Isle of Man TT 1962

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Man TT van Man 1962
Officiële naam Isle of Man Tourist Trophy
Land Vlag van Man Isle of Man
Datum 4 tot 8 juni 1962
Organisator ACU/FIM
Senior TT (500 cc)
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Ellis Boyce
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens
Junior TT (350 cc)
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Derde Vlag van Tsjechië František Šťastný
Lightweight 250 cc TT
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Derde Vlag van Australië Tom Phillis
Lightweight 125 cc TT
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Eerste Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb
Derde Vlag van Australië Tom Phillis
50 cc TT
Snelste ronde Vlag van Duitsland Ernst Degner
Eerste Vlag van Duitsland Ernst Degner
Tweede Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb
Sidecar TT
Snelste ronde Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent/Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss
Tweede Vlag van Duitsland Otto Kölle/Vlag van Duitsland Dieter Hess
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley/Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings

De Isle of Man TT 1962 was de derde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1962. De races werden verreden van 4- tot en met 8 juni op het eiland Man. Alle klassen kwamen aan de start, maar voor de 350cc-klasse en de 500cc-klasse was het de seizoensopening.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De TT van Man werd overschaduwd door twee dodelijke ongevallen. Het was het debuut van de 350cc-Honda RC 170 en met een dergelijke machine verongelukte Tom Phillis in de tweede ronde van de Junior TT bij Laurel Bank. Tijdens dezelfde race verongelukte Colin Meehan met een AJS 7R bij Union Mills. De dood van Phillis zou zijn vriend Gary Hocking ertoe bewegen na de TT van Man onmiddellijk te stoppen met motorraces. Ook Kunimitsu Takahashi stopte met motorraces nadat hij in de Lightweight 125 cc TT ernstig gewond raakte en hetzelfde overkwam Horst Burkhardt, die uit het zijspan van Florian Camathias viel. Er werden enkele kleine mijlpalen bereikt: zowel in de Lightweight 125 cc TT (Luigi Taveri) als in de Sidecar TT (Max Deubel/Emil Hörner) werd de eerste ronde met een gemiddelde boven 90 mijl per uur gereden. Gary Hocking reed in de Senior TT de eerste ronde boven 100 mijl per uur met staande start, Chris Vincent en Eric Bliss scoorden de eerste overwinning voor een BSA in de TT en Beryl Swain was de eerste vrouwelijke deelnemer in een soloklasse.

Senior TT[bewerken | brontekst bewerken]

8 juni, zes ronden (364 km)

De Senior TT begon met een hevig gevecht tussen Gary Hocking en Mike Hailwood. Na de eerste ronde had Hocking 1,6 seconde voorsprong, maar daarna kreeg Hailwood problemen. Hij verloor eerst zijn eerste versnelling en moest daarna 13 minuten in de pit wachten tot zijn koppeling gerepareerd was. Hij finishte als twaalfde. Hocking won de race en toonde hoe sterk de MV Agusta 500 4C was. Ellis Boyce werd met een Norton Manx tweede met bijna tien minuten achterstand en vlak voor Fred Stevens (Norton).

Uitslag Senior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta 2:11"13'4 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ellis Boyce Norton 2:21"06'2 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Norton 2:21"09'4 4
4 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton 2:21"43'8 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton 2:22"20'8 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Setchell Norton 2:23"32'6 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Thorp Norton 2:26"26'0
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton 2:26"40'4
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Powell Matchless 2:26"46'0
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Matchless 2:26"49'2
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh Matchless 2:27"08'4
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 2:27"27'4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Evans Matchless 2:30"17'4
14 Vlag van Ierland George Purvis Matchless 2:30"34'8
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Simmonds Matchless 2:30"47'6
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Hornsby Norton 2:31"41'2
17 Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Norton 2:31"50'4
18 Vlag van Zwitserland Roland Föll Matchless 2:32"05'0
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Louis Carr Matchless 2:32"39'8
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee Matchless 2:34"15'8
23 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Norton 2:35"46'6

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
Vlag van Australië Jack Findlay Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless Krukas
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Godfrey Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Amleto Pomesano Norton
Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella Matchless
Vlag van Argentinië Eduardo Salatino Norton
Vlag van Argentinië Manuel Soler Norton
Vlag van Argentinië Juan Carlos Salatino Norton
Vlag van Chili Pablo Gamberini Matchless
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Finland Anssi Resko Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Spence Norton
Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta
Vlag van Italië Silvio Grassetti Bianchi
Vlag van Zweden Harald Karlsson Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Junior TT[bewerken | brontekst bewerken]

