriffen vor, die es wohl in dieser Zeit vor der Nordküste gegeben haben muss. Die Aale leben die meiste Zeit in Flüssen. Muscheln wurden wohl in Küstennähe, am Ufer und in Süßwasser gesammelt. Mit Fallen des Meeresspiegel im Laufe der Zeit nahmen die Arten aus den Mangrovensümpfen und dem Süßwasser im Verhältnis deutlich zu. Als zum Höhepunkt der Eiszeit vor 18.000 bis 21.000 Jahren auch das Wasser des Flusses zurückging, nahmen auch die Süßwassermuscheln in ihrer Zahl ab. Vor allem an Land lebende Krustentiere wurden gefangen, seltener Meeresbewohner. Insgesamt kann man feststellen, dass während in anderen bekannten Fundorten der Region nah der Küste die tierische Nahrung vor allem aus Fisch, Seeschildkröten und Schalentieren aus dem Meer bestand, dies in Laili nicht der Fall war. Der Speiseplan ähnelt mehr Inlandsfundorten wie Matja Kuru 2 (10 km von der Küste entfernt, besiedelt vor 35.000 Jahren) und Uai Bobo 2 (100 km landeinwärts, 16.000 Jahre alt).

Neanderthals in Southwest Asia

The known range of Neanderthals in Southwest Asia (orange) and elsewhere. Sites that have yielded skeletal remains, tagged by country- Turkey (T1): Karain. Lebanon (L1-2): Ksâr 'Akil and El Masloukh. Israel (Is1-5): Kebara, Tabun, Ein Qashish, Shovakh, and Amud. West Bank (WB1): Shuqba. Syria (S1): Dederiyeh. Iraq (Iq1): Shanidar. Iran (In1): Bisitun. Iran (In1):Wezmeh.

Zuidwest-Aziatische Neanderthalers waren neanderthalers die op het gebied van het huidige Turkije, Libanon, Syrië, Palestina, Israël, Irak en Iran woonden, het zuidelijkste deel van het bekende neanderthalergebied. Hoewel hun aankomst in Azië niet goed is gedateerd, bezetten vroege neanderthalers de regio blijkbaar tot ongeveer 100.000 jaar geleden. Op dat moment lijken Homo sapiens-immigranten ze te hebben vervangen, in een van de eerste expansies van de vroege moderne mens uit Afrika. Na ongeveer 80.000 BP lijken de neanderthalers het gebied te hebben teruggewonnen, totdat de regio ongeveer 55.000 jaar BP definitief door moderne mensen werd bezet.

Meerdere goed bewaard gebleven skeletresten zijn gevonden in Israël, Syrië en Irak. Uit Turkije, Libanon en Iran zijn fragmentarische vondsten bekend. Zuidelijker dan Jeruzalem zijn geen neanderthal-skeletresten gevonden, en hoewel er in Jordanië en in het Arabische schiereiland middenpalaeolithische Levallois-punten gevonden zijn, is het onduidelijk of deze zijn gemaakt door neanderthalers of door moderne mensen. Pogingen tot het extraheren van DNA uit Zuidwest-Aziatische Neanderthalerresten zijn tot heden (2013) nog niet succesvol geweest.

Vroegste mensen

Aangezien de Levant de landbrug van Afrika naar Eurazië vormt, suggereren de vondsten van Dmanisi in Georgië (1.810.000 BP) dat de vroege mensen enige tijd eerder door de Levant trokken.

De oudste bekende menselijke resten van Zuidwest-Azië zijn een kies en snijtand van Homo erectus, gevonden bij Ubeidiya in Israël, gedateerd op 1.500.000 BP. Een andere belangijke vondst is de Zuttiyeh-schedel, gevonden door Francis Turville-Petre in de buurt van de zee van Galilea in 1927. Hij is niet gedateerd, maar de gevonden stenen werktuigen suggereren een datum van 350-250.000 BP. Hoewel het een aantal moderne kenmerken heeft, is het geclassificeerd als Homo heidelbergensis.

Andere bekende homininfossielen in Zuidwest-Azië ouder dan 100.000 BP omvatten Shanidar 2 en 4, evenals Tabun C1. Alle drie werden geclassificeerd als neanderthalers, hoewel de exacte dateringen omstreden zijn.

Vroege moderne mensen

Men gelooft dat anatomisch moderne mensen rond 130- 100.000 BP voor het eerst uit Afrika de Levant binnentrokken, tijdens het laatste interglaciaal, in Afrika een warme, droge periode. Ook de Levant was in die periode droger en warmer dan voorheen.

Terugkeer van de neanderthalers

Potential causes for the initial extinction of modern humans from the Levant and subsequent replacement by Neanderthals around 80 ka include a short-term extreme environmental change in the Levant and environmental changes in the regions neighbouring the Levant. The only long-term environmental change that has been found in the Levant at this period is an increase in rainfall (Hallin et al. 2012), and some moderate cooling of the region (Bar-Yosef 1992, Harrison and Bates 1991), which would not predict a hominin extinction (Hallin et al. 2012). Hence, a short-lived intense environmental change (such as a volcanic winter of 6 to 1000 years caused by the Toba supereruption, Rampino and Self 1992) might have caused modern human extinction, especially if the modern human Levantine population was low (Shea 2008). In this case, Neanderthals could have moved in during or after the modern human evacuation of the region.

Environment

In tegenstelling tot de eerste moderne mensen, die in een warme periode in de Levant aankwamen, kwamen de neanderthalers in een periode van toenemende koude en droogheid in Eurazië, die bekend staat als de laatste ijstijd. In de Levant zouden de omstandigheden echter natter zijn geweest dan tegenwoordig en dan het voorgaande interglacial.

Terugkeer van de moderne mens

Unless modern humans started expanding into Eurasia through Arabia (where stone tools but very few human bones have been found), the Levant was most likely the first place Neanderthals lost ground to expanding modern humans.

Het is onduidelijk waarom de neanderthalers de Levant verlieten of het verloren zijn aan moderne mensen. Volgens Shea (2008) werden de neanderthalers door verandering van het klimaat uit de regio gedwongen. Anderzijds lijken volgens Belmaker et al. de verhoudingen van microfaunale botten in de Levant tussen 70 en 55.000 BP stabiel, ondanks het feit dat kleine fauna gevoelig is voor lichte veranderingen in temperatuur of vochtigheid. Er zou daarom weinig reden zijn om te geloven in een langzame verslechtering van de neanderthal-habitat waardoor ze rond 45.000 BP het gebed zouden moeten verlaten. Een snelle kilmaatverandering na 55.000 BP zou een reden kunnen zijn, maar volgens Hallin et al was het klimaat in de Levant stabiel in deze cruciale periode waarin de midden-paleolithische technologieën van de neanderthalers werd vervanfen door de laat-paleolithische technieken van de moderne mens.

Hoewel het milieu in deze periode in de Levant stabiel geweest lijkt te zijn, suggereerde Shea (2008) dat een snel veranderende omgeving aan de grens tussen de Levant en de Sinaï de ontwikkeling van de eerste laatpaleolithische technologieën gestimuleerd zou kunnen hebben. In dit scenario zouden de moderne mensen de neanderthalers alleen hebben kunnen verdringen nadat ze deze technologieën hadden ontwikkeld. Dit zou de oorsprong zijn van de geavanceerde Aurignacien-gereedschappen die daarna in Europa zouden worden gevonden.

Voedselverzamelingsstrategieën

Er wordt aangenomen dat neanderthalers en moderne mensen in de Levant verschillende voedselstrategieën hadden. Uit hun lithische gereedschapssets concludeerden Lieberman en Shea (1994) dat neanderthalers vaker jaagden dan moderne mensen. Volgens hen zouden de neanderthalers hun intensieve jachtstrategie hebben gebruikt om het hoofd te bieden aan een ecologisch verarmde omgeving, net zoals de Eskimo's van de 20e eeuw grotendeels afhankelijk zijn van de jacht.

Volgens Henry et al. (2017) zouden de neanderthalers in de Levant zich beperkt hebben tot bergachtig bosland, terwijl de moderne mensen van het laatpaleolithicum generalisten zouden zijn geweest, die zowel de bergbossen als de vlakke steppen exploiteerden.

