Isle of Man TT 1974

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Man TT van Man 1974
Officiële naam Isle of Man Tourist Trophy
Land Vlag van Man Isle of Man
Datum 5 en 6 juni 1974
Organisator ACU/FIM
500 cc (Senior TT)
Poleposition Vlag van Australië Jack Findlay
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Carpenter
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter
350 cc (Junior TT)
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Cott
250 cc (Lightweight 250 cc TT)
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
Zijspan (Sidecar 500 cc TT)
Poleposition Vlag van Duitsland Klaus Enders/Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Birch
Eerste Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser/Vlag van Duitsland Hermann Hahn
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell/Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boldison
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson/Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Armstrong

De TT van Man 1974 was de vijfde race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1974. De WK-races werden verreden op 5 en 6 juni 1974 op de Snaefell Mountain Course op het eiland Man. Door de Interval-start rijdt men eigenlijk een tijdrace. Tijdens de training voor de Sidecar 750 cc TT op 27 mei verongelukte Peter Hardy met een HTS-Imp bij Laurel Bank en tijdens de Production 1000 TT op 1 juni verongelukte David Nixon met een Triumph T150 Trident bij Glen Helen.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Zoals al in 1973 was gebeurd werd de Isle of Man TT geboycot door alle toprijders, met uitzondering van de zijspannen. Daarnaast was ook het weer spelbreker, waardoor races soms dagen moesten worden uitgesteld. De TT-organisatie verhoogde de startgelden om in elk geval zoveel mogelijk privérijders naar het eiland Man de lokken, maar met uitzondering van een aantal TT-adepten en het nieuwe fabrieksteam van Suzuki kwam er niemand, zodat het startveld was gevuld met Britse rijders. De Senior TT verloor haar status als belangrijkste race, waarmee normaal gesproken de TT-week werd afgesloten. Dat werd nu de Formula 750 TT, maar de Britse Norton Commando-, Triumph T150 Trident en BSA A75 Rocket 3-racers werden verslagen door de veel lichtere Yamaha TZ 350's. De Lightweight 125 cc TT, toch al niet populair bij het Britse publiek, werd wel verreden, maar zonder haar WK-status.

WK-races[bewerken | brontekst bewerken]

Senior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Starters: 71, gefinisht: 37

Door het ontbreken van de belangrijkste fabrieksteams werd de Senior TT een strijd tussen de opgeboorde Yamaha TZ 350's. Charlie Williams lag enige tijd aan de leiding, maar toen zijn motor slechter ging lopen moest hij Phil Carpenter voorbij laten. Williams werd wel nog tweede, vóór Tony Rutter. Suzuki had wel degelijk fabrieksrijders naar Man gestuurd, maar Jack Findlay en Paul Smart waren met hun zware Suzuki RG 500's in de regen geen partij voor de lichtere Yamaha's. De race werd vanwege het slechte weer ingekort tot vijf ronden.

Uitslag Senior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Carpenter Yamaha 1:56.41.6 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Maxton-Yamaha +50" 0 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha +3' 15" 8 10
4 Vlag van Noord-Ierland Billie Guthrie Yamaha +5' 19" 4 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Cott Yamaha +5' 59" 2 6
6 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha +8' 41" 4 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha +8' 48" 4 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter McKinley Yamaha +9' 05" 2 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Matchless +10' 02" 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Barry Matchless +10' 02" 2 1
15 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Suzuki
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Danfay-Maxton-Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Vesco-Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Smart Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda
DNF Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha

Junior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Starters: 76, gefinisht: 50

In de Junior TT ging Charlie Williams ondanks het feit dat zijn pols nog in het gips zat aan de leiding, tot hij in de derde ronde uitviel. Phil Carpenter had tot de tweede ronde op de tweede plaats gelegen, maar viel toen al uit. Daardoor ging de overwinning naar Tony Rutter (Yamaha). Chas Mortimer had hem nog even bedreigd, maar verloor tijd toen hij door een vastzittende benzinekraan deze niet in de reservestand kon zetten. Mortimer wist nog tot op 1,8 seconde van Rutter te komen, maar viel ook uit. Daardoor werd Mick Grant (Yamaha) tweede en Paul Cott (Yamaha) derde.

