Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1952

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Zwitserland Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1952
Land Vlag van Zwitserland Zwitserland
Datum 17- en 18 mei 1952
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran
Derde Vlag van Italië Carlo Bandirola
350 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman
Derde Vlag van Ierland Reg Armstrong
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Enrico Lorenzetti
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Tweede Vlag van Italië Enrico Lorenzetti
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Italië Ercole Frigerio/Vlag van Italië Ezio Ricotti
Eerste Vlag van Italië Albino Milani/Vlag van Italië Giuseppe Pizzocri
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith/Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Clements
Derde Vlag van Frankrijk Jacques Drion/Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Onslow

De Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1952 was de eerste race van het wereldkampioenschap wegrace van dit seizoen. De races werden verreden op 17 en 18 mei op het Circuit Bremgarten, een stratencircuit in de stad Bern. In Zwitserland reden vier klassen: de 250 cc en 350 cc op zaterdag, de 500 cc en de zijspanklasse op zondag.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Het programma van de motorraces werd over twee dagen verdeeld. Dat had onder meer te maken met de combinatie met de Formule 1 Grand Prix, die eneneens op 18 mei werd verreden. De Grand Prix van Zwitserland kostte het leven aan twee coureurs: Dave Bennett in de 500cc-klasse en Ercole Frigerio in de zijspanrace. Beiden verongelukten in de Eymatt-bocht, waar eerder ook Achille Varzi, Jader Ruggeri en Omobono Tenni verongelukt waren.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de 500cc-race vielen bijna alle favorieten uit, waardoor de nieuwe, watergekoelde AJS E95 meteen succesvol was met een overwinning van Jack Brett en de tweede plaats voor Bill Doran. Carlo Bandirola werd derde met de MV Agusta 500 4C, die op aandringen van Les Graham eindelijk kettingaandrijving en een Earles voorvork had gekregen. De oorzaak van veel problemen was de minderwaardige benzine, waarvoor een aantal Nortons omgebouwd moesten worden. In de wedstrijd ging Geoff Duke aan de leiding, vóór Les Graham, Jack Brett en Rod Coleman. Dave Bennett lag in het middenveld. Zijn Norton was niet herbouwd, evenmin als die van Duke. Geoff Duke ondervond daar de gevolgen van toen zijn motor stuk ging door de minderwaardige benzine. Er vielen nog meer rijders uit, en in de 22e ronde was Bill Doran eerste, Dave Bennett tweede en Jack Brett derde. Misschien kostte de benzine ook wel de overwinning aan Graham, wiens machine na een pitstop niet meer wilde starten. Aan het eind van ronde 27 was Bennett verdwenen. Tijdens het gevecht tegen Doran en Brett had hij een boom geraakt en hij was op slag dood.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett AJS 1:21"03'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS +20'6 6
3 Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta +1"28'4 4
4 Vlag van Italië Nello Pagani Gilera +2"01'8 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS +2"28'1 2
6 Vlag van Zuid-Rhodesië (1924-1964) Ray Amm Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Italië Libero Liberati Gilera +1 ronde
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Syd Lawton Norton +2 ronden
9 Vlag van Zwitserland Willy Lips Norton +2 ronden
10 Vlag van Duitsland Friedel Schön Horex +2 ronden
11 Vlag van Zwitserland Hans Wirz Triumph +3 ronden
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk James William Beevers Norton +3 ronden
13 Vlag van Zwitserland Massimo Forster Norton +3 ronden
14 Vlag van Zwitserland Carletto Bellotti Moto Guzzi +4 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Ierland Reg Armstrong Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Bennett Norton Val (†)
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Norton Motor
Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Harris Norton
Vlag van Italië Umberto Masetti Gilera Versnellingsbak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham MV Agusta Motor
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera Carburatie
Vlag van Zwitserland Jost Albisser Rudge
Vlag van Zwitserland Werner Gerber Horex
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Matthews Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Sid Mason Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van Duitsland Hans Baltisberger BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cromie McCandless Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Carter Norton
Vlag van Italië Giuseppe Colnago Gilera

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de 350cc-race kwam Geoff Duke wel aan de finish, bijna een minuut eerder dan Rod Coleman met de nieuwe, door Harry "Ike" Hatch ontwikkelde AJS 7R3 en twee minuten voor zijn eigen teamgenoot Reg Armstrong.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Norton 1:02"13'6 8
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS +53"00'0 6
3 Vlag van Ierland Reg Armstrong Norton +2"02'1 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett AJS 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Syd Lawton AJS 2
6 Vlag van Zuid-Rhodesië (1924-1964) Ray Amm Norton 1