List of Southwest Asian Neanderthals

List of Southwest Asian Neanderthals

land	site	belangrijkste vondsten	aantal individuen	datering	Descriptions	opmerkingen
Turkije	Karain	vier tanden	1	—	Senyürek (1949) Yalçınkaya (1988)
Libanon	Ksâr 'Akil	K2: Teeth and partial maxilla	1	—	Ewing (1963)	Ewing lost this specimen while transferring Ksar Akil material from Boston College to Fordham University.
Libanon	El Masloukh	Upper second molar	1	—	?	Neanderthal attribution is stratigraphic, not morphological.
Israël	Kebara	KMH1: 7-9 mo. old partial skel. KMH2: Post-cranial adult ♂ { {hidden|Various fragments|KMH3: Milk tooth (m1-r) KMH4: 9 milk teeth, germ of 1 permanent tooth KMH5: Child mandibular symphysis fragment, no teeth KMH6: Right maxillary fragment with M1 and M2 KMH7: Milk tooth (m?-r) KMH8: Milk tooth (m2-l) KMH9: Foot bone (4th right metatarsal) KMH10: Foot bone (1st toe distal phalanx) KMH11: Right clavicle fragment KMH12: Milk tooth (m?-r) KMH13: Milk tooth germ (m1-l) KMH14: Tooth (M2-l) KMH15: Milk tooth (m1-r) KMH16: Milk tooth (left i1) KMH17: Clavicle fragment (KMH18: Mandibular fragment with tooth [M2-r]) (KMH19: Fragmentary tooth crown [M?-r]) (KMH20: Parietal bone fragment) (KMH21: Germ of tooth [M1-l]) (KMH22: Milk tooth [upper c-l]) (KMH23: Milk tooth [i2-r]) KMH24: Tooth (M3-l) (KMH25: 3 milk teeth germs [upper c-l, m1, m2]) (KMH26: Tooth germ [i2-r]) KMH27: Tooth (I2) KMH28: Tooth (I2) (KMH29: Milk tooth [i2-l]) KMH30: Milk tooth (m1) (KMH31: Tooth [lower c])	headerstyle=background:#ccccff	style=text-align:center;}}	21 + (10)	64-59	KMH1: Smith et al. (1977) KMH2: Arensburg et al. (1985) KMH5-17, 24-31 : Tillier et al. (2003)	Neanderthal attribution uncertain in KMH18-23, 25, 29, and 31
Palestina	Shuqba	S-D1: Tooth and cranial frags.	1	—	Keith (1931)
Israël	Tabun	T C1: Nearly complete adult ♀ T C2: Toothed mandible missing I1 (♂)	15	≈170-90	McCown (1936) McCown and Keith (1939)	T C1: Neanderthal attribution is not universally accepted. As of 1975, the whereabouts of T BC2, B3, and BC6 are unknown.
Israël	Ein Qashish	(EQH-2: Third molar) EQH-3: Adult lower limbs	1 + (1)	70-60	Been et al. (2017)	Discovered in 2013, these were the first diagnostically Neanderthal remains in Southwest Asia not found in a cave. EQH-2: 70% posterior probability that Neanderthal attribution is correct.
Israël	Shovakh	(Tooth, M(3)-l)	(1)	—	S. Binford (1966) Trinkaus (1987)	"[A]lthough within archaic and modern human ranges of variation, this complex occlusal morphology may suggest that it is more likely to have derived from a Neandertal than an early modern human". (Trinkaus 1987)
Israël	Amud	A1: Adult full skeleton ♂ A2: Maxillary fragment A7: 10-mo.-old partial skel.	3	61-53	A1: Suzuki et al. (1970) A7: Rak et al. (1994)
Syrië	Dederiyeh	D1: 19-30-month-old full skel. D2: 21-30-month-old full skel.	17	—	D1: Akazawa et al. (1993) D2: Akazawa et al. (1999)
Irak	Shanidar	S1: Adult partial skel. ♂ S2: Adult crushed skel. ♂ S3: Post-cranial adult ♂ S4: Adult partial skel. (♂) S5: Adult partial skel. (♂) S6: Adult partial skel. (♀) S7: 6-9-mo.-old crushed skel. S8: Adult skeletal fragments (♀) S9: 6-12-month-old vertebrae S10: 17-25-month-old skel.	10	S2, S4: > 100 Others: 60	S1: Stewart (1959) S2: Stewart (1961) S3: Solecki (1960) S4: Stewart (1963) S5: Trinkaus (1977) Pomeroy et al. (2017) S6: Same as S4 S7: Senyürek (1957) S8: Same as S4 S9: ? S10: Cowgill et al. (2007)	Shanidar 2 and 4 are sometimes not treated as Neanderthals. All but Shanidar 3 and 10 (and fragments of 5 excavated in 2015-2016) may have been destroyed in the 2003 invasion of Iraq.
Iran	Wezmeh	maxillary right premolar tooth	1	70-40	Zanolli et al. (2019)
Iran	Bisitun	Adult radius shaft	1	—	Trinkaus and Biglari (2006)

The remains of more than 70 Southwest Asian Neanderthals have been found. Sites are sorted west to east, first by country (westernmost site) then within countries. Important remains are in bold. List of Southwest Asian Neanderthals

• view
• talk
• editPresent-day country (country of discovery) Site Principal Neanderthal finds MNI Geological age (ka) Descriptions Notes Turkey Karain Four teeth 1 — Senyürek (1949)

Yalçınkaya (1988) Lebanon Ksâr 'Akil K2: Teeth and partial maxilla 1 — Ewing (1963) Ewing lost this specimen while transferring Ksar Akil material from Boston College to Fordham University. Lebanon El Masloukh Upper second molar (1) — ? Neanderthal attribution is stratigraphic, not morphological. Israel Kebara KMH1: 7-9 mo. old partial skel.

KMH2: Post-cranial adult ♂

Various fragments 21 + (10) 64-59 KMH1: Smith et al. (1977) KMH2: Arensburg et al. (1985)

KMH5-17, 24-31 : Tillier et al. (2003) Neanderthal attribution uncertain in KMH18-23, 25, 29, and 31 West Bank (Mandatory Palestine) Shuqba S-D1: Tooth and cranial frags. 1 — Keith (1931) Israel (Mandatory Palestine) Tabun T C1: Nearly complete adult ♀

T C2: Toothed mandible missing I₁ (♂)

Various fragments 15 ≈170-90 McCown (1936) McCown and Keith (1939) T C1: Neanderthal attribution is not universally accepted. As of 1975, the whereabouts of T BC2, B3, and BC6 are unknown. Israel Ein Qashish (EQH-2: Third molar) EQH-3: Adult lower limbs 1 + (1) 70-60 Been et al. (2017) Discovered in 2013, these were the first diagnostically Neanderthal remains in Southwest Asia not found in a cave. EQH-2: 70% posterior probability that Neanderthal attribution is correct. Israel Shovakh (Tooth, M₍₃₎-l) (1) — S. Binford (1966)

Trinkaus (1987) "[A]lthough within archaic and modern human ranges of variation, this complex occlusal morphology may suggest that it is more likely to have derived from a Neandertal than an early modern human". (Trinkaus 1987) Israel Amud A1: Adult full skeleton ♂

A2: Maxillary fragment

A7: 10-mo.-old partial skel. 3 61-53 A1: Suzuki et al. (1970) A7: Rak et al. (1994) Syria Dederiyeh D1: 19-30-month-old full skel.

D2: 21-30-month-old full skel. 17 — D1: Akazawa et al. (1993) D2: Akazawa et al. (1999) Iraq Shanidar S1: Adult partial skel. ♂

S2: Adult crushed skel. ♂

S3: Post-cranial adult ♂

S4: Adult partial skel. (♂)

S5: Adult partial skel. (♂)

S6: Adult partial skel. (♀)

S7: 6-9-mo.-old crushed skel.