6 juni, zes ronden (364 km)

In de Junior TT vochten Mike Hailwood en Gary Hocking met hun MV Agusta 350 4C's een hevige strijd uit. Hocking zette de toon met de eerste ronde met staande start met meer dan 100 mijl per uur gemiddeld. Hij leidde toen met tien seconden voorsprong. Honda-coureur Tom Phillis was derde, maar hij viel in de tweede ronde bij Laurel Bank en overleed korte tijd later. Hailwood reed een nieuw ronderecord en reed het gat met Hocking dicht. Halverwege had hij tien seconden gewonnen op Hocking. Ze stopten naast elkaar om te tanken. Daarna won Hailwood nog een seconde en reden ze in dezelfde tijd. Hocking kreeg wat mechanische problemen, maar in de laatste ronde lagen ze bij Ramsey nog naast elkaar. In de laatste 20 kilometer over de snelle Mountain Section wist Hailwood nog vijf seconden te winnen. Hocking werd tweede en František Šťastný (Jawa) werd met zeven minuten achterstand derde. Het debuut van de viercilinder Honda RC 170 viel in het water. Niet alleen door het ongeval van Phillis, maar ook Bob McInyre viel uit.

Uitslag Junior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 2:16"24'2 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta 2:16"29'8 6
3 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 2:23"23'4 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton 2:23"48'8 3
5 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS 2:24"47'8 2
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson AJS 2:25"47'6 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton 2:26"35'4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Norton 2:27"03'0
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ellis Boyce AJS 2:27"10'4
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman AJS 2:27"42'8
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Setchell Norton 2:27"43'8
12 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 2:28"54'4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Thorp AJS 2:29"01'0
14 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton 2:29"22'2
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Powell Onbekend 2:30"26'4
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ned Minihan Norton 2:31"09'4
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Johnny Rae Norton 2:31"35'2
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh AJS 2:32"24'0
19 Vlag van Ierland George Purvis AJS 2:33"12'4
20 Vlag van Canada 1957-1965 Dave Wildman AJS 2:34"35'2
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 2:37"16'0
28 Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Norton 2:40"03'2
35 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd AJS 2:41"07'6
38 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton 2:41"26'6

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Colin Meehan (†) AJS Val (†)
Vlag van Australië Jack Findlay Norton
Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda Val (†)
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Norton
Vlag van Zwitserland Roland Föll AJS
Vlag van Tsjechië Gustav Havel jawa
Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Finland Taneli Lepo AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda
Vlag van Italië Silvio Grassetti Bianchi
Vlag van Japan Moto Kitano Honda
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov CKEB

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Lightweight 250 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

4 juni, 6 ronden (364 km)

Dat een Honda de 250cc-race zou winnen was van tevoren wel zeker, maar Honda had niet verwacht dat dat een privérijder zou zijn. Derek Minter had via de Britse importeur een 1961-Honda RC 162 te leen gekregen en won met twee minuten voorsprong op fabrieksrijder Jim Redman. Tom Phillis werd derde. Honda was niet gelukkig met de overwinning van Minter, ook al omdat Mike Hailwood in het seizoen 1961 met een gekochte RC 162 zelfs wereldkampioen was geworden. Hailwood was contractueel gebonden aan MV Agusta en mocht niet met een Honda rijden. Daarom kwam hij met een Benelli 250 Bialbero aan de start, maar hij viel uit.

Derek Minter wist met een dergelijke Honda RC 162 de nieuwe RC 163 te verslaan.

Uitslag Lightweight 250 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda 2:20"30'0 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 2:22"23'6 6
3 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 2:26"15'6 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 2:33"06'6 3
5 Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi 2:38"47'0 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Bultaco 2:44"29'4 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Hardy REG 2:50"27'2

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Bianchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Benelli
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan Moto Kitano Honda

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Enrique Dietrich Aermacchi
Vlag van Argentinië Jorge Terengo Ducati
Vlag van Argentinië Raúl Kaiser NSU
Vlag van België Marcel Toussaint Benelli
Vlag van België Pierrot Vervroegen Aermacchi
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Duitsland Günter Beer Adler
Vlag van Duitsland Michael Schneider NSU
Vlag van Frankrijk Benjamin Savoye Mondial
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Morini
Vlag van Verenigd Koninkrijk Campbell Donaghy Ducati
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda
Vlag van Italië Paolo Campanelli Benelli
Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini
Vlag van Italië Umberto Masetti Morini
Vlag van Japan Kenjiro Tanaka Honda
Vlag van Nederland Cas Swart Honda
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov CKEB
Vlag van Uruguay Carlos Marfetan Parilla