Uitslag Junior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha 1h 48' 22" 2 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Yamaha +1' 44" 0 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Cott Yamaha +3' 24" 8 10
4 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +3' 27" 8 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha +3' 48" 2 6
6 Vlag van Noord-Ierland Billie Guthrie Yamaha +4' 22" 6 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Rogers Yamaha +5' 00" 6 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Nicholls Yamaha +5' 30" 6 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Gurner Yamaha +5' 30" 8 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Noel Clegg Yamaha +5' 37" 0 1
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Yamaha
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Cowles-Yamaha
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Vesco-Yamaha
33 Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha
46 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Danfay-Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Dugdale-Maxton-Yamaha

Lightweight 250 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Starters: 56, gefinisht: 35

Na zijn uitvallen in de Junior TT won Charlie Williams (Yamaha) wel de Lightweight 250 cc TT door van start tot finish aan de leiding te rijden. Mick Grant (Yamaha) werd tweede en Chas Mortimer (Yamaha) werd derde, maar dat gebeurde na een flinke strijd. Grant had veel tegenslag gehad: bij Creg-ny-Baa gevallen en daarna veel tijd verloren bij een tankstop en een extra controle van zijn machine vanwege de val. Hij vocht zich toch weer voorbij Bill Rae, die hem bij Creg-ny-Baa ingehaald had. Uiteindelijk moest Chas Mortimer betalen voor het feit dat hij zijn tankstop overgeslagen had. Door een los zittende tankdop was hij wat benzine verloren en kwam hij bij Governor's Bridge zonder benzine te staan. Hij moest ongeveer 500 meter naar de finish duwen.

Uitslag Lightweight 250 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Maxton-Yamaha 1h 36' 09" 8 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Yamaha +59" 4 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha +1' 21" 4 10
4 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +2' 53" 6 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha +2' 51" 4 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter McKinley Yamaha +3' 30" 6 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Yamaha +3' 57" 0 4
8 Vlag van Noord-Ierland Gerry Mateer Yamaha +4' 54" 0 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Warburton Yamaha +5' 02" 0 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle Yamaha +5' 07" 2 1
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha
18 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha
22 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
DNF Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha

Sidecar 500 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Starters: 57, gefinisht: 25

De Sidecar TT werd even geleid door Jeff Gawley en Kenny Birch met hun König, die ook de snelste ronde reden maar in de tweede ronde uitvielen. Toen nam Siegfried Schauzu de leiding over, maar hij viel in de derde ronde uit. Onder de uitvallers waren ook Klaus Enders/Ralf Engelhardt en Rolf Steinhausen/Karl Scheurer. Heinz Luthringshauser won de race, voor de combinaties van George O'Dell/Bill Boldison (König) en Dick Hawes/Eddie Kiff (Weslake).

Uitslag Sidecar 500 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt Busch-BMW 1h 13' 36" 2 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boldison König +5' 10" 2 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk Edwin Kiff WEC-Weslake 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Armstrong Yamaha 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Gordon Hunt Windle-König 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Crook Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Collins Windle-BSA 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Aldrick Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Skeels Honda 4
8 Vlag van Noord-Ierland Ronald Perry Vlag van Noord-Ierland Adrian Craig Windle-BSA 3
9 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Busch-BMW 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Aldous Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Lucock Triumph 1
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerry Boret Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Boret Renwick-König
DNF Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt Busch Spezial-BMW
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Birch König
DNF Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Karl Scheurer König

Overige races[bewerken | brontekst bewerken]

Formula 750 Classic TT[bewerken | brontekst bewerken]

