Grand Prix-wegrace van Spanje 1969

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Grand Prix-wegrace van Spanje 1969
Circuito Permanente del Jarama
Officiële naam 19° GP de España
Land Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Spanje
Datum 4 mei 1969
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Italië Angelo Bergamonti
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Australië Kel Carruthers
Derde Vlag van Italië Giuseppe Visenzi
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Renzo Pasolini
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero
Tweede Vlag van Zweden Kent Andersson
Derde Vlag van Zweden Börje Jansson
125 cc
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Salvador Cañellas
Eerste Vlag van Nederland Cees van Dongen
Tweede Vlag van Zweden Kent Andersson
Derde Vlag van Italië Walter Villa
50 cc
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Nederland Aalt Toersen
Tweede Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Derde Vlag van Nederland Jan de Vries

De Grand Prix-wegrace van Spanje 1969 was de eerste Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1969. De races werden verreden op 4 mei 1969 op het Circuito Permanente del Jarama in Madrid. Alleen de soloklassen kwamen aan de start.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Spaanse Grand Prix, voor het eerst op het nieuwe, permanente circuit van Jarama, werd onder slechte weersomstandigheden verreden. Toen de 50cc-klasse 's morgens op negen uur het spits afbeet, waren er niet meer dan 100 toeschouwers.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Spanje maakte Giacomo Agostini het nog even spannend door een zeer slechte start. Angelo Bergamonti was met de Paton al bijna uit zicht toen de MV Agusta eindelijk aansloeg. Bergamonti werd opgejaagd door Kel Carruthers met een opgeboorde Aermacchi Ala d'Oro 350, tot die van de baan gleed. Door zijn val viel ook Agostini, die hem juist wilde inhalen, maar die kon zijn race weer vervolgen en reed ongeveer drie seconden per ronden sneller dan Bergamonti. Uiteindelijk had Ago aan de finish al meer dan een halve minuut voorsprong, terwijl Bergamonti nog net zijn tweede plaats kon vasthouden vóór Ginger Molloy (Bultaco).

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:13"11'1 15
2 Vlag van Italië Angelo Bergamonti Paton +37'6 12
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +52'5 10
4 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky LinTo +1"39'7 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton +1"42'3 6
6 Vlag van Duitsland Günter Fischer Matchless 5
7 Vlag van Zwitserland Gilbert Argo Matchless 4

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Findlay LinTo Ontsteking
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Burguess Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis LinTo
Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner LinTo
Vlag van Zweden Bosse Granath Husqvarna

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless
Vlag van Oostenrijk Karl Auer Matchless
Vlag van Oostenrijk Werner Bergold Matchless
Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek MV Agusta
Vlag van Australië John Dodds LinTo
Vlag van Australië Ross Hannan Norton
Vlag van Australië Terry Dennehy Drixton-Honda
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Métisse-URS
Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Norton
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Finland Hannu Kuparinen Matchless
Vlag van Finland Osmo Hansen Matchless
Vlag van Finland Pentti Lehtelä Matchless
Vlag van Frankrijk André-Luc Appietto Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett Kirby-Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Lawton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Scully Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Trevor Findlay Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Darvil Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil O'Brien Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Jolly Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Kuhn-Seeley-Matchless
Vlag van Ierland Brian Steenson Seeley-Matchless
Vlag van Italië Alberto Pagani LinTo
Vlag van Italië Emanuele Maugliani Norton
Vlag van Italië Franco Trabalzini Paton
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Paolo Campanelli Seeley-Matchless
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton
Vlag van Nederland Theo Louwes Norton
Vlag van Zweden Jack Lindh Seeley-Matchless
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Na de val van Renzo Pasolini (Benelli) in de 250cc-race in Spanje, waardoor hij de rest van de dag rust moest nemen, was de enige gevaarlijke concurrent van Giacomo Agostini met de MV Agusta weggevallen. Daarom bleef de nieuwe 350cc-zescilinder op stal. Agostini had inderdaad geen kind aan de concurrentie. Hij was duidelijk veel sneller dan de rest en won met 1 minuut en 39 seconden voorsprong op Kel Carruthers (Aermacchi) en Giuseppe Visenzi (Yamaha). Bill Ivy kreeg pech met zijn Jawa V4, die veel te heet werd en daardoor uitviel.