S8: Adult skeletal fragments (♀)

S9: 6-12-month-old vertebrae

S10: 17-25-month-old skel. 10 S2, S4: > 100 Others: 60 S1: Stewart (1959)

S2: Stewart (1961)

S3: Solecki (1960)

S4: Stewart (1963)

S5: Trinkaus (1977)

Pomeroy et al. (2017) S6: Same as S4

S7: Senyürek (1957)

S8: Same as S4

S9: ?

S10: Cowgill et al. (2007) Shanidar 2 and 4 are sometimes not treated as Neanderthals. All but Shanidar 3 and 10 (and fragments of 5 excavated in 2015-2016) may have been destroyed in the 2003 invasion of Iraq. Iran Wezmeh maxillary right premolar tooth 1 70-40 Zanolli et al. (2019) Iran Bisitun Adult radius shaft 1 — Trinkaus and Biglari (2006) Total 71 + (13)

-

Urgeschichte

Das Gebiet des heutigen Saudi-Arabien ist seit dem Paläolithikum besiedelt. Es gibt Funde, die dem Homo erectus zugeschrieben und deren Alter auf mindestens 1,6 Millionen Jahre geschätzt werden. Im Spätpaläolithikum - das Klima war auf der Arabischen Halbinsel damals niederschlagsreicher als heute - war der Norden des heutigen Saudi-Arabien von Nomaden besiedelt.

Das Neolithikum in diesem Gebiet wird durch die Entwicklung im Fruchtbaren Halbmond bestimmt; im Osten durch die Kulturen Mesopotamiens: Sumerer, Babylonier und Assyrer, im Westen durch Ägypten.

Les premières explorations archéologiques menées avant le milieu des années 1970 ont mis en évidence les traces d'un peuplement ancien de la péninsule, remontant à entre 300 000 et 500 000 ans. Une équipe internationale de chercheurs établit en novembre 2018 dans la revue Nature d'un peuplement plus ancien encore qu'imaginé jusqu'alors : des populations de type Homo Erectus aurait occupé la péninsule arabique cent mille ans auparavant. Ces hominidés n'auraient pas eu besoin de s'adapter au climat de l'époque, découvrant une Arabie Verte hospitalière.

Des outils de la fin du Paléolithique et du Néolithique, trouvés dans un Rub al-Khali aujourd'hui désertique, y ont été laissés par des chasseurs ou des colons venus s'installer sur les berges des lacs : une première vague de ces peuplements a eu lieu il y a 17 000 ans, suivie d'une autre il y a 10 000 ans et d'une dernière il y a 5 000 ans. Des fouilles le long de la côte du Nord-Est ont fait la preuve de l'existence de liens antérieurs à-2500 avec les civilisations mésopotamiennes.

Frühgeschichte

Da das Gebiet des heutigen Saudi-Arabien einerseits durch die Schifffahrtswege im Westen durch das Rote Meer und im Osten durch den Persischen Golf erschlossen wurde, andererseits auch von Karawanenstraßen durchzogen wurde und zudem im Westen, Norden und Osten von Hochkulturen umgeben war, setzen schriftliche Zeugnisse zu diesem Gebiet früh ein. Dazu zählt auch das in der Bibel genannte Königreich Midian. Kleinstaaten der Sabäer, Nabatäer, Ghassaniden, Lachmiden und Kinda und Stadtstaaten wie Tayma und Dedan bilden sich heraus. Aus dieser Zeit stammen auch die ersten Inschriften in diesem Gebiet, in der Regel in Buchstabenschriften gehalten. Moderne Wirtschaftsformen, etwa das Geldwesen, verbreiten sich und der Einfluss des Römischen Reichs erreicht die nördlichsten Teile des heutigen Saudi-Arabien.

-

https://sites.google.com/site/civilizacium/home/arheologia/ust-belskaa-kultura

https://books.google.nl/books?id=p7AvDwAAQBAJ&lpg=PA587&ots=b8wKgjbYxu&dq=%D0%A3%D1%81%D1%82%D1%8C-%D0%B1%D0%B5%D0%BB%D1%8C%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%8F%20%D0%BA%D1%83%D0%BB%D1%8C%D1%82%D1%83%D1%80%D0%B0&hl=nl&pg=PA587#v=onepage&q=%D0%A3%D1%81%D1%82%D1%8C-%D0%B1%D0%B5%D0%BB%D1%8C%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%8F%20%D0%BA%D1%83%D0%BB%D1%8C%D1%82%D1%83%D1%80%D0%B0&f=false

https://www.semanticscholar.org/paper/THE-BONE-ARTIFACTS-OF-THE-UST-BELAYA-BURIAL-GROUND%2C-Zelenskaya/001a855324a310320f14c16603a0d2f69fd56e1d

-

De laatste ijstijd bereikte zijn koudste periode tussen 26.000 en 20.000 jaar geleden. De bewoners van grote delen van Siberië werden gedwongen zich terug te trekken. In deze periode zijn mogelijk ook de eerste bewoners van Amerika de Beringstraat overgestoken en daar langs de kust naar het zuiden getrokken.

Vanaf ongeveer 19.000 jaar geleden begonnen de temperaturen langzaam weer te stijgen, waardoor mensen werden aangemoedigd om weer naar de uitgestrekte lege landschappen van het noorden te gaan. Dit was een precaire tijd voor mensen, die nog steeds in kleine mobiele groepen leefden. De meeste grote prooidieren zoals de mammoet namen in aantal af, en het klimaat bleef onvoorspelbaar en veranderlijk.

In de Amoer-regio in het Russische Verre Oosten ontstond het eerste aardewerk tussen ongeveer 14.000 en 10.000 jaar v.Chr.

De Rijksuniversiteit Groningen deed onderzoek aan vroeg aardewerk van de Osipovkacultuur aan de beneden-Amoer en de Gromatoechacultuur aan de Boven-Amoer. Analyse van lipiden of vetzuur-residuen op 28 potscherven van verschillende sites toonde aan dat de mensen van de Osipovkacultuur hun vaatwerk gebruikten om vis, waarschijnlijk trekzalm, te verwerken en visolie te verkrijgen. Bij de Gromatoechacultuur aan de Boven-Amoer daarentegen werden de potten gebruikt om vlees van landdieren, zoals herten, reeën en wilde geiten, te koken en botvetten en merg te extraheren. In beide culturen betekende dit dat voedselvoorraden konden worden aangelegd, waardoor men voor langere periodes op eenzelfde plaats kon blijven wonen, en een meer sedentaire levenswijze mogelijk werd.

Bronnen, noten en/of referenties

-

«Архипелаг» древнейшего неолита

Неолит (новокаменный век) — подлинная эпоха инноваций, в некоторых регионах мира приведшая к цивилизациям. В Нижнем Приамурье она началась очень рано и продолжалась очень долго — почти двенадцать с половиной тысяч лет. В конце ледникового периода, 10-15 тысяч лет от наших дней, у слияния Амура и Уссури и почти до современного города Комсомольска-на-Амуре существовал своеобразный «водный мир». Уровень воды был выше современного примерно на десять метров, поэтому современная пойма Амура представляла собой обширную акваторию, занятую крупными озерами. Только наиболее высокие места — террасы и сопки — выделялись на фоне водного зеркала. Они имели вид островов или полуостровов, из которых три наиболее крупные, протяженностью в несколько десятков километров, находились на месте современного города Хабаровска, вокруг хребтов Большой и Малый Хехцир и у сел Малышево и Сикачи-Алян. На этом «архипелаге» сложилась одна из древнейших неолитических культур мира — осиповская. Там расположен самый центр ее огромного ареала, протяженность которого вдоль Амура и Уссури составляет около 600 км.

Осиповскую культуру представляют более 70 археологических памятников Хабаровского края. Два из них — Гася и Гончарка весьма известны в мировой археологии. Именно в поселении Гася А. П. Окладниковым и В. Е. Медведевым в 1970-1980 годах была найдена древнейшая в регионе керамика — первый искусственный материал в истории человечества, с появлением которого начинается неолит. Поселение Гончарка, кроме керамики, дало много других свидетельств того, что осиповская культура была необычайно высокоразвитой для своего времени.