Starters: 70, gefinisht: 29

De Formula 750 Classic TT was de laatste kans voor de failliete Britse industrie om nog een race te winnen, maar door het slechte weer waren de zware Triumph T150 Tridents, BSA A75 Rocket 3's en Norton Commando's niet opgewassen tegen de veel lichtere Yamaha TZ 350. Percy Tait wist zijn Triumph naar de vierde plaats te rijden, 1½ minuut achter winnaar Chas Mortimer, die in de laatste ronde Charlie Williams passeerde om met 8½ seconde voorsprong te winnen. De fabrieks-Nortons van Peter Williams en Dave Croxford vielen al in de openingsronde uit met zuigerproblemen en Mick Grant had nog last van een armblessure waardoor hij met zijn Kawasaki H 2 750 Mach IV slechts 17e werd.

Uitslag Formula 750 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 100.52 mph 2:15.07.2
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Dugdale-Yamaha 100.41 mph 2:15.15.8
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha 100.08 mph 2:15.42.6
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph 99.66 mph 2:16.16.8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Danfay-Yamaha 99.85 mph 2:16.17.8
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Austin Hockley Granby-Yamaha 92.28 mph 2:18.11.6
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Vesco-Yamaha 97.68 mph 2:19.03.0
8 Noel Clegg Yamaha 97.20 mph 2:19.44.0
9 Doug Lunn Ducati 95.81 mph 2:21.45.4
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Chatterton Yamaha 95.48 mph 2:22.15.4
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Cowles-Yamaha 95.29 mph 2:22.32.2
13 Vlag van Duitsland Helmut Dähne BMW 93.92 mph 2:24.37.0
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki 91.61 mph 2:28.15.4
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Smart Suzuki
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams John Player-Norton
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Croxford John Player-Norton
DNF Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth BMW

Lightweight 125 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Starters: 43, gefinisht: 24

In de Lightweight 125 cc TT kreeg Chas Mortimer opnieuw problemen en hij viel al in de eerste ronde uit. Daardoor kwam Austin Hockley de leiding, maar Clive Horton volgde op korte afstand. Toen Hockley ook uitviel kon Horton tamelijk eenvoudig de overwinning halen.

Uitslag Lightweight 125 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Yamaha 88.44 mph 1:16.47.0
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ivan Hodgkinson Yamaha 87.88 mph 1:17.27.0
3 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha 86.91 mph 1:18.08.6
4 Ken Daniels Yamaha 85.67 mph 1:19.16.0
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Launchbury Maico 85.50 mph 1:19.25.8
6 Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha 85.10 mph 1:19.48.0
7 Bill Kirkwood Maico 82.32 mph 1:21.30.4
8 Anthony Jones BSA 83.24 mph 1:21.35.2
9 Rod Gooch Yamaha 82.22 mph 1:22.35.8
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barrie Dickinson Yamaha 82.03 mph 1:22.47.0
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Danfay-Yamaha

Production 1000 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Starters: 24, gefinisht: 12

Mick Grant won de Production 1000 TT. Voor Grant was het zijn eerste overwinning op het eiland Man, maar voor zijn Triumph, de legendarische "Slippery Sam", was het de vierde. Hij had een ruime voorsprong op de BMW's van Hans-Otto Butenuth en Helmut Dähne. Peter Williams lag aanvankelijk op de derde plaats met zijn Gus Kuhn-Norton, maar hij viel in de tweede ronde uit bij de Highlander. Tijdens deze race verongelukte David Nixon bij Glen Helen.

Uitslag Production 1000 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Triumph 99.72 mph 1:30.48.0
2 Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth BMW 97.70 mph 1:32.41.0
3 Vlag van Duitsland Helmut Dähne BMW 97.01 mph 1:33.20.6
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Barry Norton 96.85 mph 1:33.29.8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Honda 95.61mph 1:34.42.2
6 Abe Walsh Triumph 95.48 mph 1:34.49.8
7 Roger Corbett Triumph 94.08 mph 1:36.14.6
8 Graham Bentman Norton 93.21 mph 1:37.08.6
9 Martin Russell BSA 90.12 mph 1:40.28.4
10 Graham Dixon Triumph
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Kuhn-Norton
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk David Nixon Triumph (†)
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph

Production 500 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Starters: 16, gefinisht: 12

Keith Martin leidde de Production 500 TT van start tot finish.