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 22
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda 12
Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Bultaco 7
6 Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi 4
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 3
8 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Morini 2
9 Vlag van Frankrijk Benjamin Savoye Mondial 1
Vlag van België Marcel Toussaint Benelli

Lightweight 125 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

6 juni, drie ronden (182 km)

In de 125cc-race wist Mike Hailwood met zijn tweetakt-EMC goed partij te geven. Hij reed aanvankelijk 20 seconden achter Luigi Taveri met vier andere Honda's achter hem. Taveri reed de eerste 125cc-ronde met meer dan 90 mijl per uur gemiddeld (90.13 mph), terwijl Hailwood bij Glen Helen stilviel. Zo werd Tommy Robb tweede en Tom Phillis derde. Met vijf Honda's in de top vijf was het toch geen feest bij Honda, want Kunimitsu Takahashi raakte bij een val zo ernstig gewond dat hij voorlopig niet meer met motorfietsen zou racen.

Uitslag Lightweight 125 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 1:15"34'2 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda 1:16"40'6 6
3 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 1:16"55'0 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda 1:17"51'4 3
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 1:19"38'0 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC 1:20"26'6 1
7 Vlag van Tsjechië Stanislav Malina ČZ 1:20"33'6
8 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 1:20"43'4
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Bultaco 1:24"29'6
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Michael O'Rourke Bultaco 1:25"54'6
11 J. Bullock Bultaco 1:26"22'0
12 G. Carter Bultaco 1:26"46'0
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Bultaco 1:31"56'0
14 P. Walsh MV Agusta 1:36"45'2
15 Jack Bottomley Ducati 1:45"05'0
16 R. Bacon BSA 1:45"33'4
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Hardy Bultaco 1:47"47'6
18 D. Weightman Honda 1:48"36'4
19 Bertie Boyd Bultaco 1:57"30'4
20 D. Clarke Ducati 2:20"25'0

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Spanje Ramón Torras Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC
Vlag van Gibraltar John Grace Bultaco
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda Val
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver EMC

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Jorge Kissling Bultaco
Vlag van Argentinië Limburg Moreira Bultaco
Vlag van Argentinië Marzillo Chizzini Bultaco
Vlag van Argentinië Pedro Rosenthal Tohatsu
Vlag van Argentinië Raúl Kissling DKW
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Finland Jukka Petäjä MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda
Vlag van Italië Alberto Pagani Honda
Vlag van Italië Francesco Villa Mondial
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Ducati
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 16
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 15
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 14
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda 10
5 Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda 4
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda
9 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 2
10 Vlag van Argentinië Jorge Kissling Bultaco 1
Vlag van Italië Francesco Villa Mondial

50 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

8 juni, twee ronden (121 km)

De Britten stonden wat sceptisch tegenover de 50cc-klasse. Het was al moeilijk genoeg geweest om de 125cc-klasse op Man en in de Ulster Grand Prix van de grond te krijgen en met nog kleinere motorfietsjes zou dat niet makkelijker zijn. Toch stonden er niet minder dan 33 machines aan de start, waaronder de eerste vrouwelijke soloracer Beryl Swain. De eerste GP's (Spanje en Frankrijk) waren een prooi voor Kreidler (Hans Georg Anscheidt en Jan Huberts) geweest, waarbij Luigi Taveri met de Honda RC 110 ook veel punten had gescoord. De Suzuki RM 62 was er nog helemaal niet aan te pas gekomen. In de TT van Man werd dat anders: Ernst Degner won met de Suzuki met een recordronde van 75,52 mijl per uur en een gemiddelde van 75,12 mijl per uur. Dat had hem in de 125cc-race op de dertiende plaats gebracht. Luigi Taveri werd tweede voor zijn teamgenoot Tommy Robb. Ook Mitsuo Itoh en Michio Ichino reden hun Suzuki's in de punten. De twee ronden waren wat teleurstellend voor het publiek en in de TT van 1963 zouden dat drie ronden worden.