Этот уникальный памятник расположен в наиболее заселенной осиповцами части «архипелага» — на правом берегу протоки Амурской в Хехцирском геоархеологическом районе. Он раскопан экспедициями Гродековского музея. Керамические сосуды Гончарки уже покрывались красным охристым ангобом и были украшены орнаментами, из которых наиболее характерный — гребенчатые зигзаги. Кроме того, в Гончарке найдены самые ранние на востоке Азии погребения со следами сожжения и уникальными У-образными скульптурами, характерными только для Нижнего Амура. На одной из них изображена маска человека — вероятно, мифологического персонажа. Погребальный обряд осиповцев мог включать жертвоприношения, о чем говорит находка над погребением каменного лезвия ритуального кинжала.

В Гончарке обнаружены также многочисленные каменные орудия, обработанные шлифовкой, что характерно для эпохи неолита: наконечники стрел, копья, шлифовальные камни, калибраторы для выравнивания древков стрел. О занятиях рыболовством говорят находки каменных изображений рыб лососевых, карповых и даже осетровых пород. В осиповских памятниках найдены также грузила для сетей. Скорее всего, именно в осиповское время промысел лосося стал одной из важных основ экономики населения берегов Амура, вместе с охотой и собирательством. Сетевое рыболовство и жизнь в условиях больших водных пространств наверняка не позволяли обходиться без лодок, хотя остатков их не найдено. Водный транспорт, естественно, способствовал быстроте передвижений по водным артериям и скорому заселению региона — отсюда и широкий ареал памятников с одинаковой культурой. В начале неолита впервые появляются и характерные для Дальнего Востока долговременные жилища, строившиеся на основе искусственного котлована, — явные признаки смены образа жизни с кочевого на оседлый. Человек окончательно закрепился на берегах Амура именно в то далекое время.

Неолитизация... И цивилизация?..

Амур — одна из трех великих рек востока Азии, протекающих в широтном направлении. Две из них — Хуанхэ и Янцзы — стали колыбелью китайской цивилизации. После развитых земледельческих культур неолита там возник мощный центр бронзолитейного производства и появились первые государства. А что было на Амуре?

С осиповской культуры начинается цепь неолитических культур Нижнего Амура, развивавшихся, по всей видимости, последовательно и на собственной основе, то есть автохтонно. В этой цепи кондонская, малышевская и вознесеновская культуры, растянувшиеся одна за другой примерно на 7 тысяч лет и названные так в полном соответствии с обычной практикой археологов — по первым открытым памятникам. Они отличаются удивительной самобытностью и по своему уровню не уступают тем, что известны в регионах формирования ранних цивилизаций.

Во-первых, культуры имели очень большие ареалы, охватывавшие не только все Нижнее Приамурье и бассейн Уссури. Их влияние прослеживается в Приморье, Амурской области, на Сахалине и даже на Японских островах. Во-вторых, еще А. П. Окладников считал нижнеамурский неолит единым. Он же высказал идею о том, что Нижний Амур был мощным центром этногенеза на востоке Азии со своеобразным обликом культур.

Новые исследования только подтверждают это. Неолитические культуры Нижнего Амура представляют, вероятно, родственные друг другу крупные палеоэтносы-монолиты. Общим для них является продолжение и развитие тех традиций, что были заложены в осиповское время. Проникновения носителей культур с других территорий редки, и влияние их не проявляется.

Лососевое рыболовство было, вероятно, экономической основой неолитического общества, хотя большое значение имели охота и собирательство. Биоресурсы Амура и его долины обеспечивали население в высокой степени, позволявшей не просто выживать, а успешно развивать свои культуры. Кроме того, исследователи давно говорили о появлении древнейшего земледелия уже в неолите Амура — пока неподтвержденном, но вполне вероятном!

Население было оседлым. По берегам Амура, его притоков и крупных озер распространились поселения с долговременными жилищами, построенными на основе специально вырытых больших котлованов. Особенно крупное такое поселение исследовано А. П. Окладниковым и В. Е. Медведевым на острове Сучу у с. Мариинского.

Нижнеамурцы продолжали жить в каменном веке, но это был высокоразвитый каменный век, что проявлялось в технологиях камнеобработки и изготовления керамики, а особенно в художественном творчестве людей эпохи неолита. Наиболее ярко — в керамике. Сосуды и миниатюрные изделия из керамики по уровню исполнения не уступают тем, что обнаружены в неолите регионов древнейших цивилизаций, например в культуре яншао на р. Хуанхэ. Неповторимость древнеамурских орнаментов подчеркивается их названиями: «амурская плетенка» — сетка из вдавленных ромбов, «амурская спираль» — стилизованные изображения змей. Особенно нарядны сосуды, детали декора которых покрыты красной охрой с последующим лощением. И среди них уникальна керамика с изображениями антропоморфных личин, а также символов солнца, найденная пока только в виде фрагментов. Такие сосуды наверняка использовались в культовых целях.

Уникальны и другие образцы художественного творчества, воплощенные в керамике и камне. Уже в памятнике Гончарка, относящемся к концу ледникового периода, найдены образцы портативных петроглифов с изображениями антропоморфных личин (масок). Портативные, потому что нанесены на небольших валунах, доступных переноске. Традиция антропоморфных изображений воплощена в так называемых. «Амурских Венерах», а также в «амурских водяных» — изображениях личин, нанесенных на вполне утилитарные вещи — рыболовные грузила.

Наконец, традиция создания петроглифов воплотилась в настоящих галереях каменного века, которые обнаружены в низовьях Уссури и на Нижнем Амуре и представляют собой уникальные памятники древности мирового уровня.

Таким образом, неолит Нижнего Амура представлен древними культурами, которые вполне могли двигаться к цивилизации, как и китайские. Но в конце эпохи неолита фиксируются следы влияния на вознесеновцев представителей другой культуры, носители которой имели явно неамурское происхождение. Археологи пока спорят, откуда они появились — из Маньчжурии или с Сахалина. Но вознесеновская культура, первоначально успешно поглощая пришельцев, затем стала меняться, а к XVII в. до н. э. — началу бронзового века исчезла.

Таким образом, можно говорить о коллапсе неолитической линии развития в Нижнем Приамурье. На месте былого огромного палеоэтнокультурного монолита неолитической эпохи остаются разрозненные и небольшие по ареалам культуры, которые даже сложно изучать из-за небольшого количества памятников. Из мощного палеоэтнокультурного центра древности на востоке Азии, влиявшего на развитие сопредельных территорий, Нижний Амур как-то в одночасье превратился в первобытную ойкумену. Такая ситуация сохранялась более тысячи лет, и причины ее пока неясны.

Галереи каменного века

Такие галереи были связаны с древними культами и являются свидетельствами очень высокого развития древнеамурских культур. Петроглифы Сикачи-Аляна стали первым открытым памятником археологии Хабаровского района. Публикация о них под авторством П. Ветлицына появилась в далеком 1895 году. Выдающаяся роль в изучении петроглифов Сикачи-Аляна принадлежит академику А. П. Окладникову. Он обнаружил шесть пунктов, где в общей сложности выявлено более сотни валунов с древними изображениями. Кроме того, петроглифы найдены на скалах у с. Малышево. Ныне валунов стало меньше, они давно уже перемещены со своих изначальных мест зимними льдами, многие петроглифы утрачены, и остро стоит проблема сохранения этого ценнейшего памятника древности.

Уникальная «картинная галерея» имеет очень длинную историю. Она начала создаваться, видимо, уже после ледникового периода, примерно 10-11 тысяч лет назад, когда прибрежные базальтовые валуны в районе сел Сикачи-Алян и Малышево стали доступными для нанесения рисунков. Мастера различных культур эпох неолита и раннего средневековья Нижнего Амура постепенно формировали ее с перерывами в течение почти десяти тысяч лет. Простейшие изображения животных и птиц являются, вероятно, самыми древними и сделаны, возможно, поздними осиповцами в IX-VIII тысячелетиях до н. э. или кондонцами в VII-VI тысячелетиях до н. э. Наиболее яркие и характерные антропоморфные личины и лоси в криволинейном стиле являются произведениями художников малышевской и вознесеновской культур в V-III тысячелетиях до н. э. Это было время высочайшего взлета древнего искусства и появления основной массы петроглифов. Наконец, вооруженные всадники были нанесены в период раннего средневековья мохэсцами или амурскими чжурчжэнями (V-XIII вв. н. э.).

Рядом с петроглифами на утесе Гася расположено уже упоминавшееся выше поселение, где были получены ценнейшие коллекции, относящиеся к культурам создателей «картинной галереи» Нижнего Амура. Автор его раскопок доктор исторических наук В. Е. Медведев считает, что поселение и петроглифы являются остатками культового центра древности.

Близкие по стилю петроглифы, но нанесенные на скалах, обнаружены на р. Уссури у с. Шереметьево и на р. Кие у п. Переяславка.

---

-

---

It turns out some ancient Siberian hunter-gatherers survived the Ice Age by inventing pottery which helped them to maintain a fish diet. Others used their new pots to cook meat.

These cooking secrets are revealed by lipid residue- or fatty acid- analysis of 28 pot shards found at various sites in the Russian Far East.

The Osipovka culture in the lower reaches of the Amur River used pots to process fish, most likely migratory salmon, and obtain aquatic oils.

For late glacial period hunter-gatherers such dishes were seen as ‘an alternative food source during periods of major climatic fluctuation’- for example when severe cold prevented hunting on land.

Yet the Gromatukha culture upstream on the Amur had other culinary ideas.

Here pots were being used to cook land animals, like deer, roe deer, wild goat, scientists found.

The was ‘probably to extract nutritious bone grease and marrow during the hungriest seasons’, according to a synopsis of the report.

The clay cooking pots used by these ancient people were made in different ways in various localities.

This is seen as indicating a parallel process of innovation, where separate groups without contact all found the same solutions spurred by pressure from the cold climates in which they survived.

This appears to be a process of ‘parallel innovation’ during a period of major climatic uncertainty, with separate communities facing common threats and reaching similar technological solutions.’

Once developed, pottery quickly proved to be highly attractive tool for the processing of water and land foods, and it came into its own with the onset of the warm Holocene period around 11,000 years ago.

This was long before the transition to farming.

We got the first radiocarbon data- 12,960 years old at the Gasya ancient settlement in 80 kilometres from Khabarovsk, down the Amur River. This first pottery was very soft. The temperature of firing was very low, only 350- 400 degrees Celsius.

from the very beginning that the vessels were covered with thick layer of soot. inside there was a layer of soot left from food. It was clear that ancient people cooked some food in the vessel- and more than once.

‘I came up with the idea then that it could be fish, as there is an abundance of fish in the  Amur. And all our finds pointed to (the people being) fishers. Academician Alexey Okladnikov even named the people of Lower Amur as 'ichthyophages', as their life was based on fisheries.

they could process and store cod-liver oil in their vessels.

‘We see that these people used nets, most likely made of plant fibre (kind of nettle), as we found stone sinkers for nets.

Surely they needed to process this somehow to store for winter season. We see that they smoked and dried fish, and obviously they cooked it.

One of the earliest permanent dwelling appears in the Osipovka culture as they allowed to stay at the same place during the winter season, having stored big amount of fish.

They had no need to relocate together with migrating animals, as did hunters. Their dwellings were dug into the ground. They dug a round holes, put the pillars and covered them with roof of birch bark, turf.

*

the world’s oldest pottery was invented during the last Ice Age.

The last Ice Age reached its deepest point between 26,000 to 20,000 years ago, forcing humans to abandon northern regions, including large parts of Siberia. From around 19,000 years ago, temperatures slowly started to warm again, encouraging people to move back into these vast empty landscapes. This was a precarious time for humans, who were still living in small mobile bands, as most large animal species like mammoth were in terminal decline, plus climatic conditions continued to flip unpredictably between warmer and cooler conditions.

From around 16,000 years ago, we start to see some of these groups inventing radically new kinds of survival technology- this includes some of the world’s oldest examples of clay cooking pots. This ancient pottery starts to appear in small quantities at a number of sites on the Amur River in the Russian Far East between circa 16,000 and 12,000 years ago.

The study extracted and analyzed ancient fats and lipids that had been preserved in pieces of ancient pottery, whose dates ranged between 16,000 and 12,000 years ago:

• The study proved that pottery from sites of the Osipovka Culture along the lower parts of the Amur River were being used to process fish, most likely migratory salmon, which offered local hunters an alternative food source during periods of major climatic fluctuation.
• An identical scenario has also been identified by the same research group in the neighboring islands of Japan, where pottery first appears around 16,000 years ago, during a period of much colder temperatures. Again, this ancient pottery in Japan was used to process salmon, perhaps when the hunting economy was plunged into a “climatic crisis”.
• However, the new study also identified that pottery from sites of the Gromatukha Culture higher up the Amur River were being used in completely different ways: to cook land animals, probably to extract nutritious bone grease and marrow during the hungriest seasons.
• Finally, the new study also demonstrated that the world’s oldest clay cooking pots were being made in very different ways in different parts of Northeast Asia: this appears to indicate a “parallel” process of innovation, where separate groups that have no contact with each other started to move towards similar kinds of technological solution under times of climate stress.
• Pottery quickly proved to be highly attractive tool for the processing of aquatic and terrestrial resources and ancient hunter-gatherers adopted it extremely widely, especially after the onset of the warm Holocene period around 11,000 years ago. This was long before any transition to farming.

-

Der Name wird von der Mittelmeerinsel Mallorca abgeleitet, von der aus die im maurischen Spanien hergestellte Fayence, in der Frühzeit vor allem Lüsterware, nach Italien ausgeführt wurde. Der Name der Exportware wurde später auf die selbständig entwickelten italienischen Produkte übertragen.

Kunstgeschichte, keramische Industrie und Haushaltswarenhandel benutzen die Bezeichnung nicht in gleicher Weise. Außerdem hat er einen historischen Bedeutungswandel erfahren. Die kunstwissenschaftliche Fachterminologie und ihr folgend auch der Kunsthandel beschränken die Bezeichnung möglichst auf die italienische und spanische (allenfalls noch auf die ihr voraufgehende islamische) zinnglasierte Irdenware, die mit den vier Scharffeuerfarben Kupfergrün, Antimongelb, Kobaltblau und Manganviolett (-braun) dekoriert sind. Technisch bestand zunächst kein großer Unterschied zu den entsprechenden, seit dem 17. Jahrhundert in anderen europäischen Ländern hergestellten Keramiken, die ausschließlich als Fayence bezeichnet werden. Doch verwenden diese seit dem 18. Jahrhundert auch die Aufglasurmalerei, für die ein zweiter, weniger heißer Brand nötig ist.

In Keramiktechnologie und Umgangssprache wird Majolika für verschiedene Arten von glasierten Tonwaren angewendet, seit gegen Ende des 19. Jahrhunderts im Zuge des Historismus die weitgehend untergegangene Produktion von zinnglasierter Ware wieder aufgegriffen wurde und deren Hersteller sich Majolika-Manufakturen nannten. Keramiker verstehen unter Majolika teilweise auch eine Ware mit gefärbter Zinnglasur.

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Maiolica op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

-

Roman Iron Age Further information: Roman imperial period (chronology)

De Romeinse ijzertijd (1-400 AD) was het deel van de Noord-Europese ijzertijd dat volgde op de Pre-Romeinse ijzertijd. Het was de periode dat het Romeinse rijk invloed begon uit te oefenen op de Germaanse stammen van Noord-Europa.

In Scandinavië was er een grote import aan goederen zoals munten (meer dan 7.000), vaten, bronzen afbeeldingen, glazen bekers, geëmailleerde gespen, wapens, enz. Bovendien was de stijl van de lokale metalen voorwerpen en aardewerk opvallend Romeins. Voor het eerst verschijnen voorwerpen als scharen en **. In de 3e en 4e eeuw ontstond onder invloed van oud-Italiaanse schriften het runenschrift.

Er zijn in Denemarken, Sleeswijk-Holstein en Zuid-Zweden ook veel veenlijken uit deze tijd gevonden, tesamen met wapens, huishoudelijke artikelen en wollen kleding. De in Zuid-Denemarken gevonden Nydamboot is de oudst bewaard gebleven zeewaardige roeiboot van Scandinavië, daterend uit het begin van de 4e eeuw.

De belangrijkste begrafenistraditie was crematie, maar in de 3e eeuw nam de inhumatie toe.

In de 5e en 6e eeuw kwamen goud en zilver steeds vaker voor. In deze tijd werd het Romeinse rijk regelmatig geplunderd door Germaanse stammen, waarna veel Scandinaviërs met goud en zilver terugkeerden. In Noord-Europa was een nieuwe periode van de ijzertijd begonnen, de Germaanse ijzertijd.

-

Archaic period (North America)

Koptekst

de archaïsche periode in Noord-Amerika, die van ongeveer 8500 tot 3000 voor Christus duurde [1] in de volgorde van Noord-Amerikaanse pre-Columbiaanse culturele stadia, volgde de Lithische fase en wordt vervangen door de formatieve periode

the Archaic period in North America, taken to last from around 8500 to 3000 BC [1] in the sequence of North American pre-Columbian cultural stages, followed the Lithic stage and is superseded by the Formative stage

It is characterized by subsistence economies supported through the exploitation of nuts, seeds, and shellfish.[2] As its ending is defined by the adoption of sedentary farming, this date can vary significantly across the Americas.

Archaic stage in North America

Since the 1990s, secure dating of multiple Middle Archaic sites in northern Louisiana, Mississippi and Florida has challenged traditional models of development. In these areas, hunter-gatherer societies in the Lower Mississippi Valley organized to build monumental earthwork mound complexes as early as 3500 BC (confirmed at Watson Brake), with building continuing over a period of 500 years. Such early mound sites as Frenchman's Bend and Hedgepeth were of this time period; all were constructed by localized societies. Watson Brake is now considered to be the oldest mound complex in the Americas.[5] It precedes that built at Poverty Point by nearly 2,000 years (both are in northern Louisiana). More than 100 sites have been identified as associated with the regional Poverty Point culture of the Late Archaic period, and it was part of a regional trading network across the Southeast.

Across the Southeastern Woodlands, starting around 4000 BC, people exploited wetland resources, creating large shell middens. Middens developed where the people lived along rivers, but there is limited evidence of Archaic peoples along the coastlines prior to 3000 BC. Archaic sites on the coast may have been inundated by rising sea levels (one site in 15 to 20 feet of water off St. Lucie County, Florida, has been dated to 2800 BC). Starting around 3000 BC, evidence of large-scale exploitation of oysters appears. During the period 3000 BC to 1000 BC, shell rings, large shell middens that more or less surround open centers, were developed along the coast. These shell rings are numerous in South Carolina and Georgia, but are also found scattered around the Florida Peninsula and along the Gulf of Mexico coast as far west as the Pearl River. In some places, such as Horr's Island in Southwest Florida, resources were rich enough to support sizable mound-building communities year-round. Four shell or sand mounds on Horr's Island have been dated to between 4,870 and 4,270 Before Present (BP).[6][7]

Timeline

Vroeg-Archaïsch

• 8000 v.Chr.: De laatste ijstijd eindig, waardoor de zeespiegel stijgt en de landbrug van Beringlandbrug onder water komt te staan. In het Amerikaanse zuidwesten valt voldoende regen om vele grote zoogdieren te ondersteunen- mammoet, Mastodont en een bizonsoort- die binnenkort uitsterven. Jagers in het zuidwesten van Amerika gebruiken de atlatl.
• 7500 v.Chr.: vroege mandenmakerij
• 7560-7370 v.Chr.: Kennewick Man sterft langs de oever van de Columbia River in de staat Washington en laat een van de meest complete vroege inheemse Amerikaanse skeletten achter.
• 7000 v.Chr.: Naarmate het klimaat warmer wordt zijn de volkeren van het Noordoosten in toenemende mate afhankelijk van herten, noten en wilde granen. Mensen in het Lahontan Basin, Nevada mummificeerden hun doden.

Middle Archaic

 6500 BC-200 AD: The San Dieguito-Pinto tradition and Chihuahua tradition flourish in the Southwest.
 6000 BC: Ancestors of Penutian-speaking peoples settle in the Northwestern Plateau.
 6000 BC: Nomadic hunting bands roam Subarctic Alaska following herds of caribou and other game animals.
 6000 BC: Aleuts begin to arrive in the Aleutian Islands.
 5700 BC: Cataclysmic eruption of Mount Mazama in modern-day Oregon.
 5500 BC-500 AD Oshara Tradition, a Southwestern Archaic Tradition, arises in north-central New Mexico, the San Juan Basin, the Rio Grande Valley, southern Colorado, and southeastern Utah.
 Natives of the Northwestern Plateau begin to rely on salmon runs.
 5000 BC: Early cultivation of food crops began in Mesoamerica.
 5000 BC: Native Americans in the Pacific Northwest from Alaska to California develop a fishing economy, with salmon as a staple.
 5000 BC: The Old Copper Culture of the Great Lakenes area hammers the metal into various tools and ornaments, such as knives, axes, awls, bracelets, rings, and pendants.
 5000 BC-200 AD: The Cochise Tradition arises in the American Southwest.
 Native Americans in the northern Great Lakenes produce copper tools, ornaments, and utensils traded throughout the Great Plains and Ohio Valley.
 Shell ornaments and copper items at Indian Knoll in Kentucky evidence an extensive trade system over several millennia.
 4000 BC: Inhabitants of Mesoamerica cultivate maize (corn) while Peruvian natives cultivate beans and squash.
 4000-1000 BC: Old Copper Complex emerges in the Great Lakenes region
 3500 BC: The largest, oldest drive site at Head-Smashed-In Buffalo Jump, Alberta, Canada.
 3500-3000 BC: Construction of extensive mound complex built at Watson Brake in the floodplain of the Ouachita River near Monroe in northern Louisiana.[9]
 Shell ornaments and copper items at Indian Knoll, Kentucky evidence an extensive trade system over several millennia.

Late Archaic

 3000 BC: Cultivation of the sunflower and marsh elder begins in the American South; northeastern natives cultivate amaranth and marsh elder. After harvesting these plants, the people grind their seeds into flour.
 3000 BC: The Cochise tradition of the American Southwest begin cultivating a primitive form of maize imported from Mesoamerica; common beans and squash follow later.
 3000 BC: Native Americans of the Pacific Northwest begin to exploit shellfish resources.
 3000 BC: Fishing in the Northwestern Plateau increases.
 3000 BC: Natives speaking the Algonquian languages arrive in the Northeastern Woodlands from the south.
 Shell ornaments and copper items at Indian Knoll, Kentucky evidence an extensive trade system over several millennia.
 2888 BC: People of the Stallings culture on the Savannah River begin making pottery, at a time that pottery making was spreading in South America, but had not reached Mesoamerica.[10]
 2500-800 BC: The Arctic Small Tool tradition develops on the Alaska Peninsula, near Bristol Bay, and on the eastern shores of the Bering Strait in Alaska.
 2500-1800 BC: Aleutian tradition emerges in Alaska.
 2500: Independence I people enter Greenland from North America. The last archaeological evidence of Independence I is from 1730 BC.[11]
 2400 BC: Saqqaq people enter Greenland from Siberia and live there until 400 BC.[11]
 2500 BC: The Cochise tradition become skilled farmers of the American Southwest.
 2100 BC: Maize cultivation begins in Aridoamerica.[12]
 2000-1000 BC: Poverty Point culture in northeastern Louisiana features stone work, flintknapping, earthenware, and effigy, conical, and platform mounds, as well as planned settlements on concentric earthen ridges[13]
 1500 BC: Salishan speakers arrive in Northwestern Plateau region.
 1500 BC-1000 AD: Intermediate Horizon (or Campbell Tradition) emerged among Indigenous peoples of California
 Shell ornaments and copper items at Indian Knoll, Kentucky evidence an extensive trade system over several millennia.
 1000 BC: Athapaskan-speaking natives arrive in the North American Arctic, possibly from Siberia.
 1000 BC: Pottery making widespread in the Eastern woodlands.