Uitslag Production 500 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Keith Martin Kawasaki 93.85 mph 1:36.28.6
2 Alan Rogers Triumph 93.38 mph 1:36.58.0
3 Phil Gurner BSA 92.17 mph 1:38.14.4
4 Neil Tuxworth Honda 91.07 mph 1:39.25.4
5 Roger Sutcliffe Suzuki 90.58 mph 1:39.57.6
6 Tom Loughridge Suzuki 90.43 mph 1:40.08.0
7 Chris Revett Honda 89.56 mph 1:41.06.4
8 Alan Jackson jr. Suzuki 87.47 mph 1:43.31.2
9 Tony McGurk Honda 87.43 mph 1:43.40.2
10 Peter Crew Honda 85.08 mph 1:46.25.4
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith onbekend

Production 250 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Starters: 35, gefinisht: 19

De Production 250-klasse was erg spannend. De strijd tussen Martin Sharpe en Eddie Roberts werd pas 2 kilometer voor de finish beslist, toen Roberts bij Signpost Corner werd uitgeremd.

Uitslag Production 250 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Martin Sharpe Yamaha 86.94 mph 1:44.09.2
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Roberts Yamaha 86.90 mph 1:44.11.4
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Rae Suzuki 85.93 mph 1:45.22.6
4 Godfrey Benson Yamaha 84.04 mph 1:47.54.6
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kiddie Honda 83.22 mph 1:48.48.2
6 Bill Robertson Suzuki 81.33 mph 1:51.19.6
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Nicholls Ducati 81.09 mph 1:51.39.4
8 Bernard Murray Benelli 80.05 mph 1:53.07.0
9 Keith Heckes Honda 79.00 mph 1:54.37.0
10 Tom Christian Yamaha 78.87 mph 1:54.48.4

Sidecar 750 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Starters: 74, gefinisht: 34

Net als in de 500cc-klasse ging in de Sidecar 750 cc TT lang een tweetaktmotor aan de leiding. Dit keer was het de König van Rolf Steinhausen, die zelfs een nieuw ronderecord reed. In de laatste ronde viel Steinhausen echter stil bij Guthrie's Memorial, waardoor de overwinning toch weer naar een BMW ging. Dit keer won Sigi Schauzu, terwijl de winnaar van de 500cc-klasse Heinz Luthringshauser tweede werd.

Uitslag Sidecar 750 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 96.59 mph 1:10.18.4
2 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 91.93 mph 1:11.52.2
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Horsepole Vlag van Verenigd Koninkrijk G. Horsepole Weslake 88.76 mph 1:16.30.6
4 John Barker Chris Emmins BSA 88.34 mph 1:16.52.6
5 Bill Crook Stuart Collins BSA 87.61 mph 1:17.30.0
6 Roy Bell Gordon Russell König 85.98 mph 1:18.59.2
7 Barry Moran Ken Moran Norton 85.92 mph 1:19.02.6
8 Dave Bexley B. Tyler Honda 85.64 mph 1:19.18.0
9 Heinz Schilling H. Matthews BMW 83.53 mph 1:21.17.8
10 Mick Wortley R. Crellin Triumph 83.00 mph 1:21.49.0
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerry Boret Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Boret Renwick-König
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Birch König
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Armstrong Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boldison König
DNF Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Karl Scheurer König
Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1974 		FIM wereldkampioenschap wegrace
26e seizoen (1974) 		Volgende race:
TT Assen 1974
Vorige race:
Isle of Man TT 1973 		Isle of Man TT Volgende race:
Isle of Man TT 1975
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Isle_of_Man_TT_1974&oldid=67259829"