Uitslag 50 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 1:00"16'4 8
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 1:00"34'4 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda 1:00"47'6 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Hans Georg Anscheidt Kreidler 1:00"55'4 3
5 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 1:02"00'4 2
6 Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki 1:02"01'4 1
7 Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler 1:02"15'6
8 Vlag van Japan Seiichi Suzuki Suzuki 1:02"31'8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda 1:04"06'0
10 Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda 1:04"15'2
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Kreidler 1:04"49'0
12 Vlag van Duitsland Wolfgang Gedlich Kreidler 1:10"50'0
13 Mike Simmonds Tohatsu 1:14"48'8
14 Horace Crowder Kreidler 1:15"29'6
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Benelli 1:16"52'6
16 Charlie Mates Itom 1:17"10'6
17 G. Brader Itom 1:25"34'2
18 P. Latham Itom 1:26"04'6
19 Harold Cosgrove Itom 1:27"50'4
20 D. Juler Itom 1:30"00'6
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Beryl Swain Itom 1:33"41'4

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Chisholm-Honda

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Günter Beer Kreidler
Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi
Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda Blessure[1]
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki

Top tien tussenstand 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 14
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 11
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda 9
4 Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler 8
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki
6 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 7
7 Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi 6
8 Vlag van Duitsland Wolfgang Gedlich Kreidler 3
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
10 Vlag van Japan Seichi Suzuki Suzuki 2

Sidecar TT[bewerken | brontekst bewerken]

4 juni, drie ronden (182 km)

Aanvankelijk leek de 23e achtereenvolgende overwinning voor BMW in de maak, met Max Deubel/Emil Hörner en Florian Camathias/Horst Burkhardt comfortabel aan de leiding. In de tweede ronde viel Camathias stil bij Kerrowmoar nadat hij bakkenist Burkhardt verloren was, waardoor Chris Vincent en Eric Bliss met hun BSA opschoven naar de tweede plaats, maar met vier minuten achterstand op Deubel. Die reed de eerste ronde in de Sidecar TT met een gemiddelde boven de 90 mph, maar viel ook uit en zo scoorde BSA zijn eerste TT-overwinning. Otto Kölle werd tweede en het Britse succes werd compleet met de derde plaats van Colin Seeley (Matchless).

Uitslag Sidecar TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss BSA 1:21"16'4 8
2 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW 1:21"53'8 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings Matchless 1:22"01'8 4
4 Vlag van Zwitserland Claude Lambert Vlag van Zwitserland Alfred Herzig BMW 1:23"17'6 3
5 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Horst Knopp BMW 1:25"52'0 2
6 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Josef Zach BMW 1:27"18'8 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Birch Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Birch Matchless 1:28"49'8
8 J. Brindley J. Waugh BSA 1:29"39'6
9 B. Green D. Fynn Norton 1:32"31'6
10 J. Melhuish Ian McDonald Norton 1:36"29'0
11 L. Siddle John Barker BSA 1:39"28'0
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Pickup Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Lindsay BMW 1:43"08'0
13 J. Jackson H. Walker BSA 1:50"45'0

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW Ongeval[2]
Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Scholes Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Lindsay BMW

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Gottfried Rüfenacht BMW
Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW
Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Lothar Böttcher BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 16
2 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW 13
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss BSA
4 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW 12
5 Vlag van Zwitserland Claude Lambert Vlag van Zwitserland Alfred Herzig BMW 5
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings Matchless 4
7 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW 3
8 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Horst Knopp BMW 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harold Scholes Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Lindsay /
Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Scott
BMW
10 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Eduard Dein /
Vlag van Duitsland Josef Zach
BMW 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Pickup Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Scott /
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Lindsay
BMW

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Vrouwenverbod[bewerken | brontekst bewerken]

De Fédération Internationale de Motocyclisme was kennelijk verrast door de inschrijving van Beryl Swain in de 50cc-race. Zij trok haar racelicentie in omdat de motorsport te gevaarlijk zou zijn voor vrouwen.[3] Dit verbod bleef bestaan tot in 1978, maar in de Manx Grand Prix bleef het verbod zelfs geldig tot in 1989. Beryl Swain probeerde zelfs via de Lieutenant Gouvernor van het eiland Man haar licentie terug te krijgen, maar de TT maakte deel uit van het wereldkampioenschap wegrace waarvoor de FIM verantwoordelijk was, en bovendien nam de organisatie van de amateurrace, de Manx Grand Prix het verbod over. In de geest van de tijd vond ook een groot deel van het publiek dit verbod aanvaardbaar.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1962
FIM wereldkampioenschap wegrace
14e seizoen (1962)
Volgende race:
TT Assen 1962

Vorige race:
Isle of Man TT 1961
Isle of Man TT Volgende race:
Isle of Man TT 1963