MV Agusta wilde voor de zekerheid deze nieuwe 350 zescilinder inzetten, maar zag daarvan af toen bleek dat Renzo Pasolini (Benelli 350 4C) niet zou starten.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:18"09'2 15
2 Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi +1"39'1 12
3 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha +1"59'3 10
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 8
5 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha 6
6 Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Aermacchi 5
7 Vlag van Duitsland Adolf Ohligschläger Yamaha 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Drixton-Aermacchi 3
9 Vlag van Duitsland Günter Fischer Aermacchi 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Jawa Koeling
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli Blessure[1]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Brian Smith Aermacchi
Vlag van Zwitserland Ivar Sauter Aermacchi
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Tsjechië Karel Bojer ČZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Yamaha
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Yamaha
Vlag van Finland Hannu Kuparinen Yamaha
Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie McCosh Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Crawford Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Carr Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Degens Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Métisse-Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Trevor Findlay Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Métisse-Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hatherill Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Graham Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Grotefeld Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Seeley-AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha
Vlag van Hongarije János Drapál Aermacchi
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Aermacchi
Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha
Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha
Vlag van Nederland Leo Commu Yamaha
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha
Vlag van Verenigde Staten Marty Lunde Yamaha

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de training van de 250cc-klasse in Spanje was gebleken dat Santiago Herrero met de simpele eencilinder Ossa een fractie sneller was dan Renzo Pasolini met de Benelli 250 4C-viercilinder. Herrero nam ook de leiding in de race, maar werd bijgehaald en na enkele ronden gepasseerd door Pasolini. Tijdens hun tweestrijd raakten de machines elkaar even waardoor Pasolini zijn motorfiets plat moest gooien om te voorkomen dat hij in de vangrail terechtkwam. Dat besliste de 250cc-race want Kent Andersson (Yamaha) had bij de finish 25 seconden achterstand en hij werd tweede vóór Börje Jansson die op 44 seconden derde werd met zijn Yamaha met Kawasaki-frame. Pasolini kon de rest van de dag niet meer starten.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa 1:17"09'6 15
2 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +24'9 12
3 Vlag van Zweden Börje Jansson Kawasaki-Yamaha[3] +43'5 10
4 Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha +1"19'5 8
5 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha +2"02'2 6
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +2"03'5 5
7 Vlag van Duitsland Dieter Braun MZ 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Yamaha 3

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli Val

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Suzuki
Vlag van Australië Eric Hinton Yamaha
Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha
Vlag van Australië Kel Carruthers Benelli
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Tsjechië Karel Bojer ČZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vlag van Duitsland Klaus Huber Yamaha
Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha
Vlag van Duitsland Reinhard Scholtis Kawasaki
Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann Suzuki
Vlag van Duitsland Toni Gruber Yamaha
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha
Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha
Vlag van Frankrijk Christian Ravel Yamaha
Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Chatterton Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Pipes Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Whiteway Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Ringwood Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Benelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray McCullough Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Aermacchi
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Benelli
Vlag van Italië Gilberto Parlotti Benelli
Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha
Vlag van Italië Walter Villa Villa
Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Aermacchi
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de eerste race in Spanje had Cees van Dongen met zijn ex- fabrieks-Suzuki RT 67 veel last in de trainingen gehad door schakelproblemen. Hij haalde 's avonds het blok uit elkaar en ontdekte bramen op enkele tandwielen die hij hierdoor tijdig kon repareren. Hij stond wel op de voorste startrij. Hij startte als snelste, maar werd al in de eerste ronde ingehaald door Salvador Cañellas, die onverwacht een ex-fabrieks-Yamaha RA 31 had gekregen. Hij viel echter in de tweede ronde al uit. Van Dongen liep daarna ver uit op de rest van het veld en won onbedreigd. Dit was de tweede Nederlandse overwinning van de dag (na Aalt Toersen in de 50cc-race). Kent Andersson (Maico) werd op bijna 1½ minuut tweede en Walter Villa (Moto Villa) werd derde.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Cees van Dongen Suzuki 1:07"41'5 15
2 Vlag van Zweden Kent Andersson Maico +1"21'9 12
3 Vlag van Italië Walter Villa Villa +1"30'7 10
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Enrique Escuder Bultaco +1"46'9 8
5 Vlag van Zwitserland Bruno Veigel Honda +1"48'2 6
6 Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi +1 ronde 5
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +3 ronden 4
8 Vlag van Finland Pertti Leinonen Honda +3 ronden 3
9 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Galí Bultaco +3 ronden 2