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Ernie Ring AJS
Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton
Vlag van België Auguste Goffin Norton
Vlag van Duitsland Ewald Kluge DKW
Vlag van Duitsland Roland Schnell Horex
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Lomas AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk George Brown AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike O'Rourke AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Sherry AJS

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Nog steeds was de Moto Guzzi Gambalunghino niet te verslaan: Fergus Anderson en Enrico Lorenzetti werden er eerste en tweede mee, voor Les Graham, die op privébasis met een Benelli niet onverdienstelijk derde werd.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 57"23'0 8
2 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi +0"06'1 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Graham Benelli +0"24'7 4
4 Vlag van Italië Alano Montanari Moto Guzzi +3"24'8 3
5 Vlag van Italië Nino Grieco Parilla + 1 ronde 2
6 Vlag van Duitsland Gotthilf Gehring Moto Guzzi + 2 ronden 1

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Ewald Kluge DKW
Vlag van Duitsland Hein Thorn Prikker Moto Guzzi
Vlag van Duitsland Hermann Gablenz Horex
Vlag van Duitsland Rudi Felgenheier DKW
Vlag van Duitsland Werner Haas NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Benny Rood Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Cann Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Petty Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Mead Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Syd Lawton Moto Guzzi
Vlag van Italië Bruno Francisci Moto Guzzi
Vlag van Italië Bruno Ruffo Moto Guzzi
Vlag van Italië Roberto Colombo NSU
Vlag van Nederland Sijbren Postma Moto Guzzi

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De Nortons hadden het moeilijk tegen de Gilera-zijspancombinaties, waarvan de fabriekscoureurs Albino Milani en Ercole Frigerio nu de viercilinder Gilera 500 4C-motor hadden gekregen. Bovendien ontbraken de Norton-wereldkampioenen Eric Oliver en Lorenzo Dobelli, die bij een race in Frankrijk beenbreuken hadden opgelopen. De combinatie Ercole Frigerio/Ezio Ricotti vloog echter in de laatste ronde tegen een mast terwijl ze aan de leiding van de race lagen. Frigerio overleed en Ezio Ricotti verloor bij dit ongeluk een been.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Albino Milani Vlag van Italië Giuseppe Pizzocri Gilera 54"54'3 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Clements Norton +5'4 6
3 Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Onslow Norton +2"47'1 4
4 Vlag van Zwitserland Ferdinand Aubert Vlag van Zwitserland René Aubert Norton +1 ronde 3
5 Vlag van België Marcel Masuy Vlag van Verenigd Koninkrijk Denis Jenkinson Norton +1 ronde 2
6 Vlag van Frankrijk Jean Murit Vlag van Frankrijk André Emo Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Oostenrijk Julius Beer Vlag van Oostenrijk Gernot Zingerle Norton +1 ronde
8 Vlag van Duitsland Franz Mohr Vlag van Duitsland Günter Müller BMW +1 ronde
9 Vlag van Zwitserland Fritz Mühlemann Vlag van Zwitserland Marie Mühlemann Triumph +1 ronde
10 Vlag van Zwitserland Roland Benz Onbekend Triumph +1 ronde
11 Vlag van Duitsland Böhm Onbekend Norton +1 ronde
12 Vlag van Zwitserland Reichlin Onbekend Norton +2 ronden
13 Vlag van Zwitserland Heinrich Stamm Onbekend Norton +2 ronden
14 Vlag van Duitsland Vaasen Onbekend Norton +2 ronden
15 Vlag van Zwitserland Suter Onbekend FN +2 ronden
16 Vlag van Italië Renato Prati Onbekend Moto Guzzi +7 ronden

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Italië Lorenzo Dobelli Norton Blessure[2]

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Eggenschwiler Onbekend Onbekend
Vlag van Zwitserland Jakob Keller Onbekend Onbekend
Stärkle Onbekend Onbekend
Wirth Onbekend Onbekend
Vlag van Oostenrijk Siegfried Vogel Onbekend Norton
Vlag van Italië Giovanni Carrù Onbekend Carrù-Triumph
Vlag van Zwitserland Henry Meuwly Onbekend Onbekend
Vlag van Italië Ercole Frigerio Vlag van Italië Ezio Ricotti Gilera Ongeval (†)

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Edouard Texidor Norton
Vlag van Duitsland Otto Schmid Vlag van Duitsland Otto Kölle Norton
Vlag van Duitsland Rudolf Koch Vlag van Duitsland Adolf Flach BMW
Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW
Vlag van Frankrijk René Bétemps Vlag van Frankrijk André Drivet Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Len Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Glover Norton
Vlag van Italië Ernesto Merlo Vlag van Italië Dino Magri Gilera
Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1951
FIM wereldkampioenschap wegrace
4e seizoen (1952)
Volgende race:
Isle of Man TT 1952

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1951
Grand Prix-wegrace van Zwitserland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zwitserland 1953