-

Koptekst

Het Fort van Izborsk (Russisch: Изборская крепость, Izborskaja krepost) is een fort en oorspronkelijke ** van de plaats Izborsk, ongeveer 13km van Pskov.

Izborsk is voor het eerst vermeld in de Nestorkroniek.

Gedurende meerdere eeuwen was Izborsk een van de belangrijkste verdedigingswerken aan de Russische westgrens.

Geschiedenis

Vanaf de 6e eeuw is de locatie bewoond door Slavische stammen als de Krivitsjen, welke meerdere grafheuvels oprichtten. De eerste gorodisjtsje als voorpost van Pskov werd eind 7e- begin 8e eeuw gebouwd. De Nestorkroniek vermeld dat Truvor, de broer van Rurik, zich hier in 862 als heerser uitriep. Mogelijk dateren de oude nederzettingsresten, Troevorovo gorodisjtsje genaamd, uit deze periode. Deze namen in de 9e eeuw ongeveer 4.500 m² in beslag.

In 1233 en na twee dagen belegering opnieuw in 1240 namen de Zwaardbroeders het fort in. Ze werden in 1242 door de grootvorst van Moskou Alexander Nevski verdreven.

La première forteresse

In de 10e eeuw bezit Izborsk een kremlin met houten muren, waar de vetsje samenkomt en met verblijfplaatsen voor de vorst en zijn leger. De plaatselijke bewoners woonden buiten de verdedigingsmuren.

Vanaf de 11e eeuw werd Izborsk een voorstad van Pskov. Aan het eind van de eeuw werd met grote stenen, met een doorsnede tot 3m, een fort als noordwestelijke voorpost van Rusland gebouwd. Het eerste stenen fort (11e-12e eeuw) bezat twee toegangspoorten, in het oosten en het westen.

Au XIIIe siècle l'accès se fait par un chemin consolidé par des dalles le long du ruisseau. Des rues sinueuses, d'une largeur de 3.50 mètres à 5 mètres sont bordées de maison à l'intérieur de l'enceinte2. Intérieur de la Forteresse d'Izborsk

La deuxième forteresse

La Première Chronique de Pskov renseigne que la ville d'Izborsk est rebâtie à 500 mètres plus au sud au début du XIVe siècle. En 1330, le possadnik (maire) Cheloga y élève une nouvelle forteresse trois fois plus grande que la précédente. Ses murs sont sans fondations et reposent sur d'énormes pierres non taillées enduites de mortier. Ce dispositif amélioré permet à la forteresse de subir plusieurs sièges sans capituler comme en 1233 et 1239.

église Saint-Nicolas

Transféré à un nouveau lieu, le deuxième forteresse était à l'origine un fort en bois, sauf la seule tour appelé "Lukovka", qui était accollée à la porte orientale. Elle avait une base circulaire, le diamètre extérieur était de 9,5 m, et sa hauteur était d'environ 13 m. Dans la partie sud-est de la forteresse était un couloir étroit allant jusqu'à 40 m., posé à une profondeur de 16 m. sous terre. Il relie la ville-forteresse à l'extérieur.

L'église Saint-Nicolas date de 1341, soit la même époque que la forteresse de 1330. Ses arcs à plusieurs voussures se rattachent à l'architecture de Pskov. Ses murs sont de pierre locale avec quatre piliers, une coupole et une abside.

tour Talavskaïa

Les murs de la forteresse sont consolidés à la fin du XIVe siècle et cinq tours sont construites pour pouvoir répondre aux stratégies militaires nouvelles incluant l'artillerie. Ces tours sont rondes, sauf celle dénommée Talavskaïa au nord-ouest. Pour faciliter les mouvements dans la forteresse des plates formes de combat sont reliées entre elles par des escaliers en bois3.

À partir du XVIe siècle la forteresse perd son importance. La guerre contre la Livonie exige en effet des déplacements plus éloignés de Pskov. Le monastère fortifié de Petchory, à 43 kilomètres à l'ouest de Pskov, devient alors la forteresse de défense de la Russie de Moscou, près de la frontière estonnienne4. Tour de la Forteresse du monastère de Pskov-Petchory

-

L. Louwe Kooijmans en P. Stuart, Prehistorie en vroege historie van ons land, Staatsdrukerij, Den Haag 1947

Dittrich, Zdenek Radslav, Het verleden van Oosteuropa, Palladium Reeks, Zeist, 1963

Jekaterininka-Kultur

Die Jekaterininka-Kultur ist eine archäologische Kultur des späten Neolithikum. Sie war am mittleren Irtysch und in der Baraba-Steppe im südwestlichen Sibirien verbreitet. Ihre Datierung ist nicht gesichert, entsprechend den benachbarten Gebieten wird das späte 5. und frühe 4. Jahrtausend v. Chr. favorisiert. Wichtige Fundorte sind Jekaterininka und Okunewo.

Die Keramik ist durch Kammabdrücke in Zickzacklinien oder Fischgrätenmuster sowie durch Grübchen- und Einstichreihen gekennzeichnet. Steinerzeugnisse spielten jedoch weiterhin eine wichtige Rolle. Im Gegensatz zu anderen neolithischen Kulturen Westsibiriens sind auch Gebäudereste bekannt. Demnach bestanden sowohl ebenerdige als auch eingetiefte hölzerne Hütten mit Herdstelle. Jedoch liegen keine Hinweise auf die Struktur der Siedlungen, die oft nahe bei Flüssen und Seen lagen, vor. Knochenfunde zeigen, dass die Träger der Jekaterininka-Kultur Elche, Hirsche, Biber und Wildschweine jagten; Viehzucht ist nicht nachgewiesen. Die Toten wurden in gestreckter Rückenlage in oft mehrfach belegten Flachgräbern bestattet. Während Männer und Frauen Keramik als Grabbeigabe erhielten, blieben Steinerzeugnisse auf Männer beschränkt.

Koera-Araxescultuur

Nederzettingen

De bouwwerken binnen de nederzettingen tonen niet veel differentiatie. Ook was er weinig verschil tussen de verschillende nederzettingen in grootte of karakter. Dit suggerereert een geringe sociale hiërarchie voor ten minste een groot deel van de periode. Sommige, maar niet alle, nederzettingen werden omringd door stenen muren. Men bouwde lemen huizen, die oorspronkelijk rond waren, maar zich later ontwikkelden tot semi-rechthoekige structuren met een of twee kamers, meerdere kamers gecentreerd rond een open ruimte, of rechtlijnige ontwerpen.

Op een zeker moment spreidden de nederzettingen en begraafplaatsen van de cultuur zich vanuit het laagland en de rivierdalen naar hoger gelegen gebieden. Hoewel sommige geleerden deze uitbreiding zagen als het bewijs van een overstap van landbouw naar veeteelt, en een mogelijke grootschalige komst van Indo-Europeanen, suggerereert het feit dat de nederzettingen in de laaglanden min of meer continue bewoond bleven dat de bevolking haar economie slechts diversificeerde.

Economie

De economie is gebaseerd op landbouw en veeteelt (vooral van runderen en schapen). Men verbouwde graan en diverse fruitgewassen, en hield runderen, schapen, geiten, honden, en in de latere fasen paarden. Van de Indo-Europese Jamnacultuur in het noorden werd rond 3000 v.Chr. het paard geïntroduceerd.

Er is bewijs van handel met Mesopotamië en Klein-Azië.

Metaalbewerking

In de vroegste fase zijn metalen voorwerpen nog zeldzaam, maar later toont de cultuur een vroegrijpe metallurgische ontwikkeling die de omliggende regio's sterk beïnvloedde. Men bewerkte koper, arseen, zilver, goud, tin en brons.

Hun metalen goederen werden op grote schaal verhandeld, en zijn aangetroffen in de Wolga, Dnjepr en Don en Donets riviersystemen in het noorden, in Syrië en Palestina in het zuiden, en in Anatolië in het westen.

Goods

Their pottery was distinctive; in fact, the spread of their pottery along trade routes into surrounding cultures was much more impressive than any of their achievements domestically.[3] It was painted black and red, using geometric designs for ornamentation. Examples have been found as far south as Syria and Israel, and as far north as Dagestan and Chechnya.[10] The spread of this pottery, along with archaeological evidence of invasions, suggests that the Kura-Araxes people may have spread outward from their original homes, and most certainly, had extensive trade contacts. Jaimoukha believes that its southern expanse is attributable primarily to Mitanni and the Hurrians.[8]

They are also remarkable for the production of wheeled vehicles (wagons and carts), which were sometimes included in burial kurgans.[7]

Culture

The culture is closely linked to the approximately contemporaneous Maykop culture of Transcaucasia. As Amjad Jaimoukha puts it,

 The Kura-Araxes culture was contiguous, and had mutual influences, with the Maikop culture in the Northwest Caucasus. According to E.I.Krupnov (1969:77), there were elements of the Maikop culture in the early memorials of Chechnya and Ingushetia in the Meken and Bamut kurgans and in Lugovoe in Serzhen-Yurt. Similarities between some features and objects of the Maikop and Kura-Araxes cultures, such as large square graves, the bold-relief curvilinear ornamentation of pottery, ochre-coloured ceramics, earthen hearth props with horn projections, flint arrowheads, stone axes and copper pitchforks are indicative of a cultural unity that pervaded the Caucasus in the Neolithic Age.[11]

Inhumation practices are mixed. Flat graves are found, but so are substantial kurgan burials, the latter of which may be surrounded by cromlechs. This points to a heterogeneous ethno-linguistic population (see section below).[citation needed] Late in the history of this culture, its people built kurgans of greatly varying sizes, containing greatly varying amounts and types of metalwork, with larger, wealthier kurgans surrounded by smaller kurgans containing less wealth.[12] This trend suggests the eventual emergence of a marked social hierarchy.[12] Their practice of storing relatively great wealth in burial kurgans was probably a cultural influence from the more ancient civilizations of the Fertile Crescent to the south.[13]

Ethno-linguistic makeup

Hurrian and Urartian elements are quite probable, as are Northeast Caucasian ones. Some authors subsume Hurrians and Urartians under Northeast Caucasian as well as part of the Alarodian theory.[14] The presence of Kartvelian languages was also highly probable. Influences of Semitic languages and Indo-European languages are also highly possible, though the presence of the languages on the lands of the Kura-Araxes culture is more controversial.

In the Armenian hypothesis of Indo-European origins, this culture (and perhaps that of the Maykop culture) is identified with the speakers of the Anatolian languages.[15][16][17]

Marke

Het eigendomsrecht van de grond ging terug tot voor de feodale periode. Met de opkomst van het feodalisme bleven ze eigen (allodiaal) bezit, buiten de adellijke goederen. De adel kon wel grond verwerven, maar hun rechten binnen de marke bleven dan evenredig aan dit bezit. Wel hadden zij het voorrecht om bevestigde hofsteden te bouwen, iets dat gewone boeren niet mochten.

In de loop der tijd schonken veel boeren uit praktische redenen (bescherming) hun land aan een adellijke heer, om het dan in leen terug te ontvangen. Binnen de marke werd dit echter als een formaliteit aangezien, en de boer bleef als werkelijke eigenaar gezien. In veel gevallen kon de adel haar eigendomsrechten geleidelijk steeds verder uitbreiden. Dit leidde er vaak toe dat deze zich uiteindelijk als heer van de gehele marke kon opstellen en het markerecht door schoutenrecht vervangen.

Scythisch-Siberische dierstijl

De Scythisch-Siberische dierstijl is een specifieke stijl van bijzondere wijze van uitvoering van de van dierenafbeelding, wijd verspreid bij ruim vertegenwoordigd in de culturen van de late bronstijd en vroege ijzertijd in de Euraziatische steppe en Zuid-Siberië.

Скифо-сибирский звериный стиль — особая манера исполнения изображений животных, широко представленная в культурах позднего бронзового и раннего железного века евразийских степей, включая и территорию Южной Сибири.

Het ontstaan van de Centraal-Aziatische Scythisch-Siberische dierstijl wordt geassocieerd met de vondsten van de Karasoekcultuur (13e-9e eeuw v.Chr.), zijn hoogtijdagen met de Tagarcultuur (9e-3e eeuw v.Chr.).

Появление в Центральной Азии скифо-сибирского звериного стиля связано с памятниками карасукской культуры (XIII—IX вв. до н.э.) (см.), его расцвет с тагарской культурой (IX—III вв. до н.э.).

Космический олень Kosmisch hert

De stijl wordt vertegenwoordigd door grafvondsten en rotstekeningen. Er worden drie groepen dieren afgebeeld:

• Hoefdieren (wilde zwijnen, elanden, herten, moeflons, paarden)
• Roofdieren (katten, wolven)
• Vogels

Opmerkelijk is het ontbreken van gedomesticeerde dieren, met uitzondering van het paard.

Этот стиль представлен изображениями на скалах (петроглифы) и находками в погребениях. Объектом для изображения являются три группы животных:

 копытные (кабан, лось, олень, горный баран, лошадь),
 хищники (кошачьи, волки)
 и птицы.

De stijl wordt gekenmerkt door een strikt omschreven set van canonieke houdingen van de dieren. De monsters die zijn specificiteit te bepalen, geven onderzoekers de afbeelding gekrulde katachtige roofdier, het hert met gebogen benen en vouw hoorns, hoefdieren staande op de uiteinden van de hoeven ('op hun tenen'). Algemeen geaccepteerd onder onderzoekers is de verklaring over de heilige betekenis van deze beelden, zoals de meeste van de bekende dingen gedaan in de Scythische dierstijl, gevonden in graven en in verband met de begrafenis en memorial culten. Beelden van de Scythische-Siberische kunst (herten, moeflons, vechtscènes, enz.) droeg de ideeën die begrijpelijk zijn voor de maatschappij, ze allebei laconieke en dubbelzinnig.

De meest expressieve voorbeelden van de stijl in de monumenten van de Tagarcultuur beelden zijn de volgende dieren: schapen cijfers (in kolokolovidnyh pommels, 'Standard- fakelnitsah'op de handvatten van messen en kont stoten), herten plaques, standbeelden van herten die op de kont stoten en messen, soms op de spiegels. Het beeld van opgerolde katachtige roofdier is zeldzaam in de monumenten Tagarcultuur.

Для скифского звериного стиля характерен строго ограниченный набор канонических поз животных. В качестве образцов, определяющих его специфику, исследователи приводят изображения свернувшегося кошачьего хищника, оленя с подогнутыми ногами и откинутыми на спину рогами, копытных животных, стоящих на кончиках копыт («на цыпочках»). Общепризнанным среди исследователей является утверждение о сакральном значении этих образов, поскольку подавляющая часть известных вещей, выполненных в скифском зверином стиле, найдена в погребениях и связана с погребальными и поминальными культами. Образы скифо-сибирского искусства (олень, горный баран, сцены борьбы и др.) несли в себе идеи, понятные всему обществу, они одновременно лаконичны и многозначны. Наиболее выразительными образцами стиля в памятниках тагарской культуры являются изображения следующих животных: фигурок баранов (на колоколовидных навершиях, «штандартах — факельницах», на рукоятках ножей и обушках чеканов), оленные бляхи, скульптурки оленей, помещенные на обушках чеканов и ножей, иногда на зеркалах. Образ свернувшегося кошачьего хищника в памятниках тагарской культуры встречается редко.

Свернувшийся барс Gestolde luipaard

De semantiek van beelden Семантика образов

De grootste controverse onder wetenschappers (archeologen, historici, kunsthistorici) is de vraag naar de semantische betekenis van de Scythische-Siberische visuele canon. Verschillende standpunten, soms tegenstrijdige. In gekruld katachtige roofdier en zag

De grootste controverse onder wetenschappers (archeologen, historici, kunsthistorici) is de vraag naar de semantische betekenis van de Scythische-Siberische visuele canon. Verschillende standpunten, soms tegenstrijdige. In gekruld katachtige roofdier en zag