Grand Prix-wegrace van België 1959

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1959
Land Vlag van België België
Datum 5 juli 1959
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Tarquinio Provini
Eerste Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Tweede Vlag van Italië Tarquinio Provini
Derde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Florian Camathias/Vlag van Duitsland Hilmar Cecco
Eerste Vlag van Duitsland Walter Schneider/Vlag van Duitsland Hans Strauß
Tweede Vlag van Frankrijk Jo Rogliardo/Vlag van Frankrijk Marcel Godillot
Derde Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger/Vlag van Duitsland Horst Burkhardt

De Grand Prix-wegrace van België 1959 was de vijfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1959. De races werden verreden op 5 juli 1959 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy. In België kwamen de 350cc-klasse en de 250cc-klasse niet aan de start. De wereldtitel in de 500cc-klasse was al beslist. De zijspanklasse sloot haar seizoen in België af en daardoor werd ook de wereldtitel hier beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Net als in de TT van Man en de TT van Assen had men in België een alternatieve race bedacht om de 350cc-race te vervangen: de "Formule 1 race" voor 350cc-motorfietsen maar zonder de fabrieksracers (lees: zonder MV Agusta). Zo kon er ook eens iemand anders dan John Surtees winnen en dat werd Gary Hocking. Horst Fügner kwam in de 125cc-tace zo hard ten val dat hij zijn carrière moest beëindigen.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel hij de wereldtitel al binnen had, ging John Surtees gewoon door met winnen. Hij reed Gary Hocking en Geoff Duke op grote achterstand. MV Agusta-teamgenoot Remo Venturi werd slechts vijfde, nog achter Bob Brown. Daardoor kwam Venturi in de WK-stand onder druk van Brown te staan.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 1:06"06'5 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking Norton +1"48'6 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Norton +2"11'0 4
4 Vlag van Australië Bob Brown Norton +2"12'8 3
5 Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta +2"50'1 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Norton +3"01'5 1
7 Vlag van Australië Tom Phillis Norton +3"10'6
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale BMW +3"11'0
9 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Norton +3"11'4
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton +1 ronde
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Tanner Norton +1 ronde
12 Vlag van België Raymond Bogaerdt Norton +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton +1 ronde
14 Vlag van België Jules Nies Matchless +1 ronde
15 Vlag van België Raymond Hanset Norton +1 ronde
16 Vlag van Duitsland Hans-Günther Jäger BMW +1 ronde
17 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Bayle Norton +3 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman Norton
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera
Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Ron Miles Norton
Vlag van Duitsland Alois Huber BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Powell Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Shepherd Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees (wereldkampioen) MV Agusta 32 (40)
2 Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta 18
3 Vlag van Australië Bob Brown Norton 17
4 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking Norton 10
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale BMW
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Norton 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Powell Matchless 3
Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Shepherd Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman Norton
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Norton

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Na een inhaalrace won Carlo Ubbiali de 125cc-race voor zijn teamgenoot Tarquinio Provini. Luigi Taveri, die van MZ was overgestapt naar het fabrieksteam van Ducati, werd derde.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 42"33'4 8
2 Vlag van Italië Tarquinio Provini MV Agusta +0'4 6
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Ducati +10'5 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter MZ +1"12'6 3
5 Vlag van Australië Ken Kavanagh Ducati +1"25'4 2
6 Vlag van Duitsland Karl Kronmüller Ducati +5"17'3 1
7 Vlag van Zwitserland Werner Spinnler Ducati +5"29'3
8 Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ Val

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Ducati
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Ducati
Vlag van Italië Alberto Pagani Ducati / MV Agusta
Vlag van Italië Francesco Villa Ducati
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MZ / MV Agusta
Vlag van Zweden Ulf Svensson Ducati

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 26
2 Vlag van Italië Tarquinio Provini MV Agusta 20
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Ducati 12
4 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MZ / Ducati 10
5 Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati 8
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ 6
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter MZ 5
8 Vlag van Italië Francesco Villa Ducati 3
Vlag van Australië Ken Kavanagh Ducati
10 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ 1
Vlag van Duitsland Karl Kronmüller Ducati

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Florian Camathias kwam met een kleine puntenvoorpsrong naar België, maar hij viel uit en Walter Schneider/Hans Strauß profiteerden daar optimaal van. Met hun overwinning werden ze voor de tweede keer wereldkampioen.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 42"08'7 8
2 Vlag van Frankrijk Jo Rogliardo Vlag van Frankrijk Marcel Godillot BMW +1"41'4 6
3 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW +2"14'9 4
4 Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Roland Föll BMW +2"18'7 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Beevers Vlag van Verenigd Koninkrijk John Chisnell BMW +2"50'8 2
6 Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk Robert Burtin BMW +3"54'1 1
7 Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Arthur Gardyanczik BMW +5"35'5

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Hilmar Cecco BMW

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Horst Höhler BMW Geen licentie[2]

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland Alwin Ritter Vlag van Duitsland Peter Joss BMW
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Alfred Wohlgemuth BMW
Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Edwin Blauth en Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Partridge BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Canning Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Owen Greenwood Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Fairbrother Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW

Top tien eindstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 28
2 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Hilmar Cecco BMW 22
3 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW 18
4 Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Jo Siffert, Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Woollett en Vlag van Zwitserland Roland Föll BMW 12
5 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Alfred Wohlgemuth BMW 10
6 Vlag van Frankrijk Jo Rogliardo Vlag van Frankrijk Marcel Godillot BMW 8
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW 6
8 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Horst Höhler BMW 4
9 Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Edwin Blauth, Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Partridge en Vlag van Duitsland Manfred Großbaier BMW 4
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Canning Norton 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Beevers Vlag van Verenigd Koninkrijk John Chisnell BMW
Vorige race:
TT Assen 1959 		FIM wereldkampioenschap wegrace
11e seizoen (1959) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1959
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1958 		Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1960
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_België_1959&oldid=67259850"