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Barry Smith Derbi
Vlag van Australië Brian Smith Derbi
Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki
Vlag van Duitsland Horst Seel Onbekend
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Francisco García Onbekend
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Onbekend
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bordons Derbi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Salvador Cañellas Yamaha
Vlag van Finland Seppo Kangasniemi MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Honda
Vlag van Italië Giovanni Lombardi Onbekend
Vlag van Monaco Jean-Louis Pasquier Bultaco
Vlag van Zweden Börje Jansson Maico
Vlag van Zweden Bosse Granath MZ

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Rotax
Vlag van Australië John Dodds Aermacchi
Vlag van Zwitserland Jean Campiche Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Eberhard Mahler MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ
Vlag van Duitsland Lothar John MZ
Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Villa
Vlag van Frankrijk Daniel Crivello Maico
Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi
Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha
Vlag van Frankrijk Jean-François Chaffin Villa
Vlag van Frankrijk Pierre Viura Maico
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Coulter Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Ward Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charles Garner Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Villa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kiddie Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Shacklady Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Murray Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Loughridge Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Hongarije János Reisz MZ
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Francesco Villa Villa
Vlag van Italië Giuseppe Mandolini Villa
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Aermacchi
Vlag van Nederland Jan Huberts MZ
Vlag van Nederland Lous van Rijswijk jr. Yamaha
Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz MZ

50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Al tijdens de training van de 50cc-klasse in Spanje was duidelijk dat drie rijders ver boven de rest uit staken: Aalt Toersen met de Van Veen-Kreidler, Barry Smith met de Derbi en Jan de Vries, ook met een Van Veen-Kreidler. Toersen startte als snelste in de natte race maar kreeg al snel gezelschap van Santiago Herrero (Derbi). De Vries kreeg al snel een grote achterstand maar lag toch nog derde, op kop van een flinke groep achtervolgers. Toersen en Herrero maakten er vijf ronden lang een spannende race van, maar toen viel Herrero. Smith wist op de tweede plaats te komen maar viel in zijn drang om Toersen te bereiken. Om de Spaanse eer te redden moest Ángel Nieto enorme risico's nemen. Hij wist de tweede plaats te bereiken. Jan de Vries reed op safe en hield de derde plaats vast. Paul Lodewijkx was toen al uitgevallen met een slecht lopende motor. Hij moest de Jamathi uit 1968 gebruiken omdat zijn nieuwe machine nog niet klaar was. Maar het Nederlandse succes was met drie podiumplaatsen enorm, vooral omdat de tribune op dat moment (tussen 9 en 10 uur 's ochtends) vrijwel uitsluitend bevolkt was door een honderdtal Nederlanders die met een chartervlucht, georganiseerd door het Motor Racing Team Nederland (MRTN) naar Jarama waren gekomen.

Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Aalt Toersen Van Veen-Kreidler 42"15'9 15
2 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi +13'9 12
3 Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler +16" 10
4 Vlag van Italië Gilberto Parlotti Tomos +16'4 8
5 Vlag van Italië Giovanni Lombardi Guazzoni +30'8 6
6 Vlag van Oostenrijk Jakob Unterladstätter KTM 5
7 Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Kreidler 4
8 Vlag van Monaco Jean-Louis Pasquier Derbi 3
9 Vlag van Zwitserland Bruno Veigel Honda 2
10 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bordons Derbi 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Barry Smith Derbi Val
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Derbi Val
Vlag van Nederland Paul Lodewijkx Jamathi

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Kreidler
Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender Kreidler
Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler
Vlag van Duitsland Rudolf Schmälzle Kreidler
Vlag van Duitsland Winfried Reinhard Reimo
Vlag van Frankrijk André Millard Kreidler
Vlag van Frankrijk Charly Dubois Kreidler
Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Lawn Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barrie Dickinson Garelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Walpole Garelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fran Redfern Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Whiteway Crooks-Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Lawley Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Luke Lawlor Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Aspin Meurs-Garelli
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli
Vlag van Italië Franco Ringhini Morbidelli
Vlag van Italië Luigi Rinaudo Tomos
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Minarelli
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler
Vlag van Nederland Jos Schurgers Kreidler
Vlag van Nederland Martin Mijwaart Jamathi
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Adrijan Bernetic Tomos
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Anton Kralj Tomos
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janko-Florijan Štefe Tomos
Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1968
FIM wereldkampioenschap wegrace
21e seizoen (1969)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1969

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1968
Grand Prix-wegrace van Spanje